CHAPTER THREE: Tension

Lahat kami ay nakatingin lang habang pinagsisilbiha ni Tita Glaiza si Lazarro. Blanko lang ang mga mata ni Lazarro habang nakatingin sa plato niyang punong-puno ng pagkain. Mahirap tuloy siyang basahin, hindi mo alam kung natutuwa ba siya o naiinis na.

“I cooked all of your favorite foods,” lintaya ni Tita Glaiza habang masayang nakatingin sa plato ni Lazarro na ngayon ay punong-puno na ng samo‘t-saring pagkain.

Narinig ko ang pagtawa ni Tomi sa tabi ko, “Mom, stop that. Nagseselos na ako oh!” nakangusong sabi ni Tomi.

“Oh shut up! Niluto ko rin ang paborito mo.”

Umahon ang tawanan sa lamesa subalit ang mga mata ko ay lumipad sa gawi ni Lazarro. Ganoon na lang ang paghulog ng ngiti sa mga labi ko nang makitang hindi nakikitawa si Lazarro. Walang reaksyon. Nakakunot pa nga ang noo.

“I no longer like them.”

Ang kaninang maingay na hapagkainan ay mabilis nanahimik. Kita ko ang pagngiwi ni Tita Glaiza bago nilingon si Lazarro. Hindi naman nakatingin sa kaniyang ang huli.

Nakakaramdam ako ng dismaya, hindi para kay Tita kundi para kay Lazarro. Dismaya sa ipinapakita niyang ugali ngayon. Sinusubukan lang naman ni Tita na bumawi sa kaniya.

Mabilis akong nag-iwas ng tingin nang bigla siyang lumingon sa gawi ko. Tila ba tinatansiya ang reaksyon ko…

“You don't like them?...” alinlangang tanong ni Tita, “Then tell me what you want and I'll cook it.”

Tumikhim siya, “Never mind.” simpleng sagot niya bago sinimulang kumain.

“Okay, let's eat!” Tumatawang sabi ni Tito Edgar, napansin ang namumuong tensyon. Ramdam ko rin ang ilang sa boses ni Tito pero sinubukan niya iyong itago.

“So how's your baby making goin’?” Muntikan na akong mabilaukan sa tinuran ni Tito Edgar.

Even if they don't tell it, I'm aware that they were so eager to have a grandchild, at iyon ang hindi ko maibigay.

“Yeah, you two’ve been trying it. So, tell us.” Tita shrugged her shoulder.

Narinig ko ang pagtawa ni Tomi sa tabi ko, “Usual.”

I’m expecting him to at least save me from his parents—but instead, he is drowning me too.

Tumikhim ako. “We are still trying—”

“Oh, I'm sorry dear honey but you've been trying and there's no miracle happened.” pagputol ni Tita Glaiza sa akin.

Napalunok ako dahil ang mga mata niya ay deretsong nakatutok sa akin.

“Nauubusan na ako ng pasensiya.”

Napayuko ako nang marinig iyon. Nilulukob ng kaba ang puso ko habang pinapakinggan sila.

“Don‘t you think you are the problem, huh?”

Everyone in the table froze when Lazarro spoke. Maging ako ay nanigas at hindi alam ang gagawin.

For a moment of pause, Tomi finally broke the silent. “No, we already made a test.” Tomi said while chuckling as if Lazarro's question is ridiculous.

“Then what's the big deal?”

Para akong nililibing ng buhay habang pinapakinggan silang nagsasagutan. Kalmado ang mukha ni Lazarro pero nahihiwagaan ko ang pagkainis sa boses ni Tomi. Ang pinkaayaw ni Tomi ay ang napapahiya siya.

Hindi ko na nakayanan pa ang kahihiyang nararamdaman kaya tumayo ako.

“Pupunta lang ako sa banyo…” Pagpaalam ko. Hindi ko na hinintay pa ang sasabihin nila.

Nagpatagal pa muna ako sa banyo, inaakalang bababa na ang tensyon sa lamesa. Subalit nang makabalik ako ay ang mga mata ni Tomi ang sumalubong sa akin, matatalas iyon. Napalunok ako. Akmang uupo na sana ako nang palihim niyang hinigit ang braso ko dahilan upang mahina akong mapadaing.

“I’m sorry Mom, Dad and Kuya but we'll leave first since my wife had been feeling unwell,” Tomi said before kissing his Mom's cheeks and tapping his Dad's shoulder.

Ramdam na ramdam ko ang titig nila pero ang titig ni Lazarro ang pinakanararamdaman ko. Nanginig ang tuhod ko nang dumaan kami sa likod niya. Kahit hindi ko man siya lingunin, alam kong nakasunod siya sa bawat galaw namin.

Nalipat lang kay Tomi ang atensyon ko nang muli niyang higitin ang braso ko paalis sa kusina.

“You never disappoint to fuckin’ disappoint me,” he growled before gripping my arms more tightly that I almost scream in pain. It would probably leave a mark.

Here we go again…

Matapos kong saluhin ang lahat ng galit ni Tomi, iniwanan niya lang ako rito sa kwarto niya. Simula kagabi ay hindi pa siya bumabalik. Sinubukan kong buksan ang pinto pero naka-lock iyon mula sa labas.

Pabagsak kong hiniga ang katawan sa kama. Ilang beses ko ng sinubukang buksan iyon, pero wala pa rin. Hindi rin naman ako makatulog ng maayos kagabi sa isiping wala sa tabi ko si Tomi.

“Ate Diamon?” boses mula sa labas.

Doon ako nabuhayan ng loob kaya dali-dali akong tumayo at nagtungo sa pinto.

