MasukShare
บทที่ 4 พยายามอธิบายความจริง
Terakhir Diperbarui:
2025-05-06 17:34:19การเดินทางจากไทยไปอิตาลีใช้เวลาค่อนข้างนานพอสมควร กว่าจะถึงก็เข้าสู่วันใหม่
ขณะนี้ณิชาไม่สามารถขัดขืนอะไรได้เลย หญิงสาวจำเป็นต้องทำทุกอย่างตามคำสั่งของเจย์เดน ไม่ว่าเขาจะพูดหรือกระทำสิ่งใดก็ตาม หากยังอยากมีชีวิตก็ควรเชื่อฟัง
“รีบเดินสิวะ ลีลาอยู่ได้” มาเฟียหนุ่มสั่งเสียงเข้ม ขณะกำลังย่างกรายไปขึ้นรถตู้ที่จอดรอ
“ฉันอยากกลับบ้าน” กวาดสายตามองรอบข้างซึ่งเป็นสถานที่แปลกใหม่ ไม่คุ้นเคยสำหรับหญิงสาวสักนิด
“กล้าดียังไงมาพูดแบบนี้ เธอไม่มีสิทธิ์นั้นสักหน่อย” มาเฟียหนุ่มผลักไหล่บอบบาง กระทั่งณิชาล้มลงบนพื้น ส่วนเขาจากไปทันใด ไม่วายสั่งลูกน้องคนสนิทให้พาเธอไปยังรถตู้
“ลุกไหวไหมครับ” ไททันถามอย่างอ่อนโยน เขายื่นมือให้เธอ
“ทำไมเจ้านายของพวกคุณใจร้ายจัง”
“รีบไปเถอะ ถ้าคุณไม่อยากโดนไปมากกว่านี้” ไททันไม่ตอบคำถามณิชา เขาตัดบทและช่วยพยุงหญิงสาว จากนั้นพาเธอไปยังรถตู้คันหรู ก่อนมุ่งหน้าสู่คฤหาสน์
รถตู้เคลื่อนตัวตามท้องถนน กระทั่งถึงสถานที่มุ่งหมาย ณิชามองประตูรั้วเปิดกว้างต้อนรับเจ้าของ เธอทอดสายตามองความงดงามตั้งตระหง่านเด่นเบื้องหน้าอย่างตกตะลึง
‘รวยขนาดนี้เลย’ พูดในใจพร้อมเหลือบมองเขาที่นั่งไขว่ห้างข้างกัน ไม่ว่าเขาจะทำสีหน้าอย่างไรยังคงดูดีไม่เปลี่ยน จนเธอแอบเคลิ้มชั่วขณะได้มองหน้าหล่อ
“ถึงแล้วครับ”
“คะ” เสียงของบอดี้การ์ดหนุ่ม ทำให้เธอสะดุ้งตื่นจากภวังค์ เมื่อมองข้างกายปรากฏว่าคนตัวโตหายไปแล้ว
“ลงไปตอนไหน” บ่นพึมพำ แล้วก้าวเท้าเล็กลงจากรถและตามหลังไททันเข้าไปข้างในบ้าน
นัยน์ตากลมโตหันมองอย่างแอบชื่นชมในใจเงียบ ๆ ภายในคฤหาสน์ตกแต่งได้สวยงาม เฟอร์นิเจอร์แต่ละชิ้นราคาไม่ต่ำกว่าหลักแสน ระยิบระยับจนแสบตาไปหมด
คนตัวเล็กไปหยุดหน้ามาเฟียหนุ่มที่นั่งบนโซฟา โดยมีเหล่าแม่บ้านและบอดี้การ์ดหลายสิบคนยืนเรียงรายกัน
“กว่าจะมา”
“ขอโทษค่ะ” ก้มหน้าสำนึกผิด เม้มริมฝีปากเข้าหากันด้วยความโกรธ เธอโมโหเขามากแต่ทำอะไรไม่ได้
“ทุกคนจงฟังให้ดี ผู้หญิงคนนี้มาอยู่ในฐานะเชลยของฉัน เพราะฉะนั้นถ้าใครเห็นผู้หญิงคนนี้หนีไปเมื่อไร รีบแจ้งฉันทันทีหรือถ้าใครคิดช่วย ฉันเอาตายแน่!” เจย์เดนเด้งตัวไปหาคนตัวเล็ก มือหนาเชยคางมนพร้อมกับประสานสายตากัน รังสีอํามหิตแผ่ซ่านจากตัวเขาส่งผลให้ณิชาตัวสั่น
“เข้าใจไหม” เอ่ยถามเสียงดังลั่นระหว่างกวาดสายตามองทุกคน
“ครับ/ค่ะ” ทั้งหมดประสานเสียงตอบรับเจ้านาย
“ส่วนเธออย่าคิดที่จะหนีถ้ายังอยากมีชีวิต”
“คุณมันเลวที่สุด”
“หึ! ฉันจะถือว่าเป็นคำชมละกัน” เขาปล่อยมือจากคางกลมกลึง แล้วดันเธอเล็กน้อย ทว่าอีกคนกลับล้มลงกระแทกพื้นง่ายดาย
ณิชาชำเลืองดูผู้คนรอบข้าง สายตาแต่ละคนจ้องเธออย่างไม่เป็นมิตร ทุกคนทำราวกับเธอเป็นศัตรูคู่แค้นกันมาเนิ่นนาน
“ป้าแมรี่พาเชลยของผมไปพักหน่อย”
“ค่ะ” หัวหน้าแม่บ้านตอบรับคำสั่งของเจ้านายหนุ่ม เมื่อได้ยินว่าณิชาคือเชลยจึงไม่ถนอมก่อนกระชากแขนเล็กของสาวเอเชียรุนแรงจนแทบหลุดจากบ่า
“เจ็บนะคะ” ณิชาบอกหญิงวัยกลางคนด้วยโทนเสียงไม่พอใจ
“ไม่ตายหรอก” ไม่ใช่คำพูดของแมรี่ แต่เจย์เดนเป็นคนกล่าว เขามองเธออย่างเย้ยหยัน ใครก็ตามที่ทำร้ายน้องสาวเขาจะไม่มีวันปล่อยไปเด็ดขาด
ณิชาหันขวับมองเขา ผู้ชายคนนี้ไม่เห็นเธอเป็นมนุษย์เลย
“พาไปได้แล้ว”
“ค่ะบอส” แมรี่โค้งตัวทำความเคารพเจ้านาย จากนั้นจูงแขนของณิชากึ่งลากพาไปที่พัก
ภายในห้องขนาดเล็กมีเฟอร์นิเจอร์เพียงไม่กี่ชิ้น ณิชานั่งกอดเข่ามุมหนึ่งของห้อง ทบทวนเรื่องราวมากมายที่พรั่งพรูเข้ามาในชีวิตอย่างไม่เข้าใจ
ทุกอย่างเกิดขึ้นค่อนข้างเร็วมากทำเอาตั้งรับไม่ทัน แค่เพียงไม่กี่วันเธอก็มาอยู่อิตาลีแล้ว ทั้งที่ชีวิตก่อนหน้านี้ค่อนข้างธรรมดามาก ๆ แค่บังเอิญช่วยคริสตัลจากสมายล์ในวันนั้น เรื่องราวต่าง ๆ เปลี่ยนผันจากหน้ามือเป็นหลังมือ
