Spoil~ “ชะ..ช่วยด้วยค่ะ ใครก็ได้ช่วยด้วย” เมื่อจวนตัวจนทำอะไรไม่ได้แคทร้องตะโกนเรียกขอความช่วยเหลือจากคนแถวนี้ลั่น พร้อมน้ำตาเอ่อออกมาคลอเบ้าด้วยความกลัวสุดขีด ตี๋ยกมือขึ้นอุดปิดปากหญิงสาวไม่ให้ส่งเสียงดังออกมา “เงียบ” “อื้อ..อ่อย ช่วยด้วย” แม้จะถูกปิดปากไว้มันก็ไม่ได้ทำให้ความพยายามเอาตัวรอดของเธอลดลงได้ ยังคงส่งเสียงร้องอู้อี้ออกมาอย่างต่อเนื่อง “ไอ้เสือเอาผ้าออกมาโปะสิวะ รอให้คนแห่กันมาก่อนรึไง” “…..” ครั้นได้ยินคำพูดของเล้งเสือก็รีบหยิบผ้าสีขาวซึ่งพับทบกันขนาดพอดีมือที่โปะยาไว้ออกมาจากกางเกงยีน เขาเดินไปดึงหญิงสาวที่พยายามดีดดิ้นขัดขืนมาจากอ้อมกอดเพื่อน “พี่เสืออย่าทำอะไรแคทเลยนะ ปล่อยแคทไปถะ..อื้อ!”
View More"No! I object! You can't force me to marry a stranger!" Princess Natalia exclaimed.
An hour ago, her father, the King of Etholia, announced that whoever marries her youngest daughter would be the next ruler of his kingdom.Etholia was located in the northern part of Telluria. It was ruled by the ruthless and mighty King Lucius—considered to be the most powerful lycan.His kingdom was the most powerful and biggest fortress in Telluria. Even the vampire and the dragon clan were afraid of him. He was undefeated in countless battles and had won the hearts of his people.Although, he was feared by many, but to his family, he was a loving husband and father. He had three daughters—Princess Naila, Princess Nilenia, and Princess Natalia.Princess Naila was supposed to inherit the throne, but she was sick and was bedridden for four years now. While Princess Nilenia rejected to be the next heir.The youngest daughter of King Lucius was chosen to be the next ruler of Etholia. That was what everyone thought until a proclamation was given by the king itself."I have an announcement to make! As ruler of the most powerful kingdom in Telluria, I wanted someone to rule and protect my kingdom when I'm gone. You all know that my eldest daughter could not fulfill her duty because of her illness and my second daughter rejected the throne. I do not blame them for that. My youngest daughter would be in her eighteenth year of existence and is the rightful heir to the kingdom of Etholia. But I couldn't bare to give all the burden to her. So I have decided to choose a man for her and whoever my daughter marries would be the next king of my kingdom. He would rule beside my daughter and would have the same power and authority as her."Everyone was astounded by the king's sudden announcement. Some were glad and just