The first thing I noticed when I opened my eyes… was the silence.
Malambot ang kama. Mabango ang duvet. Mainit ang sinag ng araw na dumudungaw mula sa kurtina ng suite room. Pero masyado ring tahimik para maging totoo. And then it hit me. What I did. Who I did. Renzo. Biglang bumalik lahat — ang mga halik, ang mga bulong, ang paggalaw ng katawan naming parang isa. The sound of his voice whispering sweet nothings as he moved inside me. And the moment he realized… I was a virgin. Napapikit ako, pinipilit itulak ang lahat ng alaala palayo. Pero mas lalo lang silang dumidikit sa balat ko, sa isip ko, sa gitna ng hita ko. I turned my head. Wala siya. The bed beside me was still warm, but he wasn’t there. I sat up slowly, blanket wrapping around my naked body. My dress was on the floor. Panty ko nasa ilalim ng upuan. Bra ko... kung saan man. I couldn’t think straight. What did I just do? Hindi ako ganito. Hindi ako yung tipo ng babae na nakikipag-one-night stand. Hindi ako sumasama sa lalaking halos hindi ko kilala. At lalo na — hindi ako basta-basta nagbibigay ng sarili ko. Pero kagabi… Kagabi, I let go. Hindi lang ng damit. Hindi lang ng virginity. Kundi ng kontrol. Ng takot. Ng pagkatao kong laging naka-kahon. And the worst part? I liked it. I liked him. I liked how he touched me, how he looked at me, how he called me “baby” like he actually meant it. Pero hindi iyon totoo. Hindi niya nga alam buong pangalan ko. I dressed quickly — quietly. Wala siyang iniwang note. Wala ring mensahe. Maybe that was the point. Wala dapat pangalan. Walang connection. Walang attachment. Pero bakit ako hindi mapakali? Why couldn’t I stop thinking about him? His lips. His fingers. The way he whispered, “You’re mine tonight.” God. What’s wrong with me? Pagbaba ko ng elevator, I didn’t look back. Pero habang naglalakad ako papunta sa kotse ko, I could still feel the phantom of his hands on my waist. His breath on my skin. I closed the car door and just sat there for a while — staring out the windshield, tulala. Ang lakas ng tibok ng puso ko. Three days. Tatlong araw na mula nang iwan ko ang suite na iyon — iwan siya — at hanggang ngayon, hindi ko pa rin mapakali. Every night, I close my eyes and remember the way he touched me. Every morning, I wake up wishing I could forget. Pero hindi ko magawa. Hindi ko siya kilala. Wala akong last name. No social media handles. Ni wala akong alam kundi ang pangalan niyang Renzo. And yet… parang katawan ko, utak ko, at puso ko — lahat sila hinahanap siya. “Bakit parang tuliro ka these past few days?” tanong ni Iya habang kumakain kami ng lunch sa isang café sa Serendra. Napakagat ako sa labi. “Hindi ako tuliro…” “Girl, please. You’re picking at your salad like it did something to you.” I gave her a weak smile. “Wala. Pagod lang siguro.” Pero hindi ako pagod. Hinahanap ko ang isang lalaking hindi ko dapat gustuhing hanapin. Later that night, nasa tuktok ako ng parking building ng Alvarado Tower — nakaupo sa loob ng kotse ko, staring blankly at the city lights of BGC. Hanggang ngayon, hindi ko pa rin maintindihan kung anong pumasok sa isip ko noong gabing ‘yon. What kind of girl lets a stranger take her like that? What kind of girl moans his name while losing everything? Tumulo ang isang luha. I wiped it quickly. I promised myself I’d forget. I promised I wouldn’t try to find him. But what if he’s trying to find me? Hindi ko alam kung anong klaseng magic ang gumalaw sa universe… pero kinabukasan, habang papasok ako sa isang art exhibit na ini-sponsor ng pamilya namin, napahinto ako. Because he was there. Nakatayo. Naka-itim. Gwapong-gwapo, katulad ng alaala ko. Renzo. And his eyes — those sharp, piercing eyes — locked onto mine. My breath caught. He walked toward me. Mabagal. Matatag. The crowd blurred around us. My palms began to sweat. “Celestine Alvarado,” he said, voice low and husky. “That is your name, right?” Napalunok ako. “How did you—?” “I asked around. May isang guest sa party na kilala ka. She thought we were already a couple, the way I looked