KABANATA 44

CELESTINE'S P.O.V

Matapos ang naging pag uusap namin ni Damien ay hindi ko na alam kung ilang oras na ang dumaan hanggang sa makatulog ako.

And now, I'm awake again. Umaasa ako na paggising ko ay mare realize ko na nananaginip lang pala ako. And that I am once again free. Pero hindi talaga pwede. Especially now that I can feel my hands already aching because of the ropes used to tie them in the headboard.

Napakurap kurap ako. Doon ko lang namalayan na medyo madilim na rin sa kwartong kinaroroonan ko. Wala na ang maliwanag na ilaw— naka off. Napalitan na iyon ng isang lampshade na dim lang ang liwanag. Dahil doon ay naisip ko na baka gabi na.

Mula sa lampshade ay mabilis na nalipat ang paningin ko sa malaking pinto. Bumukas kasi iyon. At kahit madilim ay kitang kita ko ang pamilyar na pigura ng isang matangkad na lalaki. It was obvious that the one standing there was... Damien.

May dala siyang kung anong bagay na hindi ko alam at wala rin naman akong balak na alamin.

Naglakad siya