Chapter 7: Support System

Tinaas ni Hazel ang isang kamay. “Don’t worry, may pera naman ako,” kalmado niyang lahad.

Kaso sa huli ay si Charlotte pa rin ang nagbayad at kasalukuyang sumasakay na sila sa kotse ngayon. Nilingon siya ng kaibigan. “I’ll transfer one hundred thousand to you first, you don’t have to worry. Just take it as my gift.”

Iniisip siguro nito na masasahol ang pamilya niya dahil ginagamit pa ang pera para parusahan siya. It’s so digusting, you know.

Kumislap sa inis ang kanyang mga mata sa pagiging arogante ng kaibigan. Napabuntong hininga siya. “Tsk! May pera nga ako, sabi eh,” she insisted.

“Paano ka magkakapera kung wala kang trabaho? Hello? Hahayaan mo na lang ba’ng mamaltratuhin ka ng masasahol pa sa demonyo mong pamilya?” Galit na galit ito na par bang nuclear missiles na handa ng lumipad para itama sa mga taong inaaway siya.

“Ah, basta mahabang kwento. Meron talaga akong pera,” pamimilit niya. Para sa kanya, mahirap talaga ipaliwanag ang pagiging secret millionaire. Totoo ang nakikita ng iba na nasa piling siya ng kanyang fiance at ng pamilya niya, pero hindi ibig sabihin n’on na magiging independt siya sa pesteng mga taong iyon.

Charlotted waved her hand dismissively. Her friend dismisses the fact that she can support herself alone.

“Huh, come on, take my money nepo baby,” anito.

Paano siya magkakaroon ng pera kung nasa ilalim siya ng mahika ni Dominic ng dalawang taon at ang pamilya Monteverde ang tanging pinagkukunan niya para maka-survive sa mundo?

Of course, di agad maniniwala si Charlotte doon.

“Lottie naman eh. Hindi pa ako pulubi saka mas kailangan mo ng pera.”

“Kalahati lang iyon ng emergency funds ko, don’t worry. Take my money na, please.”

Nahihirapan siya ngayon tanggihan ang kaibigan niya.

“‘Wag mo na kong pilitin. Okay lang talaga ako. Maniwala ka,” she pleaded. Pero kahit anong pangungumbinsi niya ay ayaw nitong maniwala na may pera siya. Wala siyang ibang paraan kundi ang kaladkarin ito patungong shopping mall para bumili ng mamahaling branded at signature na damit, cosmetics at jewellry.

Nanalaki ang mg mata nito at wakas ay naniwala rin. Sumigla ang mukha nito nang makita ang hawak niyang black card. “Saan mo nakuha ‘yan? Sino’ng nangbigay sa’yo? Si Dominic ba?”

Tanging nasa isipan nito na si Dominic ang bumigay noon. Huli na nang namalayan niya na hinugot niya pala ang tinatagong black card sa pagmamadali. Naging makulimlim ang kanyang mga mata. “Siya?” Matunog siyang ngumisi. “Malaking himala kung bibigyan niya ako nito.”

Sakim ang isang iyon kaya imposibleng bibigyan siya ng black card.

“Eh, s-sino ang bumigya n’yan sa’yo?” Naghari ang pagtataka sa mukha nito. “Kung hindi si Dominic o ang pamilya mo, sino pa ba? H’wag mong sabihin na may sugar daddy ka?”

“Lottie,” madiin niyang bigkas. Tumiim bagang siya pero sa halip na sagutin ang tanong nito ay hinila niya ang kamay ng kaibigan. “Let’s go somewhere for now!”

Hindi na ito umangat, hinayaan lamang siyang tangayin ito. Nilisan nila ang mall na may maraming bibit na bag, iba’t ibang hugis at laki. Matapos niyang magpaalam kay Charlotte ay bumulagta kaagad siya ni Dominic sa kanyang condo unit. Matikas itong nakatindig sa entrada, makulimlim ang mukha, mistulang yelo ang mga mata at kulang na lamang ay batuhan siya ng kutsilyo.

Iritable nitong sinulyapan ang relo, halatang naghintay ito ng ilang oras. “Why’s your phone off?” sita nito.

“Ah, ang ingay,” she snapped back. Paminsan-minsan lang nga itong tumatawag sa kanya, at ngayon, parang masisira ang cellphone nito dahil panay ang tawag ni Amelia.

Hinugot niya ang susi, pero bago niya maisilid sa keyhole ay hinablot nito ang palapulsuhan niya. “Hazel Xaviera!”

Malamig niyang iniripan ito.

“Kawawa naman ng baby Amelia mo, walang nagbabantay sa kanya. Ba’t di mo samahan?”

Nanuot ang galit sa mga mata nito nang marinig ang pangalan ni Amelia. “Mag-usap tayo!”

“Hindi ako interesado,” diretsahan niyang sagot.

Winaksi niya ang kamay nito, binuksan ang pinto, at pabalibag na sinara. Kaso wais ang lalaki, mabilis nitong sinangga ang pinto. Hinaba nito ang kamay at pinigilan ang pagsara ng pinto. Noong tinangka nitong pumasok ay agad siyang umakto at sinipa ito dahilan para mawindang at mapaupo sa sahig. Natawa pa ang iilang taong dumaan.

He gritted his teeth. “You woman—!”