Chapter 3

KABANATA 3

"unang tagpo”

‎

‎

‎Althea didn't cry habang naghahanda sa araw na iyon. She needs to be strong

‎

‎Alam niyang wala siyang panahon para lamunin ng kahinaan ang sarili. Nakasuot siya ng simpleng bestida, kulay asul na hindi masyadong kapansin-pansin. Walang alahas, walang kolorete. Gusto niyang ipaalala sa sarili na kahit anuman ang mangyari sa araw na ito, siya pa rin si Althea Monte hindi isang bagay na basta na lang ipagpapalit sa isang kasunduan.

‎

‎Sa sala, nakaupo ang kanyang mga magulang. Tahimik. Walang gustong magsalita dahil pare-pareho nilang alam ang dahilan kung bakit darating ang sasakyan ng mga De Muerte.

‎

‎“Anak…” nanginginig na tawag ng kanyang ina.

‎

‎Umiling agad si Althea. “Ma, it's ok I can handle it.” she smiled

‎

‎"but anak how about your work? Malapit na ang pasukan " sambit ng kaniyang Ina

‎

‎She force herself to don't lose her smile" I can make a way, isa pa Hindi naman ako magpapaalipin doon, at kapag ok na ang lahat I will also find a way to repay what they give us" she will.

‎

‎Ilang minuto pa, may huminto sa kanilang tapat. Isang itim na sasakyan. Mas magarbo kaysa sa anumang sasakyang dumaan sa kanilang kalye.

‎

‎Tumayo si Althea. Hininga niya nang malalim ang hangin bago binuksan ang pinto.

‎

‎Two man with a black suit came out the car. Pagkasunod nito, bumaba ang babae kahapon si Doña Celestia. Ngunit hindi siya ang dahilan kung bakit tila biglang nanikip ang dibdib ni Althea.

‎

‎May isa pang bumaba sa likod na pinto ng sasakyan.

‎

‎Matangkad. Matikas. Nakasuot ng itim na suit na tila ba isinukat mismo sa kanyang katawan. Ang kanyang mga mata… malamig. Walang bakas ng emosyon. Para siyang hindi galing sa parehong mundong ginagalawan ni Althea.

‎

‎Si Nicollo Neon De Muerte.

‎

‎Hindi siya tumingin agad kay Althea. Ang unang tinignan ng kanyang mga mata ay ang paligid ang maliit na bahay, ang sira-sirang bakod, ang makitid na kalsada.

‎

‎Lumapit ang matanda kay Althea 

‎

‎"Grandmother be careful" 

‎

‎"I can handle myself" 

‎

‎Ngumiti si Doña Celestia. “This is Althea.”

‎

‎Dahan-dahan siyang lumingon kay Althea.

‎

‎At sa sandaling iyon, nagtagpo ang kanilang mga mata.

‎

‎She didn't avoid it. Hindi rin siya yumuko sa hiya. Tahimik niyang sinalubong ang titig ng lalaking nakatakda raw maging asawa niya sa papel.

‎

‎“This is her,” wika ni Doña Celestia.

‎

‎Tumingin muli si Nicollo sa kanya, tila ba ini-scan ang bawat bahagi ng kanyang pagkatao. Walang paghanga, walang pagtataka. Para lamang siyang tumitingin sa isang dokumentong kailangang aralin.

‎

‎“This is unnecessary,” aniya sa malamig na tinig. “I already saw her profile.”

‎

‎Humigpit ang panga ni Althea, ngunit hindi siya nagpakita ng pagkainis.

‎

‎"your words." the doña's voice is full or authority. She look again at Althea "and Althea this is my grandson Nicollo 

‎

‎“Please come inside,” maayos niyang sabi.

‎

‎Nicollo and her grandma enter the house ,Kasama nito ang isang lalaking umalalay sa kaniyang Lola na maupo sa sofa, habang si Nicoll ay nanatiling naka tayo malapit sa may pinto

‎

‎Magkaharap ang magulang ni Althea at ang Lola ni Nicollo habang silang dalawa ay nakatayo lamang sa may pintuan ngunit mayroong distansiya sa isa't isa

‎

‎Nicollo spoke ngunit mahina lamang sakto na silang dalawa lang ang makakarinig 

‎

‎“This meeting will not take long,” malamig niyang pahayag. “I am only here out of respect for my grandmother.”

‎

‎Tumango si Althea. “And I’m only here because this involves my family.”

‎

‎Nagkatinginan sila. Walang ngiti. Walang emosyon. Nicollo was the first to avoid.

‎

‎“In economics, transactions are either beneficial or useless,” ani Nicollo. “This one is beneficial. For you. Not for me.”

‎

‎Hindi nagpatinag si Althea. “I’m aware of that.”

‎

‎Nagtaas ng bahagya ang kanyang kilay. “Then you should also be aware of your position in this arrangement.”

‎

‎Tila may bahagyang tila kidlat na dumaan sa hangin.

‎

‎“My position,” Althea paused a second then she continued, “is someone who has a choice.”

‎

‎“You have none,” tuwid niyang sagot.

‎

‎May ilang segundo ng katahimikan.

‎

‎Hindi umatras si Althea. “Everyone always has a choice. It’s just a matter of what they’re willing to sacrifice.”

‎

‎Tumahimik si Nicollo hindi dahil tinamaan siya, kundi dahil tila unang pagkakataon may naglakas-loob na sagutin siya nang hindi nagpapasindak.

