ตอนที่ 2 ลืมตัว

คอนโดมิเนียมหรู

แกร๊ก ~

ประตูห้องถูกเปิดออกพร้อมด้วยร่างกายกำยำที่เดินเข้ามาด้านในอย่างใจเย็น ในมือของคลินต์ถือของกินเข้ามามากมาย จนเตชินทร์อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากแซวเพื่อนสนิท

"เดี๋ยวนี้กลับไวนะ ปกติเห็นกลับดึกๆ ทุกวัน"

"กินข้าวก่อนออกไปดิ"

"ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูไปหากินข้างหน้าเอา มันจะสาย"

"อะไรนักหนาวะ ตั้งแต่น้องสาวมึงมา กูยังไม่เห็นมึงนั่งกินข้าวพร้อมกับน้องมึงเลย"

"กู..."

เตชินทร์อึกอักเหมือนคนพูดไม่ออก ก่อนจะปรายตามองไปที่น้องสาวด้วยความรู้สึกผิด ถึงจะทำหน้าที่พี่ชายที่แสนดีได้ดีตลอดมา แต่เรื่องนี้เขากลับแย่ไม่ได้เรื่องเลย

"ไม่เป็นไรค่ะพี่เต้ ถ้ากลัวเข้าทำงานไม่ทัน ก็รีบไปเถอะ เดี๋ยวชากินคนเดียวได้"

"เห็นมะ เสาร์อาทิตย์มึงก็ไม่ว่าง อย่างน้อยก็นั่งกินข้าวตอนเย็นด้วยกันหน่อยก็ยังดี"

"เออๆ"

เตชินทร์ไม่อยากขัดอะไร เพราะส่วนหนึ่งก็รู้ว่าตัวเองผิด ที่ไม่มีเวลาให้กับน้องสาวเลย กินข้าวด้วยกันสักนิดมันจะเป็นอะไรมากมาย

เวลาต่อมา

"พี่กลับเวลาเดิมนะ ถ้าอยากกินอะไร ให้ส่งข้อความบอกก่อนห้าทุ่ม เข้าใจหรือเปล่า" เตชินทร์เอ่ยบอกกับน้องสาว ขณะที่กำลังเตรียมตัวกำลังจะออกไปทำงานในช่วงค่ำ

"อีกนานไหมคะ" ใบชาถามด้วยสีหน้าเศร้าๆ

"หือ?" เตชินทร์หันมองน้องสาวอย่างงงๆ สีหน้าเศร้าๆ นั้นมันทำให้เขารู้สึกกระวนกระวายใจบอกไม่ถูก "เป็นอะไรไป"

"พี่ต้องทำงานหนักแบบนี้ อีกนานมั้ย"

"ไม่รู้สิ แต่อีกหน่อยเดี๋ยวพี่ก็เรียนจบแล้ว คงมีเวลาทำงานมากขึ้น เวลาพักผ่อนก็มากขึ้น"

"เดินทางปลอดภัยนะคะ"

"ครับ"

ใบชารู้สึกแปลกแบบบอกไม่ถูกเหมือนกัน ก่อนหน้าที่อยู่ต่างจังหวัด เธอรับรู้มาโดยตลอดว่าพี่ชายต้องทำงานช่วงเรียนเพื่อหารายได้เสริม แต่ก็ไม่คิดว่าการทำงานมันจะเป็นแบบนี้ หรืออาจจะเป็นเพราะเธอไม่ได้มาอยู่ด้วยกันแบบนี้ เธอก็เลยคิดไปเองว่ามันคงไม่ใช่งานหนักอะไร

"ยื่นเหม่ออะไรอยู่ได้?"

"....." เสียงของคนที่ยังอยู่ในห้อง ปลุกใบชาให้ตื่นจากภวังค์ ก่อนที่เธอจะหันกลับไปมอง และก็เห็นคลินต์หยิบกล่องอะไรบางอย่างออกมาจากตู้เย็น

"กินคาวแล้วก็ต้องกินหวานสิ"

"คะ?"

"พี่ซื้อขนมเค้กมา แช่ตู้เอาไว้จนลืมเลย มากินสิ"

"อ๋อ...ขอบคุณนะคะ"

"ไม่ต้องไปห่วงไอ้เต้มันหรอก มันดูแลตัวเองได้ กินข้าวอิ่มไปแบบนั้นแล้วมันคงทำงานคล่องปรื๋อ"

"....." หญิงสาวได้แต่ยิ้มแบบฝืนๆ ก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะอาหารดังเดิม มองดูกล่องเค้กที่ถูกนำออกมาจากถุงกระดาษ ตามด้วยกล่องนั้นถูกเปิดออก เผยให้เห็นเค้กก้อนเล็กๆ ที่ตกแต่งมาดูน่ารับประทานไม่น้อยเลย

"ทำไมล่ะ ไม่ชอบหรอ?"

