Chapter 8

        Ilang araw na rin ang lumipas ngunit hindi pa rin makapaniwala si Ashley na may komunikasyon sila ng songwriter slash singer slash actor slash model na si Hugh Perez. Tuwing umaga hindi ito nakakalimot magtext at bumati sa kanya. Sa gabi naman ay through video call. Kaya naman tuwing hapon ay excited na siyang umuwi ng bahay upang makausap na si Hugh. Hindi naman niya magawang ishare ang kabanata ng buhay niyang ito sa kaibigan niyang si Zan  dahil tiyak na tatawanan na naman siya nito. Baka isipin na naman nitong nababaliw na siya gaya nang dati.

        It was a dream come true. From the moment she laid her eyes on him noong contender pa lang ito ng XYZ Factor, agad na napukaw nito ang kaniyang atensiyon at interes. Hindi naman siya couch potato at mahilig sa mga artista but when she saw Hugh, hindi niya mapigilan ang sariling humanga sa binata. Total package ito, hindi trying hard  na tulad ng iba at talaga namang talented. Ang makita lang ito ay masaya na siya, bonus na lang ang mapansin din siya nito. 

        Kasalukuyan siyang nasa library habang hinihintay ang kaibigan na si Zan. May meeting kasi ang mga ito as staff ng BISUAN "The Horizon" Journal. Ang binata kasi ang editorial cartoonist ng nasabing school paper organization ng unibersidad.

        Naramdaman niyang nagvibrate ang kanyang cellphone hudyat na may dumating siyang mensahe. Mabilis niyang kinuha ang cellphone mula sa kanyang skirt at tinignan kung kanino nagmula ang mensahe. Awtomatikong napangiti siya nang makitang galing iyon kay Hugh.

        'Can't wait to see you.' - Hugh

Naramdaman ni Ashley ang unti-unting pag-init ng kaniyang pisngi. Hindi niya alam kung dahil ba sa kilig o dahil may ibang estudyanteng nakatingin sa kanya dahil sa awtomatikong pagngiti niya habang nakatitig sa cellphone.

Hindi pa rin siya makapaniwala.

Isang Hugh Perez—internationally known singer-songwriter, multi-awarded actor, cover model sa halos lahat ng youth lifestyle magazines, certified heartthrob—ang nagpapadala sa kanya ng "Can’t wait to see you."

Sa kanya.

Sa simpleng batang babae na ang pinaka-wild na pangarap lang ay makita ito nang personal. Pero ngayon, hindi lang niya ito nakita. Hinawakan pa siya nito, niyaya sa lunch, at ngayo’y may regular na text at video call pa sila gabi-gabi.

Ipinatong niya ang cellphone sa ibabaw ng open notebook sa mesa. Kunwari’y nagsusulat ng notes mula sa Psychology reference book sa harap niya, pero ang totoo’y hindi siya makapag-concentrate.

Gusto niyang tumili.

Gusto niyang mag-cartwheel sa hallway ng library.

Pero hindi puwede.

Hindi rin niya mailabas sa kaibigang si Zanjoe ang lahat ng kilig na nararamdaman niya.

Una, dahil malamang pagtawanan lang siya nito gaya ng dati. ‘Ashley and her celebrity delusions,’ ‘Ashley and her romcom brain,’ ‘Ashley and her hopeless fangirl syndrome’—lahat iyon ay linya na ni Zan sa tuwing binabanggit niya si Hugh dati.

Pero ngayon?

Hindi na ito pantasya.

Hindi na ito ilusyon.

It’s real.

Si Hugh mismo ang nag-initiate ng pag-text. Si Hugh ang nagtanong ng number niya. Si Hugh ang unang tumawag sa gabi. At siya rin ang laging nauuna mag-chat tuwing umaga, kadalasang may simple pero nakakakilig na bati:

Good morning, my sunshine.
Hope you aced your quiz today!
Don’t skip lunch ha, or I’ll spam your inbox again 😂

Napabuntong-hininga si Ashley habang sinasandalan ang sandalan ng upuan. Inilapit niya ang cellphone sa dibdib, parang h********n ang mensahe.

Pumikit siya sandali, pinipilit pigilan ang ngiti.

Hanggang sa marinig niya ang pamilyar na boses mula sa likod.

“Ayan ka na naman. Nakangiti ka na naman mag-isa, parang baliw.”

Napadilat siya agad. Agad niyang tinakpan ang cellphone ng notebook.

“Zanjoe!” halos pasigaw niyang tawag.

“Bakit? Mukha ka talagang possessed from afar,” natatawang sagot nito habang naupo sa tabi niya. “Ganyan ba talaga epekto ng pagbabasa ng ‘Intro to Human Behavior’?”

Umiling siya at pinilit ang ngiti. “Wala, wala ‘to. Wala akong iniisip.”

“Yeah, right,” kunot-noong sagot ni Zan habang pinagmamasdan siya. “Kanina ka pa ganyan simula nang pumasok ako. Sabihin mo nga sa’kin—sino ba talaga ang nagpapakilig sa’yo?”

