ห้องสมุด
ค้นหา
หน้าหลัก / Romance / Unexpectedly Yours, Doctor / Chapter 3: “The Doctor In the Room”

แชร์

Chapter 3: “The Doctor In the Room”

ผู้เขียน: SiaSays
last update ปรับปรุงล่าสุด: 2025-06-01 20:57:49

Araw na ng schedule ko at tahimik lang ang loob ng clinic, pero parang may malakas na tambol sa dibdib ko. Araw ng appointment ko, at kahit ilang beses ko nang kinumbinse ang sarili ko na kaya ko ‘to, nanginginig pa rin ang tuhod ko.

“Celeste Ramirez?”

Napalingon ako sa nurse na tumawag ng pangalan ko. Tumango ako at tumayo. Walang tinginan. Walang emosyon. I just walked in—straight-faced, straight-spined. Pero sa loob ko, gulo-gulo.

Dinala niya ako sa isang maliit na procedure room. Malinis. Puti. Tahimik. Tanging sound lang ay ang tunog ng AC at yung ticking ng wall clock.

“Paki-hubad na lang po ang pants at underwear. Cover with this drape. Higa po kayo. The doctor will be with you in a moment.”

Tumango lang ako. Nang makalabas ang nurse, mabilis kong hinubad ang dapat hubarin, sinunod ang instructions. Mahigpit kong niyakap ang sarili ko habang nakadrape. Literal na malamig sa loob, pero parang nasa loob ako ng oven. Pawis na pawis ang palad ko. Nilapat ko sa tiyan ko.

Hindi pa ako ready. Hindi ko alam kung kailan ako magiging ready. Pero wala na akong choice.

Pumikit ako. Huminga ng malalim. Inhale. Exhale. Kaya mo ‘to, Cel. Kaya mo ‘to.

Then the door opened.

“Good morning—”

Naputol ang boses. Napadilat ako.

“You’re Celeste?” he asked.

Parang tumigil ang mundo. Pamilyar ang boses. Pamilyar ang tono. Yung accent, ‘yung lambing pero confident na delivery. Nakita ko ang silhouette niya, pero hindi ko agad pinroseso. Then I saw his face.

Matangkad. Moreno. Sharp jawline. Yung buhok niyang messy pero intentional. Yung half-smile na parang laging may alam na hindi mo alam.

My heart stopped.

He took one step closer. “It’s you,” he said, this time softer.

Hindi ako nakagalaw.

He pulled down his face mask.

“Damian Alcantara,” pakilala niya. “I’m your attending OB-GYN today.”

Tiningnan ko siya. Tiningnan niya ako. Parang static sa paligid. Yung tahimik pero maingay. Parang naiwan kami sa eksena ng pelikula at walang gustong magsalita muna.

“Wait,” boses ko halos pabulong. “Ikaw ‘yon…”

Tumango siya, calm. Hindi siya nagulat. Parang alam na niyang ako ‘to. Parang inaasahan na niya.

“I thought it was you sa lobby pa lang,” he said, tinanggal ang gloves niya sandali, mukhang may gusto munang sabihin bago siya magtrabaho. “Pero I had to be sure.”

Nanuyo ang lalamunan ko. “Hindi ko alam na…”

“Small world,” sagot niya. “Or maybe not that small.”

Tumawa siya—mahina, parang sarcastic sa konti, pero hindi masama. He looked me in the eyes. Diretso. Walang takot. Walang hiya.

“I didn’t expect to see you again,” I said, halos pabulong pa rin.

“Neither did I,” he answered. “But here we are.”

Gusto kong magbiro. Gusto kong tumawa. Gusto kong magalit. Pero wala akong nasabi. Ang tanging nararamdaman ko ay isang malakas na halong takot, kaba, at… kabaliwan?

How is it possible na ang lalaking isang beses ko lang nakita—isang gabi lang—ay siya pa mismo ang magiging doktor ko ngayon? Sa pinaka-pribadong, pinaka-sensitibong parte ng buhay ko?

Nakakunot na ang noo ko. Damian just stared—not with judgment, but with something else. Curiosity? Concern? Hindi ko masabi.

“I can request a different OB kung hindi ka comfortable,” alok niya, pero hindi siya umaalis.

“Hindi,” sagot ko agad. “I mean… okay lang.”

Sigurado ka ba, Celeste?

Pero hindi ko rin alam kung may mas kakayanin pa akong hiya kung lumipat pa ako. At least he’s a stranger with a face I’ve seen naked.

