LOGINShare
บทที่ 3 เดินทางไปต่างประเทศ
Last Updated:
2025-05-04 21:43:51หลังจากเจย์เดนออกจากเพนท์เฮ้าส์ก็มุ่งหน้าไปหาคริสตัล เมื่อเปิดประตูห้องพักฟื้น ดันพบชายคนหนึ่งกำลังโอบกอดน้องสาว เขาไม่รอช้าพุ่งไปอย่างไวก่อนคว้าร่างชายคนดังกล่าว
ผลัวะ! กำปั้นหนักของเจย์เดนซัดใส่หน้าอีกคน จนล้มกระแทกพื้น
“ว้าย!”
“มึงเป็นใคร กล้าดียังไงมากอดน้องสาวกู” ชี้หน้าด่าคนบนพื้น
“พี่เจย์อย่าทำเขานะคะ” คริสตัลร้องบอกพี่ชาย เธอจะลงจากเตียงไปช่วยแฟนหนุ่มก็ไม่ได้ เนื่องจากเคลื่อนไหวไม่ค่อยสะดวก
“มึงเป็นใคร กล้าดียังไงมากอดน้องสาวกู”
“เขาคือไต้ฝุ่น แฟนของน้องเองค่ะ”
“ไอ้นี่เองเหรอ ที่มันล่วงเกินน้อง” ไม่รอช้าไปคร่อมร่างไต้ฝุ่นและส่งหมัดหนักใส่หน้าหล่อของไต้ฝุ่นระรัว
“โอ๊ย!!”
“น้อง/คริส” เสียงร้องของคนบนเตียงเรียกสติสองหนุ่มหันมองตามกันและเรียกชื่อเธอพร้อมกัน
เพราะเธอพยายามจะไปห้ามปรามพี่ชายไม่ให้ทำร้ายร่างกายไต้ฝุ่น ทำให้ทรุดกายกองกับพื้น
“น้องเป็นอะไรไหม” มาเฟียหนุ่มวิ่งไปหาน้องสาวด้วยความเป็นห่วงพร้อมช่วยประคอง
“อย่าทำอะไรไต้ฝุ่นเลยได้ไหมคะ” เสียงของคริสตัลสั่นเครือ ตามด้วยหยาดน้ำใสอาบแก้มนุ่มทั้งสองข้าง
คนเป็นพี่ชายถึงขั้นใจอ่อนยวบกับคำขอร้องของน้องสาว แต่ยังไม่ยอมรับปากจะไม่ทำร้ายไต้ฝุ่น
“พี่เจย์…น้องขอร้อง”
“โธ่เว้ย!!”
“นะคะ” มือเล็กแตะลงบนท่อนแขนกำยำพร้อมส่งสายตาเว้าวอนมาเฟียหนุ่มทั้งน้ำตา
“มึงมานี้” เขาหันไปเรียกไต้ฝุ่นแทนการตอบคำถาม
“อย่าทำเขา”
“พี่ไม่ทำอะไรมันหรอก มานี่สิวะ” ประโยคท้ายหันไปตะคอกใส่แฟนหนุ่มของคริสตัล
“ครับ” ไต้ฝุ่นเดินมาหยุดข้างมาเฟียหนุ่ม สภาพเขาในตอนนี้สะบักสะบอม เสื้อผ้าขาดลุ่ย ใบหน้าช้ำและเลือดไหลมุมปาก
“มึงรักน้องกูจริงหรือเปล่า”
“ผมรักคริส” ว่าพลางช้อนตามองสาวคนรัก
“อืม” เมื่อได้ยินคำตอบน่าพึงพอใจจึงหันมาสนใจคริสตัลต่อ ก่อนช่วยพยุงหญิงสาวไปอยู่บนเตียงเหมือนเดิม
“ไต้ฝุ่น”
“ครับ”
“เจ็บมากไหมคะ”
“ไม่เลย” ไต้ฝุ่นเดินไปหาสาวคนรัก โดยเจย์เดนยอมหลีกทางให้
“ปากคุณมีเลือดด้วย” นิ้วเรียวแตะลงบนริมฝีปากแฟนหนุ่มแผ่วเบาด้วยความกลัวการสัมผัสของตนเองจะทำให้เขาเจ็บ
“ผมไม่เป็นไรครับ” เผยยิ้มแก่สาวคนรัก หวังให้คลายความกังวล
