3— Sculpture

Chapter Three

Second meet

Kailangan ko ang trabahong ito para sa kanila. Matatag at buo ang loob ko na humarap kay Mayang. Kailangan kong maging matatag para sa pamilya ko.

"Asan na?"

Binigay nya sakin ang limang t-shirt, tatlong pajama at dalawang short. "Bago pa iyan, kahit Isa hindi ko pa naisusuot ang mga iyan."

Lahat ay puro may mga tag pa, senyalis na kahit isa hindi niya talaga naisuot ang mga ito. "Sigurado ka? Hindi mo 'to isusumbat sakin pag mag-away tayo?" sinubukan kong mag biro pero ang babae binatukan lang ako.

"Gaga, Hindi naman ako ate ko para manumbat."

Tinawanan ko lang sya at pinasok na agad sa bag ang damit.

"Oo nga pala, may magandang kotse sa labas. Gwapong kotse, shukoy na driver." aniya sabay bukas sa pintong ref namin.

Nanlaki ang mga mata kong nakatitig sa taong nakatayo malapit sa 'kin. May ngiti ito sa labi at mukhang friendly kung tignan dahil kumaway pa ito sa akin. Sya? Sya ang driver ko ngayon? Sya ang maghahatid sa akin? Ang gwapo naman.

"I-Ikaw?" hindi maka paniwalang tanong ko sa lalaking nasa pinto.

Magkaangat ang brasong si Mayang ang sumagot. "Ako rin eh, akalain mo iyon. Ang pogi ng driver." walang prenong sabi nito at naging suplada bigla.

Inayos ko ang tayo ko at kinumprunta ang lalaki. "Feeling ko may kamukha ka." turan ko at inalala ang taong kamukha nitong lalaking nasa harapan ko.

"Oh beh, quello era mio cugino. Come sempre, vederti è la sua dipendenza," aniya sa ibang lengguwahe.

Nagtataka kaming nagtitigan kay Mayang bago bumaling ang tingin namin sa lalaki. "Well— What I mean is who would it be? Isa lang mama at papa ko and of course this face is unique, impossibleng may kapareho." Mahanging aniya at tinuro pa ang mukha. Sabay kaming napaubo ni mayang dahil sa kahanginan nito.

Daming sat-sat, oo o hindi lang naman sagot sa tanong ko.

Nang makita ng lalaki ang reaction namin ni mayang ay para itong nahihiyang nagyaya nang umalis. "Shall we go? Time is clocking." Pinakita n'ya sa 'min ang relong mamahalin. At naunang tumalikod.

Bumaling na naman ang tingin ko sa pamilya ko. Napabuntong hininga ako. Kumuyom ang kamao at nag fighting signed sa kanila bago ngumiti at kumaway pa. Bumaling ako kay mayang.

"Huwag pababayaan ang sarili, mayaman amo mo, magpapakataba ka don ah, marami naman silang pagkain." nakaka inspire na bilin nya.

Hindi pa nakakalayo ang lalaki kaya narinig n'ya ito. "May new rule na rin. Maximum of 87 kilograms muna bago payagan mag day off." Sigaw nito.

Natatawang napangiti nalang din ako. Unang meet ko pa lang sa lalaki, alam kong comfortable na ako sa kanya.

"Sige na, umalis ka na. Ako na bahala sa ginto ng buhay mo."

Ngumiti ako at niyakap sya. "Salamat, babawi ako sa 'yo."

"Di na kailangan, okay na saking nakikita kong nakaraos na kayo. Layas na nga, wala nang e-emote. Naghihintay na iyong gwapo oh."

Mas lalong akong napangiti. "Gwapo? Bet mo no?"

"Sinong hindi?"

"Sige, regards kita pag naging close kami."

Tumawa lamang ito sa pinakita ko at saka niyakap ako ng mahigpit. "Aasahan ko iyan."

"Ang ganda ng sasakyan mo." Puri ko agad Ng makita ang loob ng sasakyan.

"Kase ibang klase mag-alaga ang isang Reagan."

