Thank you for reading. Penge din ako ng gems for Zeno. Love you.
ZENO Tawag sa phone ang nag-alis sa mga kung ano ang iniisip ko. Si November. “Ciao!” “Are you in a good or bad mood, big bro?” “Both. Zup?” “It’s your Delphi… I asked her to buy me iced macchiato. You might want to take your chances again to talk to her. She’s heading Starbucks as of the moment since I told her that only from that coffee shop I will consider.” November ended the call without waiting for my reply. Napatingin ako sa mga kausap ako. I am in a meeting dito sa isang hotel sa Pasay. We are talking about the diamond products na idadaan dito sa Pilipinas para maligaw ang mga nagmo-monitor bago dalhin sa Malaysia. Doon naman ipapalusot para madali na lang makaabot sa Cambodia at nandoon ang mga naghihintay bago dadalhin sa China. “I need to go,” paalam ko sa tatlong kausap ko na sabay-sabay napatingin sa akin at napatigil sa pag-uusap nila. “We are not done yet, Zeno.” “You’re not but I’m done,” I said at tumayo na ako. Lalabas na sana ako nang lingunin ko sila.
DELPHI Isang linggo na akong hindi bumabalik sa trabaho. Umuwi ako rito sa probinsya dahil kailangan si Daphne madala sa ospital. Naulit na naman ang panghihina niya at kailangan na naman ng blood transfusion. Dapat ay next month pa ulit ang pagsasalin ng dugo sa kaniya pero nanghina na siya agad. I sighed looking at my daughter who is now lying in hospital bed, kung pwede lang sana na ako na lang ang magkasakit para hindi na siya mahirapan. Ay, teka! Hindi rin pala ako pwede… ako ang breadwinner, at kapag nagkasakit ako at hindi naka-work ay mas kawawa naman ang anak ko. Hindi na lang ako. Babaguhin ko ang sinabi ko. Si ano na lang, iyong tsismosang si Aleng Bebang na wala na ginawa araw-araw kung hindi i-issue ang iba. Mabuti pa na magkasakit iyon at para matahimik man lang sa lugar namin kahit ilang araw. Magkasakit lang naman eh. Kasi kung may idadasal ako na sana mamatay ay si Jasper for the win pa rin. Hindi na si Aleng Bebang at kahit gano’n iyon ay may silbi pa rin i
ZENO I haven't seen Delphi for three days since the last time I saw her, the day she took my coat. Ipinahanap ko na siya dahil sabi rin ni November ay walang paalam na bigla na lang nawala at hindi na pumasok. Akala ko pa noong una, ay baka naman nalaman niya ang presyo ng coat kaya naisip ibenta ng mas malaking halaga pa sa alok ko. Na baka naisip niya na okay na iyon para sa kaniya kaya hindi na nagpakita. O baka naman umiwas na magtrabaho sa AFSLink nang malaman niya ako ang may-ari. Gusto kong hintayin na bumalik siya at mag-report ulit sa trabaho, kaso umabot na ang isang linggo na wala pa rin at hindi pa rin si Delphi nagpakita. Hindi na ako nakatiis kaya pinahanap ko na at dahil nagbilin naman pala sa dati niyang kasama sa pagtanggap ng calls, na si Jenny, na uuwi siya sa Davao ay alam ko na kung saan siya hahanapin. Mabuti na lang at sumabay ang pagpapasaway ni Chloe kay Alguien pagkatapos ng party na para sa kaniya. After nitong sumama kay Trace ay nagkaroon ako ng r
DELPHI Nakatingin ako kay Daphne na natutulog. Okay na siya. After the blood transfusion, ilang araw lang, ay nagising na rin ang anak ko. Nakahinga na ako nang maluwag. My daughter is fine at salamat sa tumulong sa amin. Ang sabi ni Tatay ay si Zeno ang nagbigay ng dugo sa anak ko. At si Zeno na rin ang dahilan kung bakit narito kami sa Maynila ngayon, sa ospital na kung ako lang ay siguradong kahit buhay ko pa ang ibayad ko ay hindi makakasapat. Gusto kong pasalamatan si Zeno kaso simula noong araw na na-ICU si Daphne sa Davao ay hindi pa kami nagkita ulit. Kahit dito sa Manila na kami ay hindi pa rin nagpapakita. Si Tatay lang ang nakakausap niya. Minsan tinanong ko si Nanay kung alam niya ba ang napag-usapan nina Zeno at Tatay, kaso ang sabi ni Nanay ay hindi rin nagkukuwento sa kaniya si Tatay. Hindi ko naman masabi kay Nanay na kulitin niya si Tatay at baka magduda sa akin. Baka isipin pa na may gusto ako kay Zeno. Ayokong isipan nila ako ng masama, lalo na at kahit si Gary