“ทำไมเขาคิดว่าเราทำร้ายคริสตัลกัน” เธอบ่นพึมพำและทอดสายตามองวิวนอกหน้าต่าง
ขณะนี้เป็นเวลาสองทุ่มครึ่ง จากท้องฟ้าสดใสก่อนหน้ากลายเป็นมืดมิด เธอเพิ่งรับรู้ประเดี๋ยวนี้ว่าตัวเองจมปลักกับความคิดนานขนาดนี้ ก่อนความคิดหนึ่งแวบเข้ามาในหัว
“หรือว่าเขาจะเข้าใจว่าเราเป็นคนผลักคริสตัลตกบันได” คนตัวเล็กเด้งตัวลุกขึ้นยืนพรวด ไม่ว่าอย่างไรต้องอธิบายความจริงให้กระจ่าง เธอจะไม่ยอมอยู่ที่นี่ให้เขารังแกเด็ดขาด
หญิงสาวรีบออกจากห้องมุ่งหน้าไปยังห้องโถงที่คาดว่าเขาน่าจะอยู่ที่นั่น
“เธอ ๆ เห็นเจ้านายเธอไหม” ณิชาสะกิดสาวใช้คนหนึ่งที่บังเอิญผ่านมาพอดี ทว่าอีกคนมองเธอเหยียด ๆ ก่อนจากไป
“เฮอะ! รู้หรอกว่าไม่ชอบ ไม่เห็นต้องแสดงออกชัดเจนขนาดนั้น” เธอบอกอย่างไม่สบอารมณ์
เมื่อไม่รู้ว่าคนตัวโตไปไหน จึงรอคอยเขายังห้องโถงเกือบหนึ่งชั่วโมง กระทั่งได้ยินเสียงรถไม่รีรอรีบวิ่งไปยังที่หมาย ก่อนพบกับเจย์เดนมีสภาพโซซัดโซเซ โดยไททันช่วยพยุงผู้เป็นนายเข้าข้างใน
“คุณคะ”
“ใครวะ” คนเมาพอมีสติเงยหน้ามองณิชา
“ฉันขอคุยด้วยได้ไหมคะ”
“เชิญกลับไปพักก่อนเถอะ คืนนี้บอสไม่ค่อยสะดวก” ไททันเอ่ยขึ้น
“แต่ฉันมีเรื่องสำคัญ” เธอมองบอดี้การ์ดหนุ่มอย่างอ้อนวอน
“เชื่อผมเถอะครับ”
“นะคะ”
“แต่ว่า…” ไททันพูดได้เพียงเท่านั้น เจย์เดนยกแขนกำยำขึ้น บ่งบอกให้หยุดโต้เถียง
“ไปพักเถอะไททัน ฉันจัดการเอง”
“ครับ” เมื่อเป็นคำสั่งของเจ้านาย บอดี้การ์ดจำยอมจากไปง่ายดาย ปล่อยให้ณิชาและเจย์เดนอยู่ตามลำพัง
“มีอะไร”
“ฉันอยากรู้ว่าทำไมคุณถึงคิดว่าฉันเป็นคนทำร้ายคริสตัล ฉันเป็นคนช่วยชีวิตน้องสาวของคุณต่างหาก”
“ช่วยชีวิตเหรอ น่าเชื่อถือตายแหละ” จบคำพูด เจย์เดนเดินผ่านหน้าณิชา
“คุณต้องเชื่อฉันนะคะ” เมื่อเขาหนี เธอไม่ยอมให้เป็นอย่างนั้นจึงวิ่งไปขวางหน้า
“ถอยไป”
“คุณต้องฟังฉันค่ะ ฉันไม่ได้ทำร้ายคริสตัล ฉันไม่รู้หรอกนะว่าใครเป็นคนบอกคุณ แต่คุณต้องปล่อยฉันกลับบ้าน”
“ปล่อยกลับเหรอ ฝันไปเถอะ” ฝ่ามือใหญ่บีบท่อนแขนเล็กรุนแรง เขาแค้นผู้หญิงตรงหน้ามากที่ทำผิดแล้วไม่ยอมรับ ยิ่งเห็นหน้ายิ่งขยะแขยง
“เจ็บนะคะ”
“แล้วตอนทำร้ายคนอื่นล่ะ คิดว่าคนอื่นไม่เจ็บหรือไง เธอทำให้คริสต้องเสียลูก” เจย์เดนผลักคนตัวเล็กก่อนย่อตัวลงอยู่ระดับเดียวกับเธอ จากนั้นบีบปลายคางมนกลมกลึงแทบแหลกคามือ
“ไอ้หน้าตัวเมีย ทำร้ายได้แม้กระทั่งผู้หญิง” เสียงหวานพ่นคำด่าใส่หน้าหล่อเหลา
“หน้าตัวเมียเหรอ” โน้มหน้าคมคายเข้าใกล้ใบหูขาวสะอาดพลางกระซิบถาม แล้วชำเลืองมองเธออย่างมีเลศนัย นิ้วแกร่งลูบไล้พวงแก้มเนียนใส
สัมผัสของเขาทำเธอร้อนวูบ ณิชารวบรวมพละกำลังผลักมาเฟียหนุ่ม
“อย่ามาแตะต้องตัวฉัน”
“ทำไม! ชอบยุ่งกับคนมีเจ้าของเหรอ” เขาหมายถึงเธอไปยุ่งวุ่นวายกับไต้ฝุ่น แต่ณิชาไม่เข้าใจอีกคนกำลังเอ่ยถึงสิ่งใด
ถึงณิชาจะเป็นสาวสวย แต่ไม่เคยมีแฟนมาก่อน วัน ๆ เรียนหนังสือและทำงานอย่างเดียว ไม่เคยสนใจเรื่องพวกนี้สักเท่าไร
“คุณพูดอะไร ฉันไม่เคยยุ่งกับคนของใคร”
“ไม่เคยยุ่งกับคนของใครเหรอ แล้วที่เธอจงใจทำร้ายคริสล่ะ ไม่ใช่ว่าอยากได้แฟนคริสหรอกเหรอ”
“คุณพูดเรื่องอะไร เข้าใจผิดแล้ว” คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน เพราะอะไรกันแน่เรื่องของสมายล์ดันกลายเป็นเรื่องของเธอซะงั้น
“เข้าใจผิดงั้นเหรอ” มาเฟียหนุ่มไม่เชื่อถ้อยคำจากปากเธอ เขาเชื่อว่าคนทำผิดมักไม่ยอมรับ
“ตามมา” คว้าข้อมือเล็ก ลากเธอให้เดินตามหลังขึ้นบันไดไปชั้นบน
Bab terkait
กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 5 ปราบพยศ
