Chapter 5

Bella's POV 

Kumatok muna si Bella ng tatlong beses bago marahang binuksan ang pintuan ng study room ng kanyang ama. Tahimik ang buong bahay, tila ba pati mga dingding ay marunong magbasa ng tensyon sa pagitan nilang mag-ama.

Kanina pa siya nagtataka kung bakit siya pinatawag nito agad pagkauwi mula sa eskwelahan. Karaniwan ay kinakausap lang siya tuwing may kailangang iutos — at madalas, hindi iyon simpleng favor.

“Dad…” mahinang tawag niya habang sumilip sa loob.

Nakita niya ang kanyang ama, nakayuko sa binabasang papeles, seryoso ang mukha, kunot ang noo. Matapos ang ilang segundo, nag-angat ito ng tingin at bahagyang ngumiti, pero hindi iyon abot hanggang mata — pamilyar na peke, tulad ng mga nakasanayan niyang ngiti nito.

“Sit down, Bella.” Mahinahon pero may awtoridad ang boses nito habang tinuturo ang upuang kaharap ng study table.

Imbes na sumunod, umikot si Bella at naupo sa sofa sa sulok ng silid. Mas gusto niya ang distansya. Mula roon, mas malaya niyang masusuri ang bawat kilos ng ama.

Pinagmasdan niya ito. Sa kabila ng edad nitong halos nasa late fifties, matikas pa rin ang tindig. Ngunit hindi na maitatanggi ang paglalim ng guhit sa pagitan ng mga kilay, ang pagkabawas ng buhok sa noo, at ang mangilan-ngilang puting hiblang tumatakas mula sa itim nitong buhok. Palatandaan ng mga taon ng lihim, kasinungalingan, at kapangyarihang isinusumpa ni Bella pero hindi matakasan.

“May ipag-uutos po ba kayo?” malamig niyang tanong, kahit alam na niya ang sagot.

Lumingon ang ama, ang ngiti ay tuluyang nawala. Tumayo ito at lumapit sa filing cabinet sa kaliwang bahagi ng study room. Tahimik si Bella, ngunit binabantayan ang bawat hakbang. May kinuha itong envelope — kulay itim, makapal, halatang hindi ordinaryo.

Pagbalik nito ay naupo ito sa single sofa sa tapat niya. Sa pagkakaupo nito, naramdaman ni Bella ang pagbabago ng hangin — tila mas bumigat ang paligid.

“I want you to deliver this,” maikling sabi nito sabay abot ng envelope.

Kinuha niya iyon nang walang imik at binuksan. Sa loob ay may mas maliit na pulang envelope, kasing laki ng notebook, kasama ang isang puting papel na may nakasulat na address. Malinis ang sulat, walang pangalan, walang ibang detalye.

'As usual… lihim nanaman,' bulong niya sa sarili.

Sinara niya ang envelope at hinarap muli ang ama. “May update na po ba sa pinapahanap ko, Dad?”

Blangko ang ekspresyon niya, pero sa loob, kumakabog ang puso niya. Matagal na niyang hinihintay ang sagot — matagal na siyang nagtitiis, sumusunod, umaasang tutuparin ng ama ang kanyang pangako.

Tumikhim muna ito. “Wala pa,” sagot nito.

Pero hindi iyon ang mahalaga — kundi ang paraan ng pagkakasabi. Halatang nag-alinlangan. Nag-iwas ng tingin. Nakita niya kung paano gumalaw ang mga mata nito — mabilis, mailap, para bang may gustong takasan.

Agad na tumindig ang kutob ni Bella. May alam na siya… at ayaw niyang sabihin sa’kin.

Napakuyom siya ng mga kamay, pilit pinipigil ang pag-angat ng emosyon. Galit. Inis. Pagod. Lahat iyon ay parang apoy na pilit niyang ikinukubli sa malamig na panlabas na anyo.

Alam niyang may itinatago ang ama. Ilang beses na rin siyang ginamit nito — bilang mensahera, tagapagmanman, at tagatanggap ng utos. At sa bawat pabor na tinatanggap niya, kapalit niyon ay ang panibagong pangakong ibinubulong ng ama sa kanyang tenga — na matatagpuan na nila ang taong hinahanap niya.

Na matutupad din ang dahilan kung bakit siya nananatiling sunud-sunuran sa lalaking ito.

Ngunit sa bawat araw na lumilipas, mas lalo siyang nakakaramdam ng panlalamig. Pati ang pangakong iyon, tila isa na lang kathang-isip na ginamit para itali siya.

Hindi siya tanga. Alam niya kung kailan siya pinapaikot.

Pero alam din niya kung kailan siya dapat maghintay.

Hindi pa ngayon ang oras niya — pero darating din iyon. At kapag dumating na… siya naman ang mag-uutos.

Tumayo siya, marahan ngunit may bigat ang kilos. Tumitig siya sa ama — walang ngiti, walang emosyon.

“Lalakad na po ako,” malamig niyang paalam, saka tuluyang lumabas ng silid.

Sa bawat hakbang niya palayo, ay tila may nabubuong pangako sa loob niya — isang pangakong sa oras na mabuo niya ang katotohanan, hindi na siya babalik bilang alipin ng ama... kundi bilang multong babalikan siya ng lahat ng kasalanan nito.