บทที่ 4 คนปรับทุกข์

          IE

JJ : ถ้ากลับไปคบกันอีก แน่ใจเหรอครับ ว่าเขาจะไม่เอาโรคแปลกๆมาติดคุณ?

          Praw : แต่เขาก็ป้องกันกับเราตลอดนะคะ

          JJ : แต่เขาไม่ป้องกันกับผู้หญิงคนอื่น

          พอได้เห็นประโยคถัดมาเธอจี๊ดที่หัวใจจนไปต่อไม่ถูก

          JJ : ผู้ชายถ้ามันได้นอกลู่นอกทางแล้ว ยังไงก็ไม่กลับมาแน่นอนครับ อาจจะมีบางคนคิดได้ แต่ส่วนใหญ่ถ้าได้ติดสัตว์แล้วไม่ค่อยคิดกันครับ

          ตรงทุกดอกแล้วบอกว่าจะให้คำปรึกษา..

          IE

          Praw : คุณเจย์อายุเท่าไหร่คะเนี้ย รู้สึกว่าโชกโชนจังเลย?

          JJ : อายุเป็นเพียงตัวเลขครับ แต่ที่ผมให้คำปรึกษาไปกับ หวังว่าคุณจะรับมันได้

          Praw : แต่อันที่จริง เราก็อายุ 27 แล้ว สมควรที่จะไปหางานทำอย่างที่เขาบอกจริงๆนั่นแหละค่ะ

          ถึงแม้ว่าป้าแท้ๆของเธอจะเปิดร้านขายของในตลาด แต่มันก็คงไม่ได้มีเงินมากมายถึงขนาดจะซื้อคอนโดแบบทิมได้เลย

          IE

          JJ : ถ้าอยู่กับผมคุณไม่มีเหตุการณ์แบบนั้นแน่นอนครับ ผมจะไม่ทำให้คุณต้องอด

          Praw : คุณถึงขั้นจะเลี้ยงดูฉันเลยเหรอคะ?

          พราวมุกเผลอยิ้มให้กับข้อความของผู้ชายแปลกหน้า ก่อนจะหุบยิ้มและตบปากตัวเองไปหลายที

          บ้าไปแล้วยัยพราว!

          IE

          JJ : ถ้าคุณพร้อมเลิกกับแฟนเมื่อไหร่ อกผมว่างนะครับ

          Praw : แน่ใจงั้นเหรอคะ? ว่าคุณเองก็ไม่มีแฟน

          เมื่อเห็นข้อความหยอดมาเริ่มแปลกขึ้นทีละบรรทัด พราวมุกก็เริ่มเอะใจ ว่าเหตุใดผู้ชายคนนี้ถึงไม่มีรูปโปรไฟล์ แถมชื่อก็สั้นๆ เกี่ยวกับตัวตนไม่มีสักอย่าง

          ไม่ใช่ว่าแอบเมียมาเล่นหรอกนะ?

          IE

          JJ : ว่าไปนั่น -_-

          Praw : ดึกแล้ว ฉันขอตัวนอนนะคะ

          JJ : ฝันดีนะครับ แต่จะฝันดีมากกว่านี้ถ้าคุณฝันถึงผม

          Praw : แต่ฉันไม่เคยเห็นหน้าคุณค่ะ

          เป็นการดับฝันของชายผู้มีความหวังมาก เพราะเธอเองก็ไม่ได้รู้จัก เพียงแต่ได้คุยกับเขาแล้วสบายใจมากขึ้นนิดหน่อย ไม่ถึงกับเยอะจนลืมทิมได้หรอก

          และไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้ทิมไปอยู่ที่ไหน หลังจากที่ไม่คุยกันมาทั้งวัน เธอไม่โทรตาม ไม่ถามไม่จิก ปล่อยให้มันเป็นเรื่องของเขา หากเขายังไม่สามารถเอาตัวเองออกมาได้ ก็คงเป็นเธอนี่แหละ ที่จะต้องหายไป

บ้านเจ้าสัวใจภักดิ์

          “ไอ้เหี้ย เลว แม่งมึงทำกับผู้หญิงที่น่ารักขนาดนั้นได้ไงวะ?” ชรัณส่องดูรูปโปรไฟล์ของแฟนหนุ่มพราวมุก

          แค่ได้ยินประโยคที่เธอบอกเล่า เขาก็แทบอยากวิ่งไปลากคอหอยมันมากระทืบเสียให้จมดินเลย

          “มึงเจอกูแน่” พอนึกบางอย่างมาได้ ชรัณก็รีบกดโทรศัพท์ออกไปหาเพื่อนสนิททันที

          แม้เวลานี้จะเที่ยงคืนกว่าแล้วก็ตาม

          [มีเรื่องอะไรให้รับใช้ไม่ทราบ?] คุณชายเจษเอ่ยด้วยน้ำเสียงยาน ไม่บอกก็รู้ว่าเมาหนักแล้ว

