บทที่ 10 ขอแสดงความยินดี

          ชรัณลืมตาตื่นคนมาอีกทีเป็นเวลาแปดโมงกว่า กลิ่นกายแสนเจือจางคลุกเคล้ากับกลิ่นบุหรี่ที่เขาพ่นควันทิ้งไว้ก่อนหลับเมื่อคืนทำให้รู้สึกได้เป็นอย่างดีว่าเมื่อคืนเขาไม่ได้ฝันไป

          ร่างสูงหยัดกายขึ้นมาพร้อมกับกระตุกยิ้มมุมปากเมื่อเห็นแผ่นกระดาษที่เขียนข้อความทิ้งไว้บนหมอน

          ‘ขอบคุณสำหรับเรื่องเมื่อคืนนะคะ ฉันสัญญาว่าจะจำไม่ลืม แต่ตอนนี้มีธุระด่วนต้องไปจัดการ ขอโทษที่จู่ๆก็โผล่มาหาทั้งที่ฉันเคยปฏิเสธคุณไป’

          “แสบนักนะ” เมื่อนึกถึงร่างเย้ายวนที่พาเขาพานพบความสุขไม่รู้จบเมื่อคืนก็ทำให้ความโกรธเคืองในวันนั้นหดหายไป

          เขาเริ่มลุกขึ้นมาจัดการตนเองให้เรียบร้อยก่อนจะกดโทรศัพท์ไปยังเลขาคนใหม่

          “นายจัดการเรื่องนั้นหรือยัง?”

โรงแรมที่จัดงานแต่ง

          วันนี้แขกผู้มีเกียรติหลั่งไหลเข้ามามากมาย ต่างพากันมาร่วมแสดงความยินดีให้กับคู่บ่าวสาวที่ยืนต้อนรับแขกอยู่ด้วยรอยยิ้ม

          หลังจากทำพิธีสงฆ์และแห่ขันหมากกันเรียบร้อยแล้ว ก็เหลือแค่ช่วงบ่าวสาวขึ้นไปกล่าวแสดงความรู้สึกกัน

          ขณะที่พิธีกรกำลังดำเนินการอยู่นั้น ต่างก็ได้ยินเสียงฮือฮาเกิดขึ้น

          ทุกสายตาหันไปจับจ้องหญิงสาวผิวขาวผุดผ่อง เธอสวมชุดเดรสสีดำ กระโปรงเพียงคืบ ด้านบนใส่สูทครึ่งตัวก้าวเดินฉับๆด้วยส้นสูงปรี๊ด มือหนึ่งข้างมีพวงหลีดสีขาวชิ้นใหญ่

          ใบหน้าสวยแต่งให้ดูโฉปเฉี่ยว ปากชมพูที่เคยหวานกลายเป็นแดงซ่านสุดแซ่บ เรียวปากอิ่มเหยียดยิ้มร้าย จ้องมองคู่บ่าวสาวตรงหน้าด้วยความโกรธแค้น

          “พราว!” ทิมแทบไม่เชื่อสายตา ว่าหญิงตรงหน้าคือพราวมุก เธอไม่เคยแต่งตัวด้วยโทนแบบนี้สักครั้ง

          “เมื่อกี้ได้ยินพิธีกรบอกว่า อยากให้แขกมาร่วมกล่าวความยินดี” เธอเดินเข้าใกล้พิธีกรหนุ่มอย่างเย้ายวน ก่อนจะค่อยๆใช้มือลูบแผงอกและเนคไทสีดำของเขาออกมา

          สายตาคู่สวยกะพริบตาลงหนึ่งข้าง ทำให้คนที่ยืนนิ่งเป็นแข็งทื่อ

          “ขะ ครับ”

          “ขอกล่าวนะคะ” เสียงหวานหยาดเยิ้มบอกกับพิธีกร

          “ไม่นะทิม อย่าให้มันมาป่วนงานแต่งเรานะคะ!” มะปรางสติแทบจะหลุด ไม่คิดว่านังนี่มันจะบ้าขนาดนี้เสียอีก

          “พราว มาทำไม?” ทิมรีบเดินเข้ามาใกล้แต่ก็ถูกมะปรางคว้าแขนไว้เสียก่อน

          พราวมุกเพียงชายตามองก่อนจะเบะปาก และหยิบไมค์ก้าวเดินไปยังกลางเวที

          สร้างความตกใจให้กับครอบครัวของทั้งสองไม่น้อย

          “สวัสดีค่ะ ฉันพราวมุก เป็นแฟนที่คบกับเจ้าบ่าวมาห้าปี หกเดือน”

          “พวกเธอเลิกกันไปนานแล้วย่ะ!!” มะปรางตะโกนขัด

          “ตอนนี้ให้เอากลับ ฉันก็ไม่เอา ขยะแขยงผู้ชายคนนี้ที่สุด!” เธอตอบเสียงดังฟังชัด

          “รปภ.! มาเอานังนี่ไปเก็บ!” เสียงพรรณี แม่ของทิมตะโกนดังลั่นขึ้นมาแทรกเธอ

          “คุณแม่ ไม่ต้องเรียกหรอกค่ะ พราวขอเวลาไม่นาน แค่ห้านาที ถือซะว่าเป็นคนมีบุญคุณพาคุณแม่ไปหาหมอแล้วกัน” เธอแสยะยิ้ม

          “นังบ้า!” พรรณีเริ่มลุกขึ้นยืนด้วยความโมโห

          “ดิฉัน แค่อยากมาร่วมแสดงความยินดีกับคู่บ่าวสาว ที่เหมาะสมกันเหมือน.. ผีเน่ากับโลงผุ!”