“ทำไมพี่ต้องทำร้ายไต้ฝุ่นด้วย” คริสตัลหันไปตำหนิพี่ชาย
“แล้วมันกล้าดียังไงมากอดน้อง” พูดพร้อมจ้องเขม็งไต้ฝุ่น
“น้องรักไต้ฝุ่น ขอร้องละอย่าทำเขา”
“ถ้ามันกล้ามาทำให้น้องเสียใจ พี่ไม่เอามันไว้แน่”
“ไม่ต้องห่วงครับ ผมรักคริส ไม่มีทางให้เกิดเรื่องแบบนั้นเด็ดขาด”
“แล้วกูจะคอยดู” ยกยิ้มมุมปาก ต่างฝ่ายต่างจ้องหน้ากันอย่างไม่ลดละ
“ไต้ฝุ่นคะ คุณกลับไปก่อนเถอะ” คริสตัลแทรกขึ้น เนื่องจากกลัวจะเกิดเรื่องขึ้นอีกครั้ง
“แต่คุณ…”
“เชื่อคริสนะคะ”
“อืม” เพราะไม่อยากเถียงกับคนบนเตียง ไต้ฝุ่นจำใจทำตามคำขอของคริสตัล ก่อนเดินออกจากห้องและปล่อยสองพี่น้องให้อยู่ด้วยกันตามลำพัง
“ไอ้นั่นเหรอ คนที่น้องรักนักหนา”
“ไต้ฝุ่นเขาเป็นคนดีนะคะ”
“จะเชื่อได้ไง” คิ้วเข้มเลิกขึ้นพลางเหลือบมองริมฝีปากอมชมพูกำลังขยับพูด
“ไม่ต้องห่วงค่ะ ไต้ฝุ่นไม่ใช่คนแบบนั้น”
“แล้วจะไม่บอกพี่จริงเหรอ มันเกิดอะไรกันแน่ในวันนั้น” เจย์เดนลองหยั่งเชิงน้องสาว เผื่ออีกคนยอมเล่าให้ฟัง แม้จะได้ยินจากโบนัสแล้วก็ตาม
“ไม่ค่ะ น้องไม่อยากนึกถึงมันอีกแล้ว” คนเพิ่งสูญเสียลูกน้อยยังทำใจไม่ได้กับเหตุการณ์ครั้งนั้น
“อืม” เมื่อคริสตัลไม่ยอมเล่าก็ช่าง เขาเองก็รอเอาคืนใครบางคนเช่นกันหลังเดินทางกลับอิตาลี จะเอาให้สาสมยิ่งกว่าความเสียใจของคริสตัล
หลายวันแล้วที่ณิชาถูกขังอยู่ในห้องนอนของเพนท์เฮ้าส์อันหรูหรา ไททันจะเป็นคนนำอาหารมาให้เธอรับประทานและนำเสื้อผ้ามาให้เปลี่ยนทุกวัน แต่ไม่ยอมบอกว่าจับเธอมาทำไม ส่วนเจย์เดนนับจากวันนั้นก็ไม่มาหาอีกเลย
แอ๊ด! เสียงเปิดประตูดังขึ้น ทำให้คนนั่งบนเตียงช้อนตามองก่อนเผยให้เห็นร่างกำยำของเจย์เดน
“คุณคะ” ณิชากระโดดลงจากเตียงและหยุดตรงหน้าเจย์เดน
“อะไร”
“คุณจับตัวฉันมาทำไมคะ”
ไร้เสียงตอบจากชายหนุ่ม นาทีต่อมาไททันและบอดี้การ์ดอีกสองคนเข้ามาก่อนจับแขนเธอคนละข้าง
“พาตัวไป”
“จะพาไปไหน ฉันไม่ไป” เธอมองคนเหล่านั้นอย่างหวาดหวั่น แล้วพยายามขัดขืนสุดฤทธิ์ ก่อนโดนโปะด้วยยาสลบ สักพักสติของคนตัวเล็กเริ่มเลือนรางและอ่อนระทวยในที่สุด จากนั้นเธอถูกพาไปทันที
ณิชาสลบไปนานเท่าไรไม่อาจล่วงรู้ กระทั่งเสียงสนทนาปลุกคนตัวเล็กบนเตียงตื่น นัยน์ตาคู่หวานเบิกขึ้นเชื่องช้า กวาดสายตามองรอบ ๆ อย่างมึนงงกับสถานที่ไม่คุ้นตา
