18 - อสูรออกจากร่าง

กรงรักราชาโจร

ตอนที่ 18 (อสูรออกจากร่าง)

นั่งนิ่งประดุจคนหยุดหายใจ จ้องมองใบหน้าของคนที่นอนหลับสนิทไม่กะพริบตา จวบจนเวลาผันผ่านนานเป็นชั่วโมง ก็ยังคงนั่งมองในท่าเดิมอยู่แบบนั้น ไม่ขยับกายลุกไปไหนเสียที ปากบอกว่าต้องการพักผ่อน แต่พฤติกรรมกลับสวนทาง เอาแต่มองจัสซีเนียอย่างใช้ความคิด แอบรู้สึกผิดที่กระทำร้ายต่อหล่อน จนล้มป่วยและร่างกายบอบช้ำ

แสงแห่งดวงตะวันเริ่มสาดทอเข้ามาในกระโจม ความสว่างไสวเริ่มมีมากจนเผยใบหน้าของจัสซีเนียเด่นชัด รอยช้ำที่ยังคงมี พวงแก้มเนียนที่ยังคงทิ้งรอยนิ้วมือทั้งห้า ยิ่งสายตาคมดุเพ่งพิศยิ่งหวนคิดต่อการกระทำของตัวเองที่แสนจะดิบเถื่อนต่อสตรีผู้ไม่รู้เรื่องราว แม้หล่อนจะเคยปฏิเสธตนก็ไม่คิดเชื่อ

"อื้อ...อ๊ะ!" ร่างอรชรนอนบิดไปมาโดยไม่ได้ลืมตาแต่อย่างใด การนอนหลับใหลตลอดทั้งคืนอย่างที่ไม่เคยสบายเช่นนี้มาก่อน ทำให้หล่อนรู้สึกสดชื่นเหมือนลืมว่ากำลังอยู่ที่ใด บิดเส้นให้ผ่อนคลาย จนเผลอไผลเกลือกกลิ้งกระแทกเข้ากับเข่าของคนนั่งมอง

"........." ไร้การต่อว่า ทำเพียงมองหน้าหล่อนนิ่ง ๆ เท่านั้น แต่อีกคนกลับสะดุ้งตกใจ พลางนึกในใจว่าผีห่าซาตานหลอกหลอนในยามเช้าสดใสของหล่อนเสียแล้ว

จัสซีเนียรีบหยัดตัวลุกนั่งตรงกลางเตียงนอนขนาดใหญ่ เพ่งไปยังคนที่นั่งข้างเตียง โดยไม่พูดอะไรออกไป ฉงนสงสัยในอกเหตุใดเขาถึงได้นิ่งงันเช่นนั้น ทั้งที่หล่อนสัมผัสกายของเขาแบบถึงตัว เพราะหากเป็นแต่ก่อนเขาต้องด่าทอ หรือพูดเสียงแทงใจให้เจ็บช้ำต่าง ๆ นานา แต่ทำไมถึงได้ไร้วาจาแข็งกระด้างหยาบโลน...มันทำให้เธอฉงนสงสัย แถมแววตาที่จ้องมองก็ยากที่จะคาดเดาในความรู้สึกที่เขาเป็น

"มองอะไร?" จัสซีเนียเปล่งน้ำเสียงห้วนเอื้อนเอ่ย จะทำเพียงนั่งมองกันไปมาเช่นนี้ คงไม่มีทางรู้เรื่องราวเป็นแน่แท้

".........." แต่ก็ไร้การตอบกลับด้วยน้ำเสียง มีเพียงสายตาที่สบจ้องมองหล่อนในรูปแบบเดิมเท่านั้น

"ตายแล้วหรือไร ถึงได้ไม่ปริปากพูด" จัสซีเนียขยับตัวถอยห่างไปอีกฝั่งเตียง เอื้อนเอ่ยอย่างตำหนิ เมื่อเขาไม่พูดตอบแต่อย่างใด

"เธอเป็นใครกันแน่" และแล้วก็ยอมเอ่ยปาก แม้จะรู้แก่ใจก็ยังอยากถามออกไปให้แน่ชัด

"เหอะ!...ถามเพื่ออะไรกัน ทั้งที่ฉันถูกแกทารุณกรรมปางตาย" หล่อนแสยะยิ้มอย่างเวทนาตัวเอง ก่อนจะเปล่งวาจาดุดันออกไป เขาจะมาถามทำไมตอนนี้ ถามให้มันได้อะไรขึ้นมา

"ถามก็ตอบสิ!" เมื่อไม่ได้ดั่งใจปอง จึงต้องกระแทกเสียงหนักย้ำออกไป ในเมื่อคนเฉกเช่นจาห์มาล์เอ่ยวาจาถามไถ่ ต้องได้รับคำตอบไม่ใช่คำฉ้อล้อโต้เถียง

"เก่งนักก็ไปสืบเอาเองสิ...ท่านจอมโจรทะเลทราย อ้อไม่สิ! ต้องเรียกว่าไอ้ฆาตกร!" หล่อนยอกย้อนอย่างไม่คิดเกรงกลัว จ้องหน้าจาห์มาล์อย่างเอาเรื่องเช่นกัน

"จัสซีเนีย!!" วาจาดูหมิ่นที่ลั่นออกมา ทำเอาจาห์มาล์ลุกพรวดพราวจากเก้าอี้ เพรียกขานชื่อหล่อนเสียงแข็งดังลั่น