มาเฟียหนุ่มพาณิชามายังห้องนอน เขาเหวี่ยงเธอไปบนเตียงขนาดคิงไซซ์สีดำ ทำเอาหญิงสาวหงายหลังทีเดียว เจย์เดนคร่อมร่างอรอรอย่างรวดเร็วพร้อมตรึงแขนขาวเนียนที่นอน“คุณจะทำอะไรคะ ปล่อยเดี๋ยวนี้”“ยังจะถามอีกเหรอ อย่าทำเหมือนไม่เคยไปหน่อย” แสยะยิ้มร้ายมุมปาก ดวงตาคมกริบมองหน้าทั่วกรอบหน้าขาวเนียนใสอย่างเหยียดปนรังเกียจเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ เจย์เดนขาดสติยับยั้งชั่งใจชั่วขณะ ทำให้ลืมวาจาที่เคยลั่นว่าณิชาสกปรก“ปล่อยนะคะ” คนตัวเล็กดิ้นพล่านไปมาพลางกระทุ้งเท้าลงบนที่เตียงถี่รัว เธอขัดขืนสุดกำลังหวังให้หลุดพ้นจากการเกาะกุมของมาเฟียจอมโหด“คุณคะ อย่าทำอะไรณิเลยได้ไหม”“เหอะ” นิ้วยาวลูบคลำแก้มนวลไล่มายังกลีบปากอวบอิ่มอย่างหื่นกระหาย สายตาคมจ้องคนใต้ร่างเต็มไปด้วยความปรารถนา“ขอร้องละ” กายสาวสะท้านอย่างหวาดกลัว ตั้งแต่เกิดไม่เคยใกล้ชิดกับเพศตรงข้ามเท่านี้มาก่อนลมหายใจอุ่นเป่ารดต้นคอระหง ส่งผลให้ขนกายของณิชาลุกซู่ หนำซ้ำเรือนร่างงามวูบวาบใบหน้าหล่อเหลาโน้มคลอเคลียคอขาวเนียน กลิ่นเฉพาะจากตัวเธอทำให้เลือดในกายของมาเฟียหนุ่มพลุ่งพล่าน เขาถึงกับอดไม่ไหวฟังจูบลงบนซอกคอหอมกรุ่น ไม่วายทิ้งรอยแดงสีกุหลาบจุด
Terakhir Diperbarui : 2025-05-06กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 6 ครั้งแรกของเธอ Nc+
“ไปให้พ้นนะอย่ามายุ่ง” หญิงสาวเบือนหน้าหนีขณะใช้สองมือเล็กยันอกล่ำสัน“ยังจะปฏิเสธอีกเหรอ แฉะขนาดนี้” มือใหญ่คลำช่องทางรักวนไปมาพลางเขี่ยติ่งกระสันเล่น เจย์เดนช้อนตามองหญิงสาวอย่างชอบใจที่เห็นเธอทำหน้าเซ็กซี่ ก่อนสอดนิ้วยาวเข้าในโพรงอ่อนนุ่มขยับขึ้นลงตามอารมณ์พิศวาส“อื้อ อย่า…” หน้างดงามส่ายไปมาอย่างทรมาน สมองสั่งให้ผลักไสเขาไปให้พ้น แต่ร่างกายอ่อนระทวยให้เขาสัมผัสง่าย ๆ ไม่เข้าใจเลยเป็นอะไรกันแน่ถึงควบคุมตัวเองไม่ได้“ฉันว่าเธอพร้อมแล้วนะ” เจย์เดนเปิดลิ้นชักข้างหัวเตียงและหยิบคอนดอมนำมาสวมใส่ จากนั้นจับขาเรียวแยกออกจากกันกว้างๆ และสอดแทรกความเป็นชายใส่ในตัวเธอพรวดเดียว ทว่าแค่ส่วนหัวรับรู้ถึงความคับแน่น“อึก เจ็บ…” ร่างเล็กสะดุ้งเฮือก ณิชาพยายามจะเขยิบตัวหนีให้หลุดจากท่อนลำขนาดใหญ่ แต่อีกคนรั้งไว้อย่างเอาแต่ใจ“อยู่เฉย ๆ สิ”“ณิเจ็บนะคะ” เธอบอกเสียงอ่อน ขณะเดียวกันหยาดน้ำใสหลั่งไหลรินข้างหางตา“เธอก็อย่าเกร็งสิ ถ้าไม่อยากเจ็บ”“คุณก็ปล่อยณิไปสิคะ” เสียงหวานสั่นเครือ ไม่เข้าใจเลยเขาจะรั้งเธอไว้ทำไม“อย่าทำเหมือนไม่เคยไปหน่อย ไม่เคยเจอไซซ์แบบฉันล่ะสิ” เขาไม่เชื่อหรอกเธอจะไม่เคยผ่านมือ
Terakhir Diperbarui : 2025-05-09กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 7 ใจร้าย
แสงตะวันยามเช้าสาดส่องเข้ามาในห้องนอนโทนสีดำ ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์หรูหรา บ่งบอกถึงรสนิยมมาเฟียหนุ่มเป็นอย่างดีคนตัวเล็กบนเตียงปรือตาขึ้นเชื่องช้า เพื่อปรับสภาพให้คุ้นชินกับแสงแยงตา“อื้อ”“ตื่นแล้วก็ไสหัวไปซะ”เสียงดังในระยะใกล้เคียงทำให้ณิชาหันมองก่อนพบกับเจ้าของห้องในสภาพชุดคลุมอาบน้ำ เส้นผมเปียกชุ่ม ไม่ต้องบอกก็รู้เพิ่งผ่านการอาบน้ำมาหมาด ๆ“คุณ” ดวงตากลมโตเบิกกว้าง หญิงสาวเด้งตัวลุกขึ้นนั่งพร้อมคว้าผ้าห่มคลุมเรือนร่างร่างกายของเธอเต็มด้วยรอยแดงมากมาย ตอกย้ำได้ดีว่าเรื่องเมื่อคืนคือความจริงไม่ใช่ความฝัน เธอกับเขามีอะไรกันแล้ว“ไม่ต้องห่วงผู้หญิงจืดชืดอย่างเธอ ฉันไม่กินซ้ำสองหรอก”คำพูดของมาเฟียจอมโหดทำให้เธอเม้มริมฝีปากเข้าหากัน เพื่อข่มความเจ็บปวด เขาช่างเป็นผู้ชายที่แย่ที่สุด“ทำไมยังไม่ไปอีกล่ะ” เธอไม่ยอมขยับเขยื้อนไปไหนทำเอาเขางุนงงไม่น้อย ก่อนเจย์เดนจะนึกบางอย่างขึ้นได้แล้วพูดออกมา“อยากได้เงินสินะ” เท้าใหญ่ก้าวเดินไปข้างเตียง เขาเปิดลิ้นชักพร้อมหยิบอะไรสักอย่างออกมา ก่อนกรอกจำนวนเงินลงในเช็คนำไปยื่นให้เธอ“รับไปสิ แล้วรีบไสหัวกลับไปทำงาน”“อะไรคะ” นัยน์ตากลมโตมองสิ่งที่อยู