Tumawa si Ashley ng pilit. “Secret.”

Pero ang totoo?

Ayaw lang niyang masira ang moment.

Gusto niyang sulitin ang kilig na ito hangga’t kaya pa. Hangga’t hindi pa bumabalik sa realidad. Hangga’t hindi pa niya kailangang harapin ang posibilidad na si Hugh Perez ay isang sikat na bituin—at siya’y isang simpleng estudyante lang.

Pero sa ngayon?

Nag-text ulit si Hugh:

You free this weekend? I have a surprise. 💫

Muling nagliwanag ang mukha ni Ashley.

At sa mismong sandaling iyon, hindi na siya nag-alala kung pagtatawanan man siya ni Zan o ng buong mundo.

Dahil ang totoo?

Hindi lahat nabibigyan ng pagkakataong mahalikan ng liwanag ng kanilang mga bituin.

At siya?

Siya ang sinikatan.

        Parang sirang plakang nagpa ulit - ulit sa isip ni Ashley ang sinabi ni Hugh. 

        'Wala namang akong masabi.. sheeet! Ang haba ng hair.' walang pagsidlan ang kilig na sabi niya sa sarili.

        Sinulyapan niya ang orasan sa bisig. Alas singko y medya na. Siguradong maya - maya lang ay andito na si Zan. Isang oras at kalahati na nang magsimula ang meeting ng mga ito. Hindi maalis - alis ang ngiting nagsimula na siyang iligpit ang notebooks niya upang ilagay sa loob ng kanyang bag.

        "Anong nangyari sa 'yo? Mukha kang baliw." maang na tanong sa kaniya ni Zan.  "Nangingiti kang mag - isa diyan."

        Inirapan niya ito bagama't nakangiti pa rin. "Happy lang."

        Naiiling na lang na sinabayan siya nito sa paglalakad patungo sa parking area ng unibersidad kung saan nakaparada ang sasakyan nito.

*********************

        There's something different about Ashley. That he could tell. Kakaiba ang kislap ng mata at ngiti nito from morning 'till dawn. Minsan ay napapangiting mag - isa. Kailangang malaman niya kung ano ang dahilan ng kakaibang ikinikilos ng dalaga.

        "Zan..." pukaw sa kanya ng kanyang ina.  Kasalukuyan itong naglalagay sa tupperware ng lutong ulam na kahahango pa lamang sa lutuan.

        Kunot noong napatingin naman siya sa kanyang ina.

        "Dalhin mo nga ito sa iyong mga Tita Miles. Paborito niya itong luto kong ito. Tiyak na matutuwa iyon." nakangiting utos sa kanya ng ina.

        Mabilis na kinuha niya sa ina ang tupperware na naglalaman ng lutong ulam upang dalhin sa kabilang bahay. Tamang tama at pupuntahan naman talaga niya si Ashley.

        "Sige po 'my. Dadalhin ko na po ito sa kabila." aniya sa ina.

        "Wag kang magtatagal. Kakain na rin tayo." bilin nito.

        Tumango lang siya at hindi na niya ito nilingon. Dire - diretso na siyang lumabas ng bahay.

        Nang makarating sa kabilang bahay ay sinalubong siya ng ina ni Ashley. Agad namang hinanap ng kanyang mga mata ang dalaga.

        "Tita, good evening po. Pinadadala po ni Mommy." sabay abot ng tupperware na naglalaman ng lutong ulam.

            Agad namang namilog ang mga mata ni Tita Miles nang makita ang laman ng tupperware.

            "Wow! Pakisabi kay Sis Karren na salamat ha. Alam na alam talaga niya ang paborito ko." nakangiting sabi nito habang isinasalin sa ibang lalagyan ang pagkain.

            "Tita, si Ash po?"  tanong niya dito.

            Iminuwestra naman nito ang daan patungo sa kuwarto ng dalaga. "Nasa kuwarto niya. Puntahan mo nga doon. Sabihin mo ay bumaba na siya at kakain na."

        Tumango - tango naman siya sa ginang. Sanay na ang mga ito sa kanila kaya ganoon na lamang ang tiwala sa kanila ng mga magulang. Umakyat at mabilis na tinahak niya ang daan patungo sa silid ng dalaga.

        Marahan siyang kumatok ngunit walang nagbubukas ng pinto. Inulit niya nang mas malakas kaysa sa naunang pagkatok ngunit wala pa ring nagbubukas ng pinto. No choice at nag - aalalang pinihit niya ang seradura na agad namang nagbukas sapagkat hindi naman ito nakalock.

        "Ash.. buma.." hindi na niya naituloy ang sasabihin nang makita sa screen  ng laptop ng dalaga ang kinasasawaang na niyang mukha ng idolo nitong si Hugh Perez. Base sa hitsura ng mga ito, mukhang kanina pa ang mga itong magkausap through videocall.

        'What the hell? Is this for real?" napamaang tanong niya sa sarili. 'Kailan pa? Bakit hindi ko man lang namalayan?'

        Nanlalaki ang matang iminuwestra sa kanya ni Ashley na lumabas siya ng silid nito.

