Hindi inakala ni Cerise na darating sa ganito si Sigmund, na paparusahan pa mismo nito si Mr. Prescott para sa kanya.Para sa kanya, sapat na ang baliin ang mga buto nito bilang ganti. Pero dahil siya ang ugat ng lahat ng ito, hindi siya pwedeng manatiling tahimik.Lumakad siya papasok, mahinang nagsalita, âPapito, Mamita, Mommy, Daddy, nandito na po ako.âKaagad na nag-iba ang atensyon ng mga matatanda na nakaupo sa sala. Kitang-kita ang pagkainis nila kay Mr. Prescott, at nang makita si Cerise, para bang nawala ito sa eksena.âAnak,â malambing na tawag ng matanda, sabay tapik sa tabi niya, âhalika rito sa tabi ni Mamita. Kung hindi pa sinabi ni Mr. Prescott, hindi ko malalaman ang tindi ng pinagdaanan mo.âUmupo si Cerise at marahang hinaplos ng matanda ang pisngi niya, puno ng pag-aalala. âBakit hindi mo sinabi agad sa akin? Ang ganyang kabigat na bagay âŚââOkay lang po ako,â sagot niya, mahinahon pero matatag. âHindi ko lang inakala na pupuntahan pa kayo ni Mr. Prescott.âNang lum
Makalipas ang isang linggo, nakaupo si Sigmund sa kaniyang opisina nang tumunog ang kaniyang cellphone. Hindi na niya tiningnan kung sino ang tumatawag at agad na sinagot ito.Isa sa mga kakilala niya sa korte ang nasa kabilang linya, nagsalita nang mahaba-haba, nagpaliwanag ng maraming bagayâpero sa dinami-rami ng sinabi nito, dalawang salita lang ang tumatak sa isip ni Sigmund:âBahala na!âTalagang nagsampa ng demanda si Cerise.Hindi niya inakalang kaya ng babae na gawin iyon nang walang pag-aalinlangan. Ganoon nga talaga ito ka-desisido kung ayaw na nito sa isang tao.Kinahapunan, naglaro siya ng tennis kasama si Izar. Habang nagpapahinga sa gilid ng court, inabot ni Izar ang tuwalya sa kaniya.âTotoo namang lagi siyang tense kapag kasama ka,â ani Izar habang pinupunasan ang pawis. âPero ngayon, idedemanda ka niya? Anong meron?âNapangisi si Sigmund na may halong pangungutya. âNagpapanic lang siguro para sa direktor ng TV station nila. Baka gusto lang niya akong kausapin para ili
Pasandal na umupo si Sigmund sa kanyang upuan, halatang naiinip. Mariin ang tingin niya kay Cerise, na tila ba inis na inis sa presensya nito.Tahimik na tumayo si Cerise, ang tinig niyaây kalmado ngunit may bigat. âHindi na natin kailangang ipaalam pa sa iba ang tungkol sa kasal natin.âNapangisi si Sigmund sabay malamig na sumagot. âTalaga ba? Akala mo ba ganun lang âyun? Alam na ng lahat.ââMarami na akong nakita,â sagot ni Cerise. âKapag nabuking, nagpapapress release lang para linawin ang isyu. Ngayon, ang mga tao naniniwala sa kung anong gusto nilang paniwalaan.ââI told you,â matigas ang tinig ni Sigmund, âhindi ako nagsisinungaling.âNakuha ni Cerise ang ibig sabihin nito. At sa kaibuturan ni Sigmund, parang may tumusok sa dibdib niya.âPuwede bang ako na lang ang magbigay-linaw?â tanong ni Cerise, ang mata niyaây diretso sa kanya.Hindi agad sumagot si Sigmund. Sa halip, binuksan niya ang laptop sa harapan at malamig na bumigkas, âBahala ka.âNapangiti si Cerise nang bahagya.
âWag kang magalit... sabi ni Kuya Izar, bawal kang ma-stress...â halos pabulong na ang kanyang tinig.âCerise,â sabi ni Sigmund. âSana hindi na lang kita nakilala.âMula sa malamig ay naging isang mapait na lamig ang bumalot sa silid. Wala na siyang nasabi.At gaya ng eksenang walang pasabi, bumukas ang pinto.âSigmund!âPamilyar ang boses, malakas, sabik. Pumasok si Vivian, dala ang sariling pag-aalala. Kasunod niya si Craig, pero hindi ito lumapit.Napatingin si Cerise sa kanila. Hindi maipinta ang naramdaman niya.âCeri, nandito ka rin pala,â magiliw na bati ni Vivian. Walang halong init o panunumbat, pero may pagitan ang tono. Tumabi ito kay Sigmund at agad hinawakan ang kamay nito.âKumusta ka na? Mas okay ka na ba ngayon?âHindi sumagot si Sigmund. Tiningnan lang niya si Vivian, at saka bahagyang napangisi. Isang malamig na ngiti na mas masakit pa kaysa sa kanina.Hindi alam ni Cerise kung bakit nakangisi si Sigmund. Wala naman itong sinasabi. Kayaât marahan niyang paalala, ââWa
