Nick’s POV
Mabigat ang mga paa ko nang pumasok ako sa kwarto ni Don Carlos.
Masaya ang puso ko nang makita si Audrey. I miss her so much. Gusto kong dumalaw noon, pero pinili kong irespeto ang desisyon niya.Biglang bumilis ang tibok ng puso ko nang makita ko ang paraan ng kanyang pagtitig.
Am I hallucinating? Do I see longing in her eyes? Am I just assuming? tanong ko sa sarili.Ngunit nang lumingon ako at nagtama ang mga mata namin ni Don Carlos, kakaibang kaba ang naramdaman ko. Oo, andoon pa rin ang galit, pero sa mga nakaraang araw ng pag-iisip, sinubukan ko
Nick’s POV Buti na lang talaga, hindi malala ang pagkabangga ko sa puno. Nauntog ako sa manibela, tapos tumama pa ‘yung ulo ko sa bubong ng kotse, kaya ayun, may sugat ako sa noo. ‘Yung braso ko rin, medyo masakit kasi malakas ‘yung tama. Akala ko katapusan ko na. Akala ko hindi ko na makikita si Audrey ulit. Thank God, I’m still alive. At sobrang thankful ako sa mga taong nag-rescue at nagdala sa akin dito sa ospital.Habang inaasikaso ako ng nurse, biglang bumukas ang kurtina.Paglingon ko, si George. Hingal na hingal, namumula ang mukha, parang galing sa sprint.“Oh my God, Nick!” Yun lang ang nasabi niya sabay hawak sa dibdib, halatang kinakabahan. Kita ko rin sa mukha niya ‘yung takot, pati pamumutla niya.Ngumiti ako kahit sumasakit pa ulo ko. “Don’t worry, buhay pa ako,” biro ko, pilit na pinapagaan ang sitwasyon.“Tsk! Don’t say that, Nick!” singhal niya, halatang may halong inis at relief. “Alam mo bang muntik na akong himatayin nang marinig kong naaksidente ka?”Napak
Audrey’s POV Hinatid ako nina George at Scarlett sa may lobby bago sila bumalik sa kabilang building.Ang gaan ng pakiramdam ko ngayon. Siguro dahil, sa wakas, pagkatapos ng mahabang panahon, nagawa ko nang buksan muli ang puso ko sa kanila. Hindi ko inasahang gano’n ko pala sila namiss.Halos hindi maubos ang kwentuhan namin kanina. Tawanan, asaran, at inalala namin ang masasayang nangyari sa buhay namin noon. Nakakatuwa, kasi nakalimutan namin ang lahat ng masama. It helps a lot. Because it reminds me how blessed I am after everything.“Dito na lang ako. Huwag niyo na akong samahan sa taas,” sabi ko habang nasa lobby kami ng condo. “OK! Thank you for tonight, Boobae!” nakangiting sabi ni Scarlett sabay yakap sa akin nang mahigpit. “No, thank you for inviting me for dinner. Kapag tinatamad akong magluto, doon na lang ako kakain sa inyo,” biro ko. “Of course, Jes. I’m happy to cook for you. Naku, dalasan mo, dahil umiingay ang bahay pag andoon ka. You know how much Scarlett and Ai
Audrey’s POV Hinatid ako nina George at Scarlett sa may lobby bago sila bumalik sa kabilang building.Ang gaan ng pakiramdam ko ngayon. Siguro dahil, sa wakas, pagkatapos ng mahabang panahon, nagawa ko nang buksan muli ang puso ko sa kanila. Hindi ko inasahang gano’n ko pala sila namiss.Halos hindi maubos ang kwentuhan namin kanina. Tawanan, asaran, at inalala namin ang masasayang nangyari sa buhay namin noon. Nakakatuwa, kasi nakalimutan namin ang lahat ng masama. It helps a lot. Because it reminds me how blessed I am after everything.“Dito na lang ako. Huwag niyo na akong samahan sa taas,” sabi ko habang nasa lobby kami ng condo. “OK! Thank you for tonight, Boobae!” nakangiting sabi ni Scarlett sabay yakap sa akin nang mahigpit. “No, thank you for inviting me for dinner. Kapag tinatamad akong magluto, doon na lang ako kakain sa inyo,” biro ko. “Of course, Jes. I’m happy to cook for you. Naku, dalasan mo, dahil umiingay ang bahay pag andoon ka. You know how much Scarlett and Ai
Nick’s POVNasa balkonahe ako ng villa, tulalang nakatingin sa tahimik na dagat.Ang ganda ng buwan ngayon, bilog na bilog, napakaliwanag, ang ganda nitong pagmasdan sa malawak na karagatan. Halos isang buwan na ang lumipas, pero heto pa rin ako… nilulunod ng lungkot at mga alaala. Ngunit, katulad ng liwanag ng buwan, tila may konting liwanag na sa aking puso at isipan.Ngayon, pakiramdam ko, mas magaan na. Siguro kasi natanggap ko na lahat ng impormasyong binigay ni Nathan tungkol kay Don Carlos, ang aking tunay na ama. He found the truth… at totoo nga lahat ng sinabi niya. Hindi siya ang pumatay kay Daddy. Hindi siya ang pumatay sa ama ng babaeng mahal ko.Parang may malaking tinik na natanggal sa dibdib ko.Ngayon, pakiramdam ko, malaya na akong ipaglaban ang pagmamahal ko kay Audrey.“Haah…” huminga ako nang malalim, sabay lagok ng beer. Sapat na siguro ang isang buwan na binigay ko sa kanya. Whatever happens, gagawin ko ang lahat para mapatawad niya ako. Gusto kong magsimu
George’s POV“Bhabe, sa atin magdi-dinner si Audrey,” masayang sabi sa akin ni Carly. Maaga akong umuwi dahil gusto ko palaging kasama si Aiah. Simula nang ikasal kami ni Scarlett, pinili kong ibigay ang buong oras ko sa kanila. Yes, mahirap humawak ng malaking kompanya, pero kung may mapagkakatiwalaan kang mga tao, everything becomes manageable.“Ok, Bhabe. I’ll order and cook Audrey’s favorite food,” excited kong sagot.“Bhabe, daddy needs to prepare our dinner. Tita Audrey will eat with us later, ok?” sabi ko kay Aiah. Nasa playroom kasi kami noon, naglalaro ng bola.“Really, Daddy? Auntie Pretty will visit us? I miss her! Ok, Dad, I’ll just stay here for a while then I’ll help you in the kitchen,” sagot niya. Natawa ako sa sinabi niya, as if naman marunong talaga siyang magluto. Lumambot ang mata ko habang hinihimas ko ang buhok niya. Hanggang ngayon, hindi pa rin ako makapaniwala na anak ko ang batang ito. She’s so adorable, so lovable. Damn, baka makapatay talaga ako kapag m
Scarlett’s POVAng bigat marinig ang mga salitang iyon kay Audrey. Alam kong maganda ang intensyon niya, pero pakiramdam ko, unti-unti niyang inilalayo ang sarili niya sa amin. She changed. Napakalaki ng nabago sa aming relasyon sa loob ng limang taon. Kahit na bumalik na ang lahat ng alaala niya, pinili pa rin niyang lumayo at manatiling si Audrey.“Carly, the truth is, these past few days, pinamimbestigahan ko lahat ng nangyari sa inyo ni George simula nung pagsabog,” mabigat niyang sabi.Nagulat ako, napatingin sa kanya. Pinisil niya ang kamay ko, sabay yuko ng ulo, parang kinukuha ang lakas para magpatuloy.