LOGIN“ผมจะทำอะไรรึอยู่กับใคร คุณก็ไม่มีสิทธิ์มาตามหวงผมนะเฟย์ เราไม่ได้เป็นอะไรกัน และเลิกปล่อยข่าวว่าเราเป็นแฟนกัน เราตกลงกันแล้วไม่ใช่เหรอเฟย์”
“ตกลงอะไรกันคะ เฟย์ไม่สนหรอก ก็ภีมไม่มีใครมีแค่เฟย์ แล้วทำไมเราจะเป็นแฟนกันไม่ได้” “เฟย์ถึงผมจะไม่มีใคร ก็ไม่ได้หมายความว่าผมอยากมีแฟน ถ้าเราคุยกันไม่รู้เรื่องแบบนี้ก็จบกันไปดีกว่า ผมไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวาย” “จบงั้นเหรอคะ เป็นเพราะเด็กคนนั้นงั้นเหรอภีม” “ไม่เกี่ยวกับใครทั้งนั้นเฟย์ อย่าพาล จบคือจบ มันเป็นเพราะความต้องการของเราไม่ตรงกันแล้วต่างหาก ผมยังไม่อยากมีใคร ถ้าคุณจะคิดจริงจังขนาดนั้นผมให้คุณไม่ได้หรอก” “ไม่นะคะภีม เฟย์รักคุณนะคะ” เธอเดินเข้ามากอดเขา “อย่ารักผมให้เจ็บเลยเฟย์ ผมรักใครไม่เป็นหรอก ผมเป็นแบบนี้มันก็ดีอยู่แล้ว คุณไปเจอคนดีๆ เถอะ” ภีมจับบ่าเล็กดันออก และเดินออกไปจากตรงนั้นโดยที่ไม่หันมาสนใจเฟย์อีกเลย เขาตกลงกันกับเธอไว้ตั้งแต่ตอนแรกที่เธอเข้ามาพัวพันกับเขา ว่าจะคบกันแบบไหน เธอบอกว่าเธอโอเค เธอชอบความสัมพันธ์แบบFWBเหมือนกัน ไม่มีอะไรผูกมัด ไม่มีเรื่องส่วนตัว ไม่มีการหึงหวง มีแค่เซ็กซ์ อยากได้ก็ทักหาแล้วก็จบ แต่ในเมื่อเธอเริ่มจะล้ำเส้นเข้ามาเรื่อยๆ เขาก็ควรตัดปัญหา @Storm Club “มินนี่พอแล้วจะดื่มอะไรเยอะแยะ” มาโก้พยายามแย่งแก้วที่มีน้ำสีอำพันมาจากมือของน้อง “พี่มาโก้ไม่ต้องมาห้ามเลยนะ มินนี่จะดื่ม จะมาเป็นห่วงอะไร นี่ร้านของพี่พายุ มินนี่เมาก็ไม่เป็นอะไรหรอก” “ดื้อชะมัด เดี๋ยวพี่พายุจะดุเอาไง” “จะมาดุอะไรนักหนามินนี่โตแล้ว วันนี้พี่พายุก็ไม่เข้าร้านหรอก พี่มาโก้ก็ไม่ต้องบอกสิ มินนี่เมาก็ไปนอนคอนโด ไม่มีใครรู้หรอก พี่แค่ขับรถไปส่งที่คอนโดก็พอแล้ว” “โอเคก็ได้ ว่าแต่เรามีเรื่องอะไรทำไมถึงต้อง มาลงกับเหล้าบอกพี่หน่อย” มาโก้ถามน้องด้วยความเป็นห่วง “ก็เฮียภีมนะสิ เขามีแฟนแล้ว วันนี้หนูเจอผู้หญิงคนนั้นด้วย มันเจ็บมาเลยพี่มาโก้ เฮียภีมเขาหลอกหนูเขาไม่รักษาสัญญา” “ฮือ!” ว่าจบคนตัวเล็กก็ร้องไห้ “มินนี่ใจเย็น