Chapter 3

This place is boring! Wala pa sa isang oras simula nang makarating ako sa bahay na ito ay hindi na ako mapakali. This is not the punishment that I'm expecting! Naiyak na ako kanina, pero itinigil ko dahil wala rin naman magagawa ang pag-iyak ko. Tinawagan ko na rin si Mommy, pero hindi pa rin daw niya nakakausap si Daddy tungkol sa akin kaya naman mas lalo akong nawalan ng pag-asa.

Padabog kong binuksan ang mga maleta ko at isa-isa kong inalis ang mga gamit ko roon. Malaki ang kwarto ko at gusto ko ang design. May malaking bintana roon at matatanaw mo ang mga puno at ilang bundok hindi kalayuan mula sa bahay na ito. Kapag tinignan ko ang tanawin ay medyo nare-relax ako, pero kapag naiisip ko ang buhay ko sa syudad kumpara sa magiging buhay ko rito sa probinsya ay nakakainis lang.

Hindi ko alam kung ilang oras ako nag-ayos ng mga gamit ko, at nang napagod ako ay nakatulog ako. Nagising lang ako kinagabihan na dahil sa mga katok ni Manang Gina. Hindi ko namalayan na gabi na pala at kailangan ko ng kumain ng dinner.

"Pasensya ka na Ma'am Zari sa hapunan natin ngayon. Ito lang kasi ang nakuha ni Julio mula sa pangingisda. Hindi rin ako nakabili sa palengke dahil inasikaso ko maghapon ang kwarto na gagamitin mo," paliwanag sa akin ni Manang Gina.

Bahagya naman akong natawa, at napailing. Tinignan ko ang ulam na nakahain sa lamesa at amoy pa lang nito ay mukhang masarap na.

"It's okay, Manang Gina. Huwag na po kayong mag-abala. Don't worry I'll eat this," sagot ko sa kaniya pagkatapos ay inilapit ko sa akin ang ulam.

Naglagay ako ng sabaw sa kutsara ko at dahan-dahan kong tinikman 'yon. Halos mapatango naman ako dahil pumasa 'yon sa taste buds ko.

"This is so good! What do you call this dish?" tanong ko at muling kumuha para maglagay sa plato ko.

Napangiti at napatango naman sa akin si Manang Gina bago sagutin ang tanong ko.

"Sinigang na bangus 'yan, Ma'am Zari. Iyan ang paborito ng Mommy mo na iluto ko para sa kaniya noon," nakangiting sagot niya sa akin.

Napangiti rin ako dahil ngayon ko lang natikman ang dish na 'yon at ngayon ko lang din nalaman na isa 'yon sa favorite foods ni Mommy.

Sumabay sa akin sa hapunan si Manang Gina. Nagkwentuhan lang kaming dalawa at na-open ko rin sa kaniya ang mga sama ng loob ko kay Daddy. Sinabi ko rin sa kaniya ang dahilan kung bakit ako nandito at naiintindihan naman daw niya ako. Gumaan naman ang pakiramdam ko dahil nakapagsabi ako ng mga hinanakit ko.

"Bukas na lang kita ulit pupuntahan dito para maipagluto ka ng umagahan. Isasama ko na rin ang anak kong si Johny para maipasyal ka niya rito sa Las Espadas pagkatapos natin magsimba," sabi sa akin ni Manang Gina.

Napangiti naman ako at napatango sa kaniya. Mukhang hindi naman ako maboboring dito dahil mababait ang makakasama ko.

Hindi sa bahay na ito nakatira sila Manang Gina. Mahigit sampung minuto pa yata ang nilalakad niya mula rito hanggang makauwi siya sa kanila.

Nang malaman ko na ako na lang ang maiiwan mag-isa sa malaking bahay na ito ay hindi ko maiwasang matakot. Hindi dahil sa malaki ang bahay at takot ako sa multo, kundi ay dahil hindi ako sanay na mag-isa sa bahay. Tama nga na malaki ang bahay namin sa syudad, pero alam kong marami kaming kasambahay at guards.

"'Wag ka mag-alala, Ma'am Zari. Safe sa lugar na ito kaya kahit mag-isa ka ay walang mangyayaring masama sa'yo. Isa pa ay lahat ng tao rito ay takot na tumapak sa ari-arian niyo," paliwanag sa akin ni Manang Gina.

Napatango naman ako at nilakasan ko na lang ang loob ko. Medyo nakahinga naman ako ng maluwag sa sinabi niya at nagtitiwala ako na safe nga ako roon.