Terakhir Diperbarui : 2025-05-09กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 8 หลบหนี
“นี่มันอะไร ไททัน” ลีออนแพทย์หนุ่มประจำตระกูลหรือน้องบุญธรรมของเจย์เดนเอ่ยถามหลังจากตรวจร่างกายณิชาเสร็จเรียบร้อย“เอะอะเสียงดังอะไรกัน ลีออน” เสียงทุ้มของเจย์เดนแทรกขึ้น ก่อนเดินมาหยุดข้างกายของน้องบุญธรรม“พี่ ผู้หญิงคนนี้คือใคร” หันมองณิชาก่อนจ้องมองหน้าเจย์เดนอย่างเค้นคำตอบ“ไม่ใช่เรื่องของนาย เสร็จแล้วก็กลับไปได้”“แต่…” แพทย์หนุ่มจำใจต้องเงียบลง ทันทีที่เห็นใบหน้าไม่พึงพอใจของพี่ชายบุญธรรม“ถ้าไม่มีอะไรก็กลับไปได้แล้ว”“ครับ” ก่อนจากไป ลีออนเหลือบมองสาวเอเชียอีกครั้งด้วยความสงสัย“ไททันไปส่งลีออน”“ครับ” โน้มตัวทำความเคารพเจ้านายหนุ่ม แล้วจากไปพร้อมกับลีออน ปล่อยให้เจย์เดนอยู่กับณิชาตามลำพังมาเฟียหนุ่มเดินมานั่งบนเตียงข้างคนตัวเล็ก เขาช้อนตามองเธอด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง คาดเดาไม่ได้เลยคนตัวโตกำลังคิดอะไรอยู่ แววตาที่มองเธอเย็นยะเยือกทำเอาใครก็ตามที่ได้เห็นต้องรู้สึกเย็นสะท้านทั่วร่างกาย“อย่าฝันว่าฉันจะปล่อยเธอไปง่าย ๆ”ณิชาเริ่มรู้สึกตัว ดวงตากลมโตลืมขึ้นอย่างชักช้า ก่อนสะดุ้งที่เห็นมาเฟียจอมโหด หญิงสาวรีบเด้งตัวอย่างไวและถอยหลังหนีชิดหัวเตียง“เฮอะ กลัวเหรอ”“คุณมันเลวที่สุด”“ด่
Terakhir Diperbarui : 2025-05-09กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 9 กักขัง
“เข้าไป” เจย์เดนเปิดประตูห้องหนึ่งพร้อมสั่งคนตัวเล็กข้างกายเข้าไปข้างใน“ไม่เอา” หญิงสาวส่ายหน้าไปมา เธอกลัวความมืดจึงไม่กล้าเข้าไปตามลำพัง“นี่คือบทลงโทษของเธอ เข้าไปซะ!!”“ไม่เอา ขอร้องอย่าทำแบบนี้”“เธอไม่มีสิทธิ์ขัดขืน” เขาผลักร่างเล็กไปด้านในก่อนล็อกประตูโดยไม่สนใจเสียงร้องของณิชา แล้วเดินออกห่างจากบริเวณนั้นปัง! มือเล็กทุบประตูถี่รัวพลางส่งเสียงเรียกคนข้างนอก ทว่าไม่มีใครสนใจเลย กระทั่งเริ่มรู้สึกเหนื่อยล้าจนหยุดลง“ฮึก ฮือ ๆ ณิกลัวเหลือเกิน” หญิงสาวนั่งชันเข่าและปล่อยน้ำตาปลอบประโลมจิตใจในยามนี้ภาพความทรงจำในอดีตพรั่งพรูเข้ามาในหัวราวกับหนังม้วนหนึ่ง แม้อยากสลัดทิ้งก็ทำไม่ได้เพราะสถานการณ์ในตอนนี้บีบบังคับทำให้นึกถึงย้อนหลังไปเมื่อสิบสามปีก่อน ในคืนที่ฝนตกหนักภายในบ้านขนาดปานกลาง เด็กหญิงวัยสิบขวบกำลังถูกแม่เลี้ยงฉุดกระชากและลากพาไปยังที่หนึ่ง “น้าจะพาณิไปไหน” ณิชาในวัยสิบขวบถามด้วยเสียงสะอื้น“พาแกไปขังไง ดื้อนักใช่ไหม”“ณิไม่ได้ดื้อนะคะ” เด็กหญิงพยายามอธิบายให้ผู้เป็นแม่เลี้ยงฟัง “มันโกหกแม่ นังณิมันตีหนูด้วย” เด็กหญิงอีกคนรุ่นราวคราวเดียวกับณิชาแทรกขึ้น“แกตีลูกฉันด้วย
Terakhir Diperbarui : 2025-05-09กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 10 ยอมจำนน
ท่ามกลางความเงียบสงัดมีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศที่ทำงาน นับจากสาวใช้ออกจากห้องราว ๆ เกือบห้านาที ณิชาและเจย์เดนต่างฝ่ายต่างไม่ยอมเปล่งวาจาใดออกมาสักคำ กระทั่งหญิงสาวทนไม่ไหวเพราะอึดอัดมากเหลือเกินจึงพูดขึ้นทำลายความเงียบ“คุณคะ”“อะไร” หันขวับมองคนตัวเล็ก อยากจะรู้เหลือเกินจะมาไม้ไหน ผู้หญิงอย่างเธอร้ายลึกยิ่งนักซึ่งเขาจะไม่มีวันหลงกลเด็ดขาด“ณิยอมคุณทุกอย่างแล้ว ขอร้องอย่าทำแบบนั้นกับณิอีกเลย” ณิชาหมายถึงการขังเธอไว้ในห้องใต้ดิน“พูดแบบนี้หมายความว่าไง” คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน ปรายตามองคนตัวเล็ก“ณิยอมทุกอย่างไม่ว่าคุณจะทำอะไรกับณิ แต่อย่าขังณิไว้ที่ห้องนั้นอีกเลย ณิกลัว” เสียงหวานเริ่มสั่นเครือ“เฮอะ! มุกตื้น ๆ คิดว่าฉันดูไม่ออกเหรอ จะหลอกให้ฉันตายใจใช่ไหม หลังจากนั้นก็จะหนี”“ณิพูดจริง ๆ นะคะ ณิยอมทำทุกอย่างตามคำสั่งของคุณ” เธอเหนื่อยเกินกว่าจะโต้แย้ง“พูดจริงเหรอ ที่บอกว่าจะยอมทุกอย่าง” ถามอย่างมีเลศนัย สายตาคมกริบคอยจ้องคนตัวเล็กราวกับจับผิด“ค่ะ”“ถ้าเธอไม่ได้โกหก ฉันจะลองเชื่อดูสักครั้ง แต่ถ้าเธอกล้าหลอกฉันรู้ไว้ด้วยว่าฉันไม่ปล่อยไว้เด็ดขาด”“ณิไม่กล้าหลอกคุณหรอกค่ะ” หญิงสาวมอง
