Chapter 4

Sinubukan kong mag-focus sa misa, pero hindi mawala sa isip ko ang lalaking nakasama ko sa Club noong isang gabi. Nang nasa part na kami ng peace be with you ay hindi ko sinayang ang pagkakataon na muli ko siyang tignan.

Nagkatinginan kaming muli pero wala talaga akong makita na kahit anong expression sa mga mata niya. Sumenyas lang siya sa akin ng peace pagkatapos ay ibinaling na ang paningin niya sa iba para makipag-peace rin.

Buong misa hanggang matapos ay siya ang naiisip ko. Talaga bang hindi niya ako naaalala? Inaalala ko ang mga pag-uusap namin no'ng gabing 'yon at hindi ko naman maalala na sobrang lasing niya that night. Maayos siyang kausap kaya alam kong hindi siya lasing no'ng gabing 'yon.

Nang matapos ang misa ay kaniya-kaniya nang lumabas ang mga tao. Muli akong tumingin sa likuran ko para tignan at makausap ang lalaki pero wala na siya sa upuan niya. Saglit lang akong nalingat, pero nanlaki ang mga mata ko nang wala na si Johny at Manang Gina sa tabi ko. Maraming tao roon at halos makaramdam ako ng hilo dahil hindi ko sila makita.

Kinakabahan ako dahil ayaw kong mawala ako rito. Hindi ko alam kung paano ang pabalik sa bahay lalo na at hindi ko rin naman alam mag-commute!

Natataranta akong naglakad palabas ng simbahan habang iginagala ko ang mga mata ko para hanapin si Johny at Manang Gina. Halos mapapikit ako dahil sa nararamdaman na pag-iyak habang nakakagat sa labi ko. Maliit lang ang lugar na ito pero ang hirap nilang hanapin!

Halos mapatalon ang sa gulat nang may magsalitang lalaki sa likuran ko kaya agad akong napabaling sa kaniya.

"Sina Manang Gina ba ang hinahanap mo?" tanong niya sa akin.

Para bang may bigla akong kakaiba na naramdaman sa tiyan ko nang marinig ko ang boses niya. Siya ang lalaking tinutukoy ko na nakasama ko sa club, pero parang may kakaiba sa kaniya ngayon kahit na hindi ko naman siya nakasama nang matagal.

"Nakita ko na ikaw ang kasama nila kanina. Hinahanap ka nila at nando'n sila ngayon sa bilihan ng sampaguita," dagdag na sabi niya pagkatapos ay itinuro ang daan papunta sa bilihan ng sampaguita.

"Oh my gosh!" sabi ko, at halos makahinga nang maluwag nang makita ko si Johny at Manang Gina hindi kalayuan kung nasaan ako.

"T-Thank you!" sabi ko sa lalaki pagkatapos ay tumingin sa kaniya.

Napatango lang naman ito sa'kin at kaagad na tumalikod para umalis. Nanlaki muli ang mga mata ko dahil gusto ko pa siyang kausapin.

"Hey, wait!" sabi ko.

Huminto naman siya sa paglalakad at sandaling lumingon sa akin. Tinignan niya lang ako na para bang naghihintay sa susunod kong sasabihin.

"You don't remember me?" tanong ko sa kaniya.

Kaagad namang kumunot ang noo niya pagkatapos ay umiling bago magsalita.

"Paano naman kita maaalala, Miss? Ngayon lang kita nakita rito," sagot niya pagkatapos ay nagkibit ng balikat.

Ako naman ngayon ang napakunot ang noo. Bahagya akong natawa, at napailing.

"That's impossible. You're not drunk the night that we're making out-"

I stopped for a while when I heard his chuckle.

"Making out, huh?" sabi niya pagkatapos ay natawa na para bang sarcastic siya.

Napakunot naman ang noo ko at nagkibit ng balikat.

"Don't tell me nahihiya ka lang kaya mo tinatanggi na hindi mo ako maalala?" tanong ko sa kaniya.

Napailing naman siya, at bahagyang napahawak sa ulo niya bago magsalita.

"Alam mo, miss? Hindi ko alam kung ano ang sinasabi mo. Hindi kita pinipilit na maniwala sa'kin. Excuse me," sabi niya pagkatapos ay tuluyan na akong tinalikuran.

Magsasalita pa sana ako kaya lang ay narinig ko ang boses ni Johny na tinatawag ako kaya naman napabuntong hininga na lang ako. Well, hindi naman big deal sa akin kung hindi niya ako maalala or itinatanggi niya ang paghahalikan naming dalawa sa club.

"Akala namin nakasunod ka sa amin kanina. Pasensya na, Ate Z," paliwanag ni Johny nang makalapit sa akin.

