Chapter 27

Inabot na kami ng dalawang oras sa pagtitingin sa lahat ng listahan ng mga empleyado na nagtatrabaho rito sa Ravides Holdings. Hindi biro na isa-isahin ang bawat pangalan nila, hindi ko naman akalain na mas higit sa bilang na nasa isip ko ang inaasahan ko rin.

Ano pa nga ba, Anveshika?

Ravides Holdings is a top company, so, what do I expect?

Na kaunti lang ang mga empleyado nila?

Argh! I think I’m getting stupid as I longer stay in this place.

Ako rin naman ang nag-suggest na gawin ito. Ito ang una kong naisip na paraan para mahanap ang kung sino mang L.J. na iyon. Sa buong kompanya na ito ay kilala ang pangalan ko kaya maaaring nandito lang din siguro ang suspek na iyon. Kaya, kailangan talaga namin isa-isahin ang mga pangalan ng bawat empleyado.

Napag-isipan din naman namin na ipagawa na lang ito sa iba, pero hindi ako sumang-ayon. Mahirap na ang magtiwala lalo pa’t hindi namin kilala ang taong hinahanap namin.

Paano kung kilala pala noong pagagawin namin sana nito ang taong may sala, ‘di ba?

Eh, ‘di mas lalong makakapagtago ‘yon dahil malalaman niya na may naghahanap na sa kaniya. Well, hinahanap naman sana siya ng mga awtoridad kung ginagawa lang talaga nila nang maayos ang trabaho nila.

Napabuntonghininga na lang ako nang matapos ko na namang tingnan ang huling listahan ng mga pangalan ng isang department ng kompanya.

“Wala pa rin,” usal ko.

Dearil yawned as he stretched his arms. Si Damien naman ay patuloy sa pagbabasa ng mga pangalan sa listahan na hawak niya. Walang bakas na kahit na anong emosyon ang mukha niya. His brows were furrowed as his index finger was pointing at the paper he was reading.

“Wala rin sa ‘kin. This is my last list,” Dearil informed. “Sa ‘yo, Kuya?”

Natuon naman ang atensyon namin kay Damien na patuloy pa rin sa pagbabasa ng mga pangalan at para bang hindi narinig ang pagtatanong ni Dearil. Napatingin ako kay Dearil nang marinig ko ang mahinang pagpipigil niya ng tawa. Pinandilatan ko naman siya ng mata nang magawi sa akin ang paningin niya pero nagpipigil pa rin siya ng tawa.

Ang seryo-seryoso noong tao tapos pagtatawanan niya lang?

Puro tawa na lang talaga ang ambag nito sa buhay.

“Wala rin akong nahanap,” sambit ni Damien nang matapos na siya sa pagbabasa. “The suspect was not from the company.”

I nodded with his conclusion because I agreed. Kung wala rito sa kompanya ay maaaring may kamag-anak naman ang suspek na iyon na nagtatrabaho rito kaya nalaman niya siguro ang pangalan ko?

Or baka naman iba ang pangalan na gamit niya?

Well, kung para sa akin, sa palagay ko ay hindi na siya mag-aabala pa na magtago sa ibang pangalan. I think wala na roon sa isip niya na gawin pa ang pagtatago sa ibang pangalan. Well, I couldn’t just conclude yet.

Pero posible rin naman na hindi talaga siya nagtatrabaho rito sa kompanya at talagang palihim na sinusundan niya ang mga kilos ko?

Kinilabutan naman ako sa ideyang iyon. Ang kaisipan na sinusundan at minamanmanan niya nga ako ng palihim ay talagang nakakakilabot.

Sino ba namang tao ang matutuwa na malaman na maaaring may kamatayang nakasunod na pala sa ‘yo?

Ano ang magiging laban ko kung sakaling atakihin niya ako nang biglaan?

Kuya Gignesh taught me martial arts. Tinuruan niya ako dahil kakailanganin ko raw iyon para maprotektahan ang sarili ko. I just hope that what I’ve learned from Kuya will do me any good. I can’t risk my life here.

This isn’t my place to begin with...

I still need to go back where I truly belongs.

“This is crazy...” Dearil commented.

“We won’t let our guard down. Kung may lakad kang gustong puntahan ay sasamahan ka namin, you understand, Anveshika?” seryosong wika ni Damien.

“Y-Yes,” utal kong sagot.

Dearil chuckled with my reaction but I glared at him.

“Detective France will come here any minute from now.” Sabay kaming napalingon ni Dearil kay Damien dahil sa sinabi niya.

“Si Heres?” tanong naman ni Dearil.

“Yes,” tipid na sagot ni Damien.

Hindi na ako sumabat dahil hindi ko naman kilala ang detective na tinutukoy nila.

“I told him about the case this morning and he wants to talk about it personally,” Damien said.

Napatango naman ako. Naputol na ang pag-uusap namin nang makarinig kami ng katok mula sa pintuan ng opisina ni Damien. Siguro ay ipinaalam na ni Damien kay Gian ang darating na detective kaya malaya itong nakapasok sa opisina at hindi na kailangan na ipagbigay alam sa amin ni Gian.