Terakhir Diperbarui : 2025-05-09กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 11 ค่ำแสนเร่าร้อน Nc+
หลังจากเจย์เดนอิ่มหนำจึงอุ้มคนตัวเล็กไปวางบนเคาน์เตอร์ที่มีกระจกสะท้อนภาพคนทั้งสองณิชาเบือนหน้าหนีไปอีกทาง เมื่อชายหนุ่มถอดอาภรณ์ออกจนหมดสิ้น เผยให้เห็นกายแกร่งแสนสมบูรณ์ อกล่ำสันและกล้ามเนื้อแขนเป็นมัด ๆ โดยเฉพาะส่วนนั้นของเขาชี้ผงาดพร้อมกระแทกกายแกร่งขยับตัวเข้าใกล้หญิงสาว ฝ่ามือหนาจับขาเรียวแยกออกจากกัน ไม่รอช้าสอดแทรกความเป็นชายเข้าในตัวเธอจนสุดลำ“อื้อ” ณิชาโอบกอดคนตัวโตแน่น เธอรู้สึกจุกเมื่ออีกคนเข้ามาโดยไม่ทันตั้งตัว“เจ็บเหรอ” ถามเสียงโทนต่ำ“ค่ะ”“ถ้าเจ็บก็กอดฉันแน่น ๆ ฉันจะเริ่มขยับแล้ว”“อื้อ” ดวงตากลมโตหลับพริ้ม จังหวะการกระแทกของเขานุ่มนวลจนเธอรู้สึกผ่อนคลาย“ไม่ต้องกลั้น ปล่อยออกมาเลย ฉันอยากได้ยินเสียงหวานของเธอ” มาเฟียหนุ่มพูดพร้อมถอดเสื้อผ้าให้คนตัวเล็ก จนตอนนี้เธอและเขาอยู่ในสภาพเปลือยทั้งคู่กายคนทั้งสองแนบชิดกันราวกับมีกระแสไฟฟ้าแล่นปราด ลมหายใจเริ่มถี่รัวมากขึ้น“อ๊ะ อ๊า” สุดท้ายณิชาไม่สามารถกลั้นเสียงร้องได้อีกต่อไป เธอเปล่งเสียงดังลั่นห้องน้ำ ซึ่งเขารู้สึกพึงพอใจมากก่อนกดจูบแก้มนุ่มหนัก ๆ ไม่วายงับหนึ่งทีอย่างมันเขี้ยวเจย์เดนใส่เข้าในตัวอีกคนแบบไม่ยั้งให้สาสม
Terakhir Diperbarui : 2025-05-09กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 12 ทำอะไรก็ผิดไปหมด
แสงตะวันในยามเช้าสาดกระทบมายังปลายเตียง หญิงสาวลุกขึ้นจากที่นอนก่อนจัดการกิจวัตรประจำวันจนเสร็จเรียบร้อย แล้วแบกร่างไร้เรี่ยวแรงไปทำงานดั่งทุกวัน แม้เมื่อคืนเพิ่งผ่านศึกรักหนักหน่วงมากแค่ไหน พอเช้าต้องไปทำหน้าที่แม่บ้างซึ่งห้ามปริปากบ่นสักคำในเมื่ออยู่ในฐานะเชลยไม่มีสิทธิ์พูดหรือแสดงท่าทีใด ๆ ทั้งสิ้นให้เจ้าของคฤหาสน์เห็น ต้องอยู่อย่างเจียมเนื้อเจียมตัว แม้กระทั่งการโต้เถียงหรือทะเลาะกับแม่บ้านคนอื่น ๆ ยังทำไม่ได้“เฮ้อ อยากกลับบ้านจัง” ถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความรู้สึกมากมาย ไม่รู้ว่าต้องอยู่ในฐานะเชลยอีกนานแค่ไหน จนกว่าเขาจะยอมปล่อยเป็นอิสระหญิงสาวมองทางเบื้องหน้าพร้อมกับสูดลมหายใจเข้าปอด จากนั้นรีบมุ่งหน้าไปยังที่หมายหลังจากรับประทานอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อย เธอไม่รอช้าไปยังห้องนอนของเจย์เดนตามคำสั่งที่ได้รับเมื่อคืน คือการทำความสะอาด ขณะกำลังปัดฝุ่นตามซอกเตียง ทันใดนั้นสายตาดันปะทะเข้ากับรูปภาพใบหนึ่ง เมื่อหยิบขึ้นดูพบว่าเป็นภาพของสาวสวยคนหนึ่ง ผมลอนสีบลอนด์ ดวงตาสีครามราวกับน้ำทะเล ช่างเป็นผู้หญิงสวยมาก ใครที่ได้เห็นต้องหลงใหลตามกัน ขนาดเธอเป็นผู้หญิงยังรู้สึกชอบเลย“ใครเหรอ สวยจ
Terakhir Diperbarui : 2025-05-09
Bab terbaru
กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 20 ไม่ปล่อยให้ห่าง