at you all night.” He was closer now — so close I could smell his cologne. Familiar. Dangerous. “Why did you leave?” tanong niya, not accusing, just… curious. I looked away. “Because… it wasn’t supposed to mean anything.” His eyes darkened. “Funny. It meant everything to me.” My heart dropped to my stomach. He reached for my hand — just a touch, pero sapat na para umilaw lahat ng nerve endings sa katawan ko. “You think I’d let you go that easily?” he whispered. I froze. Because the answer was… I didn’t want him to. Nang matapos ang exhibit, hindi agad ako umalis. Renzo stayed close — always just a few feet away, watching me like he was memorizing my every breath. And I let him. He didn’t pressure me. Hindi siya nagmadali. Pero every time our eyes met, the tension grew unbearable. Pagkatapos ng program, tinanong niya ako, “Do you want to get some air?” I nodded. He led me to his car — a sleek, dark SUV na naka-park sa basement. He opened the door for me, and I slid in. Tahimik kami pareho habang paakyat siya sa isang private cliffside view sa Tagaytay, overlooking the entire city. Kilala niya ang lugar. Wala masyadong tao. Tahimik. Ligtas. Lihim. Pagkarating namin sa tuktok, he turned off the engine but left the music on low — a soft, sultry beat in the background. Binigyan niya ako ng isang tingin. Not demanding, not forceful. Just waiting. I looked back at him… and leaned in. That’s all it took. His lips crashed into mine with a hunger that stole my breath. One hand cupped the back of my head, the other already sliding down to my waist, pulling me closer across the console. My body moved on its own — desperate, aching. I straddled his lap, knees on either side of his thighs, dress riding up to my hips. His hands were everywhere — large, rough, claiming. Sa ilalim ng manipis kong tela, he cupped my breasts, thumbs flicking over my hardened nipples through the lace. “God, I missed these,” he groaned, then pulled down the neckline of my dress and bra in one swift motion. Lumantad ang dibdib ko sa harap niya, and he stared — eyes dark with want. “Ang ganda mo, Celle… putangina.” He leaned forward and took one nipple into his mouth — warm, wet, swirling his tongue slowly habang nilalamas ang kabila. I moaned loudly, my back arching, offering him more. “Renzo…” “Yes, baby,” he growled, sucking harder. “You like that?” I nodded desperately, hips grinding against him. I could already feel how hard he was beneath me, pressing between my thighs. One hand trailed down between my legs, slipping under my dress. “Let me see,” he whispered, pulling the fabric up until I was bare. His fingers slid over my folds, spreading the wetness. “Fuck, you’re soaked.” He brought his fingers to his mouth, tasting me. “You taste even better than I remember.” He kissed me again, slower this time, savoring, then gently laid me down across the reclined passenger seat. He moved between my legs, lowering himself, breathing hot against my core. I grabbed his hair, already gasping before his tongue even touched me. Then— “Ahhh—Renzo…” He licked a slow, teasing stripe from bottom to top, then focused on my clit — sucking, flicking, devouring me like he’d gone mad. His tongue pushed inside me, curling, tasting everything. One hand held my thigh open, the other slipped two fingers deep into me, thrusting in time with his mouth. I cried out, hips grinding against his face. “God, Renzo… I’m—fuck—” “Come for me, Celle,” he growled against my pussy. “Right on my mouth.” And I did. I shattered, moaning his name, thighs trembling, back arching as pleasure exploded through me. He didn’t stop — kept licking, tasting every drop, until I had to pull him up by the hair. “Renzo… please…” He kissed me again, lips shiny from me. “You sure?” he whispered. “Don’t stop,” I begged. He didn’t. He pushed his seat all the way back, pulled me back on top of him, then unzipped his pants. His cock sprang free — thick, hard, ready. I lowered myself onto him slowly — inch by inch — gasping as he filled me. “So tight,” he