“อื้อ” เธอยันกายลุกขึ้นนั่ง
“ตื่นสักที” เจย์เดนมองคนตัวเล็กอย่างเยาะเย้ยพร้อมเหยียดยิ้มด้วยความรังเกียจที่มีต่อณิชา
“ตอนนี้ฉันอยู่ไหน” เธอไม่สนใจเขาจะมองอย่างไร นอกจากอยากรู้คนตรงหน้ากำลังพาไปที่ไหน
“บนเครื่องบินส่วนตัวของฉัน”
“หมายความว่าตอนนี้ฉันอยู่บนเครื่องบินเหรอ” เธอเบิกตาโพล่ง
“อืม”
“จะพาฉันไปไหนคะ”
“อิตาลี”
“ไปทำไมคะ” เธอรีบกระโดดลงจากเตียงอย่างไว ไปหยุดข้างกายของเจย์เดน มือเล็กกระตุกชายเสื้อของเขาเพื่อรอคำตอบ ขณะนี้มึนงงและสับสนมากเหลือเกิน เกิดอะไรกับตนเองกันแน่ ทำไมถึงลงเอยแบบนี้
สายตาคมกริบเหลือบมองมือเรียวเอื้อมจับเสื้อของตัวเอง แล้วปัดออกอย่างรังเกียจ
“สกปรก”
คำพูดและการกระทำของชายหนุ่มทำเอาหญิงสาวชาวาบทั่วเรือนร่าง ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเจอใครร้ายกาจแบบนี้มาก่อน
“ช่วยบอกณิหน่อยได้ไหมคะ ณิทำอะไรผิด คุณถึงทำแบบนี้กับณิ” เธอเผลอเอ่ยสรรพนามแทนตนอย่างสนิทสนม ก่อนหยาดน้ำใสไหลอาบแก้มนุ่มอย่างกลั้นไม่ไหว หน้าหวานรีบเบือนไปอีกด้านและเช็ดคราบน้ำตาเร็ว ๆ กลัวเขาจะต่อว่าเธอแสร้งทำ
“ทำผิดแท้ ๆ แต่ไม่สำนึกผิด เลวสิ้นดี!!” เขาเน้นประโยคท้ายหนัก ๆ
“ฉันทำอะไรคะ” หันขวับมองคนตัวโต
“ทำอะไรไว้ก็น่าจะรู้ดีแก่ใจ ไม่ต้องให้คนอื่นต้องบอกหรอก”
“ฉันทำอะไรคะ!” เธอเริ่มโมโหเนื่องจากอีกคนไม่ยอมบอก
วาจาของคนตัวเล็ก ทำให้มาเฟียหนุ่มมองเธอปานจะกินเลือดกินเนื้อ หญิงสาวรู้สึกเย็นยะเยือกกับสายตาคมคู่นั้น จึงถอยหลังหนีจนเซลงบนเตียง
“เธอทำร้ายน้องสาวฉัน” เจย์เดนกระโดดขึ้นเตียง ฝ่ามือหนาบีบปลายคางมนอย่างแรง จนเธอนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ
“น้องสาวคุณ ใครคะ” คิ้วโก่งสวยเลิกขึ้น
“คริสตัล”
“คริสตัลเหรอ” เบิกตากว้างอย่างตกตะลึง เธอไม่เคยล่วงรู้มาก่อนคริสตัลจะมีพี่ชาย แถมยังโหดแบบนี้
“ทีนี้ก็รู้แล้วใช่ไหม ความผิดของเธอคืออะไร”
“ความผิดอะไรของคุณ” หน้าหวานสะบัดให้หลุดจากการเกาะกุมของมือใหญ่ ทอดสายตามองหน้าหล่อเหลาอย่างสับสน
“ทำอะไรไว้ก็รู้ดีแก่ใจ”
“ฉันทำอะไร คุณกำลังเข้าใจผิดหรือเปล่า”
“ไม่มีทาง” ปฏิเสธเสียงแข็ง
“คุณคะ ปล่อยฉันกลับไปเถอะ” เสียงหวานอ้อนวอน