"Ito ang cellphone number ko. Tawagan mo na lang ako kapag may kailangan ka," dagdag na sabi pa niya pagkatapos ay ipinakita sa akin ang keypad niyang phone.

Napakunot naman ang noo ko habang tinitignan ang bagay na 'yon.

"Is that your phone Manang Gina?" tanong ko sa kaniya.

Bahagya naman siyang natawa at napatango.

"Oo. Inuna ko kasing ibili ng cellphone si Johny para sa pag-aaral niya. Maayos pa naman ito," sagot niya at isinulat ang number niya sa papel.

Agad ko naman na-save ang number niya sa phone ko nang makaalis siya. Magdidilim pa lang sa labas pero hindi ko maiwasang mag-alala. Nag-offer ako sa kaniya na ihahatid ko na lang siya gamit ang kotse ko pero tumanggi siya kaya naman hindi na ako nagpumilit pa.

Nagkulong lang ako sa kwarto ko kinagabihan. Mabuti na lang din ay may internet ako at hindi mahina ang signal kaya hindi ako na-bored. Nag-scroll lang ako sa mga social media ko at mas lalong dumami ang messages mula sa mga kaibigan ko lalo na kay Lexi. I was typing my reply to her when my iPad rang and saw Lexi's name on the screen.

"Oh my gosh, Zariya! I've been messaging and calling you last night pa! I know that your parents are mad, but what happened? Where are you?" sunod-sunod niyang tanong sa akin.

Napairap naman ako at agad kong inikot ang camera para mapakita sa kaniya kung nasaan ako.

"Saan 'yan? Don't tell me nasa ibang lugar ka? Sabihin mo kung nasaan ka at pupuntahan kita," dagdag na sabi niya.

Natawa naman ako at napailing. As if naman na makapunta siya sa probinsyang ito.

"To make long story short. Nakipagsagutan ako kay Daddy last night. He was so frustrated and he punished me," sagot ko sa kaniya.

"What punishment?" curious niyang tanong.

"I'm no longer city girl, Lexy. Ipinadala niya ako rito sa probinsya at dito ko na itutuloy ang pag-aaral ko," patuloy ko at hindi naiwasan ang lungkot sa boses ko.

"Oh my gosh! Is that true?! For real?! Saang probinsya 'yan? You can't! Hindi pwedeng nand'yan ka!" sunod-sunod niyang sabi at halata sa boses niya ang pagkagulat.

"Yeah, I can't be here, pero ano bang laban ko kay Dad? He always wins!" sagot ko pagkatapos ay napabuntong hininga na lang.

"How about your Mom? Hindi ba siya gumawa ng paraan para hindi ituloy ng Dad mo 'yang punishment mo?" tanong niya.

Muli akong napabuntonghininga. Naiisip ko pa lang na ginagawan ni Mommy ng paraan para makabalik ako sa Manila ay sapat na sa akin 'yon, pero alam kong wala rin naman siyang nagagawa kapag si Daddy na ang nagdesisyon.

Alam kong nag-aalala rin para sa akin si Lexy dahil mag-isa ko rito sa probinsya at walang kasama na kamag-anak.

"Don't worry about me, Lexy. Let's just say na free na ako mula sa strict parents ko. I'll just enjoy my independence here," sagot ko sa kaniya.

Iyon na lang ang nagpapatibay ng loob ko. Kapag iniisip ko na walang magbabantay sa akin dito at magbabawal ng mga maraming bagay ay natutuwa ako.

Nagkwentuhan lang kami ni Lexy at siya lang ang nasabihan ko sa mga kaibigan ko. Malalaman din naman 'yon ng buong group of friends ko kapag nakuha na ang mga documents ko mula sa school ko.

After ng call namin ni Lexy ay sumunod namab na tumawag sa akin si Margot. Kasama niya si Bettina and they was asking kung kumusta ako rito. I need to tell them that I was fine and feel okay here para hindi na sila mag-alala pa para sa akin.

Nakatulog na rin ako sa gabing 'yon at kinabukasan ay maaga akong nagising. Paakyat pa lang ang araw, pero bumaba na ako mula sa kwarto ko para malibot ang buong bahay.

Sabi sa akin kahapon ni Manang Gina ay ancestral house raw ito nila Mommy, and I can't imagine how she lived here before kasama ang mga kapatid niya. May mga malalaki at lumang pictures na nakasabit sa dingding nito. Mga pictures 'yon nila Mommy at ng mga kapatid niya.

Sa likod ng bahay ay may nakita akong malaking swimming pool. Marumi 'yon at walang tubig, pero natuwa ako. Kapag nalinis 'yon ay pwede akong mag-relax doon.

