Kabanata 3

Nagising si Levi sa mahinang hampas ng malamig na hangin mula sa bukas na bintana. Dahan-dahan niyang iminulat ang mga mata, at sa pagbaling ng ulo, napansin niyang may isang braso na nakayakap sa kanya. Maingat niyang inangat ang ulo para tingnan kung sino iyon.

Si Vionne.

Hindi agad gumalaw si Levi. Tinitigan niya ang babae.

Ilang saglit pa at gumalaw si Vionne. Napakunot ang noo nito, dahan-dahang iminulat ang mga mata, at tila natigilan nang mapansing nakatitig si Levi sa kanya. Nang maramdaman niyang yakap niya ito, mabilis siyang umatras at tumayo mula sa kama.

“Shit—sorry,” bungad ni Vionne habang inayos ang sarili. “Hindi ko sinasadya ‘yon. Nagising ako kagabi dahil sumisigaw ka sa panaginip mo. Hindi ka magising, kaya tinabihan na lang kita. Gusto lang kitang pakalmahin.”

Tahimik lang si Levi. Nakaupo siya sa kama, nakatingin pa rin kay Vionne.

“Wala akong ibig sabihin doon,” dagdag pa ng babae. “Wala akong ibang intensyon. Kung naiilang ka, sorry.”

Bahagyang tumango si Levi. “Hindi ako naiilang.”

Nagtagpo ang mga mata nila, pero agad na tumalikod si Vionne at pumunta sa lamesa kung saan naroon ang bote ng tubig. Uminom siya ng kaunti bago muling nagsalita.

“Gising ka na pala. Kumusta ang balikat mo?”

“Medyo mahapdi pa rin, pero mas okay kaysa kagabi.” Hinawakan ni Levi ang balikat niya. “Salamat sa paglinis ng sugat ko.”

Tumango lang si Vionne.

“Salamat din... sa pagtabi kagabi,” dagdag ni Levi.

Hindi agad sumagot si Vionne. Inayos lang niya ang kumot sa sofa. Maya-maya, humarap siya kay Levi.

“Alam ko na kung sino ka,” diretsong sabi niya. “Binasa ko sa internet kagabi. Nakita ko ‘yung mga balita. Ikaw ‘yung Angeles na tumakas sa kasal.”

Tumango si Levi. “Oo.”

Napakamot ng batok si Vionne dahil naubosan siya ng sasabihin.

“Bakit ka napadpad rito?” tanong ni Levi.

Napatigil si Vionne. Hindi niya agad nasagot ang tanong. Humugot siya ng hininga bago nagsalita.

“Wala na akong ibang mapuntahan. Wala na akong bahay. Wala na akong kompanya. Wala na akong pangalan.”

Muling tumahimik ang paligid. Ang tanging maririnig ay ang huni ng mga ibon sa labas.

“Tinanggal nila ako bilang CEO ng Monteverde Group kahapon. Ang dahilan? Mental instability. Nakasulat pa sa report. Buong board, kasama ang ex-husband ko. Lahat sila pumirma. Pinaniwala ang publiko na wala akong kakayahang mamuno.”

Hindi nagtanong pa si Levi. Nakinig lang siya.

“Iniwan ko lahat. Penthouse. Business files. Even my name. Ang natira lang ay ‘tong resort. Minana ko pa ‘to sa lolo ko. Walang ibang nakakaalam na andito ako.”

Nagkatitigan silang muli.

“Anong balak mo?” tanong ni Levi.

“Hindi ko pa alam. Pero hindi ako babalik sa Maynila para magmakaawa. Hindi ako lalapit sa kanila para manumbalik ang pangalan ko. Kung babalik man ako, sila ang luluhod.”

Tinitigan siya ni Levi, mabigat pero hindi mapanghusga. “Sana mapanindigan mo ‘yan.”

“Mapapanindigan ko.”

“Kung gusto mo, habang nandito ako, ayusin natin ‘tong resort. Sayang. Malaki pa potential nito.”

Napataas ang kilay ni Vionne. “Seryoso ka?”

“Architect ako, ‘di ba? Kaysa tumambay lang ako dito’t hintayin akong mahuli, baka mas may silbi kung tutulong ako sa’yo.”

Hindi agad nakasagot si Vionne. Pero sa loob-loob niya, may isang parte ng pagkatao niyang biglang umaliwalas.