accepted the decision. But rumors spread fast that the reason the king wanted a man for her daughter was that he didn't trust the princess."My decision is final Natalia! This is for the good of the kingdom and yours." King Lucius said.Natalia wanted to take the throne. That was her dream ever since she was a little girl. She accepted the fact that she was third in line, but she thought her dreams came true when her sisters could not ascend the throne.She was in her room, burying her face into the soft pillow. She wasn't crying. She was screaming.She was mad at her father's decision. But she couldn't blame him. She wasn't the best choice to rule the kingdom. Out of her father's three daughters, she hadn't proved herself to be worthy of the throne.Her eldest sister, Princess Naila, was smart, sophisticated, and kind. She had every trait of a ruler Etholia needed, except for the fact that she was diagnosed with a rare disease. The doctors said she would not live long and that her body should not take any burden so she could at least live for ten more years.Her sister Princess Nilenia was a genius. She was always on top of her class. She was also good at using swords and guns. She was a free-spirited woman and wanted to explore the world.While she was nothing compared to her sisters. She studied and was trained to become the next ruler of Etholia, but she knew her father and the elders did not trust her completely. She felt like there were eyes following and observing her every move. Waiting for her to fail."Natalia, my dear sister." It was Nilenia who came to her aid.She fixed herself and sat on the bed. Nilenia held her hands and smiled."You know already that this would happen. It may seem unfair, but father did it for you and the kingdom."She pouted. "I know that. But I felt like he doesn't trust me. I can rule without a husband. Maybe I have not proved anything yet, but I know I can.""You can, and I believe in you. Nalia too. I'm sorry for giving this burden to you. But I know that your dream is to rule our kingdom. You have the heart of a leader, Natalia. If father and the elders couldn't see that, then prove them wrong."Nilenia always knew what to say to encourage her. They couldn't talk to Nalia every day so she and Nilenia were closer to each other. But the three sisters formed a bond that no one could break."Do you think I should obey father and the elders?" She asked.Nilenia sighed. "I'm against