          “คออ่อนจริงพวกมึง ช่วยไรหน่อยดิเจษ”

          [โอนหมื่นนึงตอนนี้รับฟังแค่ปัญหา สองหมื่นจะตกลงทันที] เจษพูดด้วยน้ำเสียงติดตลก

          “กูวางบัตรไว้ให้แล้ว โอนทำเหี้ยไรนักหนา มึงร้อนเงินขนาดนั้นเลยรึไง” เป็นถึงนายตำรวจยศสูงผู้ผดุงความยุติธรรม แต่มาขูดรีดเงินของประชาชนตาดำๆแบบเขาทุกที

          [เออ ว่ามาได้แล้ว กูจะไปนอนแล้วเนี่ย]

          “ช่วยตามสืบไอ้เฮงซวยนี่ให้กูหน่อย ขอหลักฐานที่มันแอบไปเอากับผู้หญิงมาด้วยนะ” พูดไปก็ส่งรูปและโปรไฟล์ของทิมไป

          [ทำไมวะ?]

          “กูให้มึงไปหานักสืบมาตาม ไม่ใช่มาถามกู เดี๋ยวถ้าได้มาแล้วกูจะอธิบายเอง”

          [ทุกวันนี้มึงเห็นกูเป็นตำรวจหรือการ์ดหน้าร้านเหล้ามึงกันแน่นเนี้ย ดึกๆดื่นๆก็โทรมาสั่งงาน]

          “แล้วทุกวันนี้มึงทำตัวเป็นตำรวจด้วยเหรอ?”

          [ไอ้เชี้ยยยยยยยยย]

          ตู๊ดๆ

          ชรัณรีบตัดสายเพื่อนทันทีที่มันจะพร่ำด่าเขาไปมากกว่านี้ รู้ว่าตัวเองหน้ากวนโอ้ย และปากหมาแค่ไหน แต่กับพราวมุกเขาไม่เอาสันดานด้านนั้นมาให้เธอเห็นแน่นอน

          ต่อจากนี้ไปเธอจะเห็นแต่ความน่ารักตะมุตะมิของเขา ขอเป็นหมาแก่ของเบบี๋คนเดียว ต่อให้มีแฟนอยู่แล้วก็จะสู้ไม่ถอย

***

          “ทิม ไปไหนมาถึงกลับเอาป่านนี้?” พราวมุกที่นอนไม่หลับนั่งรอแฟนหนุ่มอยู่ที่โซฟาใหญ่ด้วยหัวใจที่กระวนกระวาย

          ทิมกลับมาอีกทีก็ตีสี่ เธอจึงอดหลับอดนอนไปด้วยเพราะเป็นห่วงเขา

          “ไปกินเหล้ากับเพื่อนมา” ทิมตอนสั้นๆก่อนจะถอดเสื้อเชิ้ตแล้วโยนลงพื้นเดินขึ้นเตียงนอน

          พราวมุกน้ำตาร่วง เธอคิดว่าเขาจะกลับมาเป็นคนเดิม แต่ตอนนี้ ดูการกระทำสิ เขาโยนเสื้อผ้าลงอย่างไม่แยแส รอให้เธอเก็บใสตะกร้า

          มือบางยกเสื้อสีขาวขึ้นมาก่อนจะน้ำตาพรั่งพรูยิ่งกว่าเดิม

          รอยลิปสติก..

          “ทิม ทำไมมีรอยแบบนี้? ตอบมานะ” มือเล็กกระตุกแขนแฟนหนุ่มที่กำลังจะหลับอยู่แล้ว

          ทิมขยับตัวด้วยความลำคาญแล้วตวาดใส่เธอ

          “โอ้ย! แม่งอะไรนักหนาวะ บอกไปกินเหล้าๆ เชื่อบ้างได้ปะ คนจะนอนแล้ว! พรุ่งนี้ต้องไปทำงานหาเงินมาให้อีก!”

          พราวมุกนั่งมองคนที่หงุดหงิดใส่เธอนิ่ง เธอกลั้นเสียงไม่ให้ร้องดังออกมา มีเพียงน้ำตาเท่านั้นที่มันไหลอาบสองแก้ม

          ร่างเล็กค่อยๆเดินไปยังหน้าตะกร้าผ้า เธอโยนเสื้อลงด้วยความเหลืออด ร้องไห้เงียบๆอีกครั้งคนเดียวอยู่นานสองนาน

          “เจ็บจัง.. ฮึก” มือบางบีบกุมกลางหน้าอกความรู้สึกเสียใจมันรัดแน่นจนปวดหนึบ หัวใจที่เคยสดใส มาหลายวันนี้เธอแทบจะไม่เหลือความเป็นตัวเองด้วยซ้ำ

          ไม่ต่างจากคำที่ว่าตกนรกทั้งเป็น มันเป็นเพราะเวรกรรมอะไรหนอที่ทำให้เธอต้องมาเจอเหตุการณ์แบบนี้..