He nodded, professional agad ang aura niya. “Alright. We’ll start with a quick transvaginal ultrasound. We’ll assess the gestational age first before proceeding. You okay with that?”

Tumango ako. Wala akong lakas para magsalita.

Nag-gloves siya. Nagmask ulit. At habang inihahanda niya ang equipment, ako naman ay dahan-dahang nilunok ang lahat ng emosyon ko. This is just another appointment. Routine. Procedure. Nothing more.

Pero alam kong hindi totoo ‘yon.

“Relax your legs,” he said gently. “I’ll be quick.”

Hindi ko alam kung paano ako dapat mag-relax. Pero sinunod ko pa rin. And true enough—he was gentle. He was precise. He didn’t look at me any differently.

Pero ramdam kong hindi lang ito basta-basta procedure para sa akin.

Habang nakatitig ako sa kisame, narinig ko siyang nagsalita.

“Celeste,” he said.

Napatingin ako.

“I won’t ask questions. Pero kung may kailangan kang sabihin… I’ll listen.”

อ่านหนังสือเล่มนี้ต่อได้ฟรี
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป
บทที่แล้ว บทต่อไป

บทล่าสุด

  • Unexpectedly Yours, Doctor    CHAPTER 6 - new routine

    “Do you want to know the truth?”Napatigil ako sa paglalakad. Nasa dulo kami ng hallway. Tahimik. Walang ibang tao. Tanging fluorescent lights sa kisame at ang mahinang hum ng aircon ang saksi sa katahimikan naming dalawa.Dahan-dahan akong lumingon pabalik sa kanya.Damian didn’t look away. His eyes were steady. Hindi confrontational. Hindi galit. Pero may bigat. Parang matagal na niyang gustong sabihin ‘to, at ngayon lang niya nahanap ang tamang timing.“Anong ibig mong sabihin?” tanong ko, kahit alam ko na. Parte ng sarili kong umaasa, parte rin ng sarili kong natatakot marinig ito.“I remember everything,” he said quietly. “That night. You. Me. It wasn’t just a blur. It wasn’t just one of those drunken regrets. I knew it was you.”Bigla akong napahawak sa dibdib ko. Hindi dahil sa kilig—hindi pa. Kundi dahil may kung anong kirot at gulo sa loob. “Then bakit hindi ka nagsalita noon?”“I didn’t think you wanted me to,” sagot niya. “You left. And I respected that. But now… we’re here

  • Unexpectedly Yours, Doctor   CHAPTER 5: We Meet Again

    Pagpasok ko sa ospital, parang may mali. Hindi ko maipaliwanag, pero may tension sa paligid. Parang may hangin ng pagbabago, na kahit ayaw mong pansinin, kusa kang hihilahin pabalik.Katatapos ko lang mag-leave. Hindi madali ang pagbalik lalo na sa dami ng bumabagabag sa isip ko. Pero kailangan. Para sa sarili ko. Para sa—para sa buhay na nabubuo sa loob ko.Nakaputi pa rin ang paligid. Mga pasyente, doktor, nars. Lahat abala sa kani-kanilang mundo. Ako? Pilit pa ring inaayos ang sa akin.“Uy, Celeste! Welcome back!” bati ni May, isa sa mga ka-duty ko noon.“Thanks,” pilit kong ngiti. “Same floor pa rin ba ako?”“Actually… may bagong head ng neurology. Siya na rin daw ang mag-aassign ng mga bagong rotation. Sa office daw siya ngayon.”Napakunot ang noo ko. “Bagong head?”Tumango si May. “Oo. Gwapong doktor, ‘teh. Alam mo ‘yung… mukhang seryoso pero may pasabog? Basta, good luck!”Napakagat ako sa labi. Hindi ko alam kung bakit may kutob akong ayokong makumpirma.Kumatok ako sa pinto n

  • Unexpectedly Yours, Doctor   CHAPTER 4: “None of Your Business”

    “Relax your legs,” he said gently. “I’ll be quick.”Hindi ko alam kung paano ako dapat mag-relax. Paanong magpapakalma ang isang babaeng nasa ganitong sitwasyon? But I followed him anyway. He was gentle. Precise. Professional.Pero kahit gaano pa siya kaingat, ramdam kong hindi lang ito basta procedure para sa akin. Para sa kanya.Habang nakatitig ako sa kisame, pinipilit kong huwag mag-isip. Pero imposibleng hindi. Buong katawan ko ay parang nagdadalawang-isip. Buong pagkatao ko ay nakabitin sa isang maling hakbang. Then I heard his voice—low, controlled.“Celeste,” he said.Napatingin ako sa kanya.“I won’t ask questions. Pero kung may kailangan kang sabihin… I’ll listen.”Saglit akong natahimik. Nasa pagitan pa siya ng mga hita ko, gloved hands paused. The room was too cold. Or maybe it was just me, shaking inside.“Wala akong kailangang sabihin,” I lied.Tumango siya, pero hindi siya agad gumalaw. He looked at me—really looked at me—and for a second, it felt like everything else d