groaned, gripping my hips. “You fit me perfectly.” I moved — hips rolling, riding him slowly at first, feeling every ridge, every stretch. He met me thrust for thrust, ang bawat salubong umaabot sa kailaliman ko. He sat up, took my breast in his mouth again, sucking hard while his hands squeezed my ass, guiding me faster. The car rocked with our movements, windows fogged, air hot and heavy with sex and moans and whispered curses. “Renzo… I’m gonna—” “Come with me,” he growled. “Come on, baby. Give it to me.” And I did. We came together — raw, violent, beautiful. My body trembled around him as he spilled inside me, kissing me hard as we held each other like the world outside didn’t exist. Minutes later, still in silence, I lay on his chest. His arms were wrapped tightly around me, like he never wanted to let go. “Tell me this wasn’t just one night again,” he whispered. I didn’t answer. But I didn’t leave. Mainit pa rin ang hangin sa loob ng sasakyan. Basang-basa ang bintana sa fog, at sa pagitan naming dalawa — katahimikan lang. Humihingal pa ako, nakasandal sa dibdib niya habang nakapikit, hinihintay na bumalik ang tibok ng puso ko sa normal. Pero hindi siya gumalaw. Hindi niya ako tinaboy. Hindi rin siya nagtanong. He just held me. At sa kakaibang paraan, mas nakakatakot ‘yon kaysa sa mismong ginawa namin. I wanted to ask what this meant. Kung may halaga ba. Kung uulitin pa. Pero alam kong wala akong karapatang magtanong. Not when I gave myself to him like that. Not when I made it so easy to pretend it was just sex. Dahan-dahan akong bumangon mula sa kandungan niya. Naayos ko ang damit ko habang siya’y tahimik lang na nakatitig sa akin. “I should go,” bulong ko. Tumingin siya sa akin — those same eyes na nagpalambot ng lahat ng paninindigan ko — and simply said, “Come with me.” Napakunot ang noo ko. “Where?” He reached out, wiped a strand of hair from my cheek. “My place.” Hindi ko alam kung bakit ako tumango. Hindi ko alam kung dahil gusto kong mas makilala siya, o gusto ko lang ulit maramdaman 'yung init na binigay niya sa akin kanina. Maybe both. The ride to his condo was quiet. Pero hindi awkward. More like… loaded. Parang may usok sa pagitan namin na hindi mo pwedeng hipan. Kailangan mo lang hintaying sumabog.Hindi ako huminga. Hindi ko na kaya. The moment he turned his back on me, pakiramdam ko may sumabog na bomba sa loob ng dibdib ko. I stood there — frozen, shaking, helpless — habang nakatingin sa kanya. Nakatalikod siya, pero ramdam ko ‘yung bigat ng bawat hakbang niya palayo. “Renzo…” I whispered, almost inaudible. “Please…” Huminto siya sa tapat ng pinto. Pero hindi siya lumingon. He clenched his fists. His whole body tense. Then — mabagal siyang humarap sa akin. At sa wakas, nagtagpo ulit ang mga mata namin. But it wasn’t the same. Wala na ang init. Wala na ang lalim. What I saw in his eyes… was frost. Rage. And a pain so deep it refused to cry. “You know what’s funny, Celle?” mahina niyang sabi, pero parang dagundong sa tenga ko. “I almost convinced myself na may dahilan ka. Na baka may dahilan kung bakit hindi mo sinabi. Na baka hindi mo lang talaga kaya.” “Renzo, I—” “But it’s all bullshit, right?” His voice cracked. “You lied. And you kept lying. Alam mo bang halo
RENZO POVPagkauwi ko sa condo, walang salita.Walang luha. Walang sigaw.Tahimik lang akong naupo sa kama.Hinugot ang phone. At isa-isa…Tinapos ko ang lahat.CELLE – Blocked.Instagram – Blocked.Facebook – Blocked.Messenger – Blocked.Viber, Telegram, WhatsApp – Blocked.Spotify playlist – Deleted.Photos – Erased.Call history – Cleared.Messages – Wiped.Lahat ng pwedeng magsilbing alaala…Pinatay.Sa loob ng ilang minuto, parang na-delete ko rin ang parte ng sarili ko na minahal siya.No goodbyes.No explanations.No mercy.I severed every tie.At nang matapos ko, binitawan ko ang cellphone.Pinikit ang mga mata.At sa wakas…Tahimik na lang ang mundo.CELLE POVNagising ako sa ingay ng notification sa phone ko.Pero pagtingin ko... wala pala.Ilang beses kong chineck ang Wi-Fi. Pinatay at binuksan ulit.Nag-log out. Nag-log in.Pero wala talaga.Wala ni isang mensahe mula kay Renzo.Kinabahan ako.Binuksan ko ang Instagram —“User not found.”Facebook —Wala na siya sa listah