it. But you have no choice. Unless you want to give up the throne. As I said, obey them now and at the same time show them what you're capable of even without a man."She let herself fall on the bed and Nilenia lay down beside her. They silently stared at the ceiling for a moment."Why do you think the Moon Goddess let the new generation choose their mates? I mean it would be easy if I just have to wait to meet him. At least I know he's the right one." She said."I don't know either. Maybe she saw you and the others were different from the rest of us." Nilenia commented.She frowned. "Different? In what way?""Well, you're stubborn and short-tempered. Your generation couldn't be controlled anymore. And even before you were born, there were creatures who chose their own partner and rejected the mating pull. So I think the Moon Goddess saw that and to avoid any pain and scars, she gave you the ability to follow your heart."They were Lycans. They've been in existence for a thousand years. The Moon Goddess Selene created them. They were supposed to have a mate chosen by the Goddess, along with other creatures, but it all changed on the day she was born."เข้าได้ไหมแก" "ฮึ่..คงต้องย้ายไปไลฟ์ต่อในเพจแล้วแหละ จะให้สร้างใหม่ตอนนี้ก็คงไม่ทัน" ไม่ว่าเธอจะพยายามเข้าแอคเคาน์เดิมกี่รอบก็เด้งออกทุกที ด้วยความที่ห่วงสินค้าล็อตนี้จะค้างสต๊อก จึงจำเป็นต้องย้ายไปไลฟ์ต่อที่เพจหลักของตัวเองแทน "ไอ้พวกเหี้ยนี่แม่งก็ว่างมากเนอะ มาป่วนคนจะทำมาหาแดก" คิดแล้วก็ยิ่งโมโห แคนดี้แสดงอารมณ์ออกมาทางสีหน้าและท่าทางอย่างชัดเจน "อย่าให้รู้นะเป็นใคร แม่จะตบให้กรามโยกเลย""....." หญิงสาวถอนหายใจเบาๆด้วยความเหนื่อยใจ ก่อนจะมาตั้งหน้าตั้งตาไลฟ์ขายของต่อในเพจ โดยที่แคนดี้ก็หันมาเปิดโน้ตบุ๊กแล้วช่วยเพิ่มสินค้าลงไปทีละแบบ เพื่อเวลาลูกค้าซีเอฟจะได้เด้งเข้าเครื่องเลย"มาครับทุกคนมาต่อกันในนี้แทนเนอะ พอดีช่องโดนปิด.."ขณะเดียวกันทางด้านของเสือก็ยกยิ้มมุมปากพลางหมุนโทรศัพท์มือถือในมือเล่นอย่างสะใจ ในเมื่ออีกฝ่ายกล้าบล็อกคนอย่างเขาก็กล้าแฮกช่องของเธอเหมือนกัน ไม่สนด้วยว่ากำลังทำมาหากินสนแต่ว่าใครเมินเขามันต้องเจอดีติ๊ง~และเป็นอีกครั้งที่เสียงแจ้งเตือนในโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ทำให้เขาชะงักกดหน้าจอดูปรากฏรายชื่อหนึ่งกำลังถ่ายทอดสด ซึ่งเขาก็ไม่ได้กดเข้าไปดูกลับเลื่อนเข้าแอปพ
