LOGIN
Prologue
"Ang lalaking ‘yon talaga…" napailing ako habang marahang isinara ang pinto ng condo ni Rave. Nakakapagtakang nadatna kong bukas ang pinto. Palaging nakasara ‘yon kahit alam kong nasa loob siya. Palagi siyang maingat, paranoid pa nga minsan. Pero ngayon, parang may kakaiba. Tatlong araw na siyang hindi nagparamdam. Hindi sumasagot sa tawag ko, hindi nagri-reply sa mga messages. Kahit sa mga kaibigan niya, wala ring makapagbigay ng sagot sa akin. Hindi daw nila alam kung saan siya. Kaya napagdesisyunan kong puntahan na lang ito sa kanyang condo. Tahimik ang buong unit habang umaakyat ako ng hagdan. Walang tao sa sala. Pero habang nasa kalagitnaan na ako ng hagdan, may narinig akong tunog mula sa kwarto. Napahinto ako saglit. Kinabahan. “Rave?” mahinang tawag ko. Pero walang sumagot. Napakabilis ng tibok ng puso ko habang tinutungo ang pinto ng kanyang silid. Nanginginig ang kamay kong humawak sa door knob. Sana mali lang ang kutob ko. Pero pagkapihit ko ng seradura, tuluyan nang bumagsak ang mundo ko. Nakita ko si Rave. Nasa ibabaw siya ng babae. Hubad. Pawisan. Nanigas ako sa kinatatayuan. “R-Rave…” Napalingon siya sa akin at gulat na nanlaki ang kanyang mga mata nang makita akong nakatayo sa pinto. “Fvck!” Mabilis siyang napatayo at nagtaklob ng kumot habang ang babae ay nagtatakip din ng katawan. Hindi ko na kinaya. Pakiramdam ko ay parang sinaksak ang puso ko ng paulit-ulit. Padabog kong isinara ang pinto at halos talunin ko ang mga hagdan pababa. “Canna, wait!” sigaw niya, hinahabol ako. Ngunit bago ko pa mabuksan ang pinto palabas, naramdaman ko na ang mahigpit na hawak niya sa braso ko. “Bitawan mo ako!” sigaw ko, hinablot ko ang braso mula sa kanya. “Huwag mo akong hawakan, you fvcking cheater!” “Please, pakinggan mo muna ako—” “Ang kapal ng mukha mo, Rave! Pumunta ako dito kasi nag-aalala ako sa 'yo! Ilang araw kang nawala! Tapos ganyan ang madadatnan ko?” “I... I can explain, love.” “Explain?” napatawa ako ng mapakla. “Ano pa bang kailangang mong ipaliwanag sa nakita ko? Nag-aalala ako sayo, Rave. Pinuntahan kita kahit busy ako sa trabaho. Pero ‘yon pala, nagpapakasaya ka sa kandungan ng iba?” Tumango siya at hindi makatingin sa akin. “Hindi ‘yon ang iniisip mo—” “Huwag mo akong gawing tanga! Malinaw na nakita ko ang lahat!” napasigaw ako. “Wala nang paliwanag na makakabura sa nakita ko!” Hindi na siya makapagsalita. Ang bigat ng katahimikan na bumabalot sa amin. At doon ko napagtanto, hindi siya makapagsinungaling kasi totoo ang lahat ng sinabi ko. “Alam mo,” marahan kong sabi, nanginginig ang boses ko, “kaya ko naman sanang maghintay kung naging totoo ka lang. Hindi ko pa nga binibigay ‘yung buong sarili ko sa ‘yo kasi gusto ko, sigurado ako. Pero ikaw... ikaw pala, iba ang habol.” Napaluhod siya bigla sa harap ko. Doon ko siya unang beses nakitang gano’n, wasak at desperado. “Canna, I’m sorry… hindi ko sinasadya.” “Bakit mo nagawa sa akin ‘to?” Napapikit siya. Humigpit ang hawak niya sa laylayan ng suot kong blouse. “Nabuntis ko siya…” Para akong sinabugan ng bomba sa narinig. “Anong sabi mo?” “Nabuntis ko si Saizy. Three months na. One time lang ‘yon, Canna. Nag-away tayo tapos wala ka... and I was drunk. I didn’t mean for it to