“เฮอะ! อยากให้ฉันปล่อยงั้นเหรอ” จ้องมองคนตัวเล็กอย่างมีเลศนัย
“ค่ะ” พยักหน้าหงึก ๆ
“งั้นก็…” ว่าพลางกวาดสายตามองณิชาตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า
“อะไรของคุณ” ณิชารู้ทันที เขากำลังสื่อถึงสิ่งใดจากสายตาคมกริบมองมายังเธอ หญิงสาวถอยหลังชิดขอบเตียง ตวัดผ้าห่มคลุมเรือนร่าง
“ฉันไม่สนใจผู้หญิงสกปรกอย่างเธอหรอก” แสยะยิ้มชั่วร้ายใส่เธอ จากนั้นเดินจากไปทันใด ทิ้งความสงสัยให้แก่ณิชา
“ผู้หญิงสกปรกเหรอ” คนตัวเล็กนั่งชันเข่าโอบกอดตนเองอย่างปลอบประโลม
นาทีนี้ไม่รู้ต้องรู้สึกอย่างไรดี หลากหลายความรู้สึกยิ่งนัก ที่ไม่เข้าใจที่สุดคือทำไมเขาทำเหมือนเธอไปทำผิดอะไรมาซึ่งเกี่ยวกับคริสตัล
“มันเรื่องอะไรกันแน่” ปรายตามองประตูที่เพิ่งพ้นร่างสูงใหญ่ของเจย์เดน ทั้งสับสนและยุ่งเหยิงไปหมด
Latest chapter
กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 48 บทส่งท้าย 18+
ปลายลิ้นร้อนอุ่นตวัดเลียบนยอดถันสีหวาน ซึ่งกำลังท้าทายให้มาเฟียหนุ่มตักตวงตามความปรารถนา ก่อนฝ่ามือใหญ่อีกข้างจะยกขึ้นมาบีบขยำดอกบัวตูมอย่างหลงใหล“อื้อ อ๊า พี่เจย์คะ ทำไมดูดแรงแบบนี้คะ” เธอทั้งเสียวและรู้สึกดีในเวลาเดียวกัน“แล้วไม่ชอบเหรอ” ผงกหัวมองใบหน้าหวานและถามขึ้นขณะยอดถันคาปากหยัก“อื้อ ชอบมากเลยค่ะ” พยักหน้าหงึก ๆ สติเริ่มเลือนรางทุกทีการสัมผัสของมาเฟียหนุ่ม ส่งผลให้ณิชาอ่อนระทวยง่ายดาย ร่างกายอ่อนปวกเปียก ยอมให้เขาแตะต้องได้เต็มที่เจย์เดนพรมจูบทั่วเรือนร่างงดงาม ไม่วายประทับตราสีแดงกุหลาบตามจุดต่าง ๆ เธอในช่วงตั้งครรภ์รูปร่างอวบอั๋นมาก ไม่ว่าจะจับตรงไหนเต็มไม้เต็มมือไปหมด แล้วแบบนี้จะไม่ให้เขาหลงได้ยังไง“อื้อ อ๊า ทำไมตัวเมียหอมแบบนี้”“อื้อ พี่เจย์”กายสาวดิ้นพล่านไปมาเมื่ออีกคนเริ่มแยกขาเรียวออกจากกันกว้างและนำปลายลิ้นสากตวัดเลียปุ่มกระสัน“อื้อ อ๊า ตรงนั้น สะ เสียวเหลือเกิน” ณิชาร้องครางไม่เป็นภาษา มือเรียวสอดเข้าไปในเส้นผมนุ่มของคนตัวโตพร้อมกับขยุ้มเบา ๆ เพื่อระบายความเสียวซ่าน“หวานเหลือเกิน เมียจ๋า”ไม่ว่าจะชิมตรงไหนก็หวานบาดลิ้นไปหมด แล้วแบบนี้จะไม่ให้เขาคลั่งไคล้ใน
กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 47 อารมณ์คนท้อง