วันต่อมา..@มหาวิทยาลัยww"บอกแล้วว่าไม่ต้องมาส่ง มันไกลก็ไม่เชื่อ" แคทบ่นทันทีที่ลงจากรถจักรยานยนต์ซึ่งจอดสนิทอยู่ตรงหน้าคณะ พร้อมกับถอดหมวกกันน็อคยื่นไปให้ก้าน"แล้วไง..ดีกว่าปล่อยให้มึงมาคนเดียว เดี๋ยวก็เจอแม่งอีก" มือหนาเอื้อมไปรับหมวกกันน็อคมาวางใส่ตะกร้าหน้ารถ ด้วยความเป็นห่วงไม่อยากให้เพื่อนต้องมาเจออะไรแบบนั้นอีก เลยทำให้เขาต้องพักจากการขับวินแล้วมาส่ง"นี่กะจะมารับมาส่งกูตลอดเลยหรือไง ไม่ต้องทำงานแล้ว?""เออถ้ากูว่างกูก็จะมารับมาส่งมึง จบไหม""ถ้าจะขนาดนั้นเอากูไปเป็นเมียเลยไหม" "ไม่อะ มึงไม่ใช่สเปคกู""หืม..กูประชดเนอะ" เธอถอนหายใจพลางเบะปากใส่คนตรงหน้าอย่างเอือมระอา เข้าใจนะว่าเพื่อนเป็นห่วง แต่จะให้เธอต้องมาคอยลำบากคนอื่นตลอดเวลามันก็ไม่ใช่นิสัยถ้าอะไรจะเกิดต่อให้มีคนคอยปกป้องก็ไม่มีประโยชน์อะไรอยู่ดี แถมยังทำให้คนคนนั้นเจ็บตัวอีกต่างหาก เธอไม่ต้องการให้ใครต้องมาเดือดร้อนเพราะชะตากรรมตัวเอง"แหมๆ เดี๋ยวนี้มีผู้ชายเหาะมาส่งถึงที่นี่เลยเหรอยัยแคท" เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นขัดจังหวะทั้งสองคนที่ยืนคุยกันอยู่ ทำเอาแคทกับก้านชะงักหันไปมองยังต้นทางของเสียง ก่อนจะเห็นเป็นแคนดี้เดิ
แกร็ก!ท่ามกลางความเงียบปกคลุมเสียงบานประตูถูกเปิดเข้ามาอย่างไร้มารยาทด้วยฝีมือของใครบางคน เรียกสติเสือที่กำลังยืนอัดควันเข้าปอดจ้องมองผ้าปูที่นอนเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำกาม และคราบเหงื่ออยู่นั้นให้ชักสีหน้าไม่สบอารมณ์หันไปมอง"ทำไรวะ" "ก่อนจะเข้าห้องคนอื่นที่บ้านมึงไม่สอนเรื่องมารยาทเหรอ" เขาผ่อนสีหน้าลงไม่สนใจคำถามของเล้งกลับถามกลับเสียงเรียบ แล้วเดินไปจิ้มบุหรี่ดับลงในถ้วยในสภาพนุ่งผ้าขนหนูผืนเดียว"โถ่ไอ้เวร..ทีหลังมึงก็ล็อกประตูไว้ดิ กูจะได้มีมารยาท" คนถูกจิกกัดเอ่ยหน้าตาย ไม่ได้รู้สึกสะทกสะท้านสักเท่าไหร่ "เข้ามาหากูมีอะไร""กูเข้ามาหามึงนี่ต้องมีอะไรด้วย เข้ามาเฉยๆไม่ได้?" ไม่ว่าเปล่าเล้งยังถือวิสาสะเดินเข้ามา ก่อนจะชะงักไปเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นคาบอะไรบางอย่างบนที่นอน "..นั่นคาบอะไร" ใบหน้าคมคายหันกลับมามองเจ้าของห้องอย่างแปลกใจ คงไม่ใช่อย่างที่คิดหรอกนะ"......" คำถามถัดมาของเพื่อนรักทำให้เสือเงียบไป มือหนาดึงลื้อผ้าปูที่นอนขึ้นกลบ แต่ทว่าเห็นแค่นั้นอีกฝ่ายก็รับรู้ได้ในทันที"เดี๋ยวนี้หัดเอาสาวมาแดกในห้อง แล้วไม่บอกพวกกู?" ทุกทีพวกเขาจะไม่พาใครเข้ามาเอาในห้องส่วนตัวมั่วๆ จ
หญิงสาวกรีดร้องลั่นอีกครั้งด้วยความเจ็บปวดแทบขาดใจ พลางสั่นเกร็งอย่างหนักเมื่อคนข้างบนพยายามอัดกระแทกความเป็นชายเข้ามาในกายคราเดียวจนสุดลำ โดยไม่ปิดโอกาสให้เธอได้เตรียมใจรับมือ "อืม~..ซี้ดดดด ยังแน่นเหมือนเดิม" ช่องทางรักที่ไม่ได้ผ่านการเล้าโลมใดๆมันคับแคบเสียจนเขาอดที่จะกัดฟันซี้ดปากออกมาไม่ได้ มือหนาจับแขนเรียวทั้งสองข้างซึ่งกำลังกำมือไขว้กันอยู่ตรงหน้าท้องแบนราบ ขยับสะโพกสอบเข้าออกอย่างเนิบนาบ"ฮือ..อะ..เอามันออกไป..จะ..เจ็บ" แคทน้ำตาไหลพรากส่ายหน้าบอกเสียงแหบแห้งทันทีที่รู้สึกชา ระบมตรงกลางใจความเป็นสาวที่ฉีกขาดอีกรอบ"ถ้าไม่อยากเจ็บมึงก็อย่าเกร็ง..