เฮียภีมเขาโตกว่าเราเยอะ การที่เฮียเขาจะมีแฟนมันก็เรื่องปกติ เราไปเรียนตั้งหลายปี อย่าไปจริงจังขนาดนั้นเลยนะพี่ว่า” “พี่มาโก้แต่หนูชอบเฮียภีมจริงๆ นะตอนอยู่ที่อเมริกา พี่ก็เห็นว่าหนูปิดกั้นทุกคนที่เข้ามา เพราะหนูชอบเฮียภีมมากไง ฮือ!” “โอเคๆ พี่เข้าใจ แต่ถ้าเฮียเขามีคนอื่นแล้ว เราก็ไม่ต้องไปสนใจดีไหม ตัดใจเถอะนะ คนเราไม่ใช่คู่กันจะทำยังไงได้ละ ไม่ต้องร้องแล้วนะ” มาโก้ไม่รู้จะทำยังไงได้แต่ปลอบน้อง เพราะตอนนี้มินนี่เอาแต่ร้องไห้ “พี่ให้หนูร้องเถอะ ก็หนูเสียใจ แล้วหนูก็ไม่รู้ว่าจะชอบใครได้เท่าเฮียภีมอีกไหม” “มานี่มา” มาโก้อ้าแขนกอดน้องลูบหลังเบาๆ เป็นการปลอบ “….” “อ้าว! สองคนพี่น้องอยู่นี่ด้วยเหรอ แล้วเป็นอะไรกอดกันทำไม” ไทเกอร์เดินเข้ามาและพนักงานของที่ร้านที่คุ้นเคยกันเป็นอย่างดี บอกว่ามาโก้กับมินนี่นั่งอยู่โต๊ะนี้เขาเลยเดินมาหา “เอ๊ะ! มินนี่ร้องไห้ทำไม” ไทเกอร์รีบนั่งลงบนเก้าอี้และถามน้องด้วยสีหน้าเป็นกังวล “ก็เพราะเพื่อนพี่ไทเกอร์นั่นแหละค่ะ ที่ทำให้หนูเป็นแบบนี้” “เพื่อนพี่เหรอ ใครกันที่กล้าทำน้องสาวพี่ร้องไห้ได้” เขาทำท่าคิด แกล้งกวนน้องไปแบบนั้น ทั้งที่รู้ว่าเป็นใครไปไม่ได้ “ก็เฮียภีมตัวดีไงละคะ จะใครอีก” มินนี่เช็ดน้ำตาและยกแก้วเหล้าดื่มต่อ “มินนี่พอแล้ว เดี๋ยวพี่คุยกับไอ้ภีมมันให้ดีไหมเลิกดื่มก่อน” ไทเกอร์รีบห้ามน้องอีกคนเพราะรู้สึกเป็นห่วง และดูเหมือนมินนี่จะเริ่มเมาแล้ว “มินนี่พี่พากลับดีไหมเราเมาแล้ว” มาโก้ช่วยพูดด้วยอีกคน “ไม่ค่ะมินนี่ยังไม่เมา แล้วพี่ไทเกอร์ก็ไม่ต้องไปพูดอะไรกับเฮียภีมทั้งนั้นนะคะ ไม่ต้องไปบอกว่ามินนี่ร้องไห้เพราะเขา แล้วก็ไม่ต้องไปบอกว่ามินนี่เมาเละเพราะเขาด้วย เพราะมินนี่จะ…” “จะอะไรรอฟังอยู่” ภีมเดินเข้ามาพอดี และพนักงานที่รู้จักกันเป็นอย่างดีบอกให้เขาเดินมาโต๊ะนี้ โดยที่ทุกคนไม่ทันได้สนใจมองมาที่เขา เพราะมัวแต่ตั้งใจฟังมินนี่ที่เริ่มพูดเสียงอ้อแอ้พูดอยู่ และเขามายืนฟังอยู่สักพักแล้ว มินนี่มองตามเสียงพูด พอรู้ว่าเป็นเขาก็เงียบไม่ยอมพูดอะไรต่อ เม้มปากแน่น ภีมนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆ มินนี่ มองคนตัวเล็กที่ตาบวมช้ำนิดหนึ่งแล้วเรียกพนักงานมาสั่งเครื่องดื่ม “ไอ้ภีมมึงไปเคลียร์กับกูหน่อยไหม วันนี้มึงทำน้องกูร้องไห้” ไทเกอร์พูดพร้อมกับมองเพื่อนรักด้วยสายตาเอาเรื่อง “พี่ไทเกอร์คะ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอกค่ะ” มินนี่รีบห้ามเพราะกลัวใจพี่ไทเกอร์เหมือนกัน “มินนี่เมื่อกี้น้องร้องไห้ แล้วยังไง จะไปปกป้องอะไรมันอีก” “กูว่ามินนี่เขาปกป้องมึงมากกว่าไทเกอร์” ภีมพูดขึ้นมาพร้อมกับหันมายักคิ้วให้ไทเกอร์ “ไอ้เวรภีมมึงจะพูดว่า กูสู้มึงไม่ได้งั้นเหรอ” ภีมไม่ได้โต้ตอบอะไร ยักไหล่ท่าทางกวนประสาทใส่เพื่อนรัก “ผมว่าเฮียสองคน นั่งดื่มเป็นเพื่อนกันไปดีแล้วครับอย่าวางมวยกันเลย เอาเป็นว่าเดี๋ยวผมพามินนี่กลับเอง” มาโก้รีบห้ามทั้งคู่ “พี่มาโก้ทำไมหนูต้องกลับ หนูยังไม่อยากกลับสักหน่อย คนที่เราไม่ได้ชวนสิ เขาควรจะลุกไปนั่งโต๊ะอื่น เรามาของเราดีๆ ทำไมเราต้องกลับ” มินนี่พูดและมองไปที่ภีมด้วยสายตาไม่พอใจ และหันมามองไทเกอร์ด้วยอีกคน“พี่ก็ขอให้มินนี่ของพี่มีความสุขในทุกๆ วัน ได้อยู่กับคนที่รักสร้างครอบครัวที่น่ารักต่อไป มิกกี้รอเลี้ยงหลานอยู่นะคะเฮียภีม” มิกกี้หันมายิ้มให้ทั้งเจ้าบ่าวแล้วก็เจ้าสาว มินนี่แอบน้ำตาซึม เข้ามากอดพี่สาวแน่น “เป็นภาพน่ารักของสองพี่น้อง เห็นแล้วรู้สึกอบอุ่นมากเลยครับ แต่ไม่ทราบว่าคุณมิกกี้มีแฟนรึยังครับ” คุณพิธีกรเอ่ยถาม “ไม่มีค่ะ” มิกกี้ตอบยิ้มให้คุณพิธีกร “ยื่นใบสมัครด่วนเลยนะครับหนุ่มๆ สวยขนาดนี้โสดได้ยังไงกันครับ”มิกกี้ยิ้มให้พิธีกร ก่อนที่จะโดนเรียกให้ไปถ่ายรูปกันต่อ พิธีการทุกอย่างดำเนินจนมาถึงช่วง After Party มินนี่เปลี่ยนชุดมาร่วมสนุก กับเพื่อน เฮียภีมคอยอยู่ใกล้ๆ ไม่ห่าง “มินนี่” มาลินเดินมาจับมือเพื่อนยิ้มแสดงความยินดี กับเพื่อนรัก “ชนแก้วกันหน่อยเจ้าสาวคนสวย”“ได้เลย” มินนี่ยิ้ม “สมหวังสักทีนะเพื่อนฉัน ไม่เสียแรงที่แกตามชอบเขามาตั้งนาน ชอบอยู่คนเดียวซะด้วย”“เอ๊ะ! คุณมาลิน อย่าบอกว่าแกรู้ว่าเป็นเฮียตั้งแต่วันที่เราไปลองรถกัน เพราะฉันไม่เคยให้ใครดูรูปเฮียภีมเลยนะ” ฉันมองเพื่อนด้วยสายตาคาดคั้น “ก็เออไง วันนั้นฉันเจอพี่มาโก้ อยู่กับเฮียภีม เขาเลยขอให้ฉันช่วยเรื่องตามง้อ
