Chapter Six -In-Laws

Hindi na nila napansin ang kaibigan ni Brent na kanina pa nakatayo sa gilid. Nasulyapan niya itong bakas ang pag-aalala at takot sa mga mata. Maging ito rin ay may mga pasa at duguan ang kabilang labi. 

Nanginginig at kuyom ang kamaong napabuga siya ng hangin. Habang yakap pa rin ang nagpupuyos na asawa, ginagap niya ang kamay nito at marahan iyong pinisil upang mapatahan ang galit kahit kaunti. 

“Hush, tama na Dion. He’s still a kid, go easy with him.” paki-usap niya

Saglit pa ay pantay na ang paghinga nito at nagawa na rin niyang umalis sa pagka kayakap. “Stay here for a while, I’ll talk to them.” aniya na tinutukoy sina Brent at ang kaibigan nito.

Isa-isa niyang inexpection ang mga bata. Sabog ang magkabilang labi ni Brent. Halatang napuruhan ito at maging ang kaibigan nitong nagpapakilala si Paulo ay parang sumubok din sa away. Salamat na lang talaga at hindi na gaanong  nag-escalate ang mga alitan nila at nauwi sa mas marahas na paraan.

Nagtaas siya ng tingin upang tawagin si Dion pero hindi ito mahagilap ng kanyang mga mata. “Ano ba naman kayong mga bata.” Napasapo siya sa kanyang noo “Ano na lang sasabihin niyo sa mga magulang niyo nito?” 

“Kaya nga po hinila ko na si Brent nang makita ko na humugot ng baril ang kabilang grupo. Pinilit ko siyang magtago na kami kaya di na namin alam kung anong nangyari sa iba naming kasama sa laro, naghahabulan na sila at nag-gitgitan ng sasakyan nang umalis sila sa shop.

“What?! So wala pang nakapag-report sa pulis about dito?” 

“Hindi po namin alam eh. Parang hindi na rin po kasi gustong maki-alam ng shop owner. Baka di rin nila alam na may baril ang nasa isang grupo.” 

Nabuhay ang kaba sa dibdib niya matapos sabihin ni Paulo iyon. Napasapo siya sa kanyang batok at napakagat siya sa kanyang pang-ibabang labi. “We should report this to the pulis.” aniya “teka, asan na ba ang kuya mo Brent?” 

“Here.” Sabay silang napalingon sa pinagmulan ng boses, si Dion iyon. May dala itong supot na mula sa isang drug-store na nasa di-kalayuan lang. Laman niyon ay  wound disinfectant, pain-killers, wound cream at mga band-aids para sa sugat ng dalawang bata. 

Napa-hinga siya ng maluwag ng makita ito. Hindi niya alam pero parang gumaan ang kanyang pakiramdam.

“Sumakay na kayo, pupunta muna tayo sa presento para mag-report ng insident na to.” utos nito at naunang lumulan sa driver seat. 

“P-pero Kuya, baka malaman to ng Papa.” puno ng pag-aalala na tutol ni Brent. 

“This will be the very last warning for the both of you! Huwag niyo ‘kong galitin dahil baka ipasok ko kayong dalawa sa kulungan.” bulyaw nito sa kapatid

Inirapan niya ito, “Ano ba, Dion.” saway niya at sunod na binalingan ang mga bata “Come on guys, hindi kami magsusumbong. We’ll just file a blotter report.” Pang-aalo niya sa mga ito na agad din namang sumunod sa sinabi niya.

KABADO ang aura ng mga batang naka-upo sa backseat ng sasakyan. Nasa first year pa lang ang mga ito sa law school pero napakarami na ang kalokohan ang napasukan.

Pansin niyang panay din ang sulyap ni Lara sa mga bata habang hawak-hawak ang mga ibinili niyang gamot sa drug-store. 

“Lara, you can put that bag in there.” tukoy niya sa storage compartment. 

“No, it’s fine. Baka makalimutan ko pa mamaya. Doon ko na sila gagamutin pagdating ng presento mamaya.” na-iiling na sagot nito

Hinayaan na lamang niya iyon at ilang sandali pa ang lumipas ay narating na nila ang presento. Nag-file muna sila ng blotter report at nagbigay ng salaysay ang mga bata tungkol sa nangyaring insidente. 

Mahigit kalahating oras din silang naroon at nanatili pa muna ng ilan pang sandali upang gamutin ang sugat ng mga bata. Naka-upo lang siya sa gilid habang pinagmamasdan si Lara. Buong ingat at dahan-dahang dinadampian ng gamot ang sugat ng mga ito. 

Paminsan-minsang napa pasulyap din ito sa direksyon niya at hindi niya maintindihan kung bakit may konting kaba sa puso niya sa tuwing magtatama ang kanilang mga mata. 

Alam niyang talo siya sa labanan ng titigan kay Lara dahil marunong itong magtago ng emosyon. Sa tuwing nahuhuli  nito ang mga titig niya ay siya na ang kusang umiiwas ng tingin.