"Reagan?"

Napalingon ito sa akin na parang may nalagitnaan. "Ayy, hindi mo pa ako kilala?" Nalilitong tanong pa nito.

"Hindi? Sino ka ba?"

Para itong baliw na ngumisi. "Why? Interested?"

"Eh? Nagtatan—"

Tinapat nito ang palad sa harapan ko at sinenyas na tumahimik na lang. "Aysshhh! Shhh ka na lang, alam ko na iyan. Gwapo ako, pero hindi ako papatol sa naka reserved na."

Malamig na ang loob ng sasakyan niya, at mas lalo niya itong pinalamig sa kahanginan niya. Nagbago na isip ko, Hindi ko I re-regards si mayang sa kanya. Baka bumagyo pa pag magkatuluyan ang dalawa

Sinimulan na ng lalaki mag drive at sa buong byahe ay tahimik lang kami. Wala sa isa sa amin ang bumasag doon. Mabuti na iyong ganon, iwas init sa ulo ko.

Nasa harapan na kami ng malaking mansyon ng magsalita ang lalaki at inilahad nito ang kamay. "I'm Reagan Paige Brooks, cousin of your boss. Just Reage" pakilala nya.

Nakipagkamay rin ako at nagpakilala na rin. "Ako naman si Margie Petras. Argie na lang din."

"Argie, nice name. Pwede ng maging isa sa babe k—"

Hindi pa ito tapos sa sasabihin nang may biglang bumatok agad sa ulo niya. "Ouch! The fvck!"

Maputing kamay pero maugat ang dumungaw sa bintana. Hindi nagsalita ang lalaking bumatok kaya napakamot na lang sa ulo si Reagan nag sorry.

"Ito na lalabas na, sorry na nga."

Kita ko mula sa loob na umatras ang lalaking bumatok kay Reagan. Lumabas si Reagan habang kamot kamot ang ulo kaya sumabay na rin ako sa lalaki.

Isang malaking fountain agad ang bumungad sa mata ko. Wala sa sariling agad akong napaisip dahil sa sculpture na nasa fountain. Familiar sya sa mata ko. Sikat ba ang sculpture na 'to noon?

Feeling ko nakita ko na 'to pero hindi ko maalala o matandaan kung saan. Baka iyong mga ganyang design aksidente kong ay nakita sa television sa palengke kaya familiar.

"A forgettable memory is an unforgettable experience. They're so perfect right?"

Bigla akong napalingon sa lalaking nakatayo sa gilid ko. Parang bulang pasipot-sipot lang. Medyo nakayuko ang lalaki sa gilid ko at may malaking sombrero rin ito sa ulo na syang humarang sa buong mukha niya. Hindi ko tuloy makita ang mukha.

"A perfect scene is a tearful page." Dagdag niya pa, kasabay nito ang pag angat ng ulo n'ya.

Ngayon ay malinaw ko ng nakikita ang mukha nya, iyong kulay ng mata nya, kurba ng panga, at ang matangos nitong ilong na kaka kita ko lang noong isang araw.

"Gwapong driver..." una kong bati

"Finalmente vederti qui a casa mia, Gia."

Kagaya kanina kay Reagan. Kunot noo lang ang naisagot ko. Biglang dumating sa gilid ko si Reagan hawak nya ang mga gamit ko kaya nahihiyang kinuha ko iyon mula sa kanya.

"Hoy akin na iyan, nakakahiya naman sayo."

"Dapat lang, gwapo itong nagdala."

Pabalang kong binitawan ang mga gamit ko. At binigay sa kanya. "Gwapo ka naman, Ikaw na magdala."

Biglang bumagsak ang balikat niya at nanlaki ang mata. "What?"

"Go on, Paige. Give that to manag Nina." Sumabat na rin si gwapong driver sa akmang pag rereklamo ni Reagan.

Habang naglalakad palayo, iyong mukha ni Reagan hindi ma ipinta. Para itong batang inutusan ng nanay dahil panay irap ito at magka-konekta ang kilay.