All Chapters of Unstoppable Desire (Road to Happiness)Book 2: Chapter 1 - Chapter 10

~~~ 5 Years After ~~~George’s POV"That’s it Sir, yes... Uhmm... Aaah... Aaahh... Amazing, you are so good, sir... Aaahh... ahhh... more..."Tumutulo ang pawis ko sa gilid ng aking sentido. Mabilis, marahas, paulit-ulit ang bawat pag-ulos ko. Malapit na ako... kaunti na lang…“Uhhmm...”Pipikit na sana ako para maramdaman ang sukdulan, nang bigla, nanlaki ang mata ko.Nanigas ang aking katawan.Tumigil ang katawan ko sa ere. Huminto ang mundo. Nabitawan ko ang babaeng hawak hawak ko sa beywang.Napatitig ako sa television.“Sir, please don’t stop, I’m cumming… Sir?”Pero wala na akong naririnig. Wala na akong ibang makita.Siya. Ang babae sa screen.Nakatuon ang buong atensyon ko sa kanyang mukha.“Jessica…” bulong ko, para akong nawalan ng hangin sa dibdib.“What!?”Pak!Isang malutong na sampal ang bumagsak sa pisngi ko.“How dare you mention another woman’s name while fucking me!” galit na sigaw ng babae.“Fuck you!”Tumayo siya, galit na galit, pinulot ang kanyang mga damit at pa

Nick’s POV“Good morning, Sir.”“Good morning, Manang.”“Sir, tumawag po si Ma’am Matilda. Kaarawan daw po ni Sir Elmer. Kung pwede raw po sanang dumalaw si Dylan.”Napatigil ako. Saglit akong napatulala habang pinroseso ang sinabi ni Manang.“I see… Tatawagan ko siya mamaya. Pakiakyat na lang si Dylan, palitan ng damit. At ihanda na rin ang pagkain niya.” “Okay po, Sir.”Umakyat ako sa kwarto. Tahimik.Ito ang klase ng katahimikang minsan kong inasam, pero ngayon, tila parusa.Binili ko ang beach house na ito apat na taon na ang nakalilipas. A desisyon born out of desperation. I wanted to be as close to Jessica. Iniwan ko ang lahat sa Maynila, ang negosyo, ang pangalan, ang lahat ng dating mahalaga.I paid someone to run the empire I once built with blood and ambition.Money? Power? They mean nothing to me now. I have no one to spend it with anyway.Living here, is like living with Jessica. Ang dami kong kasalanan sa kanya. Ang dami kong pinagsisihan. At sa bawat araw na lumilipas,

Nick’s POV“Nick, please… please save Andrea… huhuhu…”Pagkarating ko sa ospital, agad akong sinalubong ni Mrs. Laviste. Halos masubsob siya sa gulong ng wheelchair ko habang tulak-tulak ito ng nurse.“Hindi ko kakayanin, Nick... Hindi ko kaya kung mawala siya. Please... iligtas mo ang anak ko.”Hindi ako makapagsalita. Wala akong masabi. Tulala ako. Parang wala ako sa sarili.“Nasaan na po ang asawa ni Ma’am Laviste? Gusto po siyang makausap ng pasyente,” tanong ng nurse.Tumingin ako sa kanya.“Ako,” sagot ko, halos pabulong.“Sumunod po kayo.”Bago pa man ako makapasok, narinig ko ulit ang sigaw ni Mrs. Laviste, basag, puno ng desperasyon.“Nick, please… huhuhu… Iligtas mo si Andrea. Iligtas mo ang anak ko…”Pagpasok ko sa loob ng kwarto, bumungad sa akin si Andrea, pale, pagod, parang unti-unti nang nawawala ang sigla.“Nick…” she smiled faintly. “Dumating ka… salamat…”Pilit niyang binigkas ang mga salita kahit hirap na siyang huminga.“I just wanna say sorry, Nick… huh… I’m sor

Sage’s POV Dahan-dahan kong hinihimas ang kanyang buhok habang matamang nakatitig sa kanya. Mahimbing na siyang natutulog. Akala ko’y tuluyan na siyang nakarekober mula sa trauma ng pagsabog, kaya nagulat ako nang marinig ko ang malakas niyang sigaw at ang pagbagsak ng baso. Buti na lang at paakyat na ako noon.Malamlam ko siyang tinitigan."If only I could let you know how much you mean to me," bulong ko."Yes, I love you... but I can’t love you more..."Sa mga nagdaang taon, pilit kong pinigilan ang paglalim ng nararamdaman ko para sa kanya. Ngunit habang pinipigil ko ito, lalo lamang akong nahuhulog ng mas malalim.“Sage?”“Uhm... are you feeling better?” Umupo siya sa tabi ko at isiniksik ang kanyang katawan sa akin. Mahigpit niya akong niyakap.“I had a bad dream...” Nanlaki ang mata ko.“Naaalala mo ba ang panaginip mo?” tanong ko.Tumango siya. “It felt so real. I was riding a boat… then suddenly, it exploded… and I flew…”Napatigil ang aking hininga.“I’ve been having the sam

Scarlett’s POV“Mommy… Huhuhu…”Napatigil ako sa paglalakad papasok sa school gate. Nanikip ang dibdib ko nung makita ko ang itsura ng anak ko.Agad ko siyang nilapitan at niyakap nang mahigpit.“Babe!” Agad ko siyang niyakap. “Why are you crying?” tanong ko, halos mawalan ng boses sa gulat at pag-aalala.Kakasimula pa lang ng klase. Dapat masaya, puno ng laro, tawa, at kulay ang mukha niya… pero bakit ganito ang anak ko?Nanginginig ang boses niya, at basang-basa ng luha ang kanyang pisngi habang nagsimulang magsalita.&l