“DID you two have a  real meal today?” untag ni Dion sa dalawang bata ng lingunin niya ito sa backseat. Kasalukuyan na silang nasa sasakyan pa-alis na ng presento. 

Marahang umiling ang mga ito.

“Kita mo na. Napaka-gago niyo talaga.” galit na saad niya 

“Tsk! Dion!?” saway ni Lara sa kanya na umiling-iling pa

“Last na ninyo ‘to ha?! Naiintindihan ninyo? Ikaw Paulo, ihahatid ka namin sa bahay niyo mamaya, tinawagan ko na mga magulang mong kasama ka namin. Pag tinanong kayo bakit kayo nag-away, sabihin niyo dahil sa babae.” dagdag pa niya.

Hindi nakalampas sa kanya ang nakakasuyang roll eyes ni Lara dahil sa sinabi niya.

“Opo, Kuya. S-salamat po.” tanging naisagot ni Paulo habang nakayuko pa rin ang ulo.

Dahil alas-dyes y medya  na ang gabi, nahirapan silang maghanap ng bukas pang restuarant. Mabuti na lang at may mga twenty-four hours na seafood restaurants sa coastal area. Doon nila dinala ang mga bata upang magkalaman ang mga tiyan. 

“O, kumain na kayo bago umuwi. Busugin niyo mga sarili niyo bago kayo mapagalitan sa mga pasa niyo.” 

Biglang natigilan sa pagsubo nga nilagang sabaw si Brent. “Kuya?” 

“Sabi ko sa mga maguylang niyo nag-away kayong dalawa kaya sinapak ko narin kayo hanggang tumigil.” napabuga siya ng hangin at umayos sa pagkaka-upo. 

Hinawi niya ang mga pinggan sa ibabaw ng mesa ay idinantay roon ang kamay niya ng magkasalikop ang dalawang palad. 

“Pero tandaan niyo ang pinangako niyong dalawa sakin ha?! Last na to na kalokohan niyong dalawa.” isa-isa niyang hinuli ang mga mata ng mga bata at tinuru-turo pa.

“Sa oras na maulit to, hindi ko lang alam kung ano sasabihin ko sa mga magulang niyo. Lalo na ikaw Brent, ha! Hindi ka lang malilintikan kay Papa, sa akin rin.” 

“Tsk!” muling di-pagsang-ayon ni Lara sa panunuro niya. Hinawakan pa nito ang kamay niyang nanunuro at ibinaba iyon sa mesa. 

“Hayaan mo na munang kumain ang mga yan bago ka mag sermon, pwede ba?’ naka-irap na baling nito sa kanya at siya naman ay sumunod sa sinabi nito. 

Naka-upo lang silang dalawa sa harap ng mga bata at kampanteng umiinom ng konting alcohol. Beer kay Dion, samantang soju naman kay Lara. Oo marami nang Soju sa Pilipinas dahil sa mga kdrama.

Ang mga bata naman ay halatang gutom na gutom. Nag-relax lang silang mag-asawa hanggang matapos ng kumain ang mga bata.

Maya-maya pa ay nahuli niyang bahagyang nalungkot ang mukha ni Lara at bahagyang napa-nguso matapos nitong masulyapan ang oras sa relong pambisig. Oo nga pala, he was supposed to drive her home to Tarlac, pero sa nangyari ngayong gabi, mukhang hindi na muna sila makakauwi.

PAG-AALALA ang naka rehistro sa mukha ni Suzette nang makarating na sila sa bahay nina Dion sa San Juan. Agad nitong sinipat ang katawan ng bunsong anak at nang matantong lamog at galos lang iyon ay pinaghahampas niya iyon sa braso. 

“Ano ba talaga pinag-awayan niyo ni Paulo at umabot kayong dalawa sa sapakan? Ha?!” galit na tanong nito rito

Nakatingin lang ang ama nilang nakapamewang sa gilid habang sige ang sermon ng esposa. 

Samantala, silang dalawa ni Dion ay kibit-balikat na nagkatinginan lang. 

“May natitira naman pa lang konsiderasyon sa kaluluwa ng taong to.” palihim siyang napapa-ismid sa mga iniisip. “Not bad.”  natatawang usal niya sa sarili.

“O ngayon, tingnan mo nga yung mukha mo puro ka lamog! Mabait na bata naman yan si Paulo para mag-away kayo ng ganito kalala?” 

“Aray ko Ma, ano ba.” wakli ni Brent sa kamay ng ina na patuloy pa rin sa pagsipat

“Sino naglagay niyang first-aid mo?” tanong nito

“S-Si ate Lara po.” sagot ni Brent na tinuro pa ang direksiyon nila

“Oh? Akala ko-”

Agad naman na lumingon ang kanyang mother-in-law at nahihiyang napangiti sa kanya. 

“Naku, mga anak!? Hindi kayo natuloy sa Tarlac?” 

Itinaas niya ang kamay at bahagyang nag wave na naka-ngiti. “It’s fine po. May bukas pa naman.” 

