"MARICAR wala ba talaga akong ginawa o sinabi nung gabing nalasing ako? para kasing meron eh."Tanong ko kay Maricar.
Tinitigan lang ako ni Maricar habang nagpupunas ito ng baso.
Nandito ako sa Restobar na pinagtatrabahuhan nito at kung saan din siya huling naglasing. Makikigulo muna siya dito tutal maaga pa naman kaya wala pa gaanong customer.
"I swear Kara, don't ever drink again." Nanlaki naman ang mata ko sa sinabi nito.
"Edi may ginawa nga ako? Shit! anong ginawa ko? Tell me." Lumapit ako kay Maricar at niyugyog ito.
Sinasabi ko na eh! may nangyari talaga eh.
"Teka nga. Aray ko Kara." Itinigil ko ang pagyugyog sa kanya.
Itinigil nito ang ginagawa at tinitigan si Kara, naalala niya ang huling sinabi ni Lorenzo ng gabing iyon.
"Don't tell her anything about her confession."
"Bakit?" Hindi maiwasang tanong ni Maricar kay Lorenzo.
"You don't love her. Do you?" Tinignan lang siya nito bago binuhat ang lasing na babae.
"Maricar.. Hoy! Maricar!"
Naikurap niya ang mata ng iwagayway ni Kara ang kamay.
"Ano na? Bakit natulala ka na lang dyan bigla?" Iniwas nito ang tingin sa'kin. Tumalikod ito at pumunta sa mga table para punasan ito.
"Wala. Hindi ka lang namin mapigilan dahil gusto mo'ng pumunta ng stage at kunin ang microphone."
"I did? Omg! nakakahiya. Siguro pinagtatawanan na ako ni Lorenzo." Napatakip ako ng mukha. Ang kapal talaga ng mukha ko.
"Pero sure ka 'yun lang talaga ang ginawa ko?" Lumapit ako dito at kinulit pa ito tungkol doon.
Humarap ito sakin at halos magsalubong na ang kilay nito. "Kara wala ka bang ibang gagawin?"
'Yun na nga wala akong magawa dahil Sunday ngayon. "Wala." Nakangiting sabi ko with matching taas ng kilay para mas maasar pa ito.
"Kung ganun umuwi ka na lang sa inyo. I'm working Kara I can't entertain you." Pagtaboy nito sakin.
Ang harsh ng babaeng to, pero alam kong ganyan lang talaga to. Mukang masungit pero mabait 'to.
Nagkunwari naman akong malungkot. "Bakit pinapaalis mo na ako, hindi mo na ba ako mahal, best friend?" Nagkunwari pa siyang nagpupunas ng luha kahit wala naman talaga.
"Kara, ang arte mo. Wag kang magdrama d'yan." Sungit nito sa kanya.
"Eto naman ang sungit, meron ka ba? may extra pads ako." Nagkunwari pa ako na kukunin ito sa bag ko.
Akmang babatukan ako nito kaya nagmamadali akong tumakbo palabas.
Tawang-tawa ako ng hindi ako nito naabutan. It looks childish but who cares. Edad lang ang tumatanda.
"Karaaaa!" Natawa na rin ito.
"Eto na uuwi na. GG eh. Bye."
PAGKAGALING sa Restobar ay dumeretso ako sa mall, bumili muna ako ng skin care sa Watsons. Napansin ko kasi na tumutubo na naman ang mga Mt. pinatubo ko sa mukha.
In other words, pimples.
Hindi naman ako matagyawatin pero syempre dahil sa dirt na na-aabsorb ng balat natin kaya nagkakaroon ng pimples.
Palabas na siya ng makita niya ang babaeng gusto ni Lorenzo.
Ano nga ba ulit name no'n? Ah! Cristy..ay hindi Cris-Cristine. 'Yun! Cristine nga.
Lalapitan ko sana ito nang makita ko si Lorenzo na palapit dito.
Napatigil ako at agad na tumalikod para maghanap ako ng matataguan.
Lumapit ako sa isang poste at doon nagtago. Bahagya akong sumilip.
Hindi ko maiwasang masaktan dahil magkasama silang dalawa. Alam kong gusto talaga ni Lorenzo si Cristine at wala talagang pag-asa ang feelings ko para dito. Malabong higit pa sa pagkakaibigan ang tingin niya sakin.
Masayang nagkukwentuhan ang dalawa.
Ayoko mang aminin pero bagay silang dalawa.
Minabuti kong umalis na bago pa ako mapansin ng dalawa.
Ayos lang yan Kara! makaka-move ka din kahit di naman naging kayo para magmove-on ka.
Maya-maya ay nakaramdam ako ng gutom, kaya naisipan kong kumain since tanghali na rin naman.