Nang matapos ako sa pag-iikot ay bumalik ako sa sala. Sakto naman na kararating lang ni Manang Gina. May kasama siyang lalaki na tingin ko ay si Johny.

"Nanay, siya ba si Ma'am Zariyah?" tanong nito nang makita ako.

Napangiti naman ako. Mas bata sa akin si Johny. Tingin ko ay nasa senior high school pa lang siya.

"Oo, Johny. Matagal natin siyang makakasama rito kaya ipasyal mo siya mamaya pagkatapos natin magsimba lalo na at bukas ay magsisimula na siyang pumasok sa school," paliwanag ni Manang Gina sa anak niya.

"Ang ganda mo Ma'am Zariyah. Para kang artista na nakikita ko sa TV!" natutuwa niyang puri sa akin.

Natawa ako dahil sa sinabi niya at napangiti ako.

"Thank you, but you can call me Ate Z. Nice meeting you Johny," nakangiting sabi ko sa kaniya.

Hindi siya tumigil sa pagsabi na maganda raw ako kaya natatawa na lang ako. Naligo at nagbihis naman ako kaagad habang nagluluto ng almusal si Manang Gina.

"Hindi makakasama sa atin si Julio ngayon, dahil maaga ang pag-harvest nila ng mga gulay sa kabilang bayan," sabi ni Manang Gina nang hanapin ko ang asawa niyang si Mang Julio.

Papunta na kami ngayon sa simbahan. Sa bayan pa 'yon at nag-insist ako na gamitin na lang ang kotse ko papunta roon pero sumakay na lang kami sa tricycle para raw ma-experience ko.

"Alam mo ba kung saan ang school ng college rito, Johny?" tanong ko.

Tumawag na sa akin si Mommy kaninang umaga at hindi magandang balita ang sinabi niya sa akin, dahil seryoso si Daddy na dito ko na ituloy ang pag-aaral ko.

"Oo, Ate Z. Malapit lang 'yon sa simbahan. Mamaya ituturo ko sa'yo," sagot niya.

Agad naman akong napangiti at napatango. Pinag-rereport din ako ni Mommy sa school na 'yon para raw makilala ako kaagad ng mga magiging professor ko, pero mamaya na lang ako pupunta, dahil may pupuntahan pa kami nina Manang Gina at Johny.

Nakarating kami sa simbahan at nalaman ko na bayan na 'yon dahil maingay na at medyo maraming tao. Hindi ko alam kung bakit lahat ng mga nakakasalubong namin ay napapatingin sa akin. Napatingin tuloy ako sa suot kong casual na dress.

"Masanay ka na, Ate Z. Bihira lang kasi makakita ng maganda ang mga tao rito," pabirong bulong sa akin ni Johny.

Natawa naman ako at napailing bago magsalita.

"Palabiro ka talaga, Johny. Tara na nga sa loob," sabi ko sa kaniya dahil nauna na sa amin si Manang Gina.

Tahimik kaming sumunod sa loob ng simbahan at marami ng tao roon na naghihintay magsimula ang misa. Hindi ko rin naman naiwasang mapatingin sa mga taong nadadaanan namin sa upuan.

"Nakita ko na si father. Mukhang magsisimula na ang misa," bulong sa akin ni Johny.

Napatango naman ako sa kaniya. Magsasalita sana ako kaya lang ay para akong nakakita ng multo nang makita ko sa isang upuan ang lalaking nakahalikan ko sa club noong nakaraang gabi. He's wearing a white polo shirt and blue faded jeans.

Napatingin siya sa akin, pero wala naman siyang reaksyon. Namumukhaan ko siya kaya hindi ako nagkakamali na siya 'yon, pero ano naman ang ginagawa niya rito? Paano siya napunta sa lugar na 'to? Is this coincidence?!

Litong-lito na ako at hindi ko alam kung ano ba ang dapat kong gawin, pero parang nabuhayan lang akong muli nang hilahin ako ni Johny.

"Dito tayo uupo, Ate Z." Sabi niya at iginiya ako sa upuan kung nasaan si Manang Gina.

Hindi naman ako kaagad nakapagsalita dahil iniisip ko ang lalaking nasa likuran namin. Hindi niya ba talaga ako namumukhaan or nakilala?

Muli akong tumingin sa likuran at tinignan siyang muli. Sandali lang naman siyang tumingin sa akin. I was about to wave at him, pero agad na siyang nag-iwas nang tingin sa akin.

Is he just pretending not to remember me?!