อ๊า" เขาคลายมือข้างหนึ่งเอื้อมไปสอดนิ้วแกร่งเข้าไปในปากคนใต้ร่าง และค่อยๆแปรเปลี่ยนจังหวะจากเนิบนาบเป็นหยาบโลนปั่ก! ปั่ก! ปั่ก!"อื้อ..อึก!" เธอกัดฟันข่มความเจ็บแปลบจากความรุนแรงถูกเร่งขึ้นเรื่อยๆ โดยที่ไม่สนใจว่าร่างแสนบอบบางของเธอนั้นจะทรมานไปกับความป่าเถื่อนของเขาแค่ไหน "อ๊า..." ลำคอหนาคำรามเสียงกระเส่า เสือโน้มตัวลงไปนอนทาบทับ หญิงสาวรีบเบือนหน้าหนีเมื่ออยู่เขาตวัดเรียวลิ้นมาเลียน้ำตาบนแก้มนวลอย่างกับคนโรคจิต"อื้อ.." คนโดนกระทำก
"....." ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายบัดนี้มันเต้นแรงเหมือนจะหลุดออกมาอยู่ลอมล่อ แคทเลือกที่จะเงียบไม่ตอบคำถามของเสือ หากเพียงแต่ใจดีสู้เสือแล้วกลั้นใจก้มหน้าก้มตาเบี่ยงตัวเดินลงบันไดต่อทำไมต้องมาเจอเขาตอนที่ไม่อยากเจอด้วยนะ ซวยชะมัดยังไม่ทันจะผ่านตัวเขาไปก็ถูกมือหนาคว้าแขนของเธอเอาไว้อย่างแรงด้วยอารมณ์หงุดหงิดจากการถูกเมิน เป็นอะไรที่เขาเกลียดที่สุดหมับ!"อ๊ะ!" เจ้าตัวตกใจสะดุ้งตัวโยน พยายามแกะมือของเขาออก "เป็นใบ้รึไงถามไม่ตอบ""อึก..ปะ..ปล่อย" "มาที่นี่ทำไม? อย่าบอกว่ามาเอาของ" "เอ่อ..ปะ..เปล่า แค่มาทำธุระ" "ธุระ? ธุระอะไรกับใคร" คิ้วเข้มเลิกขึ้นด้วยความสงสัยว่าเธอจะมีธุระอะไรกับใครได้นอกจากเขา ซึ่งเขาไม่ได้ตามให้มาสักหน่อยว่าแต่ก็ดีเหมือนกันนะ..ลาบปาก"เอ่อ.." เอายังไงดีนะจะบอกเขาไปตรงๆดีไหม จะได้กลับบ้านสักทีเธอเหนื่อยเพลียกับการร้องไห้จะแย่อยู่แล้ว"ตอบดิวะ..จะเอ่ออะไรนักหนา" เสือว่าตะคอกให้ เมื่ออีกฝ่ายเอาแต่กระอึกกระอักไม่ทันใจคนอยากรู้ ที่เขาอยากรู้ไม่ได้พิศวาสหรือสนใจอะไรในตัวเธอนะ แค่ยากรู้ว่าใครถึงทำให้เหยื่ออย่างเธอกล้ามาเหยียบที่นี่อีกก็เท่านั้น"กะ..กับพี่เพลิงค่ะ" "ธุ
@บ่อนโจรแคทขัดขืนกรีดร้องราวกับคนบ้าเมื่อโดนลากเข้ามาในบ่อน และใช่..มันคือที่เดียวกันกับที่เธอถูกฉุดมาในคืนนั้น แม้จะเข้าทางด้านหลังแต่ทว่าเธอจำได้ฝั่งใจที่ที่มันทำร้ายชีวิตของเธอให้เกือบตายทั้งเป็นดวงตากลมโตสั่นระริกมองไปรอบๆอย่างหวาดระแวงขณะถูกกระชากขึ้นมาข้างบน ไม่ว่าเธอจะร้องดิ้นให้ตายก็ไม่อาจต้านแรงชายแปลกหน้าทั้งสองคนได้เลยตุ้บ!"โอ้ย!.." ร่างอรชรถูกเหวี่ยงลงบนพื้นปูนในห้องทำงานของพวกโจรหนุ่มอย่างแรง มือเล็กยกมากุมท้องน้อยทันทีที่ความเจ็บและจุกพุ่งเข้าเล่นงาน การกระทำของเธออยู่ในสายตาของใครบางคนที่นั่งพาดขามองอยู่บนเก้าอี้โต๊ะทำงาน พร้อมกับพ่นควันบุหรี่คละคลุ้งไปทั่วบริเวณ"พะ..พี่เพลิง! แค่กๆ" หญิงสาวกัดฟันเงยหน้าขึ้นไปมองก็ตกใจเอ่ยเรียกชื่อของคนตรงหน้าขึ้นเสียงสั่น ก่อนจะค่อยๆพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นถอยหลังช้าๆ พร้อมกับยกมือขึ้นมาปัดป่ายกลุ่มควันที่มันลอยเข้ามาปะทะในหน้าของเธอจนแทบสำลัก"เอาเบอร์คนชื่อเนเน่มา" "....." เธอชะงักไปทันทีหลังจากได้ยินชื่อเหมือนเพื่อนเธอหลุดออกมาจากปากของเพลิง 'เนเน่?..เนเน่ไหนเพื่อนของเราเหรอ คงไม่ใช่หรอกมั้ง' "หูตึง?" น้ำเสียงเยือกเย็นดังย้ำฉุด
Comments