Naroon pa rin ang amoy ng projector at init ng ilaw sa loob ng conference room nang magsimulang magsalita si Trixie upang tapusin ang kanilang pagpupulong. Nakatayo siya sa unahan ng mesa, hawak pa ang remote ng presentation at nakatingin sa kaniyang mga kasamahan.“Okay, I think that’s everything for today.” Malumanay pero puno ng kumpiyansang tinapos ni Trixie ang kanilang meeting para sa araw na iyon. “Great work, everyone. I’ll see you all sa susunod na schedule. Please send me the updated reports within the week, ha?”After everyone agreed, agad na nagtayuan ang kaniyang mga kasamahan, bawat isa ay nagbuhat ng laptop, folders, at mga personal na gamit. Ang iba’y nagsasalita pa, nagpapatawa, at ang iba nama’y nagpaalam na may ngiti. Naghari ang tipikal na tunog ng pagtatapos ng araw, chairs sliding, bags zipping, at tunog ng mga paa na palabas ng silid.Maya-maya pa, bumalik ang paghahari ng katahimikan sa conference room. Naiwan si Trixie, nakatayo, at isa-isang inaayos ang mga
“Hi, Helios,” mahina na bati ni Trixie nang sumagot ang lalaki sa kabilang linya matapos ang ilang ring.“Oh, Trixie!” sagot agad ng baritonong boses. “It’s really you! I thought you just misdialed me… So, kamusta? Tagal na ng huling usap natin.”Automatic na lumuwag ang loob ni Trixie at kalaunan ay napangiti. As usual, madaldal at warm pa rin ang lalaki. That familiar tone somehow melted away the awkwardness between them.“Uh… am I interrupting something? Perhaps a meeting?” tanong ni Trixie, may halong hiya iyon dahil baka nga wrong timing siya. She realized she should have texted first.But then, a soft chuckle escaped from the line. Kilalalang kilala niya ang tawang iyon ni Helios.“Hmm, Trixie. Since when did you become an interruption to me? Come on, you know better. You know that’s impossible. So, what is it?”Napakagat-labi si Trixie, at bahagyang ngumiti. “Sabi mo iyan ah. So, I’m pointing out something on your business.”“Always the straight to the point Trixie,” sagot ni
“Sebastian?!” halos hindi na makahinga si Trixie sa pagkagulat.Ngunit tila hindi man lang natitinag ang lalaki. Nakatitig ito sa kay Trixie, at may ngiting parang sanay na sanay lang na ginagawa iyon.Gusto nang umatras ng babae, gusto niyang magalit, pero nanigas na lang siya doon sa pagkakatayo.Sebastian leaned closer again, his voice brushing near her lips like silk, at sa mababang boses na parang kidlat na gumapang sa kanyang balat, bumulong ito, “You seem still sleeping, love. Did my kiss finally wake you up?”Hindi agad nakasagot si Trixie. Para siyang natulala, gulong-gulo ang isip, habang mabilis naman ang kabog ng kanyang dibdib. Hindi rin alam ni Trixie kung tatakbo ba siya palayo, o hahampasin ang lalaki gamit ang spatula na hawak niya.Bago pa siya makapagsalita, isang malakas at matinis na tinig ang sumingit sa eksena na iyon sa pagitan nila.“Kyaaaah! Mommy!” sigaw ni Xyza, nakatakip pa ang dalawang kamay sa pisngi na tila nanonood ng romantic drama. “How’s your prince
Paglabas ni Trixie ng kwarto, tahimik pa rin ang buong kabahayan. But as she hurriedly walked downstairs, smart lights adjusts to her every movement. The interior is spotless, every corner whispering quiet wealth from her hard earned money and family’s influence. Trixie’s bare feet made soft taps on the heated floor.At nang makarating nga sa kitchen, binuksan niya ang panel sa pader, “Hey, Lumi, play morning chill.”Bago ang lahat, huminga muna siya nang malalim, pilit pinapakalma ang sarili dahil sa eksena na naman nila ni Sebastian sa kama umagang umaga. It’s just another morning. Wala lang iyon, Trixie. Just focus on breakfast!Kung para lang kay Xyza, simple na lang sana ang almusal na ihahanda ni Trixie. Cereals with milk, or hot chocolate and pandesal, maybe eggs and bacon can do, o kahit anong madali. But something’s different now since they have him. Hindi pwede ang isang simpleng breakfast kung si Sebastian Valderama ang pagsisilbihan mo. Sanay iyon sa luho at pagsisilbi.
Their night ends smoothly. Pagkatapos ng masarap na hapunan, mabilis ding bumigay sa antok ang batang si Xyza. Wala pa ngang ilang minuto matapos siyang humiga ay narinig na ni Trixie ang marahang paghinga ng bata. Nakapikit na ito, payapa, hawak pa ang rag doll na hindi niya nakalimutang isama sa pinakuhang gamit ng bata. Nang makasiguro, maingat na tumayo si Trixie at nagtungo sa banyo para sa kanyang night skin care routine. Isa iyon sa mga bagay na hindi niya pinapalampas kahit gaano pa siya kapagod. Halos hindi na rin nakapalag si Trixie nang yakapin siya ng anak at hilahin papalapit sa kama. Alam niyang iisa lamang ang maayos na silid sa kaniyang bahay. Only one room. Only one bed.Habang yakap ang anak, hindi na napigilan ni Trixie ang pagtakbo ng mga bagay bagay sa kaniyang isip. Kapagkuwa, napabuntong-hininga siya. Kahit anong tanggi niya paninisi ng sarili, hindi talaga inakala ni Trixie na papasukin niya sa bahay na ito si Sebastian. Hindi kailanman pumasok sa isipan
Nang mag settle na silang tatlo sa kusina, tahimik si Trixie habang nakapamewang at tila kinakabahan. Hindi kasi sanay ang babae na may nanonood sa kaniya kapag nagluluto, lalo na at si Sebastian pa ito of all people. Another pressure for Trixie was the fact that na ang lalaking ito ay sanay sa mga luto ng mga chefs specifically those of five star hotels. Ngunit ngayong gabi, si Trixie na mismo ang hahawak ng kawali para pagsilbihan ito.Napatingin tuloy si Trixie sa suot niyang apron na halos ikalunod na ng kanyang kahihiyan dahil sa ginawa ni Sebastian kanina, pinilit nang ibinaling ni Trixe ang ang buong atensyon sa kaniyang kusina. Kahit paano’y nakatulong iyon para maibsan ang kaba sa dibdib niya.Ngunit habang binubuksan ni Trixie ang refrigerator, mabilis siyang sinalubong ng malalim na boses ng lalaking kanina pang nakamasid sa bawat galaw niya.“So… what are we cooking, love?” tanong ni Sebastian, nakasandal sa counter na parang walang pakialam ngunit malinaw na hindi inaali