“โอ้ยๆ ตายแล้ว” ชายแก่วัยกลางคนแสร้งทำเป็นเดินเซไปมาคล้ายจะเป็นลม
คนที่มีความรู้สึกไวอย่างพราวกมุกจึงรีบเด้งตัวออกมาแล้วประคองเจ้าสัวทันที ด้วยความตกใจ
“คุณลุง เป็นอะไรไหมคะ?” น้ำเสียงใสๆที่ฟังดูว่าเป็นห่วงทำให้คนแก่พึงพอใจเป็นอย่างมาก
ไอ้ลูกคนนี้นับว่ามันเลือกผู้หญิงได้ดีจริงๆ เสียงใส หน้าสวย แถมมีน้ำใจ เตี่ยคนนี้ให้ผ่านแถมยักโรงเหล้าให้อีกห้าที่ไปเลย
“โอยย ตายแล้ว อยู่ๆจะลุกไปเข้าห้องน้ำซักหน่อย หน้าลุงก็มืดขึ้นมา ขอบคุณนะหนูที่มาช่วยประคอง” คนมากเล่ห์เลี่ยมทำเหมือนจะหมดแรงก่อนจะถูกร่างบางพยุงไปนั่งที่เก้าอี้
สายตาคมที่มองมาตลอดยังคงไม่แปรทิศทาง เขาเองก็อยากรู้ว่าพ่อเขาจะเล่นไม้ไหน แม้ทั้งร่างกายจะสั่นรัวไปด้วยความอิจฉาบิดาที่ถูกเธอได้ประคองก็เหอะ
“ให้หนูเรียกพยาบาลไหมคะ? ดูท่าคุณลุงอาการไม่ค่อยดี” เธอเองก็รอพรรณีแม่ของทิมอยู่เหมือนกัน อาจจะพอมีเวลาพาคุณลุงท่านนี้ไปได้
“ไม่ๆ อย่าลำบากเลยหนูเอ้ย ลุงแค่นั่งพักสักหน่อยก็หายแล้ว ว่าแต่หนูเถอะยังสาวยังแซ่มาแผนกอายุรกรรมกับใครงั้นหรือ?” เจ้าสัวใจภักดิ์รีบเปิดประเด็น ถ้าเจ้าตัวบอกโสดเขาจะโปรโมทลูกชายหัวแก้วหัวแหวนให้ทันทีเลยล่ะ
“พอดีหนูพาแม่แฟนมาตามนัดหมอน่ะค่ะ” ใบหน้าสวยนั้นตอบกลับ แม้ไม่เห็นรอยยิ้ม แต่มองสายตาคู่สวยก็ทำให้เจ้าสัวใหญ่พยักหน้าได้
คำตอบของพราวมุกก็ทำให้เจ้าสัวอึ้งหน่อยๆ เขาหาเรื่องคุยไปเรื่อยเปื่อยตามประสาคนแก่อยู่เรื่องสองเรื่องก่อนจะขอตัวกลับไปนั่งที่เดิม
ระหว่างนั้นแม่แฟนของหญิงสาวก็ออกมาพอดี พราวมุกจึงไม่ได้มาสังเกตบุตรชายของเขาที่นั่งทะมึนตึงอยู่ข้างๆ
“แห้วแดก”
“?” ชรัณมองหน้าบิดาด้วยความไม่เข้าใจ
“เขามีผัวแล้ว นั่นแม่ผัวเขา” บทสรุปสั้นๆทำให้ชายหนุ่มนั่งตัวตรง เม้มริมฝีปากแน่นก่อนจะเอ่ยถามกลับ
“จ้อจี้ปะ?”
“ทุกวันนี้ลื้อเห็นอั๊วเป็นเพื่อนเล่นหรือพ่อ?”
“เตี่ย” ใบหน้าหล่อเหลาขมวดคิ้วก่อนจะถอนหายใจยาวๆ
ตอนนั้นเพราะคิดว่าเธอยังเด็กไป ชอบอยู่แต่ก็เอาไว้ก่อน รอให้น่าขบเผาะมากกว่านี้ แต่กลายเป็นว่ามาใช้ชีวิตทำงานจนลืมเธอไปเสียสนิท
พอมาเจออีกทีก็ยังทำให้หัวใจเขาเต้นแรงได้อีก ผู้หญิงคนนี้ทำไมดูมีอิทธิพลต่อชรัณเหลือเกิน?
