TYRRAH’S P.O.VKung kailan akala kong ayos na lahat, doon pa biglang bumalik ang takot at pagdududa ko sa sarili ko na bunga pa rin ng masaklap kong nakaraan.Few years ago, I answered Tyrone a ‘yes’. Pumayag akong maging kami na sa wakas. At ang pagpayag na iyon ay hindi lang bunga ng awa o napilitan lang akong sagutin siya. He courted me for the last few years. Pinatunayan niya sa akin kung gaano niya ako kamahal sa kabila ng mapait kong nakaraan. Sa kabila ng napakarami kong kakulangan. He still stood beside me, patiently waiting will all the respect a woman like me could ever get. Hindi niya ako itinuring na iba. He made me feel like a normal woman who used to be in an ordinary and usual environment. He did everything that a man could do for his woman. He made me feel loved every single time. He treated me as if I am some kind of a princess. At higit sa lahat, marami siyang bagay na isinakripisyo para lang sa akin.And those thoughts made me week as I stumble to my knees. Alam kon
TYRONE’S P.O.VHabang nagmamadali kami sa pagpunta sa sementeryo, ang lugar na na-track ni Ashy na kinaroroonan ng fiancee ko ay hindi ko magawang mapakali.I am nervous, I am worried. At hanggang ngayon, hindi ko magawang alisin at pigilan ang utak ko na mag isip at humanap ng kung anu-anong posibilidad na pwedeng maging rason nang biglaan niyang pag alis.“I thought everything is fine now, Tyrrah. Nag usap na tayo. I gave you all the assurance in this freaking world, just so you could not feel bad. And you said that its fine, and you’re fine already. You even promised that our wedding will happen whatever it may face. Pero ano na ngayon? Nasaan ka na? Why did you just run and left me behind like this?” hindi maiwasang sumbat ng isip ko.I was hurt and feeling betrayed at the same time. Maiintindihan ko naman kasi kung sinabi niya na alng at pinarating sa akin ng maayos ang lahat. Lagi naman akong nakikinig sa kanya at lagi ko namang ginagawa lahat ng tingin kong pinakamabuti. Basta
TYRRAH’S P.O.VNaglalakad ako at palabas na ng sementeryo nang mapansin ko bigla na wala na ang singsing sa daliri ko. As of now, I should be wearing two rings— ang singsing na tanda ng engagement namin ni Tyrone at ang singsing na bigay pa ni Mommy noong nabubuhay pa siya. Pero huli na nang mapansin ko na iisang singsing na lang pala ang suot ko. At ang nawawala pa ay ang singsing na galing kay Mommy!I’ve been wearing it like since forever! At hindi ako papayag na basta-basta na lang mawala iyon. Never!Kaya kahit mabigat sa loob ko ay naglakad ako ulit. Pero this time, sa kabilang direksyon naman. Pabalik sa puntod nina Mommy kung saan na ako galing kanina.Sa kalagitnaan ng paglalakad ko, bigla ko na lang naramdaman na parang mag kung ano, o kung sino na sumusunod sa akin. Pero dahil nagmamadali na ako ay hindi ko na iyon pinansin pa. I just focus on what I have to do: ang bumalik sa pinanggalingan ko habang hinahanap ang singsing ko na bigla na lang nawala o baka nahulog sa kung
JASHLER’S P.O.VKasalukuyan kaming nanonood sa eksena nina Tyrone at Tyrrah habang sama-sama kaming nakatago sa likod ng isang malaking mausoleo ilang hakbang lang ang layo sa kanila.Habang nakatingin sa kanila at nakikinig sa pinag uusapan nila ay hindi namin maiwasang kiligin at matawa paminsan-minsan. Yes, mabibigat nga ang linyahan nilang dalawa pero sa nakikita ko, alam kong maaayos din nila iyon. Si Tyrone pa? He’s the best man every woman could ask for. At sa aming magkakaibigan, siya ang pinakamatino at pinakamahinahon. Kaya hindi niyo ako masisisi kung bakit gano’n na lang kalaki ang tiwala ko sa lalaking iyon. Anyways, balik sa pakikinig namin sa eksena ng dalawang baliw naming mga kaibigan. Oo, baliw. Dahil pareho lang naman talaga silang mga baliw na baliw sa pag ibig. ‘Di ba?Hanggang ngayon ay hindi ko pa rin makita ang falling action sa nagaganap na gulo sa pagitan nila. They’re still shouting at each other real loud. I bet, hindi nila magagawa iyan kung alam nilang