âKuya Izar?â may halong gulat ang boses ni Cerise.âSakto ang tawag mo,â ani Izar. âHinahanap din kita. Naaksidente si Sigmund kagabi... nasa ospital siya ngayon.âNabigla si Cerise. âAno?â Mabilis siyang napatayo. âNasaan siya? Anong ospital?ââMay bali sa isang braso. Nagising kaninang madaling-araw, pero nawalan ulit ng malay. Baka mas mabuti kung pumunta ka rito. Kailangan nating mag-usap.âHindi na siya nagtanong pa. âPupunta na ako ngayon.â-Kasabay ng malakas na pagbugso ng hangin ang mabilis na takbo ng kotse. Tahimik si Cerise sa likuran ng sasakyan ng direktor, hawak pa rin ang kanyang, habang paulit-ulit sa isip niya ang sinabi ni Izar.Pagbaba sa ospital, sinalubong siya ng malamig na hangin. Inayos niya ang buhok na ginugulo ng hangin habang nagmamadaling tumakbo papasok.Sa labas ng silid ng pasyente, tumingala si Izar sa naririnig niyang yapak. Nang makita niya si Cerise, bahagya siyang ngumiti, alanganin, pero malinaw ang pagkaunawa sa nararamdaman nito.âKuya Izar, k
Kita ni Cerise ang pagsabog ng emosyon sa mata nito. Disappointment. Inis. Galit na pilit pinipigil. Pero kahit naramdaman niyang unti-unting bumibitaw si Sigmund sa kanya, kailangan niya itong sabihin.Huminga siya nang malalim, parang pagsuko pero puno ng layunin.âYoung Master⌠pakiusap, hiwalayan mo na ako.âTumitig si Sigmund sa kanya. Tumigas ang ekspresyon nito, at may sagot siyang buo na bago pa man niya mapigilan ang sarili:âImposible.âTumalikod siya at umalis.Naiwan si Cerise sa kinatatayuan, parang naligaw sa gitna ng makakapal na ulap.Buti na lang at kailangan nitong umalis kinagabihan. Nang makatiyak siyang wala na si Sigmund, tahimik siyang lumabas ng suite.Diretso siya sa hotel lobby. Wala namang sagabal sa kanyang pag-alis. Tumango ang mga staff at magalang siyang binati.âIngat po kayo, Madam.âNapahinto si Cerise. Sandaling nagulat⌠pero tinuloy ang lakad na may matatag na hakbang.Sumakay siya ng taxi at dumiretso sa bahay.Nag-file siya ng leave at nagkulong s
Napatingin sa kanya si Cerise. âBakit?ââSa nangyari saâyo kagabi, wala ka bang gustong alamin? Sino ang nasa likod noân? Magpahinga ka muna. Huwag kang pumasok.ââEh âdi uuwi na lang ako.âTumitig si Sigmund sa kanya. âHindi ka ba komportable kapag kasama ako?ââHindi ko sinasabi âyon,â mahinang sagot ni Cerise. âPero hindi ako pwedeng manatili rito habang-buhay.ââNaghihintay ang mga reporter sa labas ng bahay mo ngayon. Kung pipilitin mong umalis, iisa lang ang pupuntahan mo.ââSaan?ââSa condo ko.âAng kanyang sea-view unit.Hindi umimik si Cerise. Tumigil lang siya, nakatingin sa sahig. Tahimik. Pero sa loob-loob niya, naluha ang kanyang damdamin.Hindi baât ibig sabihin nitoây hindi pa rin siya makakawala sa kanya?Ayaw na niyang maging human pillow nito tuwing gabi.âPupunta na lang ako kay Kara. Puwede?ââAlam kong anak siya ng abogado ng tatay mo, at matagal na kayong magkaibigan. Pero ako ang asawa mo. Mas pipiliin mo ba ang kaibigan mo kaysa sa asawa mo? Mas ligtas ka ba ka
Sa kabilang bahagi ng lungsod, hindi tahimik ang umaga sa private apartment ni Vivian.Nakaupo siya sa harap ng salamin, pinagmamasdan ang sarili. Ilang ulit niyang tinangkang mag-makeup, pero nauuwi lang ito sa pagkabigo. Sa huli, binato niya ang mga mamahaling cosmetics at skincare sa sahig.Tumunog ang mga bote. Nagkalat ang mga piraso.Pumasok si Craig na nagulat sa gulo. Napatingin siya kay Vivian, nakaupo pa rin sa upuan, tahimik pero naglalagablab ang mga mata.âLumapit ka rito,â malamig na utos ng babae.Nagdadalawang-isip man ay lumapit si Craig.Tumayo si Vivian, at bigla na lang yumakap sa kanya. Hinalikan siya nito, mariin, puno ng poot at pangungulila. May luha sa mga mata nito at napakaagresibo ng galaw nito.Pagbitaw niya sa halik ay mahina itong nagtanong, âTulungan mo akong kalimutan siya. Kaya mo ba?ââVivianâŚââPlease.âMuling hinalikan ni Vivian ang kanyang leeg, labi, at dibdib. Habang hinahaplos siya, pinasok ng kamay niya ang loob ng suot ni Craig, binubuksan an
Bigla siyang hinila ni Sigmund pabalik at sabay silang bumagsak sa kama.Nataranta si Cerise. Napakapit siya sa braso nito. Pagkatapos ng ilang segundong katahimikan, mahina siyang bumulong."Hindi yata tama 'to...""Bukas, may press conference. Sasabihin ko na asawa kita. At hindi ko na itatago."Ibinulong ni Sigmund iyon sa leeg niyaâmababa, mariin, at puno ng paninindigan.âHindi,â madiing sabi ni Cerise sa nanginginig niyang tinig. âHindi tayo puwedeng magpa-press conference.âBahagyang napatigil ang mundo. Nadadarang siya sa init ng katawan nito, sa seguridad ng yakap, ngunit nanaig ang katinuan.Dumikit si Sigmund sa leeg niya, at may bulong na dumaan sa balat niya gaya ng usok na may dalang apoy. âAyoko nang maulit ang nangyari ngayon,â aniya, mariin ang tono.Ayaw na niyang hayaang harapin ni Cerise ang panganib nang mag-isa.Pumasok sa isipan ni Cerise ang nakaraan, ang araw na sinabuyan siya ng pintura sa harap ng media. Iyon ay isang kahihiyan, ngunit maituturing pang mabab