Marami akong nadaanang mga restaurant pero ang nakakuha ng attention ko ay ang JJ Cuisines dahil ang daming nakapilang tao
Anong meron?
Bumaba ako sa kotse at lumapit sa isang nakapilang babae.
"Miss anong meron d'yan? Bakit andaming tao?" Nakangiti kong tanong.
"Ah eto, opening kasi nito ngayon, bukod sa masarap ang luto nila ay may mga freebies pa sila. Kaya naman pinipilahan."
Nagningning naman ang mata ko nang marinig ang salitang 'freebies'.
"Talaga? Baka naman mahal dito miss."
I know I can afford to buy a food but I just really want to know.
Agad na umiling ang babae. "Hindi. Affordable ang mga pagkain nila dito. I already tried it, i just forgot to take out for my kids." Umawang ang bibig ko. Akala ko dalaga pa ito dahil mukha talaga itong dalaga.
"Really, you look young."
Nakakamangha naman.
Sana ganyan din ako ka-sexy at kaganda kahit may anak na. Loka! sablay nga ang lovelife mo eh.
Ngumiti na lang siya sa babae at nagpasalamat.
Masyadong mahaba ang pila, mapa-dine man o takeout. Maybe next time ko na lang itatry ang food nila.
Akmang aalis na ako nang tanungin ako nito.
"Gusto mo bang kumain dito?" Pagkatapos ay lumapit ito saka bumulong. "Pwede kitang pasingitin sa pila. Basta pasimple lang tayo." Namilog ang mata ko sa tuwa. Hindi na ako mahihirapan sa pila. Tumango ako dito.
Matapos ang ilang oras ay nakapasok na kami ni Diana. Oo, Diana ang pangalan ng babae. Ngayon ko lang naalala, kanina pa kami nag-uusap pero hindi pa namin kilala ang isa't-isa. Pagkatapos umorder ay umalis na si Diana samantalang ako ay naghanap ng bakanteng mauupuan.
Napakadaming tao, halos lahat ng table ay puno na.
Biglang pumasok sa isip ko si Lorenzo. Dati pag may bago kaming nadiskubreng kainan, agad namin itong pupuntahan. Nagpapaunahan pa kaming dalawa dahil kung sinong mahuli, siya ang manlilibre.
Pero syempre dati yon.
Dahil mga teenager pa lang kami noon at may sariling mundo.
Pero ngayon mukhang hindi na ako parte ng bagong mundo niya dahil may pumalit na sa pwesto ko. Mapait na napangiti na lang ako sa mga naalala. A bittersweet memories.
Nag-antay pa ako ng ilang minuto bago nabakante ang table doon malapit sa bintana. Pagkatapos malinisan ng staff ang table ay dali-dali kong inilagay ang tray ko. Kasabay ng paglagay ko ng tray ay ang paglagay din ng isang lalaki ng kanyang tray.
Nagulat kami pareho.
"Ahmm. Nauna akong naglagay ng pagkain ko." Ackward na ngiti ko dito.
"Oh. I'm sorry. Sige lilipat na lang ako." Pagso-sorry nito. Mukha namang mabait 'yung lalaki kaya bago pa ito tuluyang makaalis ay pinigilan ko ito.
"No. It's okay. You can sit here. Table for two naman ito."
Ngumiti ang lalaki sa akin. Nakasuot ito ng jeans at white shirt na pinatungan ng Denim jacket. Simple pero malinis tingnan.
"Thanks. Hindi ko rin kasi alam na marami na palang kumakain sa restaurant nila Mom." Napatigil ako sa akmang pagsubo ng kutsara.
"What? you owned this?" Nakakahiya naman, ako pala dapat ang lumipat ng table.
Tumawa ito. "My parents is the owner of this restaurant, not me." Nag-umpisa na itong kumain.
"Ganun din naman yun, considered ka na rin na may-ari." Sinubo ko ang carbonara na in-order ko.
Hmm.. now i know.
Masarap pala talaga ang luto nila. Kaya naman pala pinipilahan.
Inangat ko ang tingin sa kaharap ko, may itinuturo ito. Nagpipigil din ito ng ngiti.
Kuno't noo'ng tiningnan ko siya.
"Bakit? anong tinuturo mo d'yan?" Hindi na nito napigil ang paglawak ng ngiti. Kumuha ito ng tissue at siya na mismo ang nagpunas ng sauce sa gilid ng labi ko. Napatigil ako sa ginawa nito.
"Para kang bata." Natatawang sabi nito pagkatapos nitong punasan ang labi niya.
