บทที่ 6

"จะไปไหน"

"คุณให้เวลาฉันสามวันไม่ใช่เหรอคะ"

ชายหนุ่มยักไหล่เล็กน้อยเหมือนว่าอนุญาตให้เธอออกไปได้

เราจะเอายังไงดี ห้ามบอกคุณผู้ชายด้วย ถ้าจะเอาเรื่องนี้ไปคุยกับคุณทรงอัปสรก็ไม่กล้า เพราะเธอใกล้จะคลอดลูกแล้ว ถ้าคิดมากขึ้นมาเดี๋ยวก็เป็นอันตรายกับเด็ก

คุณนเรศวร.. จริงด้วยเราจะไปปรึกษาท่านดีไหม ข้าวปุ้นตัดสินใจแล้วว่าจะปรึกษาเรื่องนี้กับนเรศวร แต่ต้องรอคุยกันต่อหน้าไม่อยากจะโทร คืนนี้ไม่แน่ใจว่าท่านจะเข้ามาที่ทำงานไหม

แต่พอมาดูเวลาก็บ่ายคล้อยแล้วนอนก็ยังไม่ได้นอน ถ้ากลับไปกว่าจะถึงบ้านก็ค่ำอีก แต่ช่างมันแก้ปัญหาเรื่องนี้ให้ได้ก่อนแล้วกัน เนื้อก็ไม่ได้กินหนังก็ไม่ได้รองนั่งแถมยังต้องเอากระดูกมาแขวนคอตัวเองอีก

พอรถของข้าวปุ้นจอดเท่านั้นแหละคนที่มองทางอยู่ก็รีบเดินตรงออกมาหา

"เป็นยังไงบ้าง"

"ทางนั้นไม่ยอมลดให้ค่ะ"

"เธอไปพูดให้เขาไม่พอใจใช่ไหม ทำไมเรียกราคาโหดขนาดนั้น"

แทนที่จะโทษตัวเอง ทำไมต้องไปทำของโรงแรมเขาเสียหายด้วยยังมาโทษเราคนที่ไปเจรจาให้อีก

"มองอะไร" เกตุแก้วรู้ว่าที่ข้าวปุ้นมองหน้าตัวเองคงกำลังด่าในใจ

"ทางนั้นให้เวลาสามวันค่ะ คุณผู้หญิงหาทางเองแล้วกัน"

"อีข้าวปุ้น" ตอนที่ข้าวปุ้นกำลังจะเดินไปทางห้องของตัวเองก็ถูกกระชากตัวให้หันกลับมาก่อนจะถูกตบหน้าเข้าอย่างจัง

"โอ๊ยคุณตบฉันทำไม"

"ไม่รู้จักบุญคุณคน"

"ฉันจำได้ว่าคนที่มีบุญคุณกับฉันไม่ใช่คุณ"

"กำเริบเสิบสาน ฉันเป็นเมียเจ้าของบ้านหลังนี้ทำไมจะไม่ใช่ ไม่รู้ล่ะยังไงแกก็ต้องหาวิธีแก้ ห้ามบอกผัวฉันและก็ห้ามบอกลูกเขยฉันด้วย ผัวยัยอัปสรก็ห้ามบอก"

"อะไรนะ?" อุตส่าห์คิดว่าจะหาทางคุยกับเสี่ยนเรศวร ยังจะมาห้ามอีก "ถ้างั้นคุณก็หาทางแก้ปัญหาเองแล้วกัน" ไม่เคยโมโหให้ใครขนาดนี้มาก่อน ยิ่งกับผู้มีพระคุณได้แต่ก้มหน้าก้มตารับคำ ครั้งนี้มันอดทนไม่ไหวแล้วจริงๆ

กลับเข้ามาในห้องเธอก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็ขับรถออกมา กว่าจะไปถึงที่ทำงานก็ใกล้เวลาทำงานแล้ว

"อ้าวทำไมวันนี้มาเร็วจัง" มาถึงก็เห็นภาณุ

"คุณก็มาเร็วนะคะ"

"แล้ววันนี้คุณระย้ากับคุณอลิสมาไหมคะ"

"ขอหยุดสามวันตอนนี้อยู่ต่างจังหวัด"

"ไปฮันนีมูนกันเหรอคะ"

"เห็นบอกไปส่งญาติ"

อลิสพาแม่กับน้องกลับไปส่งบ้านส่วนระย้ากลับไปที่ทำงานเดิม เพราะข้าวของของเธอยังคงอยู่บ้านกาย ต้องกลับไปเคลียร์ห้องคืนคุณกายกับคุณพิมพ์ด้วย

ค่ำๆ ของคืนนั้นแขกก็ทยอยกันเข้ามา และมันก็เป็นแบบนี้ทุกวันอยู่แล้ว คนหาเงินก็เพื่อที่จะนำมาใช้หาความสุขให้กับตัวเอง

"เสี่ย?" จอยมองไปเห็นเสี่ยกระเป๋าหนักเดินเข้ามารีบลุกจากแขกที่กำลังรับอยู่

"หนูจะไปไหน"

"เดี๋ยวจะให้น้องคนใหม่มารับนะคะ"

"แต่คืนนี้ฉันจองหนูแล้วนะ"

"จอยเจอคนรู้จักค่ะขอตัวนะคะ"

"ไม่ได้" ลูกค้าคนนั้นไม่ยอมให้ไปดึงจอยลงมาสวมกอดไว้

"ห้องพิเศษว่างไหม" เข้ามาอัคคีก็ถามหาห้องพิเศษ พอดีว่ายังหัวค่ำเลยว่างอยู่ เขาเลยบอกให้พนักงานไปเรียกใครบางคนมาหา

"แขกห้องนี้เหรอ" ข้าวปุ้นเดินตามพนักงานมาจนถึงหน้าห้องพิเศษ

"ใช่ค่ะ"

ได้ยินพนักงานบอกว่าเป็นเพื่อนของเสี่ยเธอไม่รู้ว่าเพื่อนคนไหน เพราะเสี่ยมีเพื่อนหลายคนมาก แต่พอเปิดประตูเข้าไปถึงได้เห็นว่าเป็นเพื่อนคนไหน

"คุณมีธุระอะไรกับฉันคะ"

"มานั่งสิ"

ข้าวปุ้นคิดว่าเขามีทางเลือกให้เธอหรือเปล่าถึงได้มาหา หญิงสาวเลยเดินเข้าไปใกล้จังหวะนั้นก็ถูกอีกฝ่ายดึงตัวลงไปนั่งบนตัก

"คุณทำอะไร"

"หน้าที่ของคุณรับแขกอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ"

บ้าไปแล้วเขายังคิดว่าเราเป็นเด็กเอ็นอยู่หรือเนี่ย นึกว่าเขาจะรู้แล้วเสียอีกว่าเธอเป็นใคร

"ถึงแม้ฉันจะเป็นเด็กเอ็นแต่คุณก็ไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้..ปล่อยค่ะ"

จนถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่พูดความจริงอีกว่าไม่ใช่แบบที่เขาคิด ดีเหมือนกันในเมื่อเธออยากให้คิดแบบนั้นเขาแกล้งทำเป็นไม่รู้ต่อแล้วกัน

"ปล่อยก่อนค่ะฉันจะชงเครื่องดื่มให้" ใจจริงอยากจะลุกหนีออกจากห้องเหมือนคืนนั้น แต่เธอยังมีเรื่องอยากจะคุยกับเขาอยู่ ตอนนี้ไม่มีทางเลือกแล้วนอกจากจะตกลงกับเขาโดยตรง