Pagkatapos niyang sabihin iyon ay binalingan ulit nito si Brent at pinaghahampas ng palad ang ulo nito. 

“Aray ko naman Ma.” halos maiyak na angal ni Brent. 

“Kita mo na ginawa mo? Na postponed pa  tuloy ang lakad ng ate at kuya mo!?” sapo ang noo na napapa-iling ito “Hay nako Brent ang dami mo talagang kalokohan simula pa noon. Matanda ka na ha!”  patuloy na sermon nito.

Doon na lumapit ang ama ni Dion sa esposa. Tumikhim ito. “Tama na baka tumaas na naman ang presyon mo." wika nitong hinilot-hilot pa ang balikat ng kanyang mother-n-law.

Ikaw naman Brent, sa susunod pag-usapan niyo na lang ni Paulo kung ano man ang problema niyo. Huwag  ganito, huwag idaan sa init ng ulo at huwag ka na makipag-basagan ng mukha sa susunod. Paano kung nakita ka ng medya? Eh di nasa headline na naman tayo na anak ni Gov. isang adik o di kaya ma headline na kasapi ng praternity! Naiintindihan mo?” mahabang litanya nito.

“Opo, Papa. Sorry po, hindi na mauulit.”

“Abay dapat lang Brent. Nag Hapunan ka na ba?” pag kuway tanong nito

“Tapos na po kasabay ni Paulo. Dinala kami ni kuya sa seafood dun sa coastal.”

Napahugot ito ng hininga “Mabuti naman at nagka-ayos din kayo kaagad. Umakyat ka na doon sa kwarto mo!” kunwaring galit na utos nito at agad naman na tumalima si Brent.

Pumunta ang mag-asawa sa direksyon nila ng maka-alis na si Brent. Marahang ginagap ng kanyang mother-in-law ang kanyang kamay 

“Hija, salamat sa pag-asikaso sa mga bata. Hay nako, na hassle ka pa tuloy.” ani Suzette

Pinisil niya ang kamay nito, “It’s nothing, Mama. Alam mo naman mga bata, ganyan talaga at saka wala naman akong importanteng gawain sa Tarlac.” Nakangiting sagot niya.

“Salamat Hija. Swerte kami na ikaw ang naging asawa ng panganay namin.” ani naman ng kanyang father-in-law. 

“Sus, wala po yun, talaga.” tanging naisagot sa mga sinabi ng mga ito. 

PAGKALABAS niya ng banyo ay komportableng nakahiga si Dion sa kama. Buong atensyon nito ay nasa kanyang kabuuan na nakatapis lamang ng tuwalya. 

Pinilit niyang hindi na pansinin ang titig nitong para siyang hinuhubadan. "hmn! Kakabwisit para kang manyak ah!" hiyaw ng utak niya

Dali-dali siyang pumasok sa closet nila upang makapag palit na siya ng damit na pantulog. Pagkatapos niyon ay nilapitan na niya ito upang tanungin.

“So, sino ang matutulog sa sofa ngayon?” untag niya dito na ngayon ay nagbabasa na ng librong may pamagat na Ikigai.

Parang wala lang itong narinig kaya inis na kinuha na lamang niya ang unan at kumot sa tabi nito.

"Hmp! Nagbabasa nga ng Ikigai hindi naman isinasabuhay." nakakasuyang hiyaw ng utak niya.

Padabog na tinungo niya ang sofa at ihiniga ang pagal na katawan. Marahan siyang humugot ng hininga habang naka-tingin sa kisame.

Isang marahang pagbuga ng hangin ulit, "Huh, What a day."  halos pabulong na sambit niya at bahagyang napangiti.

Tumagilid siya patalikod sa kanyang asawa. sa totoo lang ang nananakit ang likod at leeg niya dahil hindi komportableng higaan ang sofa na iyon.

Pinilit niyang ipikit ang mata sakaling mawala ang ulirat niya ngunit bumabalik ang eksena kanina. napa-buntong hininga siya at inabot ang cellphone.

Sandali siyang nag-scroll ng i*******m. "Hmn, makaka-uwi na pala sina Bernadeth at Alyana from Europe." pabulong na sambit niya.

Sila ang dalawa niyang kaibigan na dumalo sa kasal niya. Yes, they knew about her situation, the unexpected wedding and even her feelings towards Dion.

Afther her wedding in Cal-A-Vie, sa reception pa lang, nag-paalam na ang mga ito na aalis na pagka-umaga for a crossed-country adventure going to Europe.

Isang linggo din nawala ang mga ito at ngayon ay hindi na siya makapaghintay na makita ulit ang mga ito. Marami siyang gustong sabihin sa mga ito at alam niyang maraming kwento na baon ang mga ito.

Matapos pindutin ang heart button ay sumulat siya ng komento sa comment section ng post ni Bernadeth. "Can't wait to see you both,Gals! Champagne is on me! TC, I love you Two! <3"