Ang nakaraan kung paano nahulog ang loob ni Claudia kay Don Rafael; "Sabihin man nilang baliw ako, Tanga. Pero gusto kung gawin ito. Ano pa bang silbi ko sa mundo, kung mawawala man siya sa akin" sambit ni Claudia na umiiyak. Nakatayo siya malapit sa riles ng train habang lasing sa alak. Gulong gulo ang kanyang isipan dahil sa hindi matanggap ang nangyari sa kanyang kasal. Singlakas ng ulan ang mga luhang dumadaloy sa kanyang mga mata, habang inaalala ang sakit ng kahapon. Mga sakit na di mawala-wala sa puso't isipan. Lalo na nang marinig mismo sa lalaking minamahal na, may iba itong babae. Sobrang durog na durog ang puso niya. Gayon paman ay hindi pa rin siya nagpatinag sa personal niyang buhay. Kailangan niyang maka-move on kahit sa paraang wala na siyang oras sa sarili niya. Makalimutan lang ang mapait na kahapon. Samantala, sa di kalayuan ay hindi alam ni Claudia na tila namumukhaan siya ni Don Rafael habang nakaharap sa bintana na may malaking salamin. Kasalukuyang nasa isa
"Ahmp stop it..." bulong ni Claudia. Ngunit hindi huminto si Rafael, pinagpatuloy niya ang kanyang ginawa, mas lalo pa niyang ipinasok ng marahan ang kanyang daliri sa ilalim ng kanyang under wear. Samantala, napaliyad si Claudia dahil sa sensasyon, ngunit sa pagkakataon na ito ay nakita niya ang larawan ni Andrea. Ang photo. frame na kung saan inilarawanbang simpleng ngiti ni Andrea habang may hawak na isang pirasong bulalak sa kanyang kamay. Dahil dito napakuno't noo siya. "Kailangan ba talagang i-display ang pagmumukha mo dito" bulong niya sa sarili. Kalaunan, napapikit ng mga mata si Claudia ng maramdaman niya, na ang kamay ni Don Rafael ay gumagapang na sa ilalim ng kanyang damit. "Ang bilis mo naman mahal.." sinabi ni Claudia na pilit ngumiti. Ayaw niyang sabihin sa matanda na nawawalan na siya ng gana matapos makita ang photo frame ni Andrea. "Ayaw mo ba?" "Oh hindi... gusto ko mahal..." sinabi ni Claudia na gustong tumanggi. Pero wala siyang magagawa lalo pa't nakainom
"Alright, I will call you right away Sir, once I got the any progress from our request" "I'll appreciate much! thank you!" sagot ni Don Rafael at ibinaba na ang telepono. "Kailangan ko makita si Andrea." Kausap ni Rafael ang sarili habang tulala at nakatayo sa balcony, ang balcony ng kwarto ni Andrea. Na-imagine nya ito na nakaupo sa isang maliit na table at nagbabasa ng isang libro, iyon ang nadadatnan niya madalas tuwing dumadating siya para bisitahin si Andrea. "Sir, we already sent our request to the outlying bank, and the said amount is confirmed. And as per advice, they will give us final updates tomorrow morning," isang mensaheng natanggap ni Rafael ayon sa isang text message kalaunan. Pinagpatuloy pa rin niya na maimbistagan kung sino ang may gawa ng mga fund transfer, ang mga transactions na hindi niya alam. Kahit sino ay hindi makatulog kapag na nakawan ng isang mahalagang bagay, lalo na kung ito ay involve s
Nagising si Andrea sa kalagitnaan ng gabi, humihingal, nilalabanan ang hirap ng kanyang paghinga, habang nananatili sa ilalim ng kumot na tila lubid na umiikot sa kanyang leeg. Kaya walang siyang ibang option at bumangon na lamang.Tumayo siya, umiikot ang paningin sa buong silid. May sapat na liwanag mula sa labas ng kalye ang nakapalibot sa mga gilid ng kurtina, kaya hindi masyadong madilim ang silid, kahit nakapatay ang ilaw sa loob. Sa dinaranas niya ngayon, maaaring may heart failure siya, may malalim na iniisip dahil sa takot, takot mamatay ng mag isa o mapagiwanan ng lahat. Mapalad siyang nag-iisa, ngunit napanaginipan niya si Jobert, ang mamamatay tao. Base sa kanyang panaginip ay natagpuan siya nito sa isang motel at nakapasok sa loob ng kwarto. Nagtataka siya na para bang lasing ito o zombie na naglalakad papalapit sa kanya, iyon pala ay may balak itong patayin siya. Biglang kumislap sa kanyang mga mata ang hawak nitong kutsilyo. At sa oras na ito ay agad siyang bumalikwas
Biglang inilapit ni Miss Lee ang kanyang sarili para halikan si Jobert, ngunit pinigilan siya nito. Mabilis napahawak si Jobert sa kanyang braso, upang hindi siya tuluyang makalapit. "Oh come on, Jobert just give me a minute. Let's try this! Malay mo baka hanap hanapin ko na ang init mo." bulong ni Miss Lee. Hindi siya malandi, ngunit katulad ng karamihan, siya ay marupok para maghanap ng ibang mapaginitan na katawan. Pero dahil may kadiliman ang paligid, sa unang tingin ay walang makakakita sa kanilang dalawa. Ang mga kasambahay ay hindi pinapayagan pumasok sa main area sa ganitong oras ng gabi, sapagkat sila ay may sariling rest house sa likod ng bahay na ito. Kung kaya, panatag ang loob ni Miss Lee na walang makakakita sa kanilang kataksilan. "Ayokong magkasala.." sinabi ni Jobert kahit na sinimulang buksan ni Miss Lee ang mga botones ng kanyang polo shirt. Halatang ayaw magpapigil nito sa kanyang nais. "Hindi ka magkakasala kung makikinig ka sa akin.." sinabi ni Miss Lee na
"Oh, Jobert how are you pre? long time no see.." Pagbati ng lalaking kakapasok pa lang sa loob ng bahay. Siya ang sinasabing asawa ng magandang babae. Ang babaeng ito ay ang unang amo ni Jobert, siya ay tinatawag na Miss Lee. Habang ang lalaking bagong dating ay may pangalang Anton Lee. Mayaman din ito, dahil sa kasalukuyang pinagkaabalahan nitong negosyo sa abroad, while doing that bihira lang ito nakakauwi ng pilipinas, sapagkat all of the time nasa trabaho siya at iyon ang alam ni Miss Lee. Paalis na sana si Jobert nang makasalubong niya sa pinto si Mr. Anton Lee. Si Jobert ay kilalang kilala ni Mr. Lee kaya pareho silang natuwa nang magkita muli. "Magandang araw sa iyo Mr. Lee.." Pagbati ni Jobert na nagkangiti. "Oh no. Ikaw pala kaibigan. Masyado kang formal ngayon. Ayoko ng ganyan gusto ko na eturing mo akong kaibigan, magtropa tayo hindi ba?" nakangiting sinabi ito ni Mr. Lee "Oo naman po. Pero nakakahiya lang kasi.." "Hayst.. Wala nang paliwanag. Halika at sabayan