CHAPTER FIFTY

JAMIE’S P.O.V

It’s been two days since I was discharged from the hospital. Two days. Pero hanggang ngayon, pakiramdam ko ay preso pa rin ako ng sarili kong kapalaran. Nakakulong ako sa isang lugar na puno ng lungkot, sakit, hinanakit, at… poot.

Dalawang araw na ang mabilis na lumipas mula nang makalabas ako sa ospital, at halos limang araw na rin ang lumipas mula nang mawala ang anak ko sa akin. Sa amin ni Jashler.

Pero hanggang ngayon ay hindi pa rin lubusang nagsi-sink in sa akin ang lahat. I still feels like I am carrying our baby. Pakiramdam ko, nasa tiyan ko pa rin siya. Gumagalaw pa rin siya roon, humihinga.

It is so hard to see my dreams falling and crashing into pieces. Lalo na kung kailan inaakala kong unti-unti ko nang nakukuha ang lahat ng ‘soon’ na pinapangarap ko lang noon.

“Hon, wala ka ba talagang balak lumabas? It’s been two days since you got ut of the hospital and it’s been two days, too, since you chose to lock yourself in this room. Ni ayaw mong lumabas para magpa