        'Fuck!And now she's asking me to leave her just like that!' Numipis ang labi sa pagpipigil ng damdamin ng binata.

        May takot at kabang lumukob sa kanyang damdamin. Ito na ba ang araw na kinatatakutan niya? Ngayong nakikita niya ang ibang kinang ng mata nito at mga ngiti, alam niyang may nabago na sa buhay nito.

        'Lord, please no!'

************************* 

Habang dahan-dahang isinara ni Zanjoe ang pinto ng kuwarto ni Ashley, parang may unti-unting nabibiyak sa loob ng dibdib niya. Hindi niya maintindihan. Hindi niya ito maintindihan.

Bakit gano’n kabigat sa pakiramdam?

Bakit parang may hindi tama?

"Videocall lang 'yon," bulong niya sa sarili, pero kahit ilang ulit niya pang ulitin, hindi mabura ang nakita niya: yung mukha ni Ashley, masaya, kumikislap ang mga mata habang nakatitig sa screen. Tawa ito nang tawa. Para bang wala na itong pakialam sa mundo. At higit sa lahat—hindi siya ang dahilan ng mga ngiting 'yon.

Hindi na siya.

Tahimik siyang bumaba ng hagdan at nagtungo muli sa sala. Nandoon pa rin si Tita Miles na abala sa pagsasalin ng mga pagkaing ihahain sa hapag.

“Nakausap mo ba si Ashley?” tanong nito habang nakangiti.

“Opo, Tita. Nagpapatulong lang po siya sa... schoolwork,” pagsisinungaling niya habang pilit pinapakalma ang boses.

“Ganun ba? Aba’t kahit weekend may ginagawa pa rin. Mabuti’t masipag siya. Kung minsan, late na nga ‘yan matulog.”

Napangiti siya nang pilit.

‘Oo nga, Tita,’ isip niya.

‘Pero hindi na dahil sa schoolwork. Dahil sa Hugh-freaking-Perez na ‘yan.’

Nagpaalam na siya agad sa ina ni Ashley, dala-dala ang mabigat na damdaming parang hindi niya alam kung saan isisiksik.

Pag-uwi niya ng bahay, tahimik lang siyang pumasok sa kuwarto at humiga. Hindi niya napigilang tumitig sa kisame habang gumugulong-gulong sa utak niya ang mga eksenang kanina lang ay nasaksihan niya.

Ashley. Hugh. Magkausap. Nagngingitian.

Hindi siya bitter, okay? Hindi siya seloso. Lalo namang hindi siya possessive.

Pero bakit gano’n? Bakit parang may malaking tinik sa lalamunan niya ngayon?

"Damn it," napamura siyang mahina habang mariing pinikit ang mga mata.

Isang flash ng mukha ni Ashley ang pumasok sa isip niya. Yung Ashley na simple lang, palangiti, nakapusod, may mantsa pa ng ballpen sa daliri pero hindi niya alintana dahil iyon ang Ashley na kilala niya—ang Ashley na matagal na niyang kasama.

Ngayon, biglang may Hugh Perez na sa eksena. As in Hugh-freakin’-Perez—sikat, guwapo, talented, world-class. At si Ashley? Kayang-kaya siyang iwan para lang doon?

Hindi ba niya talaga alam?

O mas pinili niya lang talagang hindi pansinin ang pagbabago?

Biglang tumunog ang phone niya. Akala niya si Ashley ang nagtext, pero group chat lang pala nila ni Apollo at Ryan. Walang anumang laman ang inbox niya galing sa kanya.

“Not even a sorry? A ‘pasensya na, Zan’? Wala?”

Pinipigil niyang kurotin ang sarili.

‘Why the hell do I even expect anything?’

It’s not like he has the right.

Wala siyang label kay Ashley. Wala siyang sinabing may gusto siya rito. Kaibigan lang siya. Walang higit doon.

Pero hindi ba’t minsan... sapat na ang pagiging naroroon palagi?

Kahit hindi binabanggit, kahit walang salitang bitawan, kahit walang I like you o I think I’m falling for you—akala niya sapat na ‘yon.

Apparently not.

Hindi siya sikat. Hindi siya artista. Hindi siya dream come true.

Siya si Zanjoe — ang tahimik, ang sarkastiko, ang 'Kuya best friend' na palaging nandiyan pero hindi kailanman pinili.

Pero bakit ngayon pa?

Bakit ngayong... parang siya na ang handang pumili?

Hindi niya namalayang may luhang umagos mula sa kanyang mata. Isang piraso lang. Mabilis niyang pinunasan.

"Don’t be stupid, Zan," bulong niya sa sarili. “You knew this would happen someday. Just not this soon. And not like... this.”

Tumagilid siya sa kama, patalikod sa liwanag ng lampshade.

Mula sa kabilang bahay, naisip niyang baka nagkakatuwaan pa rin si Ashley at si Hugh.

Nagbibiruan.

Nagtatawanan.

Nagpapalitan ng "sweet dreams."

At siya?

Tahimik.

Gising.

Nagpapanggap na okay lang.

Pero ang totoo?

Hindi siya okay.