Umiling naman ako dahil hindi naman nila kasalanan 'yon.

"It's okay, Johny. Kasalanan ko rin naman dahil may hinahanap ako kanina," sagot ko sa kaniya.

Agad namang napakunot ang noo niya pagkatapos ay napatingin sa likod ko kung saan naroon kanina ang lalaking kausap ko.

"May kakilala ka rito? Si Kuya Brandon ba yung kausap mo?" tanong niya.

"Do you know him?" tanong ko pabalik.

"Oo naman. Nakakasama ni Tatay ang Tatay ni Kuya Brandon sa pangingisda at pag-harvest ng mga gulay sa kabilang bayan. Ikaw Ate Z, paano mo siya nakilala?" paliwanag at tanong sa akin ni Johny.

Napailing ako habang naglalakad kami palapit kay Manang Gina.

"I-I just thought that I saw him in my city," sagot ko pagkatapos ay nagkibit ng balikat.

"Huh? Ang layo ng Maynila, Ate Z. Baka naman kamukha lang ni Kuya Brandon ang nakita mo," natatawang sagot niya.

Napabuntonghininga na lang ako at muling nagkibit ng balikat. That's impossible! Kamukhang-kamukha niya ang lalaking nakahalikan ko sa club.

"I don't know, Johny, but one thing I'm sure, siya ang nakita ko. I'll show you kapag napahanap ko na kay Lexy ang social media niya," sagot ko.

Hindi naman big deal sa akin kung hindi ako makilala ng mga lalaking naka-make out ko sa mga bar at club, pero ang isang 'to ay gusto kong mapatunayan sa sarili ko na siya ang nakita ko sa club na 'yon.

Inalis ko muna sa isip ko si Brandon lalo na nang dalhin ako ni Johny at Manang Gina sa loob ng palengke. It's my first time to go there kaya naman hindi ko maiwasang mapatingin sa mga nagtitinda ng pork, chicken, at kung ano-ano pa. Maingay rin doon at halos lahat yata ng mga nagtitinda ay kilala si Manang Gina.

"Ang ganda naman ng kasama niyo Gina! Iyan ba ang anak ng mga del Real?" tanong ng isang tindera ng baboy roon.

Nakangiti ito habang nakatingin sa akin kaya naman tipid din akong ngumiti sa kaniya.

"Mukhang itutuloy na talaga ng mga del Real ang pagbili ng pwesto na 'to. Kawawa naman tayo!" narinig kong sabi ng isang matandang lalaki.

Bahagya akong nagulat sa narinig ko, dahil wala akong kamalayan sa sinabi ng matanda.

"Naku! Ikaw talaga Cano nag-ingay ka na naman. Hindi 'yon totoo!" sagot ni Manang Gina.

"Totoo 'yon. Kaya nga pinadala niya rito 'yang anak niya para i-check ang lugar na ito hindi ba?" sabi naman ng isa pang babae na nagtitinda ng gulay.

"Makasarili talaga ang mga del Real! Hindi nila iniisip kung paano ang pangkabuhayan natin kapag binili nila itong lupa dahil sigurado akong paaalisin nila tayo rito."

Halos lahat yata nang naroon ay gano'n ang mga sinasabi. Pakiramdam ko tuloy ay kahit na mayaman ang pamilya ko ay naging makasarili talaga sila dahil iyon ang tingin ng karamihang tao sa lugar na ito.

Humugot ako nang malalim na hininga dahil kahit na malupit sa akin si Daddy minsan ay hindi pa rin ako sanay na hindi siya ipagtanggol.

"That's not true. May nagawa akong bagay na hindi nagustuhan ng parents ko that why my father sent me here to teach me a lesson from my mistakes, and that's it." Paliwanag ko sa kanilang lahat, dahil iyon naman ang totoo.

Alam kong may mga issue ang pamilya ko, pero first time kong marinig ang tungkol doon at hindi ako sanay. Nasasaktan ako kapag gano'n ang tingin sa amin ng ibang mga tao.

"Huwag mo na silang pansinin, Ma'am Zari. Hindi totoo 'yang mga sinasabi nila. Tara na at umalis na tayo rito," sabi ni Manang Gina sa akin pagkatapos ay hinila ako palayo roon.

Gusto ko pa sanang magsalita, pero na-realize ko na wala akong dapat na ipaliwanag sa kanila. Hangga't walang nangyayari ay wala akong dapat na patunayan at ipaliwanag.

Nang makaalis kami sa palengke ay tinanong ko ang tungkol doon kay Manang Gina. Nabanggit niya sa akin na may plano ngang ganoon dati si Daddy, pero hindi naman natuloy dahil maraming mas kailangan siyang pagtuonan ng oras. Nakahinga naman ako nang maluwag sa narinig ko mula kay Manang Gina. Knowing my father, alam kong tototohanin niya 'yon.

