Chapter Three -Mr. & Mrs.

"LARA?" untag nito

"N-No. I'm not marrying anybody." na-uutal na wika niya

"Yes, we are getting married whether we like it or not. Listen, I heard your Dad and my father talking about it two nights ago. Then just this morning I saw your Dad's files in her office. He scheduled a date for a civil wedding in his office within two weeks."

Umawang ang kanyang bibig dahil sa narinig. "What?! Is he planning a shot-gun wedding?!"  humugot siya malalim na hininga, umayos sa pagkaka-upo at mariing napahawak sa manibela. "Kahit kailan talaga, nakakasakal siya."

She just turned thirty-four this week pero wala pa rin siyang kalayaan. Kaya nga siya nag-rebelde noong college dahil nasasakal na siya.

Isang ex-military commander ang kanyang ama bago paman ito pumasok sa politika kaya naman hindi na bago para sa kanya ang military treatment nito sa kanilang magkakapatid.

"Alam kong pareho nating hindi matatakasan to lalo na at alam na rin ng pamilya ko ang nangyari. So I made a plan that I think is beneficial for the both of us." napabuntong-hininga ang binata.

"Isang positibong galaw ang pagpapakasal natin sa pagtatakbo ng mga ama natin sa politika kaya ganoon na lang ang kagustuhan nilang makasal tayo bago sumapit ang botohan."

"What's your plan?"seryusong tanong niya sa binata 

"Marry me."

"Ano ba! Hindi ba't pareho lang yun? Hindi ba pweding umali ka na lang ng bansa?"

Parang walang narinig ang binata sa sinabi niya, "Let's pretend that we really are lovers and let's get married in our own terms. I understand na ayaw mong magpakasal kahit kanino at wala akong paki-alam kung pangarap mong maging matandang dalaga but you know what kind of man is your father." 

He took a deep sigh, "He gets his ways at pag nagyari yun, napaka-tagal ang proseso ng anullment kapag ikinasal niya tayo dito sa Pilipinas. So marry me in the LA. I'll promise you, papakawalan kita when the time comes na kailangan"

Parang echo na bumalik-balik sa kanya ang huling salitang binitawan ng binata "papakawalan kita when the time comes na kailangan." 

"paano naman kung hindi na kailangan?" pinilig niya ang ulo sa isiping iyon.

"LARA?" untag ni Dion kay Lara na ilang minuto nang tahimik. Hindi parin ito umiimik sa alok niyang kasal at mahabang litanya tungkol sa plano. Nakahawak ito sa manibela habang nakatingin sa malayo na halatang mayroong iniisip.

Pumiyok ito matapos niyang tawagin ang pangalan. Bahagya itong umayos ng upo upang harapin siya.

Deretso siya nitong tinitigan sa mga mata. "Oh, God. This woman is fearless!" ,hiyaw ni Dion sa sarili pero tinaggap naman ang hamon na salubungin ang titig ng dalaga.

"What do you think will happen if hindi ako pumayag? Mauulit kayang ikulong ako ng Daddy ko sa basement o di-kaya ay dis-own niya ako bilang anak?"

"I think you already know the answer to that question, Lara."

Rinig niya ang malalim na paghugot nito ng hininga habang buong tapang parin siya nitong kinakastigo ng derektang eye contact.

Hanggang sa unti-unting lumambot ang pagkakatitig nito at napalitan ng pagkabahala. Nag-iwas ito ng tingin sa kanya at kinagat ang pang-ibabang labi.

"Let's keep this show on then. Basta't walang paki-alamanan, and let's file for a divorce after six months."  ani ng dalaga

"Tingnan na lang natin kung kailan aabot, Lara. Give me your hand first."  ani ng binata

KUMUNOT ang noo ni Lara dahil sa tinuran ng binata. Naguguluhan siya at pakiramdam niya ay parang hindi kayang i-proseso ng utak niya ang napakaraming impormasyon at alalahanin sa kasalukuyang sandali.

Napapitlag siya ng maramdaman niya ang paghawak ni Dion sa kanyang kamay. Hindi niya alam kung sa anong dahilan pero may kung anong kiliti siyang naramdaman. Mas lalo pang umigting iyon ng ipasok ni Dion ang singsing sa kanyang daliri. 