          “กรี๊ดดด!!” มะปรางแทบจะวิ่งไปกระชากแต่ก็โดนทิมขวางไว้ก่อน

          “ขอบคุณคุณแม่ที่เป็นผู้ใหญ่ที่ดี โกหกช่วยลูกหน้าด้านๆ” เธอกระแทกเสียงแล้วพูดด้วยน้ำเสียงแหลมดัง

          “รู้สึกดีมากที่ได้หลุดพ้นจากผู้ชายเลวๆ ผู้ชายที่เอาไม่เลือก ต่อจากนี้ไปก็ขอให้พวกเธอมีความสุขกัน ไปจนแก่เฒ่า แล้วอย่าไปทำร้ายผู้หญิงคนไหนอีก!” ร่างบางเดินก้าวขาตรงไปยังคู่บ่าวสาว เธอยืนยิ้มครู่นึงก่อนจะพูดในสิ่งที่ทิมไม่เคยรู้

          “พวงหรีดนี้ให้ลูกของนายกับผู้หญิงที่ชื่อดอกไม้ เธอจะไปทำแท้งวันนี้ ยินดีกับความรักบนความชิบหายของคนอื่นด้วยนะ!” พราวมุกโยนพวงหรีดอันใหญ่ใส้หน้าแฟนเก่าที่เธอโคตรเกลียด

          ชาตินี้ขอให้ตัวเองและผู้หญิงคนนั้นเจอความรักดีๆ อย่าได้ไปตกหลุมรักผู้ชายเลวๆแบบนี้ที่ไหนอีก!

          แปะ แปะ แปะ

          หลังจากที่เดินพ้นประตูบานใหญ่ไป เท้าเล็กก็ต้องหยุดชะงักลงเมื่อได้ยินเสียงปรบมือดังใกล้ๆตัว

          “คุณ..”

          “ยินดีด้วยนะครับ ในที่สุดมันก็จบสักที” ชรัณเดินก้าวเท้าเข้ามาใกล้ เขายืนมองความกล้าหาญของเธออย่างประทับใจ

          “ฉะ ฉันไม่คิดจะ”

          “ชู่ว! ถ้าพูดคำนั้นออกมาอีก รับรองคืนนี้คุณไม่ได้นอนแน่” เขากดสายตาดุดันมองมาที่เธอ

          “ฉันต้องกลับไปอยู่บ้านค่ะ ต้องหาที่อยู่ใหม่ งานด้วย” เธอไม่อยากเป็นภาระของใครอีก

          “คุณกลัวผมจะเป็นแบบนั้นหรือไง?” เขายิ้มน้อยๆ แต่สายตานั้นเธอกลับเดาไม่ออกว่าชรัณกำลังคิดยังไงกับเธอกันแน่

          “ทำไมฉันต้องกลัวคะ? ในเมื่อเราไม่ได้เป็นอะไรกัน” คนดื้อเดินหนีเขาด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง

          “เมื่อคืนขนาดนั้นแล้วเนี่ยนะ?” ชรัณล้วงมือเข้ากระเป๋ากางเกงเดินถอยหลังพร้อมกับมองใบหน้าสวยที่หันหนีเขาตลอดเวลา

          “นี่คุณเจย์!” พูดถึงเรื่องเมื่อคืนใบหน้าสวยก็เห่อแดงขึ้นทันตา

          ภายในของเธอยังรู้สึกฉ่ำลื่นอยู่จนถึงตอนนี้เลย ทำไมเขาถึงได้เอาแต่พ่นพิษงูมาด้านในอยู่ได้ทั้งที่เธอขอเพียงแค่ครั้งเดียว

          “ว่าไงครับ? ที่พักของคุณอยู่ไหน เดี๋ยวผมไปช่วยขนของ” เขายังทำหน้ากวนโอ๊ยเธอต่อไป แถมไม่มีท่าทีจะยอมเดินห่างเธอด้วย

          “ไม่ค่ะ แบบนี้ไม่ต่างจากฉันมีกิ๊กตอนคบกับไอ้เลวนั่นนะคะ” เธอปฏิเสธเสียงแข็ง

          “อืม.. งั้นเดี๋ยวผมจ้างคนไปเก็บช่วยไง คุณไม่ต้องยกคนเดียว แบบนี้โอเคกว่าไหม?”