‎

‎“That is naïve,” aniya. “Reality does not function on ideals.”

‎

‎“Neither does reality function on cruelty,” sagot ni Althea.

‎

‎Bahagyang gumalaw ang sulok ng kanyang labi ngunit hindi iyon ngiti. Isa lamang itong halos hindi mapansing reaksiyon.

‎

‎“I have no intention of knowing you,” sabi niya. “This is a contract. You will live in my house. You will follow my rules. I will be the one who will end the contract, you don't need to repay me for paying your debts just act like you need to.”

‎

‎Tumango si Althea. “Then we understand each other.”

‎

‎Tumitig siya nang direkta kay Nicollo. “But don’t treat me like I don’t exist. Just because this is a contract doesn’t mean you own me.”

‎

‎Silence.

‎

‎

‎“You are forgetting your place,” malamig niyang sambit.

‎

‎“No,” matatag niyang sagot. “I’m defining it.”

‎

‎And for the first time, muling tumingin si Nicollo sa kanya hindi bilang isang papel, hindi bilang kasunduan. Kundi bilang isang taong hindi basta-basta magpapasakop.

‎

‎

‎---

‎

‎Ilang oras ang lumipas bago sila umalis patungo sa mansion ng mga De Muerte. Tahimik ang biyahe. Si Doña Celestia ang tanging paminsang nagsasalita. Si Nicollo ay nakatitig sa bintana. Si Althea naman ay nakaupo nang tuwid, hawak ang kanyang bag sa kandungan.

‎

‎Hindi siya nagpapakita ng kaba… ngunit sa loob-loob niya, malinaw sa kanya wala nang atrasan.

‎

‎Pagbukas ng gate, a mansion show up, no. It's not a mansion anymore. It's a palace because of how big it is. When the car already park isa isa silang lumabas ng kotse.

‎

‎Tahimik na naglakad si Althea sa tabi nila. Hindi siya namamangha. Hindi rin siya nagkunwaring sanay. And yes, they once owned a mansion but not as big as this.

‎

‎Sa loob ng mansion, pinakilala siya sa ilang kasambahay. Wala sa kanilang mga mata ang paghamak, ngunit naroon ang pagtataka.

‎

‎“Escort her to her assigned room,” sabi ni Nicollo sa isang kasambahay, sa purong English. “Ensure that she follows the house regulations.”

‎

‎“Opo, Sir,” tugon nito.

‎

‎"Althea my dear kailangan ko nang magpahinga, they will take care of you iha" she smiled at the old woman and nod.

‎

‎“Let me remind you, you will not enter my private spaces without permission.”

‎

‎“Understood.”

‎

‎“Our lives will remain separate.”

‎

‎“Agreed.”

‎

‎“Our marriage will only exist on paper.”

‎

‎“Good.”

‎

‎Nagkatinginan sila.

‎

‎“You do not look like someone who understands the implications of this arrangement,” aniya.

‎

‎Tumitig si Althea sa kanya. “And you don’t look like someone who understands what it means to use another person’s life for his own peace of mind.”

‎

‎Tumahimik siya.

‎

‎“I’m not here to fall in love with you,” dagdag ng dalaga. “And I’m definitely not here to beg for your attention. I’m here because I chose to be.”

‎

‎“You chose survival.”

‎

‎“I chose my family.”

‎

‎‎

Pagkatapos ng usapang iyon ay sumunod na rin si Nicollo sa kaniyang lola

‎Tumigil si Althea at ang kasambahay sa harap ng isang pinto. Simple ngunit malaki. Hindi ito ang master bedroom. Hindi rin ito ang pinakamagandang silid sa mansion

‎

‎---

‎

‎Kinagabihan, naghapunan silang kasama si Doña Celestia. Tahimik. Si Nicollo ay halos hindi kumikibo. Si Althea naman ay tahimik din, hindi dahil sa takot kundi dahil batid niyang hindi iyon ang laban na dapat niyang simulan.

‎

‎Matapos ang hapunan, biglang nagsalita si Doña Celestia.

‎  

‎“Tomorrow, the contract will be finalized.”

‎

‎Tumango si Nicollo. “As you wish.” 

‎

‎"Good night mga apo, be nice to each other" ngiti ng matanda at tinalikuran sila

‎

‎Sumulyap siya kay Althea. “Make sure you understand every clause. I do not repeat myself.”

‎

‎Tumayo ang dalaga. “I will read it carefully. I don’t sign things blindly.”

‎

‎Tumigil siya sa paglalakad at hinarap si Nicollo sa mata. “And neither should you."

‎

‎

‎---

‎

‎Pagdating sa kanyang silid, isinara ni Althea ang pinto. Hindi siya umiyak. Umupo siya sa gilid ng kama at ipinikit ang mga mata.

‎

‎Ito na ‘yon, wika niya sa sarili. Ito na ang piniling laban.

‎

‎On the other hand, Nakatayo lamang si Nicollo malapit sa kaniyang sliding window. Tahimik. Ngunit sa kabila ng kanyang malamig na mukha, may isang bagay na hindi niya maipaliwanag sa sarili

‎

‎The woman she expected to be silent, obedient and weak, ay kabaliktaran sa nasaksihan niya Ngayon

‎

‎She is naive, she never let herself be down.

‎

‎“She is not weak,” bulong niya sa sarili.

‎“But weakness is irrelevant.”

‎