ณิชากลับไปหาเจย์เดนด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม หลังจากได้เคลียร์ใจกับสมายล์เรียบร้อย ทำเอาคนตัวโตกำลังจ้องมองหญิงสาวเกิดความรู้สึกประหลาดใจ“มีอะไรหรือเปล่าคะ ทำไมถึงจ้องณิแบบนั้น”“พี่แค่แปลกใจว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างที่ณิหายไปเมื่อกี้”“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ”“น่าสงสัย” มาเฟียหนุ่มขมวดคิ้วเข้าหากันพลางสังเกตปฏิกิริยาของคนตัวเล็ก“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ พี่เจย์ขี้สงสัยไปได้” คริสตัลแทรกขึ้น ก่อนหันไปยิ้มกรุ้มกริ่มกับณิชาราวกับอยากแกล้งมาเฟียหนุ่ม“ไม่ได้พาณิไปหาไอ้หนุ่มที่ไหนใช่ไหม” คนขี้หวงบอกอย่างไม่สบอารมณ์“ไม่รู้สิคะ” ยักไหล่ใส่พี่ชายอย่างไม่แยแส“คริส พี่ไม่ตลกนะเล่นแบบนี้”“ดุอะไรน้องล่ะ โน้นไปถามณิสิ” คริสตัลบุ้ยปากไปยังณิชาซึ่งเดินไปหาคาลอสกับคลอเดียตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว“ไม่กล้าไปถามณิละสิ” คริสตัลบ่นพึมพำ เธอรู้หรอกพี่ชายไม่กล้าดุหรือตำหนิณิชาเพราะกลัวโดนงอน อีกคนจึงมาเค้นถามจากเธออย่างนี้“บ่นอะไร”“เปล่า” ปฏิเสธเสียงสูง“พี่เจย์คะ เดินทางกลับอิตาลีอย่างปลอดภัยนะคะ ถ้าน้องว่างจะไปเยี่ยม”“อืม ดูแลตัวเองด้วยนะยัยตัวแสบ” ฝ่ามือหนาลูบหัวน้องสาวอย่างเอ็นดู แม้ว่าคริสตัลจะแต่งงานและมีลูกแล้ว แต่ยังคง
กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 46 เคลียร์ปัญหา
หลังจากทั้งสี่คนปรับความเข้าใจกัน คาลอสและคลอเดียก็ออกไปเล่นข้างนอกกับไททัน ส่วนณิชาถูกเจย์เดนรั้งไว้บนตักแกร่งพร้อมกอดแน่น“พี่เจย์ ปล่อยณิได้แล้วนะคะ”“อื้อ ไม่เอา ขออยู่แบบนี้หน่อย” เจย์เดนซบหน้าลงบนทรวงอกอวบอั๋นอย่างออดอ้อนราวกับลูกแมวน้อย “กลับไปทำงานได้แล้ว” เธอไม่ค่อยจะชินเลยกับเขาในโหมดนี้ เมื่อก่อนชอบทำหน้าดุและอารมณ์เสียใส่เธอเป็นประจำ“ทำไมชอบไล่พี่จังเลยครับ” ช้อนตามองคนตัวเล็ก“ถามจริงเถอะ ผู้ชายใจร้ายคนนั้นที่ชอบทำตัวเย็นชาใส่ณิหายไปไหนแล้ว”“อย่าพูดถึงมันเลย ไอ้คนนิสัยไม่ดีแบบนั้น รังแกได้แม้กระทั่งผู้หญิงตัวเล็ก ๆ แบบนี้ได้ไง” ว่าแล้วมาเฟียหนุ่มเอามือเล็กขึ้นมาจูบพร้อมชำเลืองมองคนตัวเล็กด้วยสายตาเย้ายวน“คนบ้า” หันหน้าหนีด้วยความเขินอาย