บทที่ 11 ชะตาขาด

          “แกลืมอะไรไอ..” พราวมุกเงียบกินในทันใด เธอมองร่างของทิมที่ตอนนี้สวมเชิ้ตสีขาวคล้ายกับเป็นชุดเจ้าบ่าว ยืนมองหน้าเธอด้วยรอยยิ้มสุดโรคจิต

          “มึงจะไปไหน!” มือหนากระชากกลุ่มผมดกดำด้วยความแรง

          ใบหน้าสวยเงยขึ้นด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะปัดป่ายมือเขาออก

          “ปล่อยฉันนะ!” แม้จะตกใจไม่น้อยแต่พราวมุกก็พยายามที่จะสู้

          “ปล่อยก็โง่ กูเฝ้าอุตส่าห์ตามจีบมึงมาตั้งนาน จะหนีไปแบบนี้ดื้อๆเหรอที่รัก?” เขาย่อตัวลงมามองใบหน้าสวยที่ตอนนี้เริ่มหวั่นกลัวเขา

          “ทิม! พราวเจ็บ” น้ำเสียงเริ่มอ่อนลงเมื่อเห็นเขาย่อเข้ามาใกล้ตัว

          “ถ้างั้นพราวก็ต้องอยู่ที่นี่กับทิมสิ ทิมแค่ไปอยู่กับเมียใหญ่แปปๆ เดี๋ยวก็กลับมาหาพราวแล้ว” จากกระชากผมก็ช้อนคางมนขึ้นมามองให้เต็มหน้า บีบออกแรงบีบคางเล็กๆของเธอด้วยความโรคจิต

          “พราวไม่อยากเป็นเมียเก็บ!”

          ขนาดคบมาห้าปียังแอบไปแต่งงานได้เลย เธอไม่หวังจะมีอนาคตกับผู้ชายเลวๆแบบนี้อีกแล้ว

          “โถ่ พราว เป็นเมียเก็บไม่ดีตรงไหน ทิมให้เงินอยู่ได้สบายๆ แต่มีข้อแม้เดียว พราวอย่ามีลูก เพราะทิมชอบไอ้รูนั่นของพราว มันหวาน มันรัด มันตอดดีกว่าผู้หญิงคนอื่นเป็นไหนๆ” มือหนาเริ่มล้วงล้ำเข้ามาใกล้ส่วนที่เคยแตะต้อง

          “อย่านะ!” มือเล็กก็เริ่มปัดป่าย แม้เขาจะบีบคางเธอแน่น

          “มึงอย่าดื้อ!” เสียงตวาดจนเธอตกใจตัวสั่น ไม่นึกไม่ฝันว่าทิมจะใจร้ายกับเธอได้ถึงขนาดนี้

          “ให้กูเอามึงดีๆ มึงต้องการแค่นี้ใช่ไหมล่ะ?” ใบหน้านั้นโรคจิตจนพราวมุกกลัว

          ตอนนี้เธอหลับตานึกถึงแต่ใบหน้าของชรัณ เขาเป็นคนๆเดียวที่ตอนนี้ทำให้เธอคิดถึง พอเรียกชื่อเขาในใจเธอก็เริ่มอบอุ่นขึ้นมาทันที

          “ทิม พราวขอร้อง วันนี้พราวเสียใจมากๆ ทิมอย่าเพิ่งทำอะไรกับพราวเลยนะ”

          ถ้าเขาจับดูต้องรู้แน่นอนว่าเมื่อคืนเธอผ่านอะไรมา ความรู้สึกมันยังร้อนผ่าวอยู่ไม่จางเลย

          “แต่ทิมคิดถึงพราวอะ คิดถึงมากๆ อยากเอาเอ็นแข็งๆยัดเข้ารูแน่นๆของพราว”

          พราวมุกรู้สึกสะอิดสะเอียนแทบอ้วกกับคำพูดของทิมที่ไม่เคยรู้จักด้านนี้มากก่อน

          “ไม่นะทิม!” เมื่อเห็นมือใหญ่เคลื่อนย้ายเธอจึงรีบคว้ามันไว้ทันที

          “อย่าขัดใจกู!”

          เพี๊ยะ!

          เสียงฝ่ามือหนักตบลงที่แก้มนวล

          “ทิม...” เธอหลั่งน้ำตา ร่างบางค่อยๆถอยหนี เนื้อตัวเริ่มสั่นเทาจากที่ไม่กล้าแสดงอาการตอนนี้มากขึ้นจนทิมรู้สึกสะใจ

          “มึงกลัวกูเหรอ? กลัวกูทำไม เราผัวเมียกัน” ทิมเค้นหัวเราะร้าย

          “อย่าทำแบบนี้” ใบหน้าสวยส่ายจนผมยุ่งเหยิง มือบางค่อยๆล้วงโทรศัพท์หวังจะกดโทรหาใครบางคนแต่ก็ถูกคนโรคจิตอย่างทิมคว้าไว้ก่อน

          “นี่มึงไปเอากับคนอื่นมาเหรอ?” เขาเห็นแชทก็เริ่มคลั่ง

          “ปละ เปล่า เขาคือคนที่พราวต้องคุยงานด้วย” เธอสะอึก เมื่อเห็นแววตาวาวโรจน์

          “กูไม่เชื่อ อีพราว อีร่าน”

          เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!