happen—” Hindi ko na narinig ang kasunod. Parang huminto ang mundo ko. Bigla akong nabingi. Matagal niya na pala akong ginagago. “P-pero mahal kita. Ikaw ang mahal ko…” Napaatras ako. “Kung mahal mo ako, bakit mo ko niloko?” “Canna, please…” “Pinagtiisan kita, Rave. Hindi mo lang alam kung ilang beses kitang ipinaglaban sa mga taong hindi naniniwala sa ‘yo. Sa pinsan ko. Sa sarili ko. Pero anong ibinalik mo sa akin?” Hindi ko na napigilang umiyak. Tumulo ang luha ko isa-isa, kasabay ng pagbitaw ko sa lahat ng sakit na pinipigilan ko. “You don't deserve me. Hindi ‘to pagmamahal, Rave.” At sa huling pagkakataon, tinalikuran ko siya. Buong lakas kong binuksan ang pinto at nilampasan ang mga alaala namin sa loob ng unit na ‘yon. Pagkalabas ko ng building, agad akong pumara ng taxi. Pilit kong pinipigil ang mga hikbi habang nakaupo sa likod ng sasakyan. Hinaplos ko ang dibdib ko, sobrang sakit niyon. Pinapahid ko ang luha ng dumaloy sa pisngi ko. Mabuti na lang hindi ko tuluyang isinuko ang sarili dito. "One more glass, please," sabi ko sa Bartender. Hindi ko na namalayang naparami na ang inom ko. Habang hinihintay ko ang inumin. Nilibot ko ang paningin sa loob ng bar. Maingay at nakakahilo ang lights sa dance floor. Nilingon ko ang lalaking mag-isang nakaupo sa dulo ng bar. Wearing a button up shirt and tie but I couldn’t get to see his face, nakatalikod ito sa akin. Nag-aalangan akong lapitan ito para kausapin. Baka mapahiya lamang ako lalo’t hindi ko naman kilala ang lalaki. “Here’s your drinks, ma’am.” Binawi ko ang tingin dito at tinuon sa inumin. “Thank you,” napapaos kong sabi. Inubos ko ang alak sa baso at tumayo sa stool. Kamuntikan pa akong matumba, mabuti na lamang at mabilis na nakahawak sa counter ang kamay ko. Umayos ako ng tayo at lumakad sa gitna ng dance floor. Itinaas ko ang kamay at sumayaw. Nagsisigaw pa na parang wala na sa sarili. Nang sinubukan kong tumalon para sabayan ang beat ng music. Bigla na lang akong nawalan ng balanse. Buti na lamang may matitipunong brasong maagap na nahawakan ang aking baywang. “Careful,” rinig kong sabi ng baritonong boses. Umayos ako ng tayo at hinarap ito. Pilit na inaaninag ng mga mata ko ang mukha ng estrangherong lalaki. Ngunit nanglalabo na ang aking paningin. Dagdag pa ang nakakahilong lights. “Canna…” napapaos na bulong nito. Napasinghap ako. Kilala ako ng lalaki? Hinaplos nito ang aking baywang. Bigla akong nakaramdam ng kakaibang kiliti dahil sa ginawa nito sa akin. “Palagi mo na lang akong sinusuway,” anito sa matigas na boses. Kumunot ang noo ko. Maging ang boses nito ay pamilyar. Lasing na nga ako, kung anu-ano na lang ang naiisip ko. Imposible namang nandito sa bar ang lalaking ‘yon. “Let’s go, bago pa ako makakasuntok ng mga lalaking tumititig sa ‘yo.” “Wait—” naputol ang pagpoprotesta ko nang hilain ako ng lalaki palabas ng bar. “You defy my order,” malamig nitong sinabi matapos kaming huminto sa may madilim na parte ng bar. “Your order” naguguluhang tanong ko. Isinandal ako nito sa pader at dinaganan ang katawan ko upang hindi makatakas. He moves one hand from the wall and brings it closer to my face. Marahan nitong hinaplos ang aking pisngi. “How about I punish you, baby?” napapaos nitong sinabi. Napalunok