บทที่ 11

เทวินมองจนแน่ใจแล้วว่าพ่อของเธอลงไปถึงชั้นล่าง เขาถึงได้กลับเข้าห้องที่ตัวเองเช่าไว้

สิ่งที่เขาเห็นในลิ้นชักมันยังคงติดตา และมันก็ทำให้เขาอดคิดไม่ได้ ว่าเธอใช้ของพวกนี้ด้วยเหรอ 

ชายหนุ่มสะบัดใบหน้าเพื่อสลัดภาพที่เพิ่งเห็นออกไป เพราะมันเป็นความชอบของแต่ละคน

เช้าวันต่อมา.. และวันนี้ก็เป็นวันหยุดอีกหนึ่งวัน

ประตูห้องทั้งสองเปิดออกมาพร้อมกัน สโนไวท์เห็นว่าห้องเทวินก็เปิด เธอจึงรีบปิดห้องตัวเองไว้ก่อน

ก๊อก..ก๊อก.. เขาเห็นแล้วว่าเธอเปิดห้อง แต่ที่รีบปิดคงเพราะเห็นเขาออกมา

"มีอะไร" แค่นี้ก็รู้แล้วว่าใครเป็นคนเคาะ

"พรุ่งนี้มีการประชุม พี่จะเดินทางแต่เช้ามืด ไปด้วยไหม"

"ไม่ไปเรียนหรือไง" ถ้าเป็นไปได้ไม่อยากคุยด้วยเลย

"โทรไปลาแล้ว"

"ขอคิดดูก่อน"

"ถ้าจะเดินทางไปด้วย ก็อย่าลืมโทรแจ้งอาจารย์ล่ะ" 

"อืม!" ทำยังไงถึงจะกล้าสู้หน้าเขาเนี่ย 

"อยากทานอะไรไหม เดี๋ยวซื้อขึ้นมาเผื่อ"

"ไม่!" รีบๆ ไปเถอะน่า พูดอยู่ได้ 

ก๊อก ก๊อก ผ่านไปเพียงแค่ครู่ก็มีเสียงเคาะประตูอีกแล้ว

"มีอะไรอีก"

"เราเอง"

"ข้าวหอมเหรอ?" ทีแรกคิดว่าเทวินมาเคาะอีก แต่พอรู้ว่าเป็นเพื่อน สโนไวท์ก็รีบมาเปิดประตู

"วันนี้วันหยุดไม่ไปไหนเหรอ" 

"ไม่ไป" 

"เป็นอะไรไม่สบายหรือเปล่า" ข้าวหอมเห็นใบหน้าของเพื่อนไม่สู้ดี 

"อยากตาย"

"เธอบ้าไปแล้วหรือไง กว่าจะเกิดมาเป็นคนได้" 

"ฉันแค่พูดเล่น"

"เรื่องแบบนี้ใครเขาพูดเล่นกัน ห้ามพูดอีกนะ"

"แล้วนี่มาทำไม"

"รูมเมทฉันพาเพื่อนชายมาที่ห้อง" 

"อะไรนะ ทำแบบนี้ได้ยังไง ห้องเช่าด้วยกัน" 

"คนเขามีแฟนก็แบบนี้แหละ" 

"แล้วทำไมเขาไม่ไปพักอยู่ด้วยกันล่ะ"

"อย่าพูดเรื่องนั้นเลย นี่เธอกินข้าวหรือยัง" ถ้ารูมเมทย้ายออกก็งานใหญ่เลยสิ เพราะค่าห้องจ่ายคนเดียวคงไม่ไหวแน่ ถ้าจะขอมาอยู่กับสโนไวท์ ก็ได้ยินเพื่อนบอกว่าชอบอยู่คนเดียว

"ยังไม่ได้กินเลย แล้วเธอล่ะ"

"ฉันว่าจะมาชวนเธอไปกินนี่แหละ ไปด้วยกันนะ" 

สโนไวท์เข้าไปหยิบกระเป๋าเงินและโทรศัพท์ แล้วก็ตามเพื่อนออกมา 

แต่ละคอนโดมีร้านอาหารอยู่ด้านล่าง เพื่ออำนวยความสะดวกให้กับนักศึกษาที่พักคอนโดนั้นๆ

"เฮ้ยวินมึงดูนั่นสิ"

"ดูอะไรวะ" เทวินที่เพิ่งจะนั่งทานข้าวกับแสตมป์เพราะเพื่อนนัดลงมา หันกลับไปมองด้านหลัง 

"น้องคนนี้สวยเฟี้ยวมากเลยว่ะ แถมเรียนเก่งด้วยนะเว้ย"

"แล้วทำไม"

"มึงว่ากูจะจีบติดไหมวะ"

"ปล่อยน้องเขาไปเถอะ"

"เอ้าไอ้นี่ไม่สนับสนุนเพื่อนเลย"

"มึงจะกินข้าวไหม ถ้าไม่กินก็กลับห้องมึงไป"

"กูว่าจะถามอยู่ มึงบ้าหรือเปล่าทำไมมาเช่าห้องที่นี่ไว้ด้วย"

"เรื่องของกู"