Bumukas ang pinto at iniluwa ang isang lalaki. He was wearing a black turtleneck tucked-in in his black slacks. The buckle of his belt was screaming richness, it was a Louis Viutton belt! He was also wearing a long beige coat that was reaching his knees.

Damien cleared his throat. Nawala ang pagsusuri ko sa lalaki nang marinig iyon. Pero mas mukha pa siyang modelo kaysa sa detective dahil sa suot niya. Mala-male lead ng isang Korean Drama ang pormahan niya.

“Detective France,” pagkilala ni Damien dito.

“Damien,” tanging banggit ni Detective France at bahagyang ngumisi.

“Have a sit.” Iminuwestra naman ni Damien ang mga sofa sa sala ng opisina niya para makaupo ang panauhin.

Bumagsak ang tingin ni Detective France sa akin bago siya naglakad patungo sa isang single couch na kaharap ng mahabang couch na kinauupuan namin ni Damien. Si Dearil ay sa kabilang single couch nakaupo pero nasa kaliwang banda iyon.

My forehead creased when I got the chance to look at his face closely. Parang namumukhaan ko ang lalaking ito pero hindi ko maalala kung saan ko naman siya nakita. He’s familiar.

Detective France rose an eyebrow at me as the corner of lips rose. Nakarinig naman ulit kami ng pagtikhim mula kay Damien kaya hindi ko na pinagtuunan ng pansin ang detective. Kita ko naman ang mga pag-iling ni Dearil at ang pagpipigil niya ng tawa.

“France, we looked over the names of my employees, if there’s someone who has the L.J. initials as his or her name, unfortunately, we found none,” Damien started.

Tumango naman si Detective France at sinuri ang mga listahan na nakapatong sa center table ng sala.

“I see. The suspect was not here,” he concluded also, like what Damien said a while ago. “Do you know someone who has this initials on his or her name?” tanong naman niya sa akin.

“Wala. I don’t know anyone from this place aside from these two and some colleagues in this company,” I formally answered.

Tumango naman siya sa isinagot ko.

“Hanga ako sa putanginang ‘to, hanggang ngayon ay hindi nahuhuli,” umiiling na sambit ni Detective France.

My lips parted because of what he have said. Did he just cursed?

“You held this case before, right?” Dearil interfered.

“Yes,” he answered. “Unfortunately, the higher ups took it from me, the current chief was now handling this case.”

“Duda na ‘ko roon,” komento pa ni Dearil. “You’re the most phenomenon detective for handling crime cases but this is suspicious.” Kibit-balikat niya pa.

“You know what money can do,” Detective France rebutted.

“You’re still having your own investigation,” singit ni Damien.

The detective chuckled. “Very well.”

“Do you have any leads?” tanong pa ni Damien.

Ngumisi naman si Detective France at bumagsak na naman ang tingin niya sa akin. Hindi ko rin alam sa sarili ko kung bakit hindi ko man lang siyang magawa na tarayan katulad ng ginagawa ko sa ibang kalalakihan. Pamilyar talaga siya sa akin pero hindi ko pa rin alam.

Naramdaman ko naman ang pagpulupot ng isang braso ni Damien sa baywang ko at marahan iyong pinisil. Napatingin naman ako sa kaniya at sumalubong ang isang ngiti niya sa akin. Ramdam ko naman ang biglang pag-apoy ng mga pisngi ko.

Tumikhim naman si Detective France kaya bumaling saglit sa kaniya ang paningin ko at nakita kong umiiling siya at mukhang nagpipigil ng tawa katulad ni Dearil kanina.

“Yes, I have my lead. The suspect is a man, probably, middle 40’s,” he stated.

Napakunot ang noo ko roon. Paano niya naman nasabi?

“How do you say so?” Damien asked.

It looks like that we’re thinking the same question but I don’t want to interfere.

“Ano pa ba? E, ‘di dahil sa pag-iimbestiga!” hirit ng detective.

Napabuntonghininga naman si Damien sa isinagot sa kaniya ni Detective France. Mukha yatang may pagkakaparehas sila ng ugali ni Dearil.

“Ayun! Lumabas din!” natatawang singit ni Dearil at nakipag-apir pa kay Detective France.

Seryoso ba ‘to?

Napatingin ako kay Damien na kasalukuyang hinihilot ang sentido niya.

“Sigurado ka ba rito, Damien?” Hindi ko na napigilan na itanong iyon dahil sa nasaksihan.

“Ano ba ‘yan? Turn off agad? Dearil! Ang pangit niya naman ka-bonding!” sumbong ni Detective France kay Dearil.

My lips parted. I was not expecting this. Parang kanina lang ay halos palibutan na siya ng itim na awra pagkapasok niya rito tapos bigla siyang naging ganito?

Argh!

“Hindi ‘yan, France, nagulat lang ‘yan si Anveshika!” Sabay halakhak naman ni Dearil at sinabayan pa ni Detective France.

“You two... shut up,” Damien coldly said.

Agad naman na tumigil ang dalawa sa pagtatawanan nila at biglang naging mabait sa harap ng amo nila.

Napailing na lang ako.

Akala ko ba naman ay huli na si Dearil na makikila kong ganito sa lugar na ito pero nagkalat pala ang lahi niya.