ako nang wala sa oras. Namumungay ang mga matang tinitigan ko ang lalaki. Gusto kong makita ang mukha nito. “Tell me… how do I punish you?” tanong nito. Kahit lasing ako hindi ko maiwasang makaramdam ng kakaiba sa aking katawan sa sinasabi nito, it’s making me feel some kind of inner heat. You can say I have a dirty mind. “Pu-punish me?” bahagyang nanginig ang aking boses. “Yes, I want to punish you, baby. Isang parusang hindi mo makakalimutan,” bulong nito bago ako siniil ng halik.Habang naglalakad sila papunta sa master bedroom, biglang bumukas ang pinto sa dulo ng hallway.“There you both are!” an excited voice exclaimed. Si Zaire iyon, pregnant glow and all, habang hinahaplos ang baby bump nito. “Jai and I just arrived! We’ve been looking for you both everywhere. But first of all, where are those two little devils, huh?”Agad silang napatingin sa isa’t isa. Sabay-sabay nilang hinarangan ang pinto.“Uh... they’re, uh, getting ready,” Thara blurted out, forcing a smile. “Gusto nilang surpresahin ang lahat, so they asked us to… allow them to make uh—”“Entrance,” Rozein finished for her. “You know how dramatic they can be, right?”“Yes, yeah, of course,” Zaire laughed softly. “I seriously wanted to see them though.”“Oh, you will. They’re just getting ready,” mabilis niyang sabi.“Yes, they are,” dagdag ni Rozein. “They really wanted you to see them, but they wanted to surprise you with their, you know, new dresses and stuff.”“Right… I totally get it. Nasa iba
“Dana, pakidala mo nga ang mga orange sa kabilang table. I want someone to start making the fresh juice now,” tawag ni Thara habang abala sa kusina.“Alright!” sagot ni Dana. Muntikan pa nitong mabangga ang isang katulong.Napangiti si Thara, saka muling bumalik sa paghiwa ng mga kamatis.Sino nga ba ang mag-aakalang ang simpleng family dinner ay magiging ganito ka-stressful? Matagal na niyang pinaplano ang gabing ito. Simula pa noong dumating sa buhay nila sina Elara at Thaliene, ang kanilang kambal. Four years have passed, eksaktong ika-anim ng Hunyo. Dalawang munting anghel na babae na parehong kopya ni Rozein.So much for wanting a baby boy, naisip niya habang napangiti ng bahagya.Ngayong araw ay ikaapat na kaarawan ng kambal. She and Rozein planned to make it special. Isang malaking family dinner kung saan lahat ng kamag-anak ay naroon.Darating sina Freiah kasama si Franco at si Frances, ang kanilang cute na anak na tatlong taong gulang. Si Zaire at Jai ay kasal na rin ng dalaw
Sa loob ng kotse, walang nagsasalita. Tahamik lamang na nakatingin sa bintana si Thara habang nilalaro ang mga daliri, tila may mabigat na iniisip.Alam ni Rozein na may bumabagabag sa isip ng asawa. He wanted to speak, but he knew she wasn’t ready yet. Marahan niyang inilapat ang kamay sa nanginginig na mga daliri ni Thara. Tumigil ito, sabay lingon sa kanya.“Are you okay?” tanong niya.“Yeah. Just tired.” Pinilit nitong ngumiti. “You sure?”“Yes. I’m sure.” Sinalubong nito ang kamay niya at marahang pinisil.Pero alam niyang nagsisinungaling ito. Kita naman sa mga mata ng babae.Pagdating nila sa mansion, tahimik pa rin si Thara. Habang kumakain sila ng hapunan, nakipag-usap ito ng kaunti kina Dana at sa mga kasambahay, pero halatang wala ito sa sarili. Wala na ang dati nitong sigla, ang tawang nakakahawa.As they lay in bed, Rozein turned off the bedside lamp. Si Thara ay nakatalikod na sa kanya. Huminga siya nang malalim at inayos ang unan, pero bago tuluyang pumikit, napatingin