ปัจจุบันชายตัวสูง ร่างกายกำยำก็นอนแผ่หลาอยู่บนเตียงด้วยความห่อเหี่ยว
เขาเริ่มมาวิเคราะห์ว่าทำถึงไม่ยอมเอาผู้หญิงคนไหนมาสนุกด้วย แถมยังไม่มีอารมณ์ทางเพศอีก หรือเขาจะนกเขาไม่ขันเหมือนที่เพื่อนๆพูด
ผ่านมาปีนึงแล้ว แต่พอเห็นหน้ายัยคนนั้นก็ทำให้เขาล้างความคาวของตัวเองออกไปเสียดื้อๆอย่างงั้นหรือ?
มือหนาหยิบโทรศัพท์มาเปิดดูโซเชียลด้วยความเบื่อหน่าย ดวงตาคมไล่ดูหน้าฟีดข่าวก่อนจะเจอกับแอปพลิเคชั่นบางอย่างที่เด้งขึ้นมาโฆษณา
‘หากมีปัญหามาระบายกับเราได้นะ App PunJai’
“นี่มันแอปที่มีพวกนักจิตด้วยนี่หว่า” ดวงตาสีอำพันโตเป็นประกาย เขาเริ่มสนใจก่อนจะใช้นิ้วกดไปยังลิ้งก์ที่มาของแอปพลิเคชั่นทันทีอย่างไม่รีรอ
ชรัณเปิดประสบการณ์ใหม่ด้วยการใส่เพียงรูปการ์ตูนสุดน่ารักก่อนจะเขียนชื่อโปรไฟล์สั้นๆว่า J
ในแอปนี้มีกติกาบอกเขาว่าสามารถเป็นได้ทั้งผู้รับฟัง และผู้เข้ารับมาปรึกษา ส่วนตัวชายหนุ่มครั้งแรกกะว่าจะมาหาคนคอยรับฟังปัญหาและปรึกษา แต่เห็นผู้คนส่วนใหญ่ในแอปแล้ว ชรัณถึงกับเบรกและสลับไปเป็นผู้รับฟังปัญหาแทน
***
ผ่านมาหนึ่งวันเต็มๆที่พราวมุกเอาแต่นอนเสียใจไม่เป็นอันทำอะไร
ทิมปล่อยให้เธอจมปลักอยู่แต่กับความเสียใจ เขาไม่เอ่ยปากบอกเลยว่าจะขอโทษหรือขอโอกาส มีแต่เธอเท่านั้นที่ยังอยากจะอยู่และยังหลอกตัวเองทุกวันว่าเขายังรัก
ยิ่งคิดก็ยิ่งนึกถึงคำพูดมากมายของเพื่อนสนิท แต่สิ่งที่ทำให้พราวมุกนึกได้นั่นก็คือคำแนะนำของไอริ ที่ให้เธอลองไปคุยกับพวกที่บรรเทาอาการทางจิต ส่วนจะช่วยได้หรือไม่ นั่นอีกเรื่อง
พราวมุกคิดเห็นดังนั้นจึงได้ทำการโหลดแอปพลิเคชั่นมาหนึ่งอัน เธอเลือกที่มีคนให้คะแนนมาที่สุดก่อนจะเข้ามาแล้วตกแต่งโปรไฟล์ตัวเอง โดยการใช้รูปที่มีอยู่ไม่กี่รูปมาตั้ง จากนั้นก็เริ่มใช้ชื่อจริงหาใครสักคนที่พอจะให้คำปรึกษาเธอได้
PunJai
J พร้อมให้คำปรึกษา
เมื่อเห็นว่าเป็นรูปการ์ตูนเป็ดสุดน่ารัก ในใจหญิงสาวคิดว่าเป็นผู้หญิงแน่นอน จึงได้กดเข้าไปสนทนา
***
PunJai
พราว ต้องการเข้าร่วมการแชท
ร่างสูงที่เพิ่งเปิดแชทเด้งตัวขึ้นนั่งตรงทันที เขารีบกดเข้าไปดูอย่างสนใจเมื่อเห็นชื่อที่คุ้นหู แต่ไม่รู้เลยว่าจะใช่คนเดียวกันหรือไม่
“เหี้ย ใจสั่น” มือหนาวางทาบอกก่อนจะกดยืนยัน ขอแค่เธอเด้งแชทมา เขาก็จะเห็นรูปโปรไฟล์!