Napakaganda nitong tingnan sa kanyang mga daliri. Parang gusto niyang kiligid sa mga oras na iyon pero ang isiping para lamang itong isang palabas ay nakaramdam siya ng panghihinayang.

"Your hands are cold. Are you okay, Lara? Did your anxiety kicks again?"

Agad niyang binawi ang kamay mula sa pagkakahaawak ng binata. Maaaring fifty percent ay mula sa anxiety pero ang fifty percent ay hindi niya mawari.

"I-I had too much caffeine today. I maybe need some time to rest" pag-sisinungaling niya.

MAAGA siyang pumasok sa trabaho kinabukasan. Isa siyang terror teacher kung ituring kaya naman ay settled at behave na ang mga estudyante niya  lalo’t ayaw niya ng magulo at maingay ang mga ito. 

Tulad ng nakasanayan ay nagbigay siya ng hands-on activities sa mga bata pagkatapos niyang mag-lecture. Nasa kalagitnaan siya ng pagbabantay sa mga ito habang ginagawa ang kanilang activities ng ipatawag siya ng principal. 

“Good morning Ms. Estrella.” bati ng babaing principal na nasa fifties ang edad. 

Nginitian niya ito, “Good morning Ma’am Almeda. Pina-tawag niyo po ako? Maaari ko bang malaman kung bakit?”

“Pasensya ka na for a short notice. Tumawag kasi sa akin si Mrs. Hechanova about her daughters grade on your subject. Kung maaari sana ay huwag na natin itong paabutin pa  on higher matter. Just give the child a passing grade kahit na sa pinaka-lowest.” 

Napabuga siya nga hangin at napa-tungo sa kisame dahil sa sinabi ng principal. “ I’m sorry pero I think mahirap gawin ang hiniling niyo. Walang records ang bata sa subject ko. She’s a type of student that I barely see on my class.” 

“I know Hija, but know that this is an exclusive private school at hangga't maaari ay hindi tayo nagfi-fail ng mga estudyante natin. Let this be a warning to her upang hindi na maulit pa sa susunod na taon.” patuloy na panunuyo ng principal sa kanya

“Pag-iisipan ko ho, pero hindi ko ho maipapangako. As far as I know, wala po sa rules natin bilang guro na hindi pwedeng i-fail ang mga estudyanteng nag-aaral dito.”

Kunot ang noo ng principal dahil sa sinabi niya. Kahit noon pa man ay alam na niyang may anumalyang nagaganap sa paaralan na ito. Kung hindi lang siya nag-eenjoy sa pagtuturo ay matagal na siyang nag-resign. 

“I think you need to have some time off so that you could think about this well. Makakaalis ka na at naghihintay sa classroom ang mga estudyante mo.” wika ng principal na halatang hindi nasisiyahan sa naging takbo ng usapan nila.

Bumalik siya sa kanyang classroom at sakto na man na nag-ring ang bell na hudyat ng katapusan ng oras niya sa klase. 

Nang makalabas na ang mga bata ay kinuha niya ang cellphone mula bag. Maraming tawag na mula sa kanyang mga magulang. Mahigit apat na araw na siyang hindi nagpaparamdam sa kanila. Laging naka silent mode lang ito at hinahayaan lang niyang mag-ring. 

May isang mensahe rin na mula kay Dion. “Meet me after your work. Daanan kita sa workplace mo so I could drive you home to Tarlac. No buts again, Lara. Stop running from your problems.” 

She rolled her eyes after reading the message. Who the hell is he to command her! 

She called his number and confront him with irritation in her voice, “Damn you, Dion! Mas matanda ka lang ng isang taon sa akin kaya huwag kang mag-desisyon para sa’kin. Hindi kita kuya, hindi kita amo, and to tell you frankly- I am nobody’s property!” 

“Oh, I guess you forgot. I become your fiancee the moment I put that ring on your finger last night.” bakas ang panunudyo sa tinig nito.

She bit her lower lip. He was right,  she forgot that they were engaged last night! Malungkot niyang sinipat ang kaliwang kamay upang tingnan sng singsing na isinuot nito kagabi. 

Hindi niya alam kung kailan ang eksaktong araw ng magiging kasal nila ni Dion pero alam niyang dalawang buwan na lang bago ang eleksiyon ay matatali siya sa lalaking ito.