“Sino iyan?” tanong ko.

“Si Elsie po Ate. Gusto niyo po bang buksan ko ang pinto? Hawak ko po ang spare key.”

Napabuntong hininga ako. Hindi ko gustong mas lumala pa ang galit ni Tomi sa akin sa oras na malaman niyang hindi na naka-lock ang pinto ng kwarto.

Umiling ako kahit na hindi niya naman ako nakikita. “Hindi na, ayos lang ako.”

“Papunta na po rito si Sir. Tomi ma'am,” nahiwagaan ko anh pagmamadali sa boses niya.

Dali-dali akong nagtungo sa kama nang marinig iyon. Awtomatikong pumikit ang mga mata ko nang marinig ko ang pagbukas ng pinto. Kahit hindi ko nakikita si Tomi, gising na gising ang diwa ko sa lahat ng kilos niya. Nagtayuan ang lahat ng balahibo sa katawan nang maramdamang lumubog ang kama sa tabi ko.

“I’m sorry, Love...”

Dumagungdong ang puso ko.

Malambing ang boses niya tila nagsusumamo. Parang may kung anong humaplos sa puso ko subalit may pumipiga rin.

“I know you're awake,"

I felt his kisses on my timple.

“I would never do that again...”

You always said that, but there's no changes at all. Always the toxic cycle.

Tuluyan na ngang kumawala ang luhang kanina ko pa pinipigilan.

“Hush…”

Naramdaman ko ang palad ni Tomi sa aking pisngi, pilit na pinupunasan ang mga takas na luha roon habang ang isang braso niya ay pumulupot sa bewang ko.

Sa mga panahong ganito, hinihiling ko na sana wala itong katapusan. Hinihiling ko na sana ganito na lang palagi si Tomi dahil ganito naman siya noong una ko siyang makilala… Ito naman talaga ang Tomi na minahal at pinakasalan ko.

Inangat niya ang mukha ko, bago ko naramdaman ang pagpatak niya ng halik sa nakapikit kong mga mata. Dahan-dahan kong idinilat ang aking mga mata at nasalubong ko ang sa kaniya.

“Tahan na, hmm? Hindi ko na po uulitin. Bati na tayo please?”

Muling nag-init ang gilid ng mata ko sa mga nagbabadyang luha. Kung bibigyan ako ng isang pagkakataong matupad ang isang hiling ko, iyon ay ang ibalik kami sa dati.

Dahan-dahan akong tumango. Sumilay ang ngiti sa labi ni Tomi.

“Talaga? Ikaw kasi, alam mo namang hindi ko gustong pinapahiya ako pero inuulit-ulit mo pa rin.. Ayan tuloy lagi kitang nasasaktan. Huwag mo na ring uulitin?”

At ganoon na lang kabilis napunta sa akin ang sisi. Ano pa nga ba ang bago?

Tumango ako. Wala naman akong ibang magagawa kundi ang sumang-ayon sa kaniya. Hindi ko na gustong pahabain pa ito.

“Nag-sorry na ako, hindi ba‘t ikaw naman talaga ang may kasalanan?”

Bakit pa nga ba ako umaasa?

Nanginig ang labi ko, “I-I’m sorry…”

“Pinapatawad na kita,” he said before kissing my lips.

His kisses feels rough, tila ba nagmamadali. Maingay akong napaungol nang maramdaman ko ang paglalaro ni Tomi sa dibdib ko—kanina pa pala nasa ilalim ng suot kong t-shirt ang kamay niya. Umarko ang likod ko nang paikutin ni Tomi sa kaniyang daliri sa nipple ko bago maingay na sinipsip ang dila ko.

“Love.. stop it , w-we can't do it here..” I whispered, trying to stop him.

“Why not?” he asked before sucking my lower lip.

“Kasi naririto tayo sa bahay ng magulang mo…”

“They won't mind,” ang mga labi ay nasa leeg ko na ngayon.

“Please…” pagmamakaawa ko pero tila wala siyang narinig.

Fuck, I'm horny so shut up!” he growls before biting my neck.

Tatlong katok mula sa labas ng kwarto ang nagpahinto sa kaniya. Inis siyang bumangon upang magtungo roon. Nagpapasalamat ako kung sino man ang nasa likod ng nakasaradong pinto.

“Who the fuc— Kuya, hey,”

Nag-unahan ang sa pagtibok ang puso ko nang malaman ang tao sa likod ng pinto. Huli na ang lahat para umiwas dahil nagtagpo na ang paningin naming dalawa—ang mga mata niyang may dalawang kulay.

Nakakunot ang kilay niya, tila ba naiinis na hindi ko malaman. Nag-iigting din ang panga niya. Maraming tumatakbo sa isip ko na baka narinig niya ang nangyayari sa amin ni Tomi. Napalunok ako bago umiwas ng tingin sa kaniya. Hindi ko narinig ang pinag-usapan nila dahil malayo si Tomi sa kinalalagyan ko.

Makalipas ang ilang sandali bumalik si Tomi.

“I’ll be back,” he said before kissing my lips but the moment our lips touched, my eyes landed onto someone's that I shouldn't did in the first place.

Lazarro’s two colored eyes met mine.

I gulped.

I couldn't look away. There was something in there, something I couldn't name—not anger, not pity and not curiosity. Just… something that made the air heavier between us.

Bago pa ako makaiwas ng tingin, sumarado na ang pinto. Kanina pa pala nakalayo sa akin si Tomi pero hindi ko man lang napansin dahil nalunod ako sa mga mata niya…

Mga matang hindi ko na dapat pa pinakatitigan.