1 สัปดาห์ต่อมา

          “นี่เป็นศูนย์อะไหล่ที่จะเข้าร่วมโครงการใหม่กับเราค่ะ” เลขาของชรัณยื่นเอกสารวางลงบนโต๊ะทำงานของเจ้านายหนุ่ม

          “แน่ใจใช่ไหมครับ ว่ามีคุณภาพ?” เพราะเขาต้องการความน่าเชื่อถือให้กับทางลูกค้าด้วย ไม่เพียงแต่เฉพาะผู้ประกอบการอย่างเดียว

          “ค่ะ ดิฉันตรวจเช็คมาสัปดาห์เต็มๆตามที่คุณเจย์บอก” มะปรางบอกกับเจ้านายหนุ่ม

          “ครับ งานนี้ผมฝากคุณมะปรางดูแลด้วยนะครับ ช่วงนี้ผมอาจจะยุ่งๆงานที่โรงเบียร์ด้วย เตี่ยเริ่มออกไปไหนไม่ไหวแล้ว” อันที่จริงก็ไม่ได้ยุ่งอะไรขนาดนั้น เพราะเรื่องที่ยุ่งจริงๆอ่ะ คือเป็นห่วงพราวมุก

          ทุกวันนี้เขานอนดึกเป็นเพื่อนคุยให้เธอทุกวัน เป็นห่วงว่าเธอจะคิดสั้น อยากให้เธอได้ระบายกับเขาและหัวเราะ มากกว่ามาตัดพ้อชีวิต

          “วันนี้คุณเจย์มีนัดทานข้าวเย็นกับคุณชาญวิทย์นะคะ” มะปรางกล่าวเตือน

          “จริงด้วย วันนี้เป็นวันที่สิบห้าของเดือน” เขาพ่นลมหายใจออกอย่างเหนื่อยหน่าย

          เบื่อจะเจอหน้าคู่ค้าเพราะเอาแต่ขายลูกสาวไม่เว้นแม้กระทั่งตอนลุกเข้าห้องน้ำ

          “ค่ะ”

          “เอางี้คุณปราง บอกว่าช่วงนี้คุณพ่อไม่สบาย ผมยุ่งๆ ให้เว้นไปสักเดือนสองเดือนก่อน” ให้เขามีเวลาได้เดินหน้าจีบพราวมุกต่ออีกหน่อย อย่างไม่ต้องมาพะว้าพะวง

          “งั้นปรางจะจัดการให้นะคะ วันนี้ปรางขอตัวกลับก่อนนะคะคุณเจย์” เลขาคู่ใจที่อยู่ด้วยกันมาร่วมห้าปีขอตัวออกไป ก่อนเวลาเลิกงานมันทำให้ชรัณอดที่จะแปลกใจไม่น้อยเลยด้วยซ้ำ

          “ไม่สบายหรือไงครับคุณมะปราง?”

          “เปล่านะคะคุณเจย์ ปรางบอกคุณเจย์ไปตั้งแต่วันก่อนว่าจะขอออกก่อนเวลา ปรางจะไปดูชุดแต่งงานค่ะ” มะปรางยิ้มเขินให้เจ้านายหนุ่ม

          “เอ้า อ๋อ ผมเองที่ลืม ยินดีด้วยนะครับ” ชรัณเกาหัวก่อนจะยิ้มตามเลขา

          “ขอบคุณที่เข้าใจนะคะ ไปก่อนนะคะคุณเจย์” มะปรางรีบเตรียมตัวรอว่าที่เจ้าบ่าวของเธอมารับ

          สายตาคมมองเลขาสาวไปจนลับตาก่อนจะก้มมองโทรศัพท์มือถือ จดจ่อกับแชทใครบางคนอยู่อย่างงั้น

          ติ๊ง!

          เพียงแค่เสียงแจ้งเตือนเด้ง นิ้วหนาก็กดเข้าไปอ่านทันทีพร้อมกับรอยยิ้มผุดขึ้นมาอัตโนมัติ

          IE

          Praw : วันนี้ฉันอารมณ์ดีขึ้นมากเลยค่ะ ทำอาหารด้วย ดูน่าทานไหมคะ?

          Praw ส่งรูปภาพ

          ชรัณมองข้าวผัดน่าตาน่ารักที่เธอจัดแล้วส่งมาให้ก่อนจะพิมพ์ข้อความตอบไป

          IE

          JJ : น่าทานเหมือนคนทำเลยครับ

                *น่ารัก

          จากที่ส่งไปแบบนั้น ขึ้นเพียงว่าอ่านแล้ว ทำให้หัวใจชายหนุ่มที่จดจ่ออยู่แทบร้อนเป็นไฟ

          เขาพิมพ์อะไรผิดไปงั้นเหรอ?