Renzo. Nandun na sila near the bar, hawak ang baywang ng isang babae, habang sinasayawan siya nito nang halos nakapatong na sa kanya. Hindi ko na nakita ang mukha ng babae. Hindi ko na kailangan. Ang tanging nakita ko lang... ay ang mga labi ni Renzo — nakangiti. At ilang segundo lang... Naghalikan na naman sila. "Putangina." Parang may sumabog sa loob ko. Biglang naglaho ang ingay ng club. Ang lahat ng tao, nagblur. Ang puso ko lang ang malakas — umaalingawngaw sa loob ng dibdib ko. Naramdaman ko ang kamay ng chinito guy na kasayaw ko. Gwapong lalaki, mapungay ang mata. Humakbang siya papalapit. He held my waist. “You okay?” I nodded, kahit hindi. Kahit sira-sira na ang mundo ko. Then... He leaned in. At hindi ako umatras. Our lips touched. His kiss was gentle, searching. Walang pwersa. Walang galit. Pero... hindi ko siya ramdam. Wala akong maramdaman. And just as fast — natauhan ako. Napatulak ako palayo. “Sorry. I need to go—” Lumakad
July 22, 2022 "This is the first time I’ll write everything. No lies. No edits. No filters." "Because if I die tomorrow, at least the truth stays on paper." "I was almost raped." "By Marco Elianes." This is the truth. The one I’ve buried deep — under silence, under guilt, under fear. Hindi ko dapat pinilit ang sarili kong sumama. Hindi ko dapat pinagbigyan si Tori. Pero gusto kong makalimot. Gusto kong maging normal kahit isang gabi lang — hindi bilang anak ng gobernador, hindi bilang babae na laging kontrolado. Pero hindi pala lahat ng “normal” ay ligtas. That night in Cavite… everything changed. Nasa terrace ako ng resthouse, holding a glass of wine I didn’t even want. At doon ko unang napansin si Marcus Elianes — anak ng politiko, lasing sa sarili niyang kapangyarihan. Puro tanong. Puro titig. Puro pangungulit. When his hand brushed my thigh, I knew I had to leave. Pero sinundan niya ako sa garden. Sinampal niya ako. Tumama ang labi ko. Dumugo. I can
Tumayo ako sa harap ng pintuan ng condo ni Celle, nanginginig ang kamao ko. Gusto ko siyang makita. Gusto ko siyang yakapin. Gusto ko ring tanungin kung paano niya nagawang saktan kami ng ganito. Pero higit sa lahat, gusto ko siyang marinig — mula sa kanya mismo. Kahit masakit. Bumukas ang pinto. Nakatayo siya roon. Maputla. Magulo ang buhok. Namamaga ang mga mata. Walang makeup. Walang depensa. Isang Celle na hindi ko pa nakikita. “Renzo…” Hindi ko siya sinagot. Dumaan lang ako at pumasok. Tahimik. Mabigat. Nasa gitna kami ng sala, parehong nakatayo, parehong alam kung anong susunod — pero parehas natatakot. “Sabihin mo,” boses ko’y mababa, punit, puno ng poot. “Ako na ang magtatanong, ikaw ang sasagot.” Napalunok siya. Tumulo agad ang luha sa pisngi. “Renzo… I’m sorry…” Tumawa ako ng mapait. “Sorry? Iyan lang ang meron ka?” Hindi siya nakaimik. Niyakap niya ang sarili niya, nanginginig. “Sino ang babaeng nakita sa CCTV? Yung may duguang labi, naka-silver na sas
CELLE POV Flashback Hindi ko dapat pinilit ang sarili kong sumama. Hindi ko dapat pinagbigyan si Tori. Pero gusto kong makalimot, kahit isang gabi lang. Gusto kong makaramdam ng normal — hindi bilang anak ng gobernador, hindi bilang isang babae na palaging nasa lilim ng kontrol. Kaya heto ako ngayon, nakaupo sa terrace ng isang private resthouse sa Cavite, hawak ang kalahating baso ng wine na hindi ko naman gustong inumin. The air was heavy. Hindi ko alam kung dahil ba sa hangin o sa mga matang kanina pa nakatitig sa akin. Marcus. Isa sa mga bisita. Businessman daw, anak ng politiko rin. Too smooth. Too confident. Too loud. Nagsimula siya sa maliliit na tanong — saan ako nag-aaral, bakit tahimik ako, may boyfriend ba ako? Pilit akong ngumiti. Pero nang simulang lumapit ang kamay niya sa hita ko habang tumatawa, tumayo na ako. “Excuse me,” mahinahon kong sabi. “I need some air.” “Hindi ka pa pwedeng umalis,” sabi niya, tinapik ang upuan sa tabi niya. “Stay for one