“Bahala ka,” sagot niya. “Pero ‘pag naging pabigat ka, palalayasin kita.”

Ngumiti si Levi. “Sige. Ayokong makabawas sa lakas mo.”

***

Mag-aalas-diyes ng umaga nang mapansin ni Vionne na kumakalam ang kaniyang sikmura dahil sa gutom. Magdamag na silang hindi kumain ni Levi. Lahat ng nasa kusina ay expired, panis, o ubod ng alikabok.

Napabuntong-hininga siya, tumayo, at sinubukang i-check ang kanyang bank accounts gamit ang laptop. Bukas pa naman ang signal pero nang pumasok siya sa online banking, agad siyang napatayo.

Account Status: BLOCKED

Contact your financial manager for more information.

Sinubukan pa niyang lumipat ng ibang account, pero isa-isang lumitaw ang parehong babala. Wala siyang access.

Napamura siya. “Putang—”

Napalingon si Levi mula sa labas. Nakaupo ito sa isang bangkito habang nagpuputol ng mga sirang kahoy.

“Ayos ka lang diyan?” sigaw ng binata.

“Hindi!” sagot niya. “Mukha ba akong okay?!”

Pumasok ulit si Levi, may bitbit na martilyo sa likod.

“Anong meron?”

“Na-block lahat ng bank accounts ko. Pati personal. Pati savings. Pati ‘yung joint account na ako lang naman ang may ambag.”

“Ex-husband mo?”

“Sino pa ba, si Santa Claus?!”

Naglalakad-lakad si Vionne sa sala na parang mababaliw. “Ginipit na nga ako sa kompanya, pati ba naman access sa sarili kong pera?!”

Tahimik lang si Levi, pero halatang pinipigilan ang tawa. Pinagmasdan niya ang babae—magulo ang buhok, nakasuot ng oversized shirt na halatang hindi planadong outfit, at may hawak pang basahan.

“Bakit ka natatawa?” nakataas ang kilay ni Vionne.

“Wala. Ang cute mo palang magalit.”

Napamulagat si Vionne. “Excuse me?!”

Tumawa si Levi. “Seryoso. Akala ko matapang ka lang palagi. Hindi ko inaasahan na ganito ka kapag gutom.”

“Shut up,” sabay hagis niya ng basahan sa binata. Pero kahit galit siya, hindi rin niya napigilang mapangiti.

Pagkaraan ng ilang minuto, napilitan na rin si Vionne na ibaba ang pride niya.

“Levi...”

“Hmm?”

“Pwede ba akong... makahiram ng konting pera? Pambili lang sana ng pagkain... at siguro konting materyales para sa bahay. Gusto ko sanang ayusin na ‘tong lugar, para hindi na tayo mukhang naninirahan sa horror movie.”

Hindi agad sumagot si Levi. Parang nag-iisip ito, tapos biglang hinugot ang cellphone sa bulsa. Tumawag ito sa isang contact.

“Kuya Mark? Oo, ako ‘to. Kailangan ko ng tulong. Mga supplies. Pagkain, basic grocery. Konting construction materials. Yung kaya munang ipasok sa pick-up. Oo. Sa Zambales. Text ko ‘yung location. Gamitin mo ‘yung corporate fund, papalitan ko na lang. Sige, salamat.” Pagkababa ng tawag, umupo si Levi sa lamesa. “Ayos na. May darating mamaya. Food, tools, wood, paint. Kumpleto.”

Parang natahimik si Vionne. “Anong ibig mong sabihin... corporate fund?”

“May sarili akong architecture firm,” sagot ni Levi habang ngumunguya ng bubble gum na kanina pa pala nasa bulsa niya. “Hindi lang ako pampered heir na tumatakbo sa altar. I actually work.”

Makalipas ang tatlong oras, dumating ang tatlong sasakyan. Isang van na puno ng grocery at dalawang pick-up na may lamang kahoy, semento, yero, pintura, at iba’t ibang tools. Napanganga si Vionne.

“Akala ko konting gamit lang?” tanong niya habang hawak ang listahan.

“‘Yan na ‘yung definition ko ng ‘konti’,” sagot ni Levi sabay kindat.

Napailing na lang si Vionne. “Mukhang hindi lang resort ang aayusin natin. Mukhang buhay ko na rin.”

“Walang problema,” sagot ni Levi. “Architect ako, remember? Marunong akong mag-restore ng bahay, pag-ibig... at ng tiwala.”