19 - แค่ของชั่วคราว

กรงรักราชาโจร

ตอนที่ 19

(แค่ของชั่วคราว)

“ไอ้ลามก!” ดวงตากลมจ้องมองอย่างเกรี้ยวโกรธ เมื่อคำพูดสองแง่สองง่ามนั้นทำให้หล่อนนึกอาย พยายามบิดแขนหวังให้หลุด แต่แรงที่มีก็ช่างน้อยนิด สู้แรงของคนตัวใหญ่ไม่ได้ แม้นจะดีดดิ้นสุดแรงแค่ไหน

“ปากแบบนี้ ชายหน้าไหนจะกล้าเอาทำเมีย” ใบหน้าที่อยู่ในระยะใกล้เพียงคืบ สัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นที่กระทบผิวหน้าของกันและกัน วาจาร้ายเอ่ยอย่างไม่คิดรักษาน้ำใจคนฟัง

“แกไง!!” หล่อนสวนกลับทันที เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา ว่าเขาที่ย่ำยีให้เธอเจ็บปวดทั้งทางกายและใจ อย่างไม่อาจที่จะให้อภัยได้

“เอาแบบนั้นไม่ได้เรียกเมีย...ก็แค่ของชั่วคราวเท่านั้น” ประโยคที่บาดใจทำเอาหัวใจหญิงสาวนั้นแทบแหลกสะบั้น มันช่างบาดหูเสียเหลือเกิน แค่ของชั่วคราวที่ไร้เกียรติ ถูกเหยียดหยามย่ำยีอย่างป่าเถื่อน ทำเอาจัสซีเนียถึงกับนิ่งไปชั่วขณะ น้ำสีใสเอ่อคลอในดวงตาอย่างไม่อาจหักห้ามได้

“ไอ้ชั่ว!” ตวาดเสียงกร้าวใส่หน้าอย่างโมโห ยิ่งได้มองลึกเข้าไปในแววตาคมเข้มนั้น ยิ่งทำให้หล่อนอยากตะบันหน้าเขาให้แหลก กระแทกกำปั้นลงตามแต่ใจ ให้สาสมกับที่เขานั้นทำกับเธอไว้

“ฮึ!...เธออาจจะติดใจคนชั่ว ๆ แบบเราก็ได้ ลองอีกสักทีไหมล่ะ” ยกยิ้มร้ายอย่างเย้ยหยัน ทัดทานแรงของคนใต้ร่างที่พยายามต่อต้าน กดตรึงข้อมือเล็กแทบจมพื้นที่นอนนุ่ม สองขาแกร่งหนีบแรงจนจัสซีเนียขยับตัวไม่ได้ แม้หล่อนจะพยายามออกแรงเพียงใด

“ฉันขอกัดลิ้นตาย!” เอ่ยคำหนักแน่นพร้อมกับจ้องมองหน้าเขาอย่างไม่ยอมปรน หล่อนจะไม่ยอมให้เขาได้เชยชมร่างกายอีกเป็นครั้งที่สอง จะไม่เป็นที่รองรับราคะให้คนชั่วเฉกเช่นเขาได้สุขสม

“ปากดี!....จุ๊บ!" มือแกร่งข้างเดียวจับล็อกข้อมือเล็กสองข้างไว้มั่น ก่อนจะใช้มือตีเรียวปากอิ่มที่ยังบอบช้ำเบา ๆ เหมือนกับหยอกเย้าแหย่เล่น จากนั้นจึงแตะชิดริมฝีปากของตนประกบกับหล่อน ลงน้ำหนักแรงจนเรียวปากอิ่มยุบตัว การกระทำที่แตกต่างจากที่เคยเห็น ทำเอาจัสซีเนียถึงกับไปไม่เป็น

“อี๋” เมื่อเรียกคืนสติกลับมา จึงทำท่าทางรังเกียจเดียดฉันท์ ทำเอาจาห์มาล์ถึงกับมีรอยยิ้มเปลี่ยนไป ไม่ใช่ยิ้มร้ายกาจ แต่เหมือนกับเขานั้นมีความรู้สึกอื่นแทรกแซง

(ขออนุญาตครับ!)