สายตาของเขาจ้องมองปานจะกลืนกินเธอไปทั้งตัว จนใบหน้าหวานร้อนผ่าว“คืนนี้มานอนห้องพี่นะครับ”“ไม่เอาค่ะ” ขืนไปนอนด้วยมีหวังไม่รอดแน่“ทำไมล่ะครับ ไม่สงสารพี่หรือไง” กะพริบตาปริบ ๆ อย่างเว้าวอนเพื่อขอให้หญิงสาวทำตามความปรารถนาของตัวเอง“พี่เจย์อย่ามาใช้หน้าตาหลอกล่อณิแบบนี้นะคะ” ยิ่งรู้อยู่ว่าเธอพ่ายแพ้ให้กับใบหน้าหล่อ ๆ ของเขา“พี่รักณิน
กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 45 ปรับความเข้าใจกัน
“ณิชา…พี่ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น พี่ไม่ได้จะดูถูกณิเลยนะครับ พี่แค่ไม่อยากให้ณิพาลูกไปไหน” เงยหน้ามองแม่ของลูกทั้งน้ำตา เขาไม่อยากพบเจอการจากลาเหมือนในอดีต แค่ครั้งเดียวก็พอแล้ว“เป็นอะไรของคุณ” เป็นครั้งแรกเห็นน้ำตาของคนตัวโต “ร้องไห้ทำไมคะ” นิ้วเรียวปาดน้ำตาบนแก้มอีกคนอย่างอ่อนโยน แต่เจย์เดนไม่หยุดร้องยังคงปล่อยน้ำตาไหลราวกับทำนบแตก“ถ้าครั้งนี้ทิ้งพี่ไปอีก พี่คงได้ตายแน่ ๆ”“เป็นอะไรของคุณ” คำพูดกับท่าทางของมาเฟียทำเอางุนงงไปหมด จู่ ๆ ทำไมถึงร้องไห้สวนทางกับตัวตนของเขาอย่างสิ้นเชิง ยิ่งเขาเป็นแบบนี้ยิ่งทำให้ใจเธออ่อนยวบ“ฮึก ฮือ ๆ พี่รักณินะครับ รักมากเหลือเกิน”“คุณเจย์” คำสารภาพรักของเจย์เดน ณิชาถึงกับชาวาบจนคิดว่าตัวเองหูแว่วหรือฝันไป“พี่รักณินะ รักมานานแล้ว ขอโทษเมื่อก่อนทำร้ายณิสารพัดโดยที่ไม่ฟังคำพูดณิสักครั้ง พี่มันแย่เอง” เจย์เดนพูดตัดพ้อมากมาย“หยุดร้องไห้ก่อนเถอะ คุณเจย์” ยิ่งช่วยซับน้ำตาให้เขามากเท่าไร อีกคนยิ่งปล่อยโฮมากเท่านั้น จนเธอรู้สึกเหนื่อยใจเหลือเกิน“ขอร้องนะคนดี อย่าทิ้งพี่ไปเลย” หยาดน้ำตาพรั่งพรูเปื้อนใบหน้าหล่อคมต่อเนื่อง ซึ่งไม่มีท่าทีจะหยุดง่าย ๆ“ใจเย็น
กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 44 อย่าทิ้งกันเลย
สายลมยามเย็นพัดพลิ้วกระทบผิวกายคนตัวเล็กซึ่งนั่งปูเสื่อใต้ต้นไม้ใหญ่ ส่วนเด็ก ๆ วิ่งเล่นบริเวณนั้นโดยป้าแม่บ้านคอยดูแลอย่างใกล้ชิดหลังจากรู้ว่าตัวเองตั้งครรภ์ลูกคนที่สาม พักหลังมานี้หญิงสาวค่อนข้างเหม่อบ่อยเป็นพิเศษ ใจไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว เนื่องจากคิดไม่ตกเรื่องเด็กในท้อง