แต่ไอ้เจย์เอ้ย! มึงสามสิบแล้วนะ ตื่นเต้นเป็นเด็กวัยสิบแปดที่เพิ่งหัดเล่นแอปหาคู่ไปได้!
***
พราวมุกขมวดคิ้วนิ่งอยู่นาน มือค้างที่แป้นพิมพ์ เธอไม่รู้จะเริ่มต้นยังไงก่อนดี
PunJai
พราว
สวัสดีค่ะ
พอดีมีเรื่องอยากได้รับคำปรึกษา..
***
พอเห็นโปรไฟล์เท่านั้นแหละ ชรัณก็แทบกรีดร้องลั่นบ้าน เขาใช้กำปั้นทุบหมอนสองสามทีเพราะกักเก็บความดีใจไว้ไม่มิด
ไอ้เจย์!! มึงนี่มันโคตรจะดวงดี!
PunJai
J
ยินดีครับ..
คุณไม่สบายใจเรื่องอะไรเล่าให้ผมฟังได้นะครับ
***
พราวมุกเลิกคิ้วสูง เขาไม่ใช่ผู้หญิง?
PunJai
พราว
คุณเป็นผู้ชายงั้นเหรอคะ?
J
ครับผม
ไม่สะดวกใจงั้นหรอครับ?
พราว
เปล่าค่ะ ฉันแค่เกร็งๆ
เธอไม่เคยคุยกับผู้ชายคนไหนเลยนอกจากทิม พอมาวันนี้ผู้ให้คำปรึกษาเป็นผู้ชายก็มีประหม่าเล็กน้อย
J
ผมไม่กัดครับ พูดมาได้เลย :)
เมื่อเห็นข้อความแบบนี้เธอก็หลุดขำออกมาทันที
พราว
ไม่ได้กลัวกัดเลยค่ะ ฮ่าๆ
ขอเข้าเรื่องเลยนะคะ
J
พร้อมครับ
พราว
พอดีว่าเรามีแฟนอยู่คนนึงค่ะ เขาดีกับเรามาตลอดที่คบกันมา 5 ปี..
แต่เมื่อวานนี้เราจับได้ว่าเขานอกใจค่ะ
ข้อความที่พราวมุกส่งไปทำให้คนที่คอยรับฟังอ่านแล้วเงียบทันที เธอชะงักนิ้วอยู่นิดหน่อยก่อนจะพิมพ์ต่อ
PunJai
พราว
เรื่องมันแย่มากใช่ไหมคะ?
J
มากๆครับ ผมเห็นใจคุณมากๆ
เธอจะรู้ไหมว่าเขาอยากกระชากตัวแฟนเธอมาต่อยแค่ไหน ชรัณอ่านข้อความด้วยความโมโหจนเลือดแดงขึ้นหน้า
PunJai
พราว
ขอบคุณที่เข้าใจนะคะ
J
เรื่องมันท่าจะยาวมาก เอาอย่างงี้ไหมครับ ผมขอContactคุณพราวได้หรือเปล่า คุยในนี้ไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่
PunJai
พราว
จะดีเหรอคะ?
J
ครับ คุณจะได้ไม่ต้องเครียด และมีผมเป็นเพื่อนคุย ดูท่าทางแล้วตอนนี้คุณคงรู้สึกแย่ไม่น้อย
พราวมุกวิเคราะห์ความคิดของชายหนุ่มคนแปลกหน้าอยู่นานก่อนจะพยักหน้ากับตัวเองแล้วส่งลิ้งก์ไป
PunJai
J
ผมจะทักไปนะครับ
แชทได้ปิดลงแล้ว
เวลาไม่นานก็มีแอคเคาท์ลึกลับทักเธอเข้ามาที่กล่องข้อความ
IE
JJ : ผมเองนะ
พราวมุกตอบตกลงกับการส่งข้อความ เธอกับเขาไม่ได้ส่งคำร้องขอเป็นเพื่อนกันด้วยซ้ำในตอนนี้
Praw : ค่ะ ว่าแต่ว่าคุณชื่ออะไรคะ?