"หึ!" แต่กระนั้นก็ไม่ได้ทำให้จัสซีเนียหวั่นกลัวแต่อย่างใด หล่อนประสบพบเจอเรื่องเลวร้ายจากการกระทำอันป่าเถื่อนมานักต่อนัก จนเริ่มกลายเป็นความชินชาเสียแล้ว สิ่งเดียวที่คิดในหัวคือต้องพาตัวออกไปจากที่นี่ให้จงได้

"อย่ามาเก่งกับเรา!" สองเท้าก้าวเดินอย่างว่องไว ประชิดตัวของจัสซีเนีย บีบหนาบีบแก้มของหล่อนจนปากยู่ย่นเข้าหากัน

"อ๊ะ!" แรงชายชาตรีที่มีมาก ทำให้รอยช้ำที่แก้มเจ็บแปล๊บเมื่อถูกสัมผัส

"แม้เราจะหน้าตาดีประดุจชื่อ แต่ก็ใช่ว่าจะใจดีกับใคร" เป็นการชมตัวเองได้อย่างมีเสน่ห์ แม้จะไร้รอยยิ้มบนใบหน้า ทว่าก็หาได้ปฏิเสธในความหล่อเหลาของเขา แต่การกระทำไม่ได้หล่อดั่งใบหน้าเลยสักนิดเดียว

"แหวะ! จะอ้วกก็เสียดายน้ำลาย" คำเยินยอตนเองทำเอาจัสซีเนียถึงกับแทบอ้วกออกมา ก่อนจะสะบัดใบหน้าออกจากพันธนาการแกร่งนั้น

"เอาทีเดียวท้องแล้วรึ?"

"ไอ้บ้า! เป็นบ้าหรือไง วันนี้กินยาลืมเขย่าขวด หรือว่าอสูรในกายมันเบื่อคนชั่ว ๆ อย่างแก แล้วออกจากร่างไปเสียแล้ว"

คำพูดล่อแหลมที่ทิ่มแทงใจคนโดนกระทำแทบอยากแทรกแผ่นดินหนี กระโจนขึ้นเตียงนอน แล้วชี้หน้าด่ากราดอย่างไม่เกรงกลัวในความโหดเหี้ยมที่ถูกขนานนาม

"เราเตือนแล้วนะ ว่าอย่าปากเก่งกับเรา" สองเท้าค่อย ๆ ย่างกรายเข้ามาใกล้อย่างช้า ๆ ก่อนจะก้าวขาขึ้นเตียงเดินหน้าทีละก้าว ทำเอาจัสซีเนียต้องเดินถอยหลัง เพราะนึกหวั่นต่อดวงตาคมเข้มนั้นที่ดูไม่น่าไว้วางใจ

"เป็นไปได้ฉันอยากฆ่าแกให้ตาย! ไอ้คนเลว! เลวยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉาน" หล่อนยังคงเปล่งวาจาที่ไม่น่าฟัง ความคับแค้นใจมันสุมในอกจนยากจะให้อภัยคนอย่างเขาได้ หล่อนเดินถอยหลังโดยไม่หันกลับไปมอง เพราะอารมณ์ที่มีตอนนี้อยากจะบีบคอเขาให้ตายลงตรงหน้า แต่ว่าก็ยากนักที่จะกระทำ

"เอาสิ! ฆ่าเราให้สมใจ" ปากขยับพูดพร้อมรอยยิ้มที่ดูแคลน ขาก็เดินก้าวเชื่องช้าร่ำไป อีกคนก็ยังคงถอยหลังหนีห่าง จนแทบจะตกเตียง

"ถะ ถอยออกไปนะ" น้ำเสียงเริ่มสั่นระริก ยิ่งรอยยิ้มร้ายนั้นเฉิดฉาย ยิ่งทำให้จัสซีเนียเริ่มรู้สึกไม่ปลอดภัย

"แน่จริงก็ฆ่าเราให้ได้ จะถอยหลังไปทำไม?" ยังคงท้าทายหล่อนต่อเนื่อง สายตาจ้องมองคนที่อยู่ใต้ความสูงไม่วางตา

"แกตาย.....ว้าย!!!"

ตุบ!

เท้าเรียวที่ก้าวถอยหลังเหยียบที่นอนอย่างหมิ่นเหม่พลาดพลั้ง จนจัสซีเนียนั้นหงายหลัง ระคนตกใจยิ่งกว่ารีบคว้าข้อมือรั้งไว้ กระชากร่างกายเสลาเข้าหาตัว โอบหล่อนไว้แน่น เพราะหากหงายหลังตกเตียงมีหวังหัวทุยนั้นกระแทกพื้นแตกแน่นอน

ร่างเสลาอรชรนอนทับคนตัวใหญ่ หลับตาปี๋เพราะคิดว่าคงได้รับบาดเจ็บจากความพลาด แต่กลับไม่ได้รู้สึกเจ็บกายแม้เพียงเสี้ยว ดวงตากลมนัยน์ตาสีนิลค่อย ๆ เปิดเปลือกตามองทีละข้าง ใบหน้าแนบชิดอกแกร่งที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ จากนั้นจึงค่อย ๆ ขยับใบหน้าเงยมองไปยังด้านบน

"อ๊ะ!" หญิงร่างเล็กถูกจับพลิกให้นอนอยู่เบื้องล่าง แขนถูกกางออกกดลึกลงพื้นที่นอนนุ่มนิ่ม นั่นทำให้หล่อนตกใจเบิกตากว้าง แถมยังถูกเขาคาบคร่อมร่างไว้ในท่าที่ล่อแหลม

"อยากทับเรา หรือว่าอยากให้เราทับกันล่ะ..."