Chapter 9

   

“Magsisimula na.. ayie.. makikita ko na si Keith!” kinikilig na tili ni Eufritz, halos hindi na mapakali sa kanyang kinauupuan habang sabik na sabik na nakatingin sa entablado. Parang isang batang nabigyan ng laruang matagal nang pinapangarap.

Sa loob ng coliseum, parang sasabog na ang paligid sa lakas ng sigawan at hiyawan. Ang ilaw ay kumikislap sa iba’t ibang kulay—asul, pula, dilaw—habang umiikot sa buong venue. Maya-maya pa’y bumulwak ang makapal na puting usok mula sa smoke machines, tila isang makapal na ulap na bumalot sa stage. Tila isang panaginip ang lahat.

“KEITH!”

“MATTHEW!”

“HUUUUUGH!!!”

Sigawan ng mga fans, sabay-sabay, sabik, tila bawat isa ay gustong iparating sa idolo kung gaano nila ito kamahal. Halos mabasag ang eardrum ni Ashley sa magkakabilang sigawan ng mga tao sa paligid niya. Maging ang mga kaibigan niyang sina Jean, Bergz, at Eufritz ay hindi magkamayaw sa pagsigaw. Si Eufritz ay panay ang hampas kay Jean, habang si Bergz ay patalon-talon sa tuwa.

Nang tumugtog ang unang kanta—Hallelujah ni Bamboo—sabay-sabay na nagsimulang sumayaw ang tatlong binata sa entablado. Kumpleto ang kanilang choreography, eksaktong-eksakto ang galaw sa bawat beat. Ang spotlight ay naglalaro sa mga katawan nila habang kumakanta.

🎶 “Anong balita sa radyo at TV? Gano’n pa rin, kumakapa sa dilim…” 🎶

Tili ulit ang sagot ng mga fans. Si Keith, cool na cool ang dating. Si Matthew, swag at confident ang galaw. Si Hugh, sincere at expressive ang mukha habang inaawit ang mga linya. Bawat isa sa kanila may kani-kaniyang fanbase, pero si Hugh—ang tinutukan ni Ashley—ang tila sumasayaw sa tibok ng puso niya.

🎶 “Bato bato sa langit, tamaan huwag magalit…” 🎶

Halos hindi makahinga sina Jean at Bergz sa kilig habang sabay na nagtatalon sa tuwa. Sa bawat salin ng camera sa malalaking LED screen, mas lalong nababaliw ang mga fans. Si Ashley ay bigla na lamang napa-shrug ng balikat habang pinipigilang mapasigaw nang si Hugh na ang umawit.

🎶 “May kasama ka kapatid, kaibigan…” 🎶

Kumakabog ang dibdib ni Ashley. Nakakakilabot ang boses ni Hugh—punong-puno ng emosyon at lambing. Parang siya lang ang tinutugtugan ng binata.

Pagkatapos ng awit, humarap ang trio sa audience. Si Keith ang unang nagsalita, “Hello madlang people!” sabay kindat sa camera. Sigawan ulit.

“Nag-enjoy ba kayo?” tanong ni Hugh. Pawisan, pero nakangiti—at guwapo pa rin. Parang wala lang sa kanya ang init at pagod.

“MORE! MORE!” sigaw ng fans.

Ngumiti ang trio at sabay-sabay na nagsigawan ulit, “You want more? We’ll give you more!”

Sa muling pagpasok ni Hugh mula backstage, bitbit na niya sa kamay ang isa pang sorpresa—si Kristel. Magkahawak ang kamay nila habang lumalabas sa stage, parang isang prinsipe’t prinsesa. Dito muling nabuhay ang kilig ng HughKris fans. Tilian. Sigawan. Sampalan. Yakapan.

🎶 “It’s amazing how you can speak right to my heart…” 🎶

Kumanta si Kristel habang nakatitig kay Hugh, punong-puno ng damdamin. Lalo pa itong pinaganda ng eleganteng long dress na suot nito. Para talagang Barbie. Si Hugh naman, hindi rin nagpatinag. Nakipag-eye contact ito at buong damdamin ding umawit.

Sa gitna ng kanta, hinapit ni Hugh si Kristel palapit, noo sa noo, titig sa titig, at sa hudyat ng fans—

“Kiss! Kiss!”

—hinalikan siya ni Kristel sa pisngi. Tapos, sa kabila pa.

Nasasaktan man, ngumiti si Ashley. Pero ang ngiting iyon ay pilit. Sa loob-loob niya, "Kung hindi lang sinabi sa akin ni Hugh ang totoo tungkol sa kanila, baka naniwala akong may relasyon nga sila."

Pagkaalis ni Kristel, pinalitan ito ng kantang nagpasikat kay Hugh—Everything I Own. Buong puso ang pagkanta nito. Hindi na ito artista. Isa siyang tunay na damdaming nagsusumamo. Bawat salin ng camera sa mukha nito ay parang patama sa puso ni Ashley.

“Sino ang in-love ngayon?” sigaw ni Hugh.

Nagtaas ng kamay ang karamihan. Pero si Ashley, pipi. Sa loob ng isip niya:

“Me.”