@บ้านคุณย่า “ภีม หนูมินนี่ ย่าคิดถึงจัง”“หนูก็คิดถึงคุณย่ามากเลยค่ะ กอดหน่อยสิคะ”คุณย่าอ้าแขนให้ฉันเข้าไปกอดท่าน “อื้อ! คิดถึงจัง” คุณย่ากอดฉันแน่น กวักมือให้เฮียภีมเข้ามากอดท่านด้วยเขาเดินเข้าไปกอดทั้งคุณย่าแล้วก็ฉันแน่น “ย่าคิดถึงทั้งคู่เลย ไปเถอะเข้าบ้านกัน”คุณย่าท่านได้รับรู้ถึงอาการบาดเจ็บของเฮียภีมบ้างแล้ว และพอได้รู้ว่าความจำทุกอย่างของหลานชายเริ่มกลับมาบ้างแล้วก็รู้สึกดีใจ “มินนี่ย่าขอบใจหนูมานะที่คอยดูแลเฮียภีมไม่ห่างเลย”“ห่างได้ที่ไหนละคะ ตามหนูตัวติดแจเลยค่ะคุณย่า”คุณย่ายิ้มเอ็นดูคนตัวเล็กที่ช่างพูด “มีอะไรจะฟ้องย่าไหม”“มีเยอะเลยค่ะ” ฉันหันไปมองคนตัวโตที่ทำเป็นยืนนิ่งไม่รู้ไม่ชี้ แต่ก็พูดขึ้นมาลอยๆ “อย่างเฮียจะมีอะไรให้ฟ้อง” ภีมอมยิ้มมองมินนี่“เรื่องเก่าจบไปแล้วอย่าสร้างเรื่องใหม่ก็พอ”คุณย่าพูดส่งสายตาดุหลานชาย “คุณย่าครับผมยังไม่หายดีเลยนะครับ อย่างดุผมสิครับ”“ย่าพูดเฉยๆ ไม่ได้ดุสักหน่อย หนูมินนี่เราไปทานข้าวกันเนอะ ย่าทำของอร่อยไว้รอหนูเยอะเลย” สองคนจับมือพากันเดินไปที่ห้องทานอาหาร “คุณย่าแล้วผมละครับ”“ตามมาสิ”“ใครหลานย่ากันแน่” เขาบ่นพึมพำคนเดียว แล้วก็เ
ภีมมองคนตัวเล็กที่ตั้งหน้าตั้งตาอมให้เขา อย่างรู้สึกเอ็นดู “มินนี่ พอก่อน เฮียจะไม่ไหว จะแตกเอา” เขาจับแก้มนุ่มให้หยุด และรีบคายเอ็นร้อนออกมา มินนี่เงยหน้ามองสบตาเขา “เฮียชอบไหมคะ”“ชอบมาก หนูเก่งมาก” เขาเช็ดน้ำลายที่เปรอะข้างปากให้เธอ แล้วจับแขนเล็กให้ลุกขึ้นยืน “เจ็บเข่ารึเปล่า เป็นรอยแดง”“ไม่ค่ะ”“ไปที่เตียงกันดีกว่า เราชอบบนเตียงเฮียจำได้”“จำแม่นอยู่เรื่องเดียว” ฉันอดแซวเขาไม่ได้ “หึ! แล้วก็จำได้ด้วยว่า หนูเสร็จบ่อย ท่าไหนก็เสร็จ” ว่าจบก็ลงไปนั่งบนเตียง มองคนแก้มแดงปลั่งที่ยืนนิ่งไม่ยอมขยับ “ถอดชุดสิเฮียไม่ไหวแล้วนะ อยากดูดนม”“โอ๊ย! อย่าจ้องกันแบบนั้นสิคะ หนูอาย