  • Unexpectedly Yours, Doctor   Chapter 3: “The Doctor In the Room”

    Araw na ng schedule ko at tahimik lang ang loob ng clinic, pero parang may malakas na tambol sa dibdib ko. Araw ng appointment ko, at kahit ilang beses ko nang kinumbinse ang sarili ko na kaya ko ‘to, nanginginig pa rin ang tuhod ko.“Celeste Ramirez?”Napalingon ako sa nurse na tumawag ng pangalan ko. Tumango ako at tumayo. Walang tinginan. Walang emosyon. I just walked in—straight-faced, straight-spined. Pero sa loob ko, gulo-gulo.Dinala niya ako sa isang maliit na procedure room. Malinis. Puti. Tahimik. Tanging sound lang ay ang tunog ng AC at yung ticking ng wall clock.“Paki-hubad na lang po ang pants at underwear. Cover with this drape. Higa po kayo. The doctor will be with you in a moment.”Tumango lang ako. Nang makalabas ang nurse, mabilis kong hinubad ang dapat hubarin, sinunod ang instructions. Mahigpit kong niyakap ang sarili ko habang nakadrape. Literal na malamig sa loob, pero parang nasa loob ako ng oven. Pawis na pawis ang palad ko. Nilapat ko sa tiyan ko.Hindi pa ak

  • Unexpectedly Yours, Doctor   Chapter 2: “Two Lines”

    Hindi ko maalala ang pangalan niya.Wala akong mahanap na kahit anong iniwan niya—no note, no message, not even a stupid room service bill. Pero ang pinaka-hindi ko makalimutan?Yung halik niya sa batok ko habang hinihila niya pababa ang strap ng dress ko.Celeste, stop.Naglakad ako palabas ng hotel room na para bang hindi ako kagabi ‘yung babaeng ‘yon. Suot ang heels ko habang bitbit ang pride kong durog-durog. It was just one night. One reckless, impulsive, out-of-character night. Tapos na ‘yun. Period.Back to real life. Back to the chaos of the ward.—“Tangina, Cel, para kang multo,” bungad ni Jessa habang sinusuot ko ang PPE ko sa locker area.“Pagod lang,” sagot ko habang sinusubukan kong ayusin ang buhok ko sa ilalim ng surgical cap.“Sure ka? Or hangover pa rin from Mr. No-Name?”Hindi ako sumagot.Tumitig siya sa akin. “Girl. Don’t tell me—”“I don’t remember his name. Or kung may sinabi ba siyang name. Parang blur lahat after nung hinalikan niya ako sa hallway.”“Celeste!”

  • Unexpectedly Yours, Doctor   Chapter 1 – Just One Night

    “Pwede kang maging artista.”Napalingon ako kay Jessa, sabay irap. “Tigilan mo nga ako.”“Hindi, seryoso! Tingnan mo ‘yang katawan mo sa dress na ‘yan, girl. Para kang leading lady sa teleserye. Kung hindi lang kita kilala, iisipin kong rich girl ka na bored sa buhay,” she giggled habang inaayos ang lipstick niya sa salamin ng event hall.Nakangiti ako pero ramdam kong hindi ako belong sa lugar na ‘to. Hindi talaga ako mahilig sa ganitong party-party, lalo na’t ang purpose lang naman ng conference na ’to ay para sa CPD units at ilang oras na pahinga mula sa napakastress naming trabaho sa ospital.Pero dahil napilit ako ng bestfriend kong si Jessa—na kasama ko na since nursing school—heto ako ngayon, suot ang itim na backless silk dress na masyadong revealing para sa panlasa ko, at naka-heels na hindi ko alam kung kaya kong tiisin buong gabi.“Mas okay pa rin sana kung naka-scrubs tayo,” bulong ko habang inaayos ang suot kong dress.“Girl, magpahinga ka muna sa pagiging NBSB-slash-mart

บทอื่นๆ

บางทีคุณอาจจะชอบ

สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status