          “ไม่ค่ะ ฉันมีเพื่อน มีรถ”

          “ดื้อ งั้นผมไปช่วยเก็บ”

          “เรื่องของคุณ!” เธอเริ่มไม่ทนกับลูกตื้อแล้ว พราวมุกรีบจ้ำเท่าเดินออกไปจากโรงแรม

          ขณะขับรถออกมาเธอภาวนาไม่ให้เห็นว่ามีเขากำลังตามขับออกมา เพราะไม่รู้เลยว่าชรัณใช้รถแบบไหน

          โชคดีหรืออะไรไม่ทราบ จู่ๆเขาก็มีงานด่วนเข้ามากะทันหัน เธอจำเป็นต้องมาเก็บของพร้อมกับไอริ เพื่อนสนิทเพียงคนเดียว

          “แกไม่ด่ามันไปเยอะๆวะ ไม่สะใจเลย” ไอริหน้ามุ่ย เก็บของเพื่อนไปกระแทกไป

          “เรื่องมันผ่านมาแล้ว” เธอไม่อยากเก็บมาคิด

          “โชคดีนะ แกไม่ได้ไปมีลูกกับมันอีก ไม่งั้นแกแย่แน่”

          ลูก!

          ใช่แล้ว พอนึกๆอีกทีเธอลืมกินยานี่นา

          “แกๆ! ฉันฝากเก็บของก่อนนะแปปนึง เดี๋ยวมา”

          “เอ้าไปไหนอ่ะ?” ไอริมองเพื่อนที่ลุกลี้ลุกลนออกไปด้วยความมึนงง

***

          อีกด้านหนึ่ง ชรัณมาถึงโรงพยาบาลในเวลาต่อมา เขารีบมาดูอาการของหญิงสาวแปลกหน้าทันทีหลังจากได้รับสายจากเลขา

          “อาการเป็นไง?” นัยน์ตาสีอำพันจ้องมองใบหน้าเกลี้ยเกลาด้วยความเวทนา

          “โชคดีที่เอาออกทันครับ เธอมีภาวะครรภ์เป็นพิษด้วย แต่พอคุณเจย์บอกให้ทำการรักษาเลย เลยทันช่วยชีวิตเธอ” ธีร์เลขาคนสนิทที่เพิ่งมาทำงานได้เดือนกว่าๆบอก

          “โชคดีแล้ว เธอจะได้หมดปัญหากับไอ้เลวนั่นเหมือนกับเมียฉัน” เขาพูดคำว่าเมียออกมาเต็มปาก

          “เมียเหรอครับ?” ธีร์เลิกคิ้วมองเจ้านายหนุ่ม เมื่อคืนที่หายไปทั้งที่มีประชุมอีกรอบคือ?

          ไปแอบมีเมียมา?

          “อืม ฝากดูแลผู้หญิงคนนี้ด้วยนะ บอกว่าฉันไม่ต้องการอะไร” เขาพูดเพียงเท่านั้นก่อนจะเดินออกไปจากห้องพักฟื้น

          ธีร์ไม่ถามหาความจริงข้อใดอีกขอแค่นายเขาอารมณ์ดีแค่นั้นก็ดีแล้ว

          ซึ่งทุกอย่างก็เริ่มดีขึ้นมาเป็นสัปดาห์ทุกเสียงต่างพูดว่าช่วงนี้คุณเจย์ดูอารมณ์ดี ไม่ดุเหมือนเดือนก่อนที่พร้อมจะขย้ำคอพนักงานทุกคน ไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหม หรือหน้าเจ้าสัวเลยด้วยซ้ำ

คอนโดทิม

          หลังจากที่ซื้อยามาแล้ว พราวมุกก็รีบเข้ามาจัดแจงของในห้องต่อ เกือบถึงหกโมงเธอไม่ได้รับสายของคนเจ้าเสน่ห์เลยสักนิด เพราะมัวแต่คิดว่าจะย้ายไปไหนก่อน

          “แก ฉันมีงานด่วนว่ะ พี่ดี้บอกมีโฆษณาตัวใหม่มาคอนเฟิร์ม” ไอริรีบบอกเพื่อนด้วยความตื่นเต้น

          “เห้ย ดีจัง งั้นแกไปทำงานก่อนเลย ฉันเก็บเอง เหลือไม่เยอะแล้ว” ใบหน้าสวยยิ้มดีใจกับเพื่อนไปด้วย

          “งั้นฉันไปก่อนนะ เดี่ยวรีบมาช่วยต่อ” ไอริรีบคว้าโทรศัพท์เดินออกทันที

          “ขับรถดีๆแก” ใบหน้าสวยสดตอนนี้ไม่รู้เลยว่ามีใครบางคนกำลังมองเธอกับเพื่อนอยู่

          หลังจากสิ้นเสียงไอริ ประตูห้องก็เปิดออกกะทันหัน

          เงาสูงใหญ่ปรากฏด้านหลังพร้อมกับยืนเงียบมองคนตัวเล็กเก็บข้าวของอยู่

          “แกลืมอะไรไอ..”