"Salamat. Ang humble mo na, ang gentleman mo pa. Huwag kang ganyan binabaril sa Luneta ang mga ganyan." Pagbibiro ko dito para maitago ang hiya niya. Ang dungis niya talaga kumain.
Hindi na nito napigilan ang pagtawa. "Your so funny. I like you." Sabi nito.
"Oyy! ang bilis mo ah. Kakakilala pa lang natin." Sabi ko.
"No. I mean, I like you as a person not in a romantic way." Pagtatama nito.
Siya naman ang natawa. "Alam ko."
Napaisip naman ako parang kanina ganito rin 'yung nangyari, hindi ko rin alam ang pangalan ng kausap ko.
At mukang pareho sila ng naiisip ng lalaki.
"By the way, I'm Josh. Joshua Buenavista." Inilahad nito ang kamay sa kanya.
Inabot ko ang kamay nito. "Kara. Kara Villena."
"Nice meeting you, Kara."
"Me too."
NAGISING ako sa ingay na nanggagaling sa baba. Rinig na rinig ko ang halakhak ng kanyang ina. May bisita ba kami?Pagkatapos maligo at mag-ayos ay bumaba na ako. Nasa hagdan pa lang ako ay napansin ko na agad ang mga tao sa baba."Oh anak! come here, I will introduce you to my friend."Lumapit ako sa mga ito. May kasamang babae ang kanyang ina na hindi nalalayo sa edad nito. Nakaupo ito sa pang-isahang sofa."Kara I want you to meet my dearest friend, Micaela Buenavista. Mica this is my only daughter, Kara."Ngumiti ako sa babae at nakipag beso-beso. "Nice to meet you po, tita.""Me too, iha. Gina, you have a beautiful daughter. I wish i have a daughter like you iha."Ngumiti ako sa ginang. She's so humble."Thank you po."Humarap ako kay Mama. "Ma, i'll go ahead na. Nice
HINDI ko magawang tumingin kay Josh dahil nasaksihan nito ang pag-iyak ko. Nakakahiya man ang nangyari kanina, pero gumaan ang pakiramdam ko.Namumula pa rin ang pisngi ko pero tumigil na ang pagtulo ng luha ko. Dinala ako ni Josh sa isang park malapit sa Restaurant. Malawak ito at may nagtatayugang mga puno na siyang nag papalamig sa lugar. Dumagdag pa ang malakas na hangin kaya lalo pang lumamig ito.Napatingin ako sa lalaking umupo sa tabi ko. Inabot ni Josh sakin ang Icecream na binili nito."Ayos ka na ba?"Tumango ako dito at napatingin sa Icecream. Chocolate Flavor."Salamat.. salamat dahil sinamahan mo ko. Kahit na pinagtitinginan na tayo kanina dahil sa kakangawa ko." Bahagya naman akong natawa sa sarili. Siguro iniisip ng mga tao na pinaiyak ako ni Josh. Hindi nila alam na ito pa ang nga ang nagpapatahan sa'kin.Ngumiti ito sa'kin. "Paano ba ako mak
"CRISTINE, anong ginagawa mo dito?" Lumakad ako palapit dito.Hindi ko alam kung paano ko pakikiharapan si Cristine. Hindi naman kasi kami close. Ako lang ang nagmistulang messanger nilang dalawa ni Lorenzo. Kaya nagkakapagtaka kung bakit ito nandito."Pasensya na at nakaabala pa ako. I'm just so excited to talk to you."Kuno't noo'ng tiningnan ko siya. "Talk to me? bakit ano bang sasabihin mo?"Hindi maganda ang pakiramdam ko dito ah, may kutob ako na hindi ko magugustuhan ang ano mang sasabihin nito. Sana mali ang naiisip ko na tungkol kay Lorenzo ang sasabihin niya. Pero ano pa bang ibang sasabihin nito bukod kay Lorenzo. Naging konektado lang naman ako sa babae ng dahil kay Lorenzo."I want you to be the first one to know. Since you're one of the reason why i met Lorenzo." Hindi ko na gusto pang marinig ang mga sunod pa nitong sasabihin pero hindi ko naman mapatigil ito sa pa
"ANG sarap talaga ng sawsawan niyo Aling Ising!" Kumuha pa ako ng isang fishball mula sa hawak kong plastic cup."Naku! syempre naman, minsan ko lang kayo makita eh. Magmula noong grumaduate kayo ay bihira na lamang kayong mapadaan dito."Napangiti naman ako rito. "Alam kong busy na kayo sa mga trabaho niyo kaya naman sinusulit ko ang pagkakataon na ito. Wag niyo ng bayaran 'yan. Malaki rin ang naitulong n'yo sa'kin lalo na ng nagsisimula palang ang karinderya ko.""Hindi po puwede Aling Ising, negosyo niyo po ito. Dapat lang na magbayad kami."Pagkatapos namin sa Arcade ay naisipan namin na dito na lang kumain.Ising Eatery ang pangalan ng karinderya ni Aling Ising. Dito kami madalas tumambay ni Lorenzo noong nasa kolehiyo pa kami. Hindi kasi namin gusto ang nilulutong ulam sa university. Kaya nang matuklasan namin ang nag-uumpisa pa lang na karinderyang ito ay sinubukan agad na