"เปล่าค่ะ"

"ผู้หญิงส่วนใหญ่คงจะชอบเค้กกัน พี่เดาถูกใช่มั้ย" คลินต์พูดแบบยิ้มๆ

"ก็คงใช่มั้งคะ"

"ทำไมถึงมั้งล่ะ เราไม่ชอบหรอ"

"ไม่ใช่ไม่ชอบค่ะ แต่ไม่เคยกินแบบนี้ต่างหาก"

"แล้วตอนที่อยู่ที่นู่นล่ะ"

"แค่มีข้าวกิน ก็ถือว่าดีแล้วค่ะ"

"....." คลินต์ถอนหายใจออกมาอย่างแรง เมื่อได้เห็นใบชานั้นพูด ดูเหมือนเธอเป็นคนที่พูดอะไรไปเรื่อยเปื่อย แต่ทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอพูดออกมา ล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องจริงและเป็นเรื่องที่เธอเผชิญมาทั้งนั้น

"เดี๋ยวพี่ล้างจานเอง"

"ห๊ะ!? ไม่ได้นะคะ" ใบชารีบห้าม พร้อมกับดึงแขนของคลินต์ที่กำลังจะยกจานที่เธอวางซ้อนเอาไว้เข้าไปในครัว

"ทำไม?"

"ยังจะถามอีกว่าทำไม พี่เป็นคนจ้างให้ชาทำงานบ้านเองนะคะ ถ้าชาปล่อยให้พี่ทำ แล้วชาจะได้เงินเดือนหรอ?"

"หึหึ" คลินต์หัวเราะชอบใจ ราวกับว่าสิ่งที่เธอพูดนั้นมันเป็นเรื่องตลก ในขณะที่สีหน้าของเธอกำลังจริงจังเป็นอย่างมาก "มันจะเป็นอะไรไป แค่ล้างจาน เดี๋ยวเราก็ต้องทำงานอีก"

"ตะ แต่ว่า..."

"พี่เป็นเจ้านายนะ สั่งอะไรก็ต้องทำ"

"ก็ได้ค่ะ ห้ามบอกพี่เต้นะ ไม่งั้นชาโดนดุแน่ๆ เลย"

"พี่ไม่บอกมันอยู่แล้ว"

"ถ้าอย่างนั้นก็...ขอบคุณนะคะ"

"แล้วทีนี้ ปล่อยแขนพี่ได้แล้วหรือยัง?"

"อะ อ๋อ...ขอโทษค่ะ!" ใบชารีบชักมือกลับออกมาจากแขนแกร่งของอีกฝ่าย ก่อนที่คลินต์นั้นจะเดินเข้าไปในครัวพร้อมกับจานในมือ

ผ่านไปสักพัก

ขณะที่คลินต์กำลังยืนล้างจานอยู่ในห้องครัว ใบชาก็ปรากฏตัวเข้ามาทางด้านหลังของเขา และชายหนุ่มเองก็รับรู้ได้โดยสัญชาตญาณ

"กินอิ่มแล้วหรือไง?" เขาเอ่ยทักทาย ทั้งที่ไม่ได้หันกลับไปมอง แต่กลับรู้ได้เพราะที่นี่มีแค่เขากับเธอ

"อร่อยมากเลยค่ะ"

"เอาไว้วันหลังพี่จะซื้อให้อีก"

"ปกติ พี่ซื้อให้ผู้หญิงแบบนี้ทุกคนมั้ยคะ"

"ไม่นะ ปกติพี่ไม่ใช่คนซื้อของสักเท่าไหร่ ยิ่งพวกกับข้าวขนมหวาน ยิ่งไม่ต้องคิดเลย"

"แล้วทำไม..?"

"ก็ไอ้เต้มันให้พี่ดูแลเรา เหมือนน้องสาว พี่ก็ต้องดูแลสิ"

"....."

ชายหนุ่มหันหลังกลับมาพร้อมกับสะบัดมือที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำอย่างลวกๆ ตามประสาคนที่ไม่ได้เป็นงานบ้าน ก่อนที่สายตาจะไปสะดุดกับริมฝีปากของเธอ ที่มีครีมของขนมเค้กเลอะติดอยู่

คลินต์อมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้ามาหาหญิงสาวด้วยท่าทางใจเย็น จากนั้นก็ใช้นิ้วเช็ดครีมที่เลอะอยู่บนปากของเธอออก แล้วเอาใส่ปากตัวเองอย่างลืมตัว เขาได้รับรสชาติหวานๆ จากปลายลิ้น ไม่รู้ว่ามันหวานที่ครีมหรือหวานตรงปากของเธอกันแน่

"พะ พี่คลินต์ ทำอะไรคะ ทำไมถึงกินแบบนั้น"

เมื่อถูกเธอทักแบบนั้นชายหนุ่มก็เหมือนจะรู้ตัวว่าเขาไม่ควรทำอะไรแบบนี้ต่อหน้าเธอเลย แต่ด้วยความสัญชาตญาณผู้ชายเจ้าชู้ เขาลืมตัวและทำแบบนั้นลงไป

"เปล่าไม่มีอะไร ช่างมันเถอะ อย่าไปคิดมากเลย"

"???"

ใบชาถึงกับทำตัวไม่ถูกเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เพื่อนสนิทของพี่ชายปฏิบัติอย่างนี้กับเธอ ที่ผ่านมาเขาดีกับเธอมาตลอดก็จริง แต่การกระทำของเขามันก็ทำให้เธอรู้สึกเหมือนกับว่า เขาเป็นพี่ชายอีกคนนึง แต่การกระทำเมื่อครู่นี้มันทำให้เธอคิดกับเขา ในแบบที่ไม่ใช่ พี่ชาย

แล้วมันจะเป็นอะไรไปล่ะ ถ้าเธอจะมีความรู้สึกดีๆ กับเพื่อนสนิทของพี่ชาย เขาก็ดูเป็นคนดีนี่นา และอีกอย่างก็เป็นเพื่อนสนิทที่พี่ชายของเธอไว้ใจด้วย