หลังจบศึกรักณิชานอนหันหลังให้เจย์เดน หญิงสาวอยากจะกลับห้องเหมือนทุกครั้งแต่เขาไม่อนุญาต จึงทำได้แค่พลิกตัวไปอีกด้านและปล่อยน้ำตาให้ไหลเปียกหมอน“เสียใจขนาดนั้นเลยเหรอ ที่ฉันพูดแบบนั้น” เจย์เดนขยับกายเข้าใกล้ณิชาพร้อมยกแขนกำยำโอบเอวคอดกิ่ว ซุกหน้าคมคายกับคอระหงด้วยความหลงใหลในกลิ่นกายสาวความจริงเขาไม่มีเจตนาจะพูดเช่นนั้น แค่อยากปล่อยน้ำรักใส่ในตัวเธอเท่านั้น ไม่รู้ด้วยซ้ำทำไมถึงอยากทำแบบนั้น ทั้งที่กับคนอื่นไม่เคยทำเลยแต่กับเธอช่างแตกต่างออกไป“คุณจะทำร้ายณิยังไงก็ได้ แต่อย่าเอาลูกมาเป็นเครื่องมือ” ใบหน้าหวานเปื้อนคราบน้ำตาหันมองเจย์เดน สายตาของเธอบ่งบอกถึงความเสียใจเป็นอย่างมาก“แล้วทีเธอทำกับคริสล่ะ รู้ไหมว่าคริสเสียใจมากแค่ไหน”“ณิไม่ได้ทำร้ายคริสตัล เมื่อไรคุณถึงจะเชื่อกันบ้าง” เอ่ยบอกด้วยเสียงสะอื้น เธอเหนื่อยเหลือเกินจนบางครั้งก็อยากหายไปเลย“ทำไมฉันต้องเชื่อผู้หญิงอย่างเธอ”“สักวันคุณจะเสียใจที่ทำแบบนี้กับณิ” หญิงสาวผลักคนตัวโตออกห่างและเตรียมจะลุกขึ้นจากเตียงให้เร็วที่สุด เจย์เดนไวกว่าคนตัวเล็กจึงกระชากท่อนแขนเรียวจนเธอล้มเซอยู่บนตัวเขา มาเฟียหนุ่มใช้สองแขนแกร่งรัดร่างเล็กเพื่
กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 19 เอาคืน Nc+
หลายอย่างที่เกิดขึ้นในคฤหาสน์ช่วงนี้ทำเอาณิชางุนงงไม่น้อย ทุกคนเป็นมิตรกว่าเมื่อก่อน แต่ยังไม่มีใครเข้ามาคุยกับเธออยู่ดียังคงหลีกเลี่ยงเหมือนเดิม สำหรับเธอแค่นี้ดีมากแล้วเพราะไม่อยากมีปัญหากับใคร หนำซ้ำเหล่าสาวใช้ที่เคยรังแกก็ไม่เห็นหน้าอีกเลย ไม่รู้หายไปไหน“ทำไมตื่นเต้นอย่างนี้นะไม่ใช่ครั้งแรกสักหน่อย” มือเรียวยกขึ้นทาบหน้าอกด้วยอาการใจเต้นระรัว ขณะนั่งอยู่ปลายเตียงรอเจย์เดนอาบน้ำหลังจากคืนนั้นที่เขาปล่อยเธอไป ผ่านมาแล้วสองสัปดาห์นี่เป็นครั้งแรกเขาเรียกหาอีกหนทำเอาเธอประหม่าไม่น้อยแอ๊ด! เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมเสียงฝีเท้าใหญ่กำลังก้าวเดินมาหาก่อนหยุดตรงหน้าณิชา“หวังว่าคืนนี้จะไม่มีอะไรผิดพลาดอีกนะ” เจย์เดนเชยปลายคางเล็กขึ้นมาสบตา“ไม่ค่ะ” เอ่ยตอบเสียงแผ่วเบา ใจสาวเต้นถี่รัวแทบทะลุออกนอกอก กายสาวสะท้านอย่างตื่นเต้น นานมากแล้วระหว่างเธอและเขาไม่ได้ทำเรื่องอย่างว่าก็นับตั้งแต่เธอเข้าโรงพยาบาลความปรารถนาที่เจย์เดนมีต่อณิชาพลุ่งพล่านมากยิ่งขึ้น เขาไม่รีรอจะประกบปากหยักลงบนปากนุ่ม ดูดด่ำความหวานอย่างคนหิวกระหายขณะเดียวกันล้วงเข้าในเสื้อของณิชา ไต่เต้ามายังทรวงอกอวบอั๋นห่อหุ้มด้วยบรา
กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 18 จัดการปัญหา
“ไททัน” เจย์เดนตะโกนเรียกลูกน้องคนสนิท บอดี้การ์ดหนุ่มได้ยินเสียงของเจย์เดนเรียกรีบวิ่งมาทันใด“ครับ” ถามพลางหอบหายใจ เพราะวิ่งขึ้นบันไดมา“ฉันอยากได้กล่องยา”“บอสเป็นอะไรหรือเปล่า” ปรายตามองเจ้านายด้วยความเป็นห่วง“ฉันไม่ได้เป็นอะไร แต่ณิชาเป็น”“ผมจะรีบไปเอามาให้เดี๋ยวนี้” ไททันหายไปจากบริเวณนั้นไม่นานก็กลับมาพร้อมกล่องปฐมพยาบาล แล้วยื่นให้แก่เจ้านายหนุ่ม“ไปสืบมาระหว่างที่ฉันไม่อยู่เกิดอะไรขึ้นกับณิชา”“ครับ”เจย์เดนหมุนตัวเข้าไปหาณิชาในห้องนอน ดวงตาคมช้อนมองคนตัวเล็กบนเตียงซึ่งหลับไปแล้ว เขานั่งลงข้างเธอก่อนถอดเสื้อและละเลงยาลงบนผิวกายเนียนนุ่มที่มีรอยช้ำอย่างเบามือ “มีอะไรทำไมถึงไม่พูดวะ” เขารู้สึกหัวเสียเป็นอย่างมากที่เห็นร่างกายคนตัวเล็กมีรอยช้ำ หนำซ้ำเธอยังปิดปากเงียบไม่ยอมบอกสักคำว่าเกิดอะไรขึ้น จนเขาต้องให้ไททันตามสืบเองชายหนุ่มก้มหน้าหล่อจูบหน้าผากเกลี้ยงเกลาอย่างนุ่มนวล ก่อนปัดเส้นผมปรกหน้าไปด้านข้าง และใส่เสื้อผ้าให้เธอดั้งเดิมเจย์เดนยังคงมองคนหลับปุ๋ยอย่างน่าเอ็นดูหลายนาที ไม่มีท่าทีจะขยับตัวไปไหน อัตราการเต้นหัวใจเริ่มผิดจังหวะยิ่งระรัวมากขึ้น จนเขาต้องเอามือมาบีบหน้
กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 17 โดนกลั่นแกล้ง