"PA welcome home, i missed you so much." Sabik na niyakap ko si papa. Mahigit apat na buwan ko rin itong hindi nakita.Meet Oscar Villena, my ever lovable, caring and sweet father in the world. Well for me it is.Palagi nag-a-out of the country si papa kahit nu'ng highschool pa lamang ako. Madalas pa ako noong magtampo kasi lagi itong wala.Naalala ko nagrebelde pa ako dahil gusto kong pauwiin si papa. Naglayas ako at kila Lorenzo tumuloy, pero nang malaman ni Lorenzo na nagrerebelde ako ay kinaladkad ako nito pabalik sa amin para makapag-usap kaming pamilya.Bully talaga ang lalaking iyon, hindi ako kinampihan. Anyway, nagkaayos rin naman kami dahil ipinaintindi nila sa'kin na para saykin lang din ang ginagawa nila, for my future.Matapos kong yakapin si papa ay nakita ko ang mga gamit nito sa sala kasama ang mga shopping bags.Nanlalaki sa tuwa na tumingin
ILANG araw na ang lumipas magmula ng magresign ako sa dati kong trabaho. May sarili kaming business pero nagtatrabaho pa ako sa ibang kumpanya. I have reason, gusto kong matuto ng hindi binibigyan ng special treatment. Sa company kasi namin konti na lang ang ginagawa ko since kay Papa pa rin naman manggagaling ang approval ng mga projects.Sa ngayon, ako ang tumatayong acting CEO ng Villena Builders Inc. Our company is one of the top 20 most trusted house builders. But now many of our investors had back out whenever they heard the unpaid debts to CM Corp.Iniisip ng mga ito na hindi na kayang makabangon ng kumpanya. Kaya mas lalo kong pinagbubutihan ang pagtatrabaho sa aming kumpanya while papa went back to Singapore to calm our remaining investors.I press the intercom. "Jenny.. what is my schedule tonight?"Agad namang pumasok sa office ang aking secretary."You only have one M
HINDI ko mapigilang haplusin ang tela ng aking wedding gown. Napakaganda nito.Ang sabi ni Mama ay ipinasadyan pa ito sa kakilala niyang wedding gown designer. My gown is a deep V-neckline with organic lace edging and long lace sleeves. Aakalain mong may nakadikit na bulaklak sa braso ko dahil sa hindi mo mahahalata ang tela na talaga namang nagblend sa kulay ng skin ko. Talagang mabusisi ang pagkakagawa nito, mapapathumbs up ka talaga.Nakakamangha kasi ang ganda nito.Dati ini-imagine ko lang na ikakasal kami ni Lorenzo sa simbahan. Di halatang-halata na patay na patay ako kay Lorenzo na kahit highschool pa lang kami ay naisip ko na ito. Natawa ako sa mga naisip pero napalitan din agad ito ng lungkot.Nakakamangha na sa loob lamang ng dalawang linggo ay nagawang maisaayos ang lahat ng kailangan sa kasal. Halos wala akong itinulong sa pag-aayos nito pero maganda pa rin ang kinalabasan.
HINDI ko alam kung ano ang idadahilan ko ngayong ang pamilya ko, ang pamilya ni Lorenzo at maging ang pamilya ni Josh ay matiyagang naghihintay sa mga sasabihin ko.Si Papa ay matiimtim pa ring nag-iisip at hindi ako magawang tingnan. Si Mama ay nasa tabi ni Tita Mikaela na patuloy pa ring nag-sosorry.Nakagat ko ang ibabang labi ko. Malaking abala ang nagawa namin sa pamilya Buenavista. Nakakahiya talaga kila Josh.Nasa loob na kami ng Hotel. Sinubukan kong ibuka ang aking bibig pero agad ko din itong itinikom nang wala akong maisip na dahilan.Ang gusto ko lang naman ay mapakalma silang lahat at hindi sila magkasakitan, pero mukang pinalala ko pa ang lahat.Napahilamos ako ng mukha, buti na lang waterproof ang make-up ko kaya hindi ito masyadong masisira.Tumingin ako sa katabi kong si Lorenzo upang humingi ng tulong, pero mukang wrong move. Nang tingnan ko