ZENO Pabulong lang ang pagkakasabi ko na nami-miss ko ang asawa ko. Si Althea. Siya. Siya, na ang akala ay Delphi ang pangalan niya. Then she asked me if it was Althea I was talking about. I glanced at her. Smiled bitterly. I hope she remembers me. “Yes. Althea is the name of my wife,” I said. Sighed. And yes… I am truly hoping that she will remember… hoping that she still has me in her heart, for her to easily remember me. Pero sa ilang ulit na kaming nagtagpo at nagkausap, ay kahit yata puso niya ay nakalimot na sa akin. Where did I watched or heard before na nakakalimot ang isip pero hindi ang puso? That’s not true. There is no guarantee on that. Dahil sa sitwasyon nitong si Althea, na Delphi na… kung siguro hindi ko tinutulungan si Daphne ay baka puro iwas pa rin ang ginagawa hanggang ngayon sa akin. Even her heart doesn’t even remember the love she had for me before. I tsked. Naalala ko ang pinag-usapan namin ni Tatay Raffy. At ang nalaman ko kung paano napunta sa kanil
DELPHI After namin sa Jollibee na nadaanan ay nagpa-take out na lang kami ng pagkain. Naisip ko na ihahatid naman niya ako sa condo na siya rin naman ang nagbabayad, kaya okay na doon na lang kami mag-usap. Nang makarating na kami sa condo building ay napansin ko na kilala naman siya ng mga guards doon. Hindi na ako nagtaka at baka naman kaibigan niya ang may-ari. When we used an elevator na alam kong hindi pwede gamitin ng kahit sino, because it was intended for the owner only ay napatingin ako sa kaniya. “Ikaw ba ang may-ari ng building na ‘to?” tanong ko kahit mukhang hindi na kailangan. Ramdam ko na kaniya pero mas maganda na magtanong pa rin. “Since the day I bought the condo unit for you and your family… yes, I bought the whole building. Ayokong may makapasok na mga hindi nakakatuwang tao sa building na ito.” “Wow…” mahinang sabi ko. Mahina dahil parang kinabahan naman ako. Bakit parang bayad na bayad na ako? Bakit parang mahirap na siyang bastedin? ‘Bastedin?! Talaga
ZENO When she asked me if she really looked like Althea, I said exactly she looked like my missing wife. Her bravery and playful attitude turned into someone like she used to be. Like Althea. Nakalimutan niya ang lahat at kahit ako pero hindi niya nakalimutan ang katamaran niya magsuklay at ang kakulitan niya. Ang sabi ko ay nakakalimot nga rin talaga ang puso dahil hindi niya maalala ang pagmamahal na nararamdaman niya sa akin. But her eyes, it shows na nalilito lang siya. At dahil iyon ang nakikita ko sa mga mata niya ay parang nagkapag-asa ako. Pag-asa na muli niya pa rin maalala ang lahat. “Hindi ko kaya…” she said again at inilayo ang sarili niya sa akin nang itulak niya ako pagkatapos gumanti sa mga halik ko. “Nakokonsensya ako. Hindi ko alam pero may… may bagay na pakiramdam ko ay mali kapag pumayag nga akong maging babae mo.” “Konsensya?” Tumango siya at tinalikuran ako at saka inayos ang sarili. “Pakiramdam ko ay nagkakasala ako sa… sa asawa ko.” Gusto kong mapamura. Kun
DELPHI “Limang milyon. Five million. Cinque milioni. Cinco milhões.” Cinque milioni is Italian. Cinco milhões… that is Portuguese! Napalunok akong napatingin kay Zeno. Italian words have nothing to do with me. It was the other language that made me… made me repeat it to clarify and asked if I was right if that's Portuguese. And it is… at mas lalo pa akong kinausap ni Zeno gamit ang lenggwaheng iyon na naintindihan ko nang maayos. Zeno is offering me first a five million for a night, then this condo building for a week. I’m not a hypocrite to say I wasn’t tempted by a five million offer for a night. Muntik pa nga malibre, nataon lang na kanina habang hinahalikan niya ako ay may kung ano na naman na pumasok sa utak ko kaya natulak ko siya at nasabi na hindi ko kaya. Sabi ko ay hindi ko kaya pero ang totoo ay may mga gumugulo sa akin kanina pa. From the moment Zeno lopsidedly grinning at me to the moment his kisses went deep. I remember a man kissing me the same way at iyon an