HEIR VS. HEIRESS ASHY’S P.O.V I am Chram Ashy Monteflabio. Sixteen years old. Pretty, kind, and smart. And yes, I am the only daughter of Santiago and Annabeliza Monteflabio. In short, the only heiress of the Monteflabio’s vast fortune. If you’re going to ask me on what I like the most? Well, I like doing what I love! And if you’re gonna ask what--- no, ‘who’ does I dislike the most? Wala nang iba kundi ang nag- iisang anak nila Tito Peterson at Tita Klara. And you don’t have to guess who’s that bastard is. Kasi, oo, si Cyruz Keith Villarosi nga ‘yon! Ang lalaking hambog na wala na yatang alam gawin sa buhay kundi ang bwisitin at pikunin ako. Tsk! Kung bakit ba kasi mula noong kinder hanggang ngayon na grade 11 na kami ay kaklase ko pa rin s’ya?! I took ABM class ‘cause I thought na hindi ito ang kukunin niyang strand kasi nga he really hate Mathematics, literally! Pagkatapos, malalaman
REVENGE GONE WRONG ASHY’S P.O.V Hanggang ngayon ay hindi pa rin maalis ang pagkakangiti ko. I smell success! Nararamdaman ko na tagumpay ako ngayong araw na ito! Pagkatapos kong magpalit ng pambahay--- a simple oversized shirt and a shorts--- ay agad na akong lumabas ng kwarto ko. Pupunta ako sa kitchen to check if there’s something I can eat. `Tapos, tatambay ako sa garden. Kakain habang nagbabasa ng paborito kong libro. Pasipol- sipol pa ako habang naglalakad pababa ng hagdanan. Hanggang sa makarating ako sa kitchen ay nakangiti pa rin ako at sumisipol. ‘’Oh, hija, mukhang masayang- masaya ka, ah?’’ nakangiting bati sa akin ni Manang Ising, ang cook namin. ‘’Oh, yes, Manang. ‘Cause you know what?’’ excited na sabi ko sa kanya. ‘’Nagantihan ko si Cyruz Keith kanina!’’ Kunot ang noong tumingin siya sa akin. ‘’Ano’ng ibig mong sabihin na nagantihan mo siy
THE PRESENT 5 YEARS LATER… ASHY’S P.O.V Five years ago, I almost died. And that became the reason on why my parents came to decide na dito na ako sa Japan pag- aralin at patirahin pansamantala. I never refused to do what they said dahil alam ko naman na para rin sa akin iyon. Kaya ito ako ngayon, limang taon na ang nakalilipas at nandito pa rin ako. Natapos ko na ngang lahat- lahat ang pag- aaral ko dito, eh! Pero kahit nandito ako, kahit minsan ay hindi ako nawalan ng komunikasyon sa mga taong malalapit sa akin na naiwan ko sa Pilipinas. Sila Mommy at Daddy, sila Tita Klara at Tito Peterson, at syempre, si Jamie. ‘’How are you there?’’ nakangiting pangungumusta ni Jamie sa akin. I’m talking to her as of now. Gaya ko ay graduate na rin siya sa Pilipinas. ‘’I’m fine. Ikaw?’’ masayang saad ko. ‘’Hmm, ito, okay rin naman.’’ sabi n’ya. ‘’By
WAR... BEGINS AGAIN? OR OVER? CK’S P.O.V It’s already quarter to seven but Chram’s still not here. Maybe, hindi niya talaga ako kayang harapin. Ganoon na ba siya kagalit sa akin? Na kahit sobrang importante na ng kailangan naming pag- usapan, ayaw niya pa rin na puntahan at kausapin ako? Napailing na lang ako. Pumunta ako sa mini bar ng condo ko at kumuha ng isang bucket na may yelo. Kumuha rin ako ng canned alcoholic beverage at nilagay sa bucket para manatiling malamig ang mga ito. Bumalik ako sa terrace kung saan tanaw ang nagkikislapang liwanag ng iba’t- iba at nagtataasang mga buildings. Tonight is definitely a great night. Hell yeah! Nagbukas ako ng isang lata at agad na ininom ang laman nito. ‘’Akala ko ba, idi- discuss mo sa akin ang mga problema ng kumpanya?’’ Hindi agad ako nakakilos nang marinig ko ang mataray pero malumanay na boses ni Chram.