"เออพ่อคนรวย แล้วอย่าลืมจ่ายห้องนั้นด้วยล่ะ"

แสตมป์มองตามคนที่เพิ่งจะพูดถึง แต่เธอไม่ได้สนใจมองไปรอบๆ พอเข้ามาในร้านอาหารได้ ก็ตรงไปเลือกเมนู ก่อนที่จะหาโต๊ะนั่ง

"น้องครับนั่งกับพี่ไหม" แสตมป์เห็นว่าเธอมองมาที่นั่งพอดี 

โอ๊ยทำไมต้องมากินร้านเดียวกันด้วยเนี่ย

"เธอรู้จักรุ่นพี่เหรอ" ข้าวหอมกระซิบถามเพื่อน เพราะดูเหมือนรุ่นพี่ผู้ชายคนนั้นจะเรียกสโนไวท์

"ใครจะไปรู้จักล่ะ เราไปทานที่อื่นกันเถอะ"

"ไปที่อื่นได้ยังไงสั่งข้าวไว้แล้ว"

"ถ้างั้นเราไปกินมุมนั้นกัน" สโนไวท์เดินนำหน้าเพื่อนไปนั่งอีกมุมหนึ่ง

"โอ้โหหยิ่งแบบนี้กูชอบเลยว่ะ" 

"วิน.." เทวินยังไม่ได้พูดอะไร เสียงนี้ก็ดังขึ้นมาจากทางด้านหลังก่อน "ทำไมวินต้องมาทานข้าวที่ร้านนี้ด้วย"

"มึงบอกเหรอว่ากูอยู่นี่" 

"เปล๊าา" 

"วิน" วิชุดามาถึงก็ขยับเก้าอี้เข้าไปนั่งใกล้ๆ "วินยังไม่ตอบวิเลยนะ ว่ามาทานข้าวทำไมที่หอนี้"

"ทำไมเราถึงจะมาทานที่นี่ไม่ได้"

"ถ้างั้นวิขอทานด้วยคนนะ" วิชุดาเห็นแล้วว่าเทวินคงไม่อยากจะบอก 

"มึงไม่บริการแฟนหน่อยเหรอวะ" แสตมป์สะกิดถามเพื่อน เพราะถ้าผู้หญิงพูดแบบนี้นั่นหมายถึงอยากให้ผู้ชายไปสั่งอาหารมาให้ เพราะร้านค้าที่นี่ไม่ถือเมนูมาหา

"ไม่เป็นไรเดี๋ยววิไปสั่งเองก็ได้" ถ้าเฟิร์นมาด้วยก็คงจะดี วิชุดาก็เลยเดินไปดูว่ามีอะไรขายบ้าง "??" เดินไปใกล้จะถึงที่สั่งอาหาร แต่สายตาดันมองไปเห็นคนที่ไม่ชอบเอามากๆ 

พอได้อาหารแล้ววิชุดาก็เดินกลับมาหาเทวิน

"ทานนี่สิวินอร่อยนะ" วิชุดาแกล้งพูดเสียงดังเพื่อให้คนในร้านมองมา แล้วตักอาหารที่ตัวเองสั่งส่งไปป้อนฝ่ายชาย

"เราอิ่มแล้ว"

"วิน!" 

"ฝากมึงอยู่เป็นเพื่อนวิด้วยนะ" พอพูดกับแสตมป์จบเทวินก็ลุกออกจากโต๊ะไป   

เย็นวันเดียวกัน..

ก๊อก..ก๊อก..

"ใคร"

"ทำไมไม่เปิดอ่านไลน์"

"มีอะไร" 

"ตีสามตื่นทันไหม"

"ทัน" 

"ถ้างั้นตีสามจะมาเรียกอีกที" 

พอเสียงคนที่อยู่หน้าห้องเงียบ สโนไวท์ก็เลยเปิดประตูหลังห้อง เพื่อออกไปรับลม

"บ้าเอ๊ย!!" เรื่องที่เขาเห็นของในลิ้นชักมันยังวนเวียนอยู่ในหัว จนอยากจะกรีดร้องออกมาเพื่อระบาย 

แต่พอส่งเสียงนั้นออกไปแล้ว หญิงสาวก็มองซ้าย..มองขวา..เพราะเห็นคนที่อยู่ข้างห้องชะโงกหน้ามามอง และหนึ่งในนั้นก็คือคนที่อยู่ห้องเบอร์ 45 

 ก๊อก..ก๊อก.. แต่จังหวะเดียวกันนั้น ประตูห้องสโนไวท์ก็มีคนมาเคาะ

"ใครคะ" 

"พ่อเอง" 

"พ่อ?" คนที่พูดคำนี้ ก็คือเทวิน  

"พ่อมาพบเจ้าวินมัน"

"คุณพ่อมาพบพี่วินทำไมคะ"

"พ่อมีเรื่องจะคุยเปิดประตูก่อน" ศิลาได้รับรายงาน ว่าคนที่จะเข้าร่วมประชุมในวันพรุ่งนี้ มีรายชื่อลูกชายตัวเองด้วย ก็เลยอยากจะมาถามให้แน่ใจ