JJ : j ครับผม
Praw : พราวนะคะ ยินดีที่ได้รู้จัก
JJ : น่าจะเป็นผมที่น่ายินดีมากกว่า..
Praw : คะ?
พราวมุกอ่านข้อความของชายแปลกหน้าด้วยความสงสัย
JJ : เปล่าครับ ผมรอฟังคุณระบายอยู่นะครับ :)
เพียงแค่เท่านั้นก็ทำให้พราวมุกน้ำตาร่วงเผลาะ นี่ขนาดไม่รู้จักกัน เขายังเข้าใจเธอขนาดนี้ นิ้วสวยกดระบายทุกเรื่องและทุกคำพูดของแฟนหนุ่มที่ต่อว่าเธอไป
เธอเล่าถึงการกระทำของเธอที่ทำให้เขาทุกอย่าง จนตัวเองน้ำตาเริ่มเหือดหายกลายมาเป็นคิดทบทวนตาม เมื่อเห็นข้อความถัดไปขอหนุ่มแปลกหน้า
ร่างระหงสวมชุดเจ้าสาวกี่เพ้าสีแดงตามประเพณีของบ้านเจ้าบ่าว เธอมองชุดที่ขับสีผิวตนเองด้วยความปลื้มใจ แม้ว่าตอนเช้าจะไม่ได้สวมชุดไทยตามที่สาวๆหลายคนหมายปอง แต่เธอก็ได้เป็นเจ้าสาวที่ถือว่ามีความสุขที่สุด “มะม๊าขา” เสียงเด็กหญิงตัวน้อยเรียกมารดาของตนเองดังขึ้น เมื่อเห็นเธอดกำลังเหม่อมองตัวเองในกระจก “เฟิ่งของม๊า วันนี้น่ารักมาเลยค่ะ” พราวมุกลูบแก้มเด็กหญิงวัยสามขวบด้วยความเอ็นดู “ปะป๊ามาแล้ว” เสียงเล็กๆบอกมารดาพร้อมกับคลอเคลีย ร่างเล็กๆที่สวมกี่เพ้าเหมือนกับมารดาทำให้เธอหยิกแก้มยุ้ยๆด้วยความหมั่นเขี้ยว “โอเคค่ะ เฟิ่งไปรอปะป๊านะคะ” มือบางลูบหัวนุ่มลื่น
หลังจากที่ชรัณรู้ตัวคนก่อการเรื่องของพริ้งพราว เขาก็ไม่อยู่นิ่ง รีบมาฟาดเพื่อนหนุ่มที่สถานนีตำรวจด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว “ไอ้เหี้ยเจย์!” เจษฎากรสารวัตรหนุ่มลูบหัวตัวเองปอยๆพร้อมกับมองเหลือบสายตามองไปยังนอกห้องว่ามีใครเห็นหรือไม่ที่เขาโดนเพื่อนมาเขกกะบาล “มึงสิเหี้ย ไปทำคนเขาท้องไม่รับผิดชอบ” น้ำเสียงบ่งบอกว่าหงุดหงิด เกือบเขาซวยไปด้วยแล้วไหมล่ะ “กูหาตัวแม่นั่นไม่เจอ!” เขาใช้มือเคาะโต๊ะย้ำๆเป็นการเตือนเพื่อน “กูเจอแล้ว” ชรัณนั่งลงเก้าอี้ตรงข้ามของเพื่อนรัก ถอนหายใจยาวเหยียดขณะที่อีกคนตื่นตาเพ่งมาที่เขา “ใคร??” เจษฎากรตาโตหูตั้งขึ้นมาทันที
“ที่นี่ใช่บ้านเจ้าสัวใจภักดิ์ไหมคะ?” เสียงใสเอ่ยถามแม่บ้านที่วิ่งมาต้อนรับแขก “ใช่ค่ะ ไม่ทราบว่าคุณผู้หญิงมาหาใครคะ?” แม่บ้านวัยชราเอ่ยถามด้วยน้ำเสียเป็นมิตร “ถ้าไม่เป็นการรบกวน ช่วยเรียนคุณเจย์ลูกเจ้าของบ้านว่ามีเพื่อนมาหาได้ไหมคะ?” พราวมุกพูดเสียงเบา “ให้เรียนว่าเพื่อนชื่ออะไรดีคะ?” “พราวค่ะ” “ได้เลยค่ะ รอสักครู่นะคะ” แม่บ้านวัยกลางคนเดินเข้าบ้านก่อนจะออกมาในเวลาต่อมา “เชิญคุณพราวไปรอด้านในก่อนค่ะ”&n
1 เดือนต่อมา “เปิดร้านอาหารตามสั่งที่บ้านก็ดีเหมือนกันนะเนี่ย” พราวมุกยืนยิ้มให้กับผลงานใหม่ของตนเอง เธอได้ก่อสร้างร้านเล็กๆที่หน้าบ้าน ติดป้ายไวนิลประกาศบอกว่ามีอาหารตามสั่งและข้าวแกงรสชาติดั้งเดิมของป้าภา ก็มีลูกค้าหลั่งไหลเข้ามาแต่เช้าแล้ว “สองแฝดพายายทำกำไรได้งามทุกอย่างเลยนะ” จันทราภาวางมือลงบนหน้าท้องโตๆของหลานสาว “หลานๆอยากให้คุณยายมีขาเทียมไวๆเลยต้องรีบหาทางทำงานช่วยแม่จ้ะ” ใบหน้าสวยเปื้อนยิ้มมองหน้าท้องสลับกับหญิงพิการ “อดใจไม่ไหว อยากเจอหน้าหลานๆแล้ว” คนมากอายุยิ้มกว้าง&nbs
“คุณเจย์ไม่มาแล้วเหรอพราว?” จันทราภาเอ่ยถามหลานสาวที่ขับรถอยู่ พราวมุกตั้งแต่ออกจากบ้านก็ไม่เอ่ยคำพูดใดเลย เอาแต่นิ่งเงียบมาตลอดทาง เขาบอกไม่ใช่หรือไงว่าจะไปโรงพยาบาลด้วยเหตุใดถึงไม่มีแม้แต่วี่แววสักนิด? “ไม่จ่ะป้าภา เขาติดงานด่วน” เธอตอบสั้นๆ แล้วตั้งใจขับรถต่อไป หลังจากตื่นมาก็ไม่เจอชรัณเลยแม้แต่เงา เธอนั่งรอคิดว่าเดี๋ยวเขาหายโกรธก็คงกลับมาตอนเช้าๆ แต่รอจวนจะแปดโมงแล้วก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของเขา เธอจึงตัดสินใจมากับจันทราภาเพียงสองคน พราวมุกพาจันทราภาเข้ามาตรวจสุขภาพตั้งแต่เช้าจนบ่าย พอเสร็จทุกอย่างแล้วจึงพาคนป่วยเดินทางกลับบ้าน แต่พอถึงบ้านใจก็ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เธอมอง
ดวงตาคู่สวยค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมามองรอบๆห้องนอนของตนเอง เธอขมวดคิ้วยุ่ง แปลกใจที่ตนเองขึ้นมายังห้องนอนได้ยังไง? “ตื่นแล้วเหรอครับ?” ประตูบานเล็กเปิดเข้ามาพร้อมกับร่างสูงที่ถือแก้วนมมาให้ “คุณเจย์” เสียงสะลึมสะลือเอ่ยถามคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าห้อง เธอมองแก้วนมที่เขาใส่มาก่อนจะเบิกตาโต เพราะว่านมที่ชรัณถือมันคือนมผงสำหรับคนท้องที่ต้องกินก่อนนอนเท่านั้น “คุณต้องดื่มนี่ทุกวันถูกไหม?” เขานั่งลงมองใบหน้าที่แตกตื่นของเธอ มือหนายกแก้วขึ้นมาก่อนจะยิ้มบางๆ “อันนี้.. คุณไปชงมาจากไหนคะ?” พราวมุกเอียงหน้ามอง ทำตาใสแจ๋วอย่างมึนงง