The air hostess heard the instruction for them to disembark. She was ready to help them with their bags, pero tinanggihan nila. Sila na mismo ang nagbuhat ng mga iyon at sabay lumabas sa private plane area.“So, where are you headed now? The Montefiore's estate?” tanong ni Rozein habang naglalakad sila palabas.“I don’t know… pero pwede naman akong tumuloy sa Silvana mansion for a few days, right?” sagot niya sa pagod na boses.“Hindi ba delikado?” Bakas ang pag-aalala sa mukha ng lalaki.“Yes, it is… But we just got married personally, Rozein. We need to spend some personal time together,” paliwanag niya.“What would Allesandro think about that?”“I wouldn’t like it one bit!” Isang matalim at pamilyar na boses ang biglang sumingit. Parang kidlat na dumaan sa pandinig nila.Nagulat silang pareho nang makita si Allesandro, galit na galit, at may hawak na baril. Nakatutok iyon diretso sa kanila. Mabigat ang bawat hakbang nito habang papalapit.“Back from your London loving trip?” mapanu
“Thank you,” bulong nito, bago siya halikan ng mainit na parang iyon ang huling halik na ibibigay nila sa isa’t isa.“I can’t believe it. thought you didn’t want to marry me anymore. I thought I ruined everything,” sabi niya habang nakatingin pa rin dito. “You almost did, actually,” biro ni Rozein.“I’m sorry.”“It’s okay. Let’s not waste any more time, shall we?” Hinawakan nito ang kamay niya.Tumaas ang kanyang kilay. “What do you mean?” Sa halip na sagutin siya, ngumiti lamang ito.“Remember the time I told you that I wanted to buy time?” “Yeah?” she asked, brows furrowing.“Well, come with me. You’re about to find out why.”“Teka lang, Rozein—” hindi na niya natapos ang sasabihin nang hilahin siya nito palabas ng banyo.“What is the meaning of this?” Nanlalaki ang mga mata ni Thara habang sinusundan ito ng tingin.“I didn’t know how long it would take. But I can’t wait any longer. I want to marry you. Here. And now,” sagot ni Emeliano, mahinahon pero puno ng damdamin,” sagot ni
There's something wrong, na parang may kulang, at ramdam na ramdam niya iyon. Parang may invisible gap sa pagitan nila, isang puwang na pumipigil sa kanila na maging buo.Rozein seemed to have a built-in cold wall in their relationship. He wasn’t open with her like he used to be, not even on the flight back home, hindi nito ginagawa na special o memorable. Ang init ng pagmamahal, mga biro, ang maliliit na haplos ay wala na.Kinagat niya ang ibabang labi at sumulyap kay Rozein. He was focused on his laptop, typing as if nothing else mattered.Napabuntong hininga siya at umupo ng maayos.“Hey,” her voice was soft but firm, trying to bridge the distance between them.Ngunit parang walang narinig si Rozein.“Rozein.” Nilakasan niya ang pagtawag sa pangalan nito.Pero wala pa rin.“Mr. Montefiore,” tawag niya na unti-unting nauubos ang pasensya.Tumingin ito kaagad sa kanya na parang nagising sa concentration. “What?”She smiled a little, teasingly.“Okay, fine. I’ll just pretend like you







