Chapter 3: “The Doctor In the Room”

Araw na ng schedule ko at tahimik lang ang loob ng clinic, pero parang may malakas na tambol sa dibdib ko. Araw ng appointment ko, at kahit ilang beses ko nang kinumbinse ang sarili ko na kaya ko ‘to, nanginginig pa rin ang tuhod ko.

“Celeste Ramirez?”

Napalingon ako sa nurse na tumawag ng pangalan ko. Tumango ako at tumayo. Walang tinginan. Walang emosyon. I just walked in—straight-faced, straight-spined. Pero sa loob ko, gulo-gulo.

Dinala niya ako sa isang maliit na procedure room. Malinis. Puti. Tahimik. Tanging sound lang ay ang tunog ng AC at yung ticking ng wall clock.

“Paki-hubad na lang po ang pants at underwear. Cover with this drape. Higa po kayo. The doctor will be with you in a moment.”

Tumango lang ako. Nang makalabas ang nurse, mabilis kong hinubad ang dapat hubarin, sinunod ang instructions. Mahigpit kong niyakap ang sarili ko habang nakadrape. Literal na malamig sa loob, pero parang nasa loob ako ng oven. Pawis na pawis ang palad ko. Nilapat ko sa tiyan ko.

Hindi pa ako ready. Hindi ko alam kung kailan ako magiging ready. Pero wala na akong choice.

Pumikit ako. Huminga ng malalim. Inhale. Exhale. Kaya mo ‘to, Cel. Kaya mo ‘to.

Then the door opened.

“Good morning—”

Naputol ang boses. Napadilat ako.

“You’re Celeste?” he asked.

Parang tumigil ang mundo. Pamilyar ang boses. Pamilyar ang tono. Yung accent, ‘yung lambing pero confident na delivery. Nakita ko ang silhouette niya, pero hindi ko agad pinroseso. Then I saw his face.

Matangkad. Moreno. Sharp jawline. Yung buhok niyang messy pero intentional. Yung half-smile na parang laging may alam na hindi mo alam.

My heart stopped.

He took one step closer. “It’s you,” he said, this time softer.

Hindi ako nakagalaw.

He pulled down his face mask.

“Damian Alcantara,” pakilala niya. “I’m your attending OB-GYN today.”

Tiningnan ko siya. Tiningnan niya ako. Parang static sa paligid. Yung tahimik pero maingay. Parang naiwan kami sa eksena ng pelikula at walang gustong magsalita muna.

“Wait,” boses ko halos pabulong. “Ikaw ‘yon…”

Tumango siya, calm. Hindi siya nagulat. Parang alam na niyang ako ‘to. Parang inaasahan na niya.

“I thought it was you sa lobby pa lang,” he said, tinanggal ang gloves niya sandali, mukhang may gusto munang sabihin bago siya magtrabaho. “Pero I had to be sure.”

Nanuyo ang lalamunan ko. “Hindi ko alam na…”

“Small world,” sagot niya. “Or maybe not that small.”

Tumawa siya—mahina, parang sarcastic sa konti, pero hindi masama. He looked me in the eyes. Diretso. Walang takot. Walang hiya.

“I didn’t expect to see you again,” I said, halos pabulong pa rin.

“Neither did I,” he answered. “But here we are.”

Gusto kong magbiro. Gusto kong tumawa. Gusto kong magalit. Pero wala akong nasabi. Ang tanging nararamdaman ko ay isang malakas na halong takot, kaba, at… kabaliwan?

How is it possible na ang lalaking isang beses ko lang nakita—isang gabi lang—ay siya pa mismo ang magiging doktor ko ngayon? Sa pinaka-pribadong, pinaka-sensitibong parte ng buhay ko?

Nakakunot na ang noo ko. Damian just stared—not with judgment, but with something else. Curiosity? Concern? Hindi ko masabi.

“I can request a different OB kung hindi ka comfortable,” alok niya, pero hindi siya umaalis.

“Hindi,” sagot ko agad. “I mean… okay lang.”

Sigurado ka ba, Celeste?

Pero hindi ko rin alam kung may mas kakayanin pa akong hiya kung lumipat pa ako. At least he’s a stranger with a face I’ve seen naked.

He nodded, professional agad ang aura niya. “Alright. We’ll start with a quick transvaginal ultrasound. We’ll assess the gestational age first before proceeding. You okay with that?”

Tumango ako. Wala akong lakas para magsalita.

Nag-gloves siya. Nagmask ulit. At habang inihahanda niya ang equipment, ako naman ay dahan-dahang nilunok ang lahat ng emosyon ko. This is just another appointment. Routine. Procedure. Nothing more.

Pero alam kong hindi totoo ‘yon.

“Relax your legs,” he said gently. “I’ll be quick.”

Hindi ko alam kung paano ako dapat mag-relax. Pero sinunod ko pa rin. And true enough—he was gentle. He was precise. He didn’t look at me any differently.

Pero ramdam kong hindi lang ito basta-basta procedure para sa akin.

Habang nakatitig ako sa kisame, narinig ko siyang nagsalita.

“Celeste,” he said.

Napatingin ako.

“I won’t ask questions. Pero kung may kailangan kang sabihin… I’ll listen.”