Medyo marami rin kaming napuntahan kanina. May mga nakita rin akong stall na nagbebenta ng mga kung ano-ano katulad ng mga bracelet, damit, at marami pang iba. Itinuro rin sa akin ni Johny kanina ang magiging school ko, at kinakabahan na ako para bukas.

Nang makauwi kami ay nagpahinga na ako habang si Manang Gina ay busy na ayusin ang mga pagkain na pinamili namin kanina. Nagpaalam na rin ako sa kaniya na pupunta ako sa magiging school ko para mag-report. Sasama nga sana sa akin si Johny kaya lang ay kinailangan na niyang umuwi dahil tutulong siya kay Mang Julio.

"I already told you, girl. Braddy is his name, not Brandon! My gosh!" reklamo na sabi sa akin ni Lexy.

Napairap naman ako. Magka-facetime kaming dalawa ngayon at nabanggit ko sa kaniya na nakita ko rito ang lalaking nakahalikan ko sa club. Pinahanap ko 'yon kaagad kay Lexy dahil gusto kong malaman ang pangalan niya, pero mukhang mas naguguluhan pa ako dahil Braddy raw ang pangalan nito!

"It's Brandon! Si Johny na ang nagsabi sa akin kanina," sagot ko.

"I'll give you his social media and try to stalk him para naman malaman mo na nagsasabi ako ng totoo. My gosh, Zariyah!"

Natawa ako nang sabihin 'yon ni Lexy dahil napairap pa siya sa akin kaya napatango na lang ako.

"Fine! And I also show this to Johny. I'll call you later. Kailangan ko pang pumunta sa school dahil papasok na ako bukas," sabi ko sa kaniya pagkatapos ay napabuntonghininga.

Hindi naman nagtagal ang usapan namin ni Lexy. Sinend niya sa akin ang buong name ng lalaking nakahalikan ko. Sinearch ko 'yon agad sa blue app pati na rin sa I***a at halos manlaki ang mga mata ko nang makita ko siya.

"This is impossible," bulong ko sa sarili ko habang nagi-scroll.

Marami siyang followers at nakita kong friend niya rin ang ibang mga artista at ibang model na kilala ko. Hindi nagkakalayo ang itsura nilang dalawa ng lalaking nakausap ko kanina sa simbahan, pero kapag titignan mo kung paano sila manamit na dalawa ay magkaibang-magkaiba.

Posible ba na magkaroon ka ng kaparehas na kaparehas ng mukha mo? Or maybe... they are twin? Addy ang name niya sa social media, pero ang sabi sa akin ni Lexy kanina ay Braddy raw ang real name nito.

Braddy and Brandon. Magkalapit din ang pangalan nilang dalawa kaya hindi impossible na kambal nga sila! But, bakit nandito si Brandon at hindi sila magkasama ng kambal niya?

Napasapo ako sa noo ko dahil bigla akong napaisip tungkol doon. Hindi ba dapat ang mas isipin ko ay ang pag-transfer ko sa school sa lugar na ito at hindi tungkol sa lalaking magkapareho ang mukha?! My gosh, Zariyah!

Humugot ako nang malalim na hininga at nag-decide na huwag na lang isipin ang bagay na 'yon. Kaya naman nag-ayos na ako ng sarili para makapunta sa school. Bahagya akong na-excite dahil first time kong magda-drive ng kotse na walang nakasunod na bodyguards sa akin.

"Ma'am Zariyah, aalis ka na ba? Ipagluluto pa lang sana kita ng tanghalian," tanong sa akin ni Manang Gina nang makababa ako mula sa kwarto ko.

Napatango naman ako bago magsalita.

"Yes, Manang Gina. Sa labas na lang ako kakain kaya kahit 'wag ka na magluto. Thank you," sagot ko sa kaniya.

"Oh! Sige. Babalik na lang ako rito mamaya para ipagluto ka ng hapunan mo," sabi niya.

Napahinto ako sandali dahil bigla akong may naisip.

"Pwede bang bumisita sa inyo mamaya, Manang? Doon na lang din ako kakain ng hapunan, if that's okay?" paghingi ko ng pabor.

Nakita ko naman sa mga mata niya na para bang bahagya siyang nagulat sa sinabi ko, pero agad siyang napangiti at napatango.

"Oo naman, Ma'am Zariyah! Sige at mamaya ipasusundo kita rito kay Johny," sagot niya.

Napatango naman ako at napangiti. Masyadong ma-effort sa akin si Manang Gina kaya naman natutuwa ako, dahil kahit na malayo ako sa pamilya ko ay hindi ko maramdaman na nag-iisa ako rito.