CHapter 3

Halos limang oras nang nasa daan si Erika. Ramdam na niya ang pamamanhid ng kanyang mga binti at ang kirot sa kanyang puwetan. Gosh, ang hirap palang magmaneho nang ganito katagal!

Nagmamadaling umalis siya kanina sa condo matapos ang insidenteng muntikan na siyang ikamatay. Imbes na bumalik para kunin ang gamit, dumaan na lang siya sa mall para mag-withdraw ng pera at mamili ng mga bagong damit. Mabuti na lang at palaging may nakaipit na credit card sa likod ng kanyang cellphone case.

Nagpilit si Patty na samahan siyang magpa-blotter laban kay Marius, pero tinanggihan niya ito. Hindi na siya nag-abala pang makipagmatigasan sa isang baliw na lalaking walang ibang nais kundi sirain ang kanyang buhay. Ang mas mahalaga sa kanya ngayon ay makalayo.

At ito nga, nasa daan na siya papuntang San Ignacio—ang lugar na matagal na niyang tinalikuran.

Nang makita niya ang isang paradahan ng tricycle, inihinto niya ang kanyang Porsche at ibinaba ang bintana. Isang matandang vendor ang nagtitinda sa tabi ng waiting shed, kaya kinawayan niya ito.

“Manong, saan na po ang lugar na ‘to?” tanong niya.

“San Ignacio, neng.”

Halos hindi siya makapaniwala. “San Ignacio na ho ‘to?”

Nag-iba na ang lugar. Kung dati’y puro lumang bahay at tindahan ang makikita rito, ngayon ay may malalaking commercial buildings na, at may sarili na ring mall. Wow. So much has changed.

Ilang taon na nga ba mula nang huli siyang makauwi rito? Pito? Walo? Hindi niya na rin sigurado.

“Dayo ka ba, ineng? Saan ka ba paroon?” tanong ng vendor.

“Ah, hindi po. Taga-rito rin po ako noon, pero matagal na ho akong hindi nakakauwi. Papunta po ako ng Villa Arcega.”

“Ay, ganon ba? Bali, diretsuhin mo lang ‘yan. Pag may nakita kang barberya, doon ka lumiko. Diretso na ‘yon papuntang Villa Arcega.” Sandali itong nag-isip, bago muling nagsalita. “Ay teka, mabuti pang isabay mo si Patchot. D’yan ‘yon nakatira malapit sa Villa, para hindi ka maligaw sa pagliko. Madilim na rin.”

Mapapaangal sana siya, pero hindi na siya binigyan ng pagkakataon ng matanda. Agad nitong tinawag ang isang lalaking kasalukuyang sumasakay ng tricycle—nakasalamin ito, nakasuot ng polo barong at slacks. Matapos mag-usap sandali, lumapit ito sa kanyang sasakyan.

“Ineng, eto si Patchot, taga-bungad iyan,” pakilala ng vendor.

Sinipat niya ang lalaking may salamin. Mukhang harmless naman. Nang magtama ang mga mata nila, muntik na siyang matawa—dahil kitang-kita niyang namula ito ng todo.

Napangiti siya. This is going to be fun.

“Is it okay, Patchot?” tanong niya sa malambing na tinig.

Lalong nag-crimson red ang mukha ng lalaki, pero tumango ito.

Binuksan niya ang passenger door. Tumalima naman ito at agad na sumakay. Matapos magpasalamat sa vendor, pinaandar na niya ang sasakyan.

Ilang minuto na silang nasa daan, pero nananatiling tahimik ang kanyang kasama. Hindi man lang siya sinasabihan kung tama pa ba ang direksyong tinatahak nila.

Tsk. Ang awkward naman nito.

Tumikhim siya para makuha ang atensyon nito, pero napansin niyang napapitlag pa ito.

“Hey, bakit parang takot na takot ka? Hindi ako nangangain ng tao, no,” biro niya, bahagyang tumatawa.

Mukha itong nag-aalangan bago sumagot. “A-ah, h-hindi naman sa gano’n.”

Natigilan siya. Kahit pautal-utal ang pananalita nito, malambing ang boses—medyo paos, parang pang-bedroom voice. Whoa. Unexpected.

“Taga-bungad ka pala?” tanong niya para mapahaba ang usapan. Ang bungad ay tawag sa lugar sa labas ng Villa Arcega.

“O-oo.”

“Dun ka lumaki?”

“O-oo.”

“Ahm… so, Patchot, anong real name mo?”

“Juancho,” sagot nito, halatang nahihiya.

“Ah.”

At doon na natapos ang kanilang usapan. Ang damot nito sa sagot! Nakakainis!

Ilang saglit pa, tinuro na nito ang direksyon. “Ah… d’yan na lang ako sa gilid. ‘Yung sunod na waiting shed, makikita mo na ang arko ng Villa.”

Tumango siya at ibinaba ang kotse sa may waiting shed.

“S-salamat,” anito bago bumaba.

Pagkaalis ni Juancho, muling pinaandar niya ang sasakyan. At sa pangalawang waiting shed, doon niya nasilayan ang malaking arko na may nakasulat na:

WELCOME TO VILLA ARCEGA.

Malalim siyang huminga.

Home sweet home… or not.