          “มึงนี่มันเลี้ยงเสียข้าวสุข ให้กูเอาคนเดียวมึงไม่พอใจ มึงมันวันทองชัดๆ” เขาพ่นคำหยาบคายใส่ร่างบางที่นอนสั่นเทาหลังจากถูกฝ่ามือใหญ่ตบไปมาด้วยความรุนแรง

          “ฮึก ทิม ฮือๆ พราวไหว้ล่ะ อย่าทำอะไรเลย” มือเรียวยกขึ้นพนมไหว้จนสั่น

          “กูจะสั่งสอนให้มึงหายร่านไงอีพราว มึงจำไว้ว่าผัวมึง อั๊ก!”

          ตุ๊บ!

          เสียงเท้าหนักฟาดลงที่กลางท้ายทอยของทิมอย่างแรง เขาถูกมันแรงจนล้มลงต่อหน้าต่อตาของหญิงสาว

          “ฮึก ฮือออ คุณเจย์ขา” เธอร้องไห้ดังลั่นเมื่อเห็นร่างสูงปรากฏพร้อมกับอ้าแขนรอรับกอดจากเขา

          “เอามันส่งโรงบาล อย่าเพิ่งให้มันตาย ไม่เป็นไรแล้วนะครับ ไม่ต้องกลัวแล้ว” เขาหันไปสั่งพนักงานเก็บของที่ตามมาด้วยเสียงแข็งก่อนจะหันกลับมาปลอบเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

          “ฮึก ฮือๆ” เสียงร้องไห้ทำให้ชรัณใจหาย เขาเอะใจหลายครั้งแล้วว่าทำไมเธอไม่ยอมตอบกลับหรือโทรมาถามข่าวคราวจากเขา

          “โอ๋ๆ ขวัญเอ้ยขวัญมานะครับที่รักของผม” จมูกโด่งกดลงที่หัวทุยเบาๆ กระชับแขนให้แน่นขึ้น

          “ฮึก ฉันกลัว ฉันกลัว” เสียงหวานพึมพำ ถ้าหากเมื่อกี้เธออยู่คนเดียวเธออาจจะต้องตายไปในที่สุด หรือไม่ก็ไม่สามารถติดต่อกับชรัณได้เลยตลอดกาล

          “ไม่ต้องกลัวนะครับ ผมไม่ทิ้งให้คุณเจอกับไอ้เวรนี่อีกแน่นอน ไม่ต้องกลัว” พูดด้วยพร้อมกับขบกรามแน่นด้วยความโกรธ เขาอุตส่าห์ไม่ทำอะไรเกินเลย ในเมื่อทำผู้หญิงของเขาขนาดนี้ อย่าหวังเลยว่าจะมีที่ยืนในสังคมอีก!

          ชรัณช้อนร่างบางขึ้น ตรงไปยังรถของตนเอง เขารีบเคลื่อนรถพาเธอกลับไปยังโรงแรมที่เช่าทิ้งไว้ อีกหน่อยคงต้องไปหาคอนโดใหญ่ๆสักที่ให้เธอได้พักผ่อน ความปลอดภัยดีๆสักหน่อยแล้ว

          “หลับตานะครับ ถึงบ้านเราแล้วผมจะปลุก” เสียงทุ้มละมุนหูทำให้จิตใจที่สั่นกลัวสงบลงเห็นได้ชัด ดวงตาคู่สวยหลับลงตามคำพูดของเขา

          อบอุ่น...

          ชั่วเวลาไม่นานร่างกายของพราวมุกก็รู้สึกได้ถึงความอ่อนนุ่มของเตียงกว้าง เธอค่อยๆลืมตามองใบหน้าหล่อเหลาขณะเขานอนตะแคงลูบใบหน้าของเธออยู่อย่างงั้น

          “คุณเจย์” เอ่ยน้ำเสียงเบาเรียกเขาตรงหน้า

          ชรัณเผยยิ้มน้อยๆตอบกลับ

          “หิวไหมครับ?” เวลานี้จะสามทุ่มได้แล้ว เขามองใบหน้าสวยเพลินจนไม่ได้หลับไปพร้อมเธอ

          “ทานอะไรดีคะ?”

          “แล้วคุณอยากกินอะไรครับ?”