กลัวว่าหากคลอดออกมาแล้วจะลำบากกว่าเดิม ลำพังเลี้ยงดูคาลอสกับคลอเดียแทบไม่ไหวอยู่แล้ว ถึงกระนั้นไม่คิดจะเอาเด็กออกเด็ดขาดหรือบอกเจย์เดนให้รับรู้เช่นกันในเมื่อเขาไม่ได้รักเธอ ฉะนั้นไม่อยากเอาลูกมาเป็นข้อผูกมัดระหว่างกัน อีกอย่างไม่คิดยกลูกให้เขาเช่นกัน เธอเคยมีประสบการณ์เรื่องพ่อแต่งงานใหม่แล้วโดนแม่เลี้ยงรังแก ซึ่งไม่ปรารถนาให้ลูกพบเจอเหตุการณ์เลวร้ายแบบเดียวกับเธอ ไม่ต่างจากฝันร้าย“กลุ้มใจจังเพราะท้องหรือเปล่านะถึงคิดมากแบบนี้” ใบหน้าหวานเหลือบมองวิวข้างหน้า เป็นแม่น้ำที่มีผู้คนปั่นเรือเป็ดอย่างเพลิดเพลิน“หม่ามี้ครับ” คาลอสตะโกนเรียกผู้เป็นแม่พลางวิ่งมาหาณิชาก่อนนั่งลงด้านข้าง“เล่นจนเหนื่อยแล้วเหรอ” ว่าแล้วชำเลืองมองคลอเดียกำลังวิ่งเล่นอย่างไม่รู้จักเหนื่อย จากนั้นส่งยิ้มหวานให้กับลูกชายตัวน้อย“ไม่สนุกเลยค
กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 43 จำเป็นต้องจากไป
อากาศเย็นฉ่ำจากเครื่องปรับอากาศราคาแพงกำลังทำงาน ส่งผลให้ณิชานอนหดตัวด้วยความหนาวสะท้านทั่วทั้งกาย แขนบอบบางวาดวงพื้นที่ว่างข้างกายก่อนพบความว่างเปล่า“หายไปไหน” เบิกตาขึ้นเชื่องช้าและกลอกตามองหาทั่วห้องหลังจากจบศึกรักเมื่อคืนเธอจำได้แค่ว่าตอนอยู่ในห้องน้ำ เธอกับเขากำลังแช่น้ำสมุนไพรในอ่าง จากนั้นภาพตัดไปเลยและตื่นขึ้นมาอีกทีในเช้าวันใหม่“คาลอส คลอเดีย” ณิชาเพิ่งนึกขึ้นได้ทิ้งลูกไว้ในห้องนอนอีกห้องตามลำพังจึงเด้งตัวลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ก่อนก้มหน้าสำรวจตัวเองอยู่ในสภาพชุดนอนซึ่งไม่ต้องบอกพอเดาออกใครเป็นคนสวมใส่ให้“ห๊ะ!! สิบโมงแล้วเหรอ” ดวงตากลมโตปะทะกับนาฬิกาบนโต๊ะข้างหัวเตียง จากนั้นกระโดดลงจากเตียงด้วยความเป็นห่วงลูก ๆ ทันทีที่เท้าเล็กแตะพื้น ร่างเล็กทรุดกองกับพื้นด้วยความรู้สึกเจ็บแปลบทั่วสรรพางค์กาย“อึก เจ็บจัง” แขนเล็กยกขึ้นกุมหน้าท้อง ถึงกระนั้นเธอไม่ได้นั่งอ้อยอิ่ง พยายามแบกร่างกายปวดระบมออกไปข้างนอก“หม่ามี้” ทันทีณิชาปรากฏเด็ก ๆ ทั้งสองคนวิ่งมาโอบกอดขาผู้เป็นแม่อย่างดีใจ“หม่ามี้ขอโทษนะคะ คาลอสกับคลอเดียหิวแย่เลย” หญิงสาวนั่งย่อง ๆ อยู่ระดับเดียวกับลูกทั้งสองและลูบหัวเด็กน้
You may also like