ก๊อก! เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นปลุกณิชาตื่นจากภวังค์ ซึ่งกำลังนั่งชันเข่าบนเตียงขนาดกะทัดรัด หญิงสาวผงกศีรษะมองอย่างสงสัย ก่อนหย่อนเท้าลงแตะพื้นแล้วเดินไปเปิดประตูให้แก่คนข้างนอก“คุณเจย์” ดวงตากลมโตเบิกกว้าง คิดไม่ถึงจะเป็นเขา“เข้าไปข้างใน” ไม่พูดเปล่า เจย์เดนดันคนตัวเล็กเข้าข้างในและรีบล็อกห้องทันใดด้วยความกลัวจะมีใครผ่านมาเห็น“คุณมาทำไมคะ” ค่อย ๆ ถอยหลังหนีคนตัวโต“ทำไมฉันจะมาไม่ได้” แขนกำยำโอบเอวคอดกิ่วพร้อมผลักคนตัวเล็กให้แผ่นหลังแนบชิดลงบนที่นอน ส่วนเขาก็คร่อมร่างเธอ“คุณเองไม่ใช่เหรอที่ไล่ณิ” หญิงสาวเบือนหน้าหนีพร้อมเอามือเรียวยันอกกว้างเพื่อเว้นระยะห่าง“โกรธเหรอ” ชายหนุ่มจับหน้าหวานให้หันมาสบตากัน“เปล่าค่ะ” ณิชาพยายามเบนสายตาไปด้านอื่น จนคนตัวโตรู้สึกหงุดหงิดเธอทำราวกับไม่อยากเห็นหน้ากันชายหนุ่มแนบริมฝีปากหยักบนกลีบปากอวบอิ่ม คราแรกณิชาขัดขืนไม่ยอมทำตามความปรารถนาของคนเหนือร่าง สุดท้ายต้องพ่ายแพ้ให้กับความอ่อนโยนของเขาจูบแสนหวานละมุนลิ้นไม่ได้สัมผัสมานานทำณิชาอ่อนระทวยง่ายดาย เผลอส่งเสียงร้องครางต่ำในลำคอ ก่อนสอดแขนเรียวคล้องคอแกร่ง จากนั้นปลดปล่อยเรือนร่างให้เขาสัมผัสเต
กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 16 เมินเฉยต่อกัน
ณิชารักษาตัวอยู่โรงพยาบาลนานเป็นเดือนกว่าจะหายเป็นปกติ นับจากวันนั้นที่มีปากเสียงกับเจย์เดน เขาไม่มาเยี่ยมเธออีกเลย ระหว่างรักษาตัวก็ยังมีลีออนแวะเวียนมาคุยเล่นบ้าง พอทำให้คลายเหงาแต่ลึก ๆ ในใจมักจะมองหาคนใจร้ายเสมอ“พรุ่งนี้กลับบ้านได้แล้วนะครับ”“ค่ะ” ส่งยิ้มอ่อนแก่แพทย์หนุ่ม ท่าทางของเธอไม่ได้บ่งบอกถึงอาการดีใจสักนิด กลับกันฉายถึงความกังวลมากกว่า“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” ถามพลางหรี่ดวงตามองใบหน้าสวย“เปล่าค่ะ”“ถ้ามีอะไรบอกผมได้นะครับ”“ขอบคุณนะคะ” สำหรับณิชาถึงลีออนจะใจดีกว่าเจย์เดนหลายเท่า แต่ไม่สนิทใจมากพอจะเล่าเรื่องราวต่าง ๆ ให้ฟัง“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ ถ้ามีอะไรก็เรียกได้เสมอ”“ค่ะ” ปรายตามองตามหลังชายหนุ่มจนลับหาย แล้วหันหน้ามองวิวข้างนอกอย่างครุ่นคิด หลายอย่างที่ผ่านเข้ามาในช่วงนี้ ทำให้เธอได้รับรู้อะไรมากมาย“คุณณิครับ”“คะ” หญิงสาวหันหน้ามองบุคคลมาใหม่และรีบเช็ดน้ำตาอย่างเร็วซึ่งไม่รู้ไหลตอนไหน “คุณณิร้องไห้ทำไมเหรอครับ”“คุณไททัน มีอะไรหรือเปล่าคะ” รีบเปลี่ยนประเด็นทันใดถึงแม้เจย์เดนจะไม่มาเยี่ยมณิชา แต่มาเฟียหนุ่มสั่งให้ไททันคอยดูแลหญิงสาวอย่างใกล้ชิด ไม่ให้คลาดสายตาเ
กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 15 พ้นขีดอันตราย
หลังจากมาถึงโรงพยาบาล หญิงสาวถูกนำตัวส่งห้องฉุกเฉินทันที ซึ่งเจย์เดนนั่งคอยหน้าห้องอย่างกระวนกระวายใจกอปรกับเป็นห่วงคนตัวเล็ก“บ้าเฮ้ย!! ทำไมเธอต้องโดนยิงด้วยวะ” มือหนาประสานเข้าหากันพลางปรายตามองพื้น วินาทีนี้รู้สึกเหมือนหัวใจเต้นระรัวแทบทะลุออกนอกอก ทั้งร้อนรุ่มไปหมด“พี่ เกิดอะไรขึ้น” แพทย์หนุ่มในชุดกาวน์สีขาวสะอาดตาเดินมาหยุดตรงหน้าเจย์เดน“ลีออนช่วยณิชาด้วย” เด้งตัวลุกไปประชันหน้าลีออน“หมายถึงผู้หญิงคนนั้นเหรอ”“อืม ช่วยหน่อย”“ครับ ผมจะพยายามทำให้เต็มที่”“ฝากด้วยนะลีออน” ทั้งที่ทราบดีน่าจะไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต แต่ใจหนึ่งอดเป็นห่วงไม่ได้“ครับ” แพทย์หนุ่มเหลือบมองห้องฉุกเฉินครู่หนึ่ง ไม่รอช้าย่างกรายเข้าข้างในเพื่อปฏิบัติหน้าที่“เฮ้อ” หย่อนก้นนั่งลงพร้อมถอนหายใจเฮือกด้วยความโล่งอก ตอนนี้เธอถึงมือแพทย์คงไม่น่าจะเป็นอะไรมาก“เธอห้ามเป็นอะไรนะณิชา ฉันต้องเอาคืนเธอให้มากกว่านี้”เวลาล่วงเลยผ่านไป การช่วยเหลือณิชาผ่านพ้นไปด้วยดี โชคดีไม่โดนจุดสำคัญ เธอจึงรอดพ้นมาอย่างปลอดภัย ก่อนจะโดนย้ายไปห้องพักฟื้น“บอสครับ” ประตูห้องถูกเปิดพรวดพร้อมกับเสียงเรียกของลูกน้องคนสนิท“เป็นไงบ้างได้เ
กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 14 พลาดโดนลูกหลง