 “Lara, are you still there?” untag ng binata sa kanya. “I told your Dad that I’ll bring you home, tonight. Naghahanda na kanina ang dalawang tauhan niya para pwersahan kang kunin sa bahay mo mamaya.” 

Bumalik siya sa huwesiyo matapos nitong sambitin iyon. Biglang bumilis ang kabog ng dibdib niya. “W-What did you say? Now he’s planning to kidnap me!?”

Parang tadyak sa kanyang dibdib ang ideyang iyon.

“Basically he’s trying to discipline you in a military way. I told you that your father always gets his way, Lara. I won’t mind if kaladkarin ng mga tauhan ng tatay mo sa totoo lang. Hindi ko lang talaga matanggihan ang kuya mo nang hilingin niyang iuwi kita para hindi na mauwi sa dahas.” ani ng binata. 

Napalunok siya at sa huli ay nag-desiyon nang sumama. “Okay, fine. He wins, as always. Pick me up at seven PM.” 

Nasapo ng nanginginig niyang kamay ang kanyang noo matapos maibaba ang tawag mula kay Dion. Hindi niya alam kung dahil sa galit o dahil sa takot na maaaring anumang oras ay dumating ang tauhan ng Daddy niya upang kunin siya. 

Way back college noong mag-rebelde siya dahil sa dahas nito. Naglasing siya at dahil wala sa huwesiyo ay pumagitna siya sa hi-way na parang traffic enforcer. Dahilan iyon na masagasaan siya ng isang pajero. 

Swerte niya at hindi ito naka-full speed pero naging dahilan naman iyon upang mag-stay siya sa hospital nang isang buwan. Mahigit dalawang buwan rin siyang naka-theraphy dahil sa pilay. 

Buong akala niya ay wala lang iyon sa Daddy niya pero nang matapos ang theraphy niya ay ikinulong siya nito sa basement ng bahay nila ng tatlong araw upang magtanda siya. 

Hindi pa ito na kontento noon at pinahinto siya ng isang semester at hindi pinapayagang lumabas ng bahay nila sa loob ng isa at kalahating buwan.   

Inip na inip na siya noon pero wala siyang boses lalo pa at seventeen years old pa lamang siya. Hindi lang din naman siya ang nakaranas ng batas militar kundi lahat silang magkakapatid. 

Worst yung Ate Nika niya na ngayon ay may dalawa ng anak. Itinakwil ito ng daddy niya dahil nabuntis ng maaga. Naka-uwi  lang ito sa kanila matapos manganak dahil hindi rin matiis ng kanilang ama ang mga apo.

DUMATING sila ni Dion sa bahay nila sa Tarlac bago mag alas-nwebe. Maliban sa mga tauhan ng Daddy niya at mga kasambahay nila, tanging ang kuya Angelo niya at ang mga magulang na lamang ang tao sa bahay nila. 

Nagsi-uwian na rin ang mga pamilyado niyang mga kapatid kaya pakiramdam niya ay napaka tahimik ng bahay nila. 

Dumiritso sila ni Dion sa library upang maka-usap ang mga magulang ng pribado. Bakas sa mukha Mang Daddy at Mommy niya ang pagiging seryuso. Asiwa at anumang oras ay parang sasabog ang dibdib niya sa isang emosyong pakiramdam niya ay nalulunod ang buong pagkatao niya. 

“I proposed to Lara last night, tito Ellias.” basag ni Dion sa katahimikan. Napa-igtad siya ng bahagya sa marahang pag-gagap ni Dion sa kanyang kamay upang ipakita ang engagement ring na suot niya. 

Pigil ang kanyang hininga hanggang sa sumilay ang ngiti sa labi ng kanyang ama at kaligayahan naman sa mata ng kanyang ina. 

“So, did you two decided when the wedding will be?” tanong ng kanyang ina

“We can have your wedding in two weeks. Let’s do it in the civil office pansamantala.”  agad na wika ng Daddy niya

“Hon, anu ka ba? Hindi ikaw ang dapat mag-desisyon niyan. They agreed to get married, hayaan natin silang madesisyon sa ibang detalye.” puno naman ng protesta na saway ng kanyang ina at iyon ay ikinagalak ng kanyang puso kahit paano. 

