ตอนที่ 5 อุบัติเหตุ

กลางดึกคืนหนึ่ง

ขณะที่ใบชากำลังจะเข้านอนหลังจากที่อาบน้ำเสร็จ และทำอะไรต่อมิอะไรเสร็จเรียบร้อยแล้ว เสียงโทรศัพท์พร้อมกับเบอร์แปลกที่โชว์บนหน้าจอมันทำให้เธอยืนมองและครุ่นคิด เธอไม่รู้ว่าควรจะรับดีไหม ไม่รู้ว่าปลายสายคือใคร และโทรมาทำไมดึกป่านนี้ แต่แล้วสุดท้ายเธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและกดรับสาย

"สวัสดีค่ะ โทรหาใครคะ?"

( สวัสดีครับ นี่ใช่เบอร์ญาติของคุณเตชินทร์หรือเปล่าครับ ) เสียงของปลายสายที่กำลังพูดถึงพี่ชายของเธอมันเริ่มทำให้ใบชาถึงกับใจหล่นวูบ

"ชะ ใช่ค่ะ ฉันเป็นน้องสาว มีอะไรคะ เกิดอะไรขึ้น?"

( ตอนนี้คุณเตชินทร์ประสบอุบัติเหตุครับ กำลังจะถูกส่งตัวไปโรงพยาบาล รบกวนญาติมาที่โรงพยาบาลด้วยนะครับ )

"ค-ค่ะๆ ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้เลย"

ใบชาถึงกับนั่งไม่ติด เสียงของเธอสั่นเครือไปหมดเพราะกลัวว่าพี่ชายที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวนั้นจะเป็นอะไรไป

ร่างบางรีบโยนผ้าเช็ดผมก่อนจะเดินออกไปทั้งที่ใส่แค่ชุดนอน เธอเดินไปที่ห้องนอนของคลินต์ก่อนจะเคาะประตูรัวๆ

ก๊อกๆๆๆ !!

"พี่คลินต์ อยู่หรือเปล่าคะ"

"มีอะไรใบชา ดึกแล้วนะทำไมยังไม่นอน" คลินต์เดินออกมาเปิดประตู เขาเองก็ยังไม่นอนเช่นกัน

"มะ เมื่อกี้กู้ภัยโทรมา บอกว่าพี่เต้เกิดอุบัติเหตุ ให้รีบไปโรงพยาบาล พี่พาชาไปหน่อยได้มั้ย" เธอพยายามตั้งสติและพูดให้เป็นประโยคมากที่สุด แต่ถึงอย่างนั้นน้ำเสียงก็ยังคงสั่นเครือเหมือนคนที่พร้อมจะร้องไห้อยู่ตลอดเวลา

"ดะ ได้สิ เดี๋ยวพี่ไปหยิบเสื้อแป๊บนึง"

ร่างสูงหันหลังเดินเข้าไปข้างในก่อนจะหยิบเสื้อเชิ้ตมาสวมใส่อย่างลวกๆ พร้อมกับมือที่คว้ากุญแจรถที่วางอยู่บนโต๊ะ ก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับหญิงสาว จากนั้นก็ขับรถมุ่งหน้าไปโรงพยาบาลที่พี่ชายของใบชาถูกส่งตัวไป

พอมาถึงที่โรงพยาบาลใบชาก็รีบลงจากรถแล้ววิ่งเข้าไปทันที เธอรีบชนิดที่ว่าไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่า เธอจะสะดุดล้มหรือเปล่า

"สวัสดีค่ะ ฉันเป็นน้องสาวที่รับโทรศัพท์ พี่ชายของฉันอยู่ไหนคะ" ใบชารีบเข้าไปถามกู้ภัยที่ยืนอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน

"ตอนนี้อยู่ในห้องฉุกเฉินครับ"

"ขะ เขาเป็นอะไรมากมั้ยคะ"

"เดี๋ยวรอหมอออกมาแจ้งอาการนะครับ"

"หนักขนาดนั้นเลยหรอคะ"

"ใบชาใจเย็นๆ ไม่มีอะไรหรอก ไอ้เต้มันไม่เป็นอะไรหรอก" คลินต์รีบเข้ามาปลอบใจ มือหนาโอบที่ไหล่เล็กของหญิงสาวและประคองตัวเธอเอาไว้ เพราะตอนนี้เธอแทบจะยืนไม่อยู่แล้ว

"พะ พี่เต้ อย่าเป็นอะไรนะ ไม่มีพี่ ชาก็ไม่เหลือใครแล้ว ฮึก.."

"ไอ้เต้มันไม่เป็นอะไรหรอก มันต้องไม่เป็นอะไร"

"พี่คลินต์..."

"ไม่ต้องร้องไห้ พี่บอกแล้วไง ว่ามันต้องไม่เป็นอะไร มันดวงแข็ง"

เขาพยายามปลอบใจแต่หญิงสาวที่อยู่ในอ้อมกอดของเขาก็อ่อนแอซะเหลือเกิน เพราะกลัวว่าพี่ชายจะจากโลกนี้ไป กลัวว่าตัวเองจะไม่เหลือใคร และพี่ชายคนนี้ก็สำคัญกับเธอมากจนเธอไม่อยากเสียเขาไป

"ฮึก..."

"ใบชา..."