แล้วดูเฮียพูดเข้าสิ แต่ละคำ”ภีมหัวเราะ “เร็วครับที่รัก”“ฮึ้ย! อย่างเร่งสิคะ” ฉันถอดชุดตัวเองมือไม้สั่น เพราะสายตาเขาที่จ้องอยู่แบบนั้น ไม่ยอมผละไปทางไหนเลย “ถอดเสร็จแล้วขึ้นมานั่งบนตักเลยครับ” ภีมขยับไปนั่งพิงหัวเตียง ฉันรีบตามขึ้นไปนั่งคร่อมบนตักเขา คนตัวโตไม่รอช้าโน้มหน้าเข้ามาจูบฟัดสองเต้าอวบทันที “คิดถึงนมเมีย เฮียอยากดูดตั้งแต่อยู่ที่โรงพยาบาลแล้วรู้ไหม แต่กลัวว่าถ้าได้ดูดนมจะอดใจไม่ไหว”“ดีแล้วค่ะ เพราะเฮ
คุณพ่อของภีมมาถึงโรงพยาบาล ปรากฏว่าเขาก็จำคุณพ่อไม่ได้ ท่านเลยไม่กล้าบอกเรื่องนี้กับคุณย่า “หนูมินนี่ พ่อฝากตาภีมให้หนูช่วยดูแลหน่อยได้ไหม พ่อจะไปขออนุญาตคุณพ่อคุณแม่ของหนูให้เอง ตอนนี้ตาภีมจำหนูได้แค่คนเดียว ถ้ามีหนูคอยอยู่ใกล้ๆ ภีมคงสบายใจ”“ได้ค่ะคุณพ่อเดี๋ยวหนูจะย้ายไปอยู่กับเฮียภีมที่เพนต์เฮาส์ของเฮียเองค่ะ”“ขอบใจมากนะ”“คุณพ่อกับคุณแม่ไม่ต้องห่วงนะคะ หนูจะทำตามที่คุณหมอแนะนำทุกอย่าง”คุณพ่อกับคุณแม่ของภีมยิ้มออกมาได้ ท่านรู้สึกดีใจที่มินนี่น่าจะยอมใจอ่อนกับลูกชายของท่านแล้ว “เฮียภีมหลับอยู่ คุณพ่อกับคุณแม่หิวกันรึเปล่าค่ะ หนูจะไปซื้ออะไรมาให้ทาน”“ไม่ต้องมินนี่ หนูนอนพักเถอะ เมื่อคืนก็ไม่ได้นอน เดี๋ยวพ่อจะพาแม่ไปหาอะไรทานเอง หนูไม่ต้องเป็นห่วง” “งั้นคุณพ่อพาคุณแม่กลับไปพักนะคะ คุณแม่ก็นอนไม่หลับทั้งคืนเหมือนกัน เฮียภีมหนูจะดูแลให้เองค่ะ” ฉันยิ้มให้คุณพ่อกับคุณแม่ของเขา รู้สึกเห็นใจทั้งคู่มากๆ เพราะลูกชายคนเดียวจำท่านไม่ได้ “คุณแม่ต้องพักผ่อนเยอะๆ นะคะ อย่ากังวลอะไรเดี๋ยวเฮียภีมก็หาย” ฉันพยายามปลอบใจทั้งคู่ “ได้จ้ะ ขอบใจมากนะลูกมินนี่”“ค่ะ คุณแม่”คุณพ่อคุณแม่ของเขากลับไปแ
มินนี่งง เฮียภีมเป็นอะไรทำไมไม่พูดกับคุณแม่ และก่อนที่ฉันจะได้เข้าไปหาเขา พยาบาลก็เข็นรถเขาออกไป เพื่อพาไปยังห้องพักผู้ป่วย โดยที่เฮียภีมก็ยังไม่เห็นว่าฉันมาด้วย “คุณแม่ คุณแม่คะ” ฉันเดินไปจับมือท่าน และพากันเดินตามเฮียภีมไปที่ห้องพักผู้ป่วย “มินนี่ ทำไมๆ ภีมเป็นแบบนี้ หนูเห็นไหมว่าภีมทำเหมือนไม่รู้จักแม่”“คุณแม่ใจเย็นๆ นะคะ เฮียภีมอาจจะเบลอเพราะฤทธิ์ยาอยู่ก็ได้ค่ะคุณแม่ พี่ไทเกอร์เข้าไปคุยกับคุณหมอแล้ว เดี๋ยวคงมาอธิบายให้พวกเราฟัง คุณแม่อย่าเพิ่งตกใจอะไรเลยนะคะ”คุณแม่พยักหน้าแล้วเดินไปกับมินนี่เงียบๆ สีหน้ายังคงเป็นกังวลอยู่มาก ไม่นานไทเกอร์ตามมา มินนี่กับคุณแม่ของภีมนั่งรอพยาบาลอยู่ตรงโซนรับแขกในห้องพักผู้ป่วย เพื่อให้พยาบาลได้ทำงานสะดวกขึ้น “คุณแม่ครับ มินนี่ออกมาคุยกันด้านนอกดีกว่าครับ” ไทเกอร์จับมือคุณแม่ประคองให้ลุกขึ้นและพากันเดินออกมาหาที่คุยกันตามลำพัง “คุณแม่ครับอาจารย์หมอบอกว่าภีมจะสูญเสียความทรงจำชั่วคราวนะครับ แต่ไม่ต้องตกใจ เพราะทุกอย่างจะกลับมาเป็นปกติ ผลทีซีสแกนก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร ผมคิดว่าทุกอย่างจะดีขึ้นภายในเร็ววันนะครับคุณแม่ มินนี่เราต้องช่วยดูแลเฮียภีมหน่อย
คุณพ่อของภีมได้ยินมาโก้พูดเลยเดินเข้ามาใกล้ๆ “มันเป็นใคร” ท่านถามด้วยสีหน้าขรึมจัด“คุณพ่อคะ ต้นเรื่องคงมาจากหนู” มินนี่พูดแล้วก็ร้องไห้ “มินนี่ไม่ต้องร้อง” มาโก้กอดน้องสาวเพื่อปลอบ “แต่ที่เฮียภีมต้องเจ็บตัว ก็เพราะหนูนะคะ”“มินนี่ไม่ร้องสิลูก เฮียภีมไม่เป็นอะไรหรอก” คุณแม่พูดปลอบเธออีกคน คุณพ่อครับ ไทเกอร์พาคุณพ่อของภีมไปนั่งที่เก้าอี้ แล้วเล่าเหตุการณ์ให้ฟังอย่างละเอียด ตั้งแต่ภีมมีปัญหากับเซกิครั้งแรก คุณพ่อฟังแล้วก็นิ่งเงียบไป ได้แต่ภาวนาของให้ลูกชายไม่เป็นอะไรมาก “….”คุณหมอเปิดประตูออกมาจากห้องผ่าตัด ทุกคนดีดตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้พร้อมกัน ไทเกอร์เดินเข้าไปหาอาจารย์หมอ “อาจารย์เพื่อนผมเป็นไงบ้างครับ” “ตอนนี้การรักษาผ่านพ้นไปได้ด้วยดี ไม่มีเลือดคลั่งในสมอง มีแขนซ้ายร้าว และอาการข้างเคียงอย่างอื่นต้องรอคนไข้ฟื้นก่อน”“ขอบคุณมากครับอาจารย์”พยาบาลเข็นเตียงคนไข้ออกมาจากห้องฉุกเฉินเพื่อพาภีมไปพักที่ห้องพักผู้ป่วยเพื่อคอยสังเกตอาการ มินนี่มองเขาที่มีผ้าพันแผลพันอยู่ที่หัว รู้สึกสงสารเขาแทบขาดใจ น้ำตาไหลพราก และเขายังไม่ฟื้น คุณแม่ของเขาเดินไปจับมือลูกชาย แล้วก็พากันเดินตามไปส่งเ