Pagkasabi ng host, “This is your chance to be with Hugh!”—biglang tumutok sa kanya ang spotlight. Hindi niya alam kung ano ang mararamdaman. Nahihiya. Kinakabahan. Natataranta. Pero nagtutulakan na ang mga kaibigan niya. “Go Ash!”

Napilitan siyang lumapit. Hinawakan siya ni Hugh. Inakbayan. Dinala sa stage.

Ang tibok ng puso niya ay parang kulani sa lakas. Hindi makatingin ng diretso. Hinawakan ni Hugh ang kamay niya at sinimulan ang awitin:

🎶 “It might be you… all of my life…” 🎶

Lumingon si Ashley sa mga kaibigan niya—lahat nakangiti. Thumbs up. Walang iwanan. Pero nang magtagpo ang kanilang mga mata ni Hugh, may kakaibang spark. Animo’y silang dalawa lang ang tao sa buong coliseum. Idinikit ni Hugh ang kanyang noo sa kanya. Hinapit siya ng mas mahigpit.

Pilit pinapakalma ni Ashley ang sarili pero nanlalambot siya. Hindi niya alam kung saan kukunin ang lakas.

"OMG... as in Oh My Gulay! Kailangan ko ng gulay!" sigaw ng isip niya habang sinusubukang hindi himatayin sa kaba.

At nang matapos ang huling linya ng kanta—

“It might be you…”

—dahan-dahang inilapit ni Hugh ang kanyang mukha. Walang tanong. Walang salita. Isang mainit, marahan, at malambing na halik sa kanyang pisngi.

Nanlaki ang mga mata niya. Hindi siya nakagalaw. Hindi siya makahinga. Tili. Sigawan. Baliw ang mga fans.

Pero ang naririnig lang niya ay ang tibok ng puso nila.

BOOM. BOOM. BOOM.

‘OMG.’

*****************

Hindi niya akalaing siya ang mapipilitang magbaba ng spotlight. Hindi bahagi ng orihinal na plano. Pero nang masipat niya ang maamong mukha sa gitna ng madlang people—ang mga mata nitong tila gulat, ang mga pisnging namumula sa spotlight—bigla siyang kumilos. Para bang hindi na gumagana ang utak niya kundi ang puso lang.

“Ash…” bulong niya sa sarili, pilit tinatago ang tuwa sa boses.

Ang dami ng babaeng sumisigaw ng pangalan niya—ibang iba sa nararamdaman niya ngayon. Kasi siya, tahimik lang. Pero ang puso niya, halos sumigaw ng “Siya lang!”

Naglakad siya pababa ng entablado. Hindi na siya naghintay ng cue. Hinawakan niya ang kamay ng dalaga, malamig sa kaba, at bahagyang nanginginig. Pero hindi siya bumitiw. Mas hinigpitan pa niya ang kapit, parang sinasabing “Nandito lang ako.”

“Come with me,” bulong niya habang nakangiti, kahit alam niyang hindi siya maririnig ng mga tao. Pero ramdam niya, narinig iyon ni Ashley. Kasi sumunod ito sa kanya. Walang pagtutol. Walang pag-aatubili. Kahit bahagyang nanginginig, naglalakad ito kasabay niya.

Pagbalik nila sa entablado, muling sumiklab ang sigawan. Pero parang nawalan ng tunog ang paligid. Kahit anong lakas ng hiyawan, kahit anong pwersa ng musika—isa lang ang naririnig niya. Ang tibok ng puso niya.

Habang inaawit niya ang "It Might Be You", unti-unting nawawala ang kaba. Kapalit nito ay isang damdaming hindi niya mapangalanan. Hindi niya maipaliwanag. Pero totoo.

Hindi siya sigurado kung anong nag-udyok sa kanya na hilahin palapit si Ashley. Baka dahil kinabahan siyang baka mawala ito. Baka dahil gusto lang niyang ipadama—hindi bilang artista, hindi bilang Hugh Perez ng XYZ—kundi bilang lalaking totoo ang nararamdaman. Sa isang babae.

Nang dumikit ang noo niya sa noo nito, saglit siyang napapikit.

“Please… feel this,” bulong ng puso niya.

Binuksan niya ang mga mata at nakita ang pagkagulat sa mga mata ni Ashley. Pero hindi ito umaatras. Hindi ito tumatakbo palayo. Hindi siya lumalaban. At sa panahong iyon, sapat na iyon kay Hugh.

Sa huling linya ng kanta, nangyari iyon.

Hindi bahagi ng script. Hindi bahagi ng rehearsal. Pero para sa kanya, iyon ang pinaka-tamang parte ng buong show.

Idinampi niya ang labi sa pisngi ni Ashley.

Marahan. Maingat. Halos parang paghingi ng permiso.

Hindi ito show. Hindi ito para sa fans. Ito ay para sa kanila.

Para sa sarili niyang damdamin na matagal na niyang tinatago. Para sa tanong na gusto na niyang sagutin ng buong tapang.

At nang dumilat siya, nakita niya ang mga mata ni Ashley—gulat, oo. Pero wala roon ang galit. Wala roon ang pagtulak palayo. Ang meron, isang pagkalito na tila may bahid din ng damdamin.

At sa gitna ng spotlight, sa gitna ng sigawan, isang ngiti ang unti-unting lumitaw sa labi ni Hugh.

Baka nga... it might really be her.