          “คุณเจย์”

          คิ้วหนากระตุกขึ้นสูง มุมปากหยักยิ้มโชว์ฟันก่อนจะประคองใบหน้าสวยที่มีรอยฝ่ามือเข้ามาใกล้

          “เมื่อคืนไม่อิ่มใช่ไหม?”

          “เพราะเมื่อคืนถึงทำให้ฉันหิวคุณเรื่อยๆ” วงแขนเล็กๆโอบรอบลำคอแกร่ง

          “งั้นผมจะเสิร์ฟให้เดี๋ยวนี้” ชรัณก้มลงจูบประโลมใบหน้าของเธอเบาๆ ริมฝีปากหนาค่อยๆเคลื่อนที่ไปยังปากอวบอิ่มของเธอ ฉกชิมเอาความอ่อนหวานด้วยแรงปรารถนาที่มากล้น

          “ไม่ต้องกลัว แค่คุณมีผมอยู่” เขาพูดกระซิบ แม้จะคลอเคลียลิ้นเล็กอยู่

          “อื้อ” พราวมุกยิ้มออก

          เธอวางใจเขาได้ใช่ไหม?

          “ผมชอบคุณ ผมชอบทุกส่วนที่เป็นคุณ” ไม่รู้ว่าตอนไหนเรือนร่างของทั้งคู่ก็เปลือยเปล่าล่อนจ้อนเหลือแต่ความแข็งที่เสียดแทงขาเรียวของเธออยู่

          “ตอนนี้ฉันยังไม่พร้อม...” เธอกลัวประวัติศาสตร์ซ้ำรอย

          แต่เพียงแค่ตอนนี้เธอมีเขาอยู่ก็มีความสุข

          “ไม่พร้อมตรงไหน?” มือหนาค่อยๆสัมผัสความเป็นหญิงสาว ก่อนจะนำความใหญ่โตเข้าหาเธอไปทีละนิด

          “อื้ออ” ความต้องการที่มีมากขึ้นหลังจากได้รับความอบอุ่นทำให้กายสาวตอบสนองกับเขาด้วยความต้องการอย่างแรงกล้า

          เธอชอบทุกท่วงท่าที่ชรัณลงกายย้ำเตือนว่าตอนนี้เธอเป็นของใครกันแน่ ยิ่งทำให้พราวมุกหยิ่งผยองในใจ

          เสียงครวญครางดังลั่งพร้อมกับเสียงเนื้อกระทบกันเป็นจังหวะที่ดังสนั่น ไม่มีทางว่าจะสิ้นสุดสอดประสานเสียงคำรามในลำคอของชายหนุ่มวันกลัด ความสุขสมแล่นปราดเข้าสู่เรือนกายของคนทั้งคู่ ตอนนี้พราวมุกหูตาอื้อบอดไม่รู้เลยว่าอนาคตข้างหน้าเธอจะเป็นอย่างไร ตอนนี้ขอเพียงมีเขาอยู่ข้างๆ ร่างกายของเธอต้องการเขามากกว่าใคร

          แม้ไม่เคยแน่ใจตัวตนที่แท้จริงของชายตรงหน้าเลยก็ตาม

          “อ๊า!” พราวมุกกรีดร้องเสียงหลงเมื่อเขายดเรียวขาสวยขึ้นมาแนบอก กดแก่นกายใหญ่โตเข้าไปจนสุดลำโคน กระแทกมันด้วยความหนักหน่วงจนเธอสุขสม

          ความรัดแน่นทำให้ความเป็นชายจำยอมต้องพ่นเอาน้ำขาวขุ่นฉีดใส่โพรงรักของเธอจนหมดทุกหยาดหยด

          “อิ่มไหมครับ หรือจะเอาอีกจาน?” เหงื่อเม็ดผุดขึ้นตามแผงอกกำยำ มือบางปรารถนาที่จะวางทาบลงบนนั้น แต่เขาแกล้งกระตุกมัดกล้ามหน้าอกจนเธอสะดุ้งชักมือกลับ

          “คุณเจย์!”

          “ฮ่าๆ คุณยังไม่ตอบผมเลยว่าจะเอาอีกไหม?”

          เพราะแก่นกายของเขามันเริ่มพองโตภายในช่องทางรักของเธออีกแล้ว

          “ดะ เดี๋ยว!”

          “อืมม ไม่น่าทัน” สะโพกสอบเร่งเร้าเธออีกครั้งอีกครั้ง

          ยิ่งเห็นลมหายใจถี่รัวของเธอทำให้หน้าอกกลมกลึงสั่นคลอนก็ยิ่งเร้าอารมณ์ ปลุกกำหนัดเขามากยิ่งขึ้น

          ตอนแรกเธอกลัวทิมที่เป็นโรคจิต แต่ตอนนี้เธอกลัวชายที่อยู่บนเรือนร่าง เขาไม่มีท่าทีเลยว่าตอนนี้จะหยุด นี่มันซาตานในคราบเทพบุตรชัดๆ!