“คุณณิชาครับ”“คะ” คนตัวเล็กกำลังจะกลับห้องเป็นอันต้องหยุดชะงักก่อนหันหลังไปมองคนที่เรียกตัวเอง “มีธุระอะไรกับณิหรือเปล่าคะ”“คุณณิชาจะไปไหนเหรอครับ”“เรียกณิเฉย ๆ เถอะค่ะ”“ครับ”“แล้วมีธุระอะไรกับณิเหรอคะ” เป็นไปไม่ได้คนอย่างไททันจะเรียกเธอเฉย ๆ หากไม่มีเรื่องสำคัญ“เย็นนี้คุณต้องไปงานเลี้ยงกับบอส”“หมายถึงณิต้องไปงานเลี้ยงกับเจ้านายของคุณเหรอคะ” ถามกลับอีกครั้ง เผื่อเข้าใจผิด“ครับ”“ทำไมต้องเป็นณิด้วยคะ” เมื่อเช้ายังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ แล้วตอนนี้เกิดอะไรถึงอยากให้ไปงานเลี้ยงด้วย เธอเดาอารมณ์เจย์เดนไม่ได้เลย “เอ่อ ผมก็ไม่ทราบครับ” เขามีหน้าที่ทำตามคำสั่งเจ้านายเท่านั้น จึงไม่สามารถล่วงรู้ถึงความคิดของเจย์เดน“ณิต้องทำยังไงบ้าง” แม้อยากปฏิเสธมากแค่ไหน ย่อมทราบดีคงทำไม่ได้ จำเป็นต้องยอมรับโดยปริยาย“สักพักจะมีคนจากห้องเสื้อมาช่วยแต่งตัวให้คุณณินะครับ”“ค่ะ” หญิงสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่ หลังจากคุยรายละเอียดเพิ่มกับไททันเสร็จเรียบร้อย จึงไปรอคนจากห้องเสื้อยังห้องนอนรับรองแขกที่เคยพักครั้งก่อนณิชานั่งรออย่างใจเย็นพร้อมกับครุ่นคิดอะไรเรื่อยเปื่อย จนกระทั่งผ่านไปสักพักคนจากห้องเสื้อปรากฏ จากน
กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 13 คนอารมณ์ไม่ดี
จากเหตุการณ์เมื่อช่วงกลางวัน เจย์เดนเอาแต่นั่งดื่มเหล้าตั้งแต่เย็นจรดค่ำอย่างหงุดหงิดที่ห้องทำงานของบาร์“โธ่เว้ย!! หมดแล้วเหรอวะ” กระแทกขวดเหล้าลงบนโต๊ะกระจกตัวเตี้ยเบื้องหน้าความรู้สึกตอนนี้พลุ่งพล่านยิ่งนัก หากใครเข้ามารบกวนเวลานี้คงโดนไม่ใช่น้อย สาเหตุนั่นมาจากณิชา เพราะโมโหที่เธอสร้างปัญหาไม่จบไม่สิ้น แต่พอได้เห็นแววตาเศร้าของคนตัวเล็กก็ทำเอาปวดหนึบ จนเขาเองไม่เข้าใจว่าตัวเองเป็นอะไรกันแน่สุดท้ายมานั่งดื่มเหล้าระบายความเครียด จากเดิมตั้งใจจะทำงานแต่จิตใจว้าวุ่นเหลือเกิน จนไม่อาจทำอะไรทั้งนั้น“ไททัน เอาเหล้ามาหน่อย” ตะโกนบอกคนนอกห้อง สักพักไททันเปิดประตูเข้ามาพร้อมขวดเหล้า“ได้แล้วครับ” บอดี้การ์ดหนุ่มวางขวดเหล้าตรงหน้าเจย์เดน แล้วจากไปทันใดเนื่องจากอารมณ์ของเจ้านายไม่คงที่ เขากลัวโดนลูกหลงแอ๊ด! พ้นร่างไททันไม่กี่นาทีประตูห้องเปิดอีกครั้ง ชายหนุ่มเตรียมจะอ้าปากด่าเพราะคิดว่าเป็นลูกน้องคนสนิท แต่หยุดชะงักเมื่อเห็นหน้าบุคคลมาใหม่“มาทำไม” เอ่ยถามเสียงเรียบ แล้วหันมาสนใจดื่มเหล้าต่อ ก่อนอีกคนจะเดินไปนั่งตรงโซฟาข้างกายเขา“นี่เป็นคำพูดแรกของคนที่ไม่ได้เจอตลอดหนึ่งสัปดาห์เหรอ เย็นช
กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 12 ทำอะไรก็ผิดไปหมด
แสงตะวันในยามเช้าสาดกระทบมายังปลายเตียง หญิงสาวลุกขึ้นจากที่นอนก่อนจัดการกิจวัตรประจำวันจนเสร็จเรียบร้อย แล้วแบกร่างไร้เรี่ยวแรงไปทำงานดั่งทุกวัน แม้เมื่อคืนเพิ่งผ่านศึกรักหนักหน่วงมากแค่ไหน พอเช้าต้องไปทำหน้าที่แม่บ้างซึ่งห้ามปริปากบ่นสักคำในเมื่ออยู่ในฐานะเชลยไม่มีสิทธิ์พูดหรือแสดงท่าทีใด ๆ ทั้งสิ้นให้เจ้าของคฤหาสน์เห็น ต้องอยู่อย่างเจียมเนื้อเจียมตัว แม้กระทั่งการโต้เถียงหรือทะเลาะกับแม่บ้านคนอื่น ๆ ยังทำไม่ได้“เฮ้อ อยากกลับบ้านจัง” ถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความรู้สึกมากมาย ไม่รู้ว่าต้องอยู่ในฐานะเชลยอีกนานแค่ไหน จนกว่าเขาจะยอมปล่อยเป็นอิสระหญิงสาวมองทางเบื้องหน้าพร้อมกับสูดลมหายใจเข้าปอด จากนั้นรีบมุ่งหน้าไปยังที่หมายหลังจากรับประทานอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อย เธอไม่รอช้าไปยังห้องนอนของเจย์เดนตามคำสั่งที่ได้รับเมื่อคืน คือการทำความสะอาด ขณะกำลังปัดฝุ่นตามซอกเตียง ทันใดนั้นสายตาดันปะทะเข้ากับรูปภาพใบหนึ่ง เมื่อหยิบขึ้นดูพบว่าเป็นภาพของสาวสวยคนหนึ่ง ผมลอนสีบลอนด์ ดวงตาสีครามราวกับน้ำทะเล ช่างเป็นผู้หญิงสวยมาก ใครที่ได้เห็นต้องหลงใหลตามกัน ขนาดเธอเป็นผู้หญิงยังรู้สึกชอบเลย“ใครเหรอ สวยจ