เสียงเรียกที่ดังขึ้นจากทางด้านหลัง ทำให้หญิงสาวที่กำลังซุกหน้าอยู่กับอกแกร่งชะงักเงียบไป เหลือเพียงเสียงสะอื้นเบาๆ ก่อนที่เธอจะหันกลับไปมองทางด้านหลังตามเสียง

"ร้องไห้อะไรขนาดนั้น"

"พี่เต้!" ใบชารีบวิ่งเข้าไปกอดพี่ชายที่นอนอยู่บนเตียงโรงพยาบาล ถูกเข็นออกมาจากห้องฉุกเฉิน ถึงจะดูไม่เป็นอะไรมากแต่ทั้งแขนและขารวมถึงใบหน้าก็ถูกพันผ้าเอาไว้เต็มไปหมดเลย

"อั่ก! บะ เบาลูกเอ้ย"

"พี่ไม่ได้เป็นอะไรมากใช่มั้ย" ใบชาถามเสียงสั่นๆ

"ไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่ถลอกลึกไปหน่อย กระดูกกระเดี้ยวยังแข็งแรงดี"

"ฮึก...ชาตกใจมากเลยนะรู้มั้ย"

"พี่รู้ พี่รู้ เลิกร้องไห้ได้แล้ว พี่ก็ไม่เป็นอะไรแล้วนี่ไง" เตชินทร์ยกมือที่พันด้วยผ้าก๊อตหนาค่อยๆ เช็ดน้ำตาบนใบหน้าให้กับน้องสาวด้วยความอ่อนโยน

"ขอโทษนะครับ ต้องพาคนไข้ไปห้องพักฟื้นครับ"

"อ๋อ..ค่ะ"

เตชินทร์ถูกเข็นไปห้องพักคนไข้ และจะต้องแอดมิทเพื่อดูอาการ ถึงร่างกายภายในจะไม่ได้เป็นอะไร แต่แผลภายนอกก็ค่อนข้างลึกพร้อมที่จะติดเชื้อได้ตลอดเวลา

"เดี๋ยวชาเฝ้าพี่เองนะ"

"ไม่ต้องหรอก หมอให้ดูอาการคืนเดียวเอง พรุ่งนี้ก็ได้กลับแล้ว กลับไปนอนเถอะ เดี๋ยวก็ต้องไปเรียนอีก"

"หยุดเรียนสักวันมันจะเป็นไร พี่เป็นถึงขนาดนี้เลยนะ"

"แค่นี้ไกลหัวใจ"

"ไม่เอา ชาอยากอยู่กับพี่"

"อย่าดื้อสิ พี่ไม่เป็นอะไรจริงๆ พี่ไม่ได้อยู่คนเดียวสักหน่อยนะ มีพยาบาลเขาคอยมาดูแลตลอด"

"แต่ว่า..."

"กลับไปเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ก็ได้กลับแล้ว ออกจากโรงพยาบาลแล้วเราค่อยดูแลพี่ โอเคมั้ย"

"ก็ได้ค่ะ"

"เกิดอะไรขึ้นวะ ทำไมรถล้มเป็นสภาพนี้ได้" คลินต์เอ่ยถามขึ้นมา หลังจากที่สองพี่น้องนั้นพูดคุยกันเสร็จแล้ว ตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมาเตชินทร์ไม่เคยรถล้มเลย เขาเป็นคนที่ระวังมากๆ และก็ไม่ใช่คนที่ประมาทขนาดนั้นด้วย

"รถออกจากซอยมาชนว่ะ"

"ห๊ะ? แล้วคู่กรณีล่ะ?"

"หนีไปละ"

"เฮ้อ...เดี๋ยวกูให้ทนายที่กูรู้จักช่วยคดีนี้เอง อย่างน้อยแม่งก็ต้องมารับผิดชอบอ่ะ ไม่ใช่ซิ่งชนคนแล้วหนี"

"ขอบใจๆ"

"แล้วนี่อาการเป็นไงบ้างวะ สภาพดูไม่ได้เลย"

"ก็เจ็บอยู่ รถล้มแล้วก็ไถลไปอีกไกลเลย แผลก็เลยเป็นอย่างที่เห็น"

"งี้ก็คงต้องหยุดงานยาวเลยดิ"

"เออ คงต้องเป็นงั้นแหละ สภาพนี้ให้ไปทำงานยังไงไหววะ"

"เดี๋ยวกูช่วยเอง"

"อือ...ดึกแล้ว พาน้องกูกลับไปได้แล้ว"

"แต่ชายังไม่อยากกลับ" หญิงสาวพูดแทรกขึ้นมา

"ต้องกลับแล้วนะมันดึกแล้ว ต้องกลับไปนอน เราต้องตื่นเช้าไปเรียนนะ"

"อยู่นานกว่านี้อีกหน่อยไม่ได้หรอคะ"

"ไม่ได้ค่ะ ต้องกลับแล้ว"

"....." ใบชาทำหน้างอเพราะไม่อยากกลับ แต่เธอก็ไม่สามารถขัดใจพี่ชายได้

"ฝากดูแลน้องสาวกูด้วยนะ อยากพาไปเถลไถลที่ไหนล่ะ กลับคอนโดเลยนะ ไม่แวะเที่ยวที่ไหนด้วย"

"เออๆ รู้แล้วไม่พาไปไหนหรอก"

"พรุ่งนี้เลิกเรียนแล้ว เดี๋ยวชามาหานะ"

"ครับ คืนนี้เด็กดีของพี่ นอนคนเดียวไปก่อนนะ ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย"

"ไม่เป็นอะไรค่ะ นอนคนเดียวได้ แต่พี่เต้สิจะนอนหลับหรอ"

"หลับสิ หมอให้กินยาไปแล้ว เดี๋ยวก็หลับ"

"งั้นชากลับแล้วนะ"

"ครับ บ๊ายบายนะ"

"บ๊ายบายค่ะ"