“Mom, Dad…Hindi ko pinangarap magkaroon ng asawa pero ngayon na andito na, hayaan niyo akong gawin ang gusto ko. I want it to be a garden wedding in LA.” deretsong wika niya na pilit sinalubong ang mga mata ng mga magulang.

“For what!? For the legality of divorce kaya sa LA?” ani Mayor Ellias na bahagyang tumigas ang ekspresyon sa mukha

“I’m sorry tito Ellias, tita Amanda. We should’ve have told you earlier na nagmamahalan kami ni Lara. Hindi dahil sa divorce, kundi dahil gusto ng aking soon to be wife ang isang fairytale wedding.” ani Dion na bahagyang umusog ng mas malapit pa sa kanya.

Napasinghap siya ng gumapang ang kamay nito mula sa kanyang likuran hanggang sa umakbay ito sa kanyang balikat.  “Hindi ba, sweetheart?” 

"Sweetheart!" kay sarap pakinggan kung ito sana ay mula sa labi ng taong tunay na minamahal.

“Y-yes Dad. We already have a plan for that. We’ll get married in a month.” mga salitang hindi niya pinag-isipan habang na pinilit maging natural ang ngiti. 

Gusto niyang kastiguhin ang sarili kung bakit kusang uma-alpas ang mga salitang iyan na pawang salungat sa kagustuhan ng kanyang puso’t isip. 

“Bueno, kaming mga magulang niyo ang bahala sa lahat ng gagastusin sa kasal. Tatawag na lang ako sa inyo upang ipaalam ang araw ng pamamanhikan, Hijo.” 

"Maraming salamat, Tito. Makaka-asa po kayong aalagaan ko ang anak niyo." wika ng binata na alam niyang kasinungalingan din at palabas lamang. 

-ONE & HALF MONTHS LATER-

Lara had a cocktail in hand and confetti in her hair. A few close people in her life are there, laughing, dancing, and getting into happy conversations. There she is, having her fourth glass of alcohol to save herself from a pit of sadness and confusion.

She started to feel dizzy pero nasa tamang huswesiyo pa siya. Sa katunayan ay parang sasabog ang puso niya na punong-puno ng patutol.

Just an hour ago, at 5:30 PM in a beautiful sunset, naging Mrs. Lara Montefalco siya. Katulad ng paglunod ng araw sa kanluran ay parang dala nito ang kanyang kalayaan.

Oo nga at kilala niya si Dion pero isang estranghero pa rin ito para sa kanya. Napakalapit nga nito sa pamilya nila pero pakiramdam niya ay ang layo pa rin.

"Are you okay? I counted the glasses you had, Sweetheart." si Dion na biglang sumulpot sa kanyang likuran at bahagyang bumulong sa puno ng kanyang tainga. "I'm sorry, I know marrying me is a huge hassle."

Pagak siyang napatawa, pilit pinapasaya ang awra, "hmn! It's like you've never heard of an arranged marriage." bitterly she tried to smile back at him.

He chuckled, "This is nothing like an arranged marriage and you know it."  He cupped her face, and looked straight to the window of her soul." Dance with me and pretend the world doesn't exist, as none of this had ever happened."  he pleaded.

And after that, she knew there is no turning back. She knew she was trapped.

Their wedding venue at Cal-a Vie vista na nasa Southern California is just in time for spring. Samyo ang mabangong amoy ng mga nagkalat na wild lilac na dala ng preskong ihip ng hangin. Para na rin silang dinuduyan lahat hanggang sa natapos na ang kasiyahan. 

Dion saw Lara getting tipsy from afar. Kausap nito ang dalawang matalik na kaibigan at bahagya nang nagiging malutong ang halakhak nito. By this time, by law, Lara is his responsibility as her husband.

Nang magpa-alam na sila upang magpahinga ay samantala itong bumalik sa huwesiyo. Ngayon na nasa parehong espasyo sila ay panay semplang ito. Napa-iling na lamang siya, “ You really have an attitude in so many ways, Lara.” 

That didn’t escape her ear, “ Huh!” she smiled sarcastically. “This isn’t half of how bitch I can be.” ani nitong pagapang na tinungo ang banyo.