เสียงเรียกหน้ากระโจมทำให้จัสซีเนียผลักอกของเขาออกอย่างแรงจนหลุดพ้น ก่อนจะรีบกระโดดลงจากเตียงไปยืนหลบมุม จาห์มาล์ที่เผลอไผลพลาดพลั้ง คว้าหล่อนไว้ไม่ทันเพราะความว่องไวให้ในการหลบหลีก

"มีอะไร!"

("ขอคุยเป็นการส่วนตัวครับ")

"เดี๋ยวเราตามไป"

("ครับ")

เป็นอันรับรู้ในการสื่อสาร เมื่อใดที่การขอพูดคุยส่วนตัว บ่งบอกว่าเรื่องนั้นสำคัญมากนัก

"อยู่ในนี้ห้ามออกไปไหน ไม่อย่างนั้นเราจะสั่งขังในกรงขังสัตว์ ท่ามกลางแสงแดดที่ร้อนระอุ" ก่อนจะเดินจากไป ก็ไม่วายทิ้งท้ายสั่งการเสียงเข้ม ชี้หน้าจัสซีเนียอย่างข่มขู่ แววตาที่มองไปสื่อเป็นนัยได้ทันทีว่าเขานั้นทำจริงดั่งวาจาที่กล่าวไว้

"จิ๊!" แสดงท่าทางอย่างไม่พอใจ ค่อนไปทางรำคาญกับการที่เขาชอบออกคำสั่ง เมื่อไหร่จะหลุดพ้นจากที่นี่เสียทีนะ

"เราพูดจริง!...เข้าใจที่สั่งไหมจัสซีเนีย" เมื่อเห็นแล้วว่าคนตัวเล็กไม่ยอมรับปาก จึงย้ำอีกครั้งเสียงหนักจนน่ากลัว

"เออ!" ความดื้อรั้นที่มีไม่ต่างกัน การตอบรับที่หล่อนไม่ประพฤติดั่งเช่นคนอื่น ไร้ความอ่อนหวานดั่งอิสตรี แต่จาห์มาล์ก็หาได้แยแสไม่

จากนั้นจึงเดินจากไป ทิ้งไว้เพียงความขุ่นมัวและหัวใจดวงน้อยที่เต้นตึกตัก ยิ่งนึกภาพที่เกิดขึ้นอย่างล่อแหลม การถูกลวนลามที่แปลกไปของคนใจโฉด กลับกลายเป็นว่าใจของหล่อนนั้นสั่นเทิ้มผิดแปลก

"เต้นบ้าอะไรหนักหนา ไอ้ชั่วนั่นมันฆ่าพ่อและพี่ชายของแก ต้องแก้แค้นมันให้สาสม" ยกมือกำเสื้อตรงอกข้างซ้าย แล้วเอ่ยวาจาดั่งตำหนิตัวเอง ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้เป็นเช่นนี้ ทั้งที่เกลียดชังเขายิ่งกว่าสัตว์เลื้อยคลาน

----------

"ท่านเชคฮอยากพบท่านครับ" ริฎวานที่ได้รับข่าวจากคนสนิทของผู้เป็นบิดาของเพื่อนสนิท รีบรายงานทันที นึกร้อนใจกลัวว่าการกระทำอันเลวร้ายจะถึงหูของท่าน นั่นอาจจะเป็นหายนะครั้งใหญ่ของเพื่อนสนิท

"ท่านพ่ออยากพบเรา?" ย้อนถามอย่างสงสัย ทั้งที่ก็เพิ่งจะกลับไปเยี่ยมหาไม่กี่วันที่ผ่านมา

"คนสนิทของท่านเชคฮต่อสายเข้ามาหากระผม ไม่ได้บอกว่าอยากพบเรื่องอะไร แค่บอกให้ท่านเข้าพบเร็วที่สุด" ริฎวานนึกหวั่นใจไม่น้อย หากเรื่องราวที่แอบทำลับ ๆ ของนายเหนือหัวเล็ดลอดออกไป มีหวังว่าเรื่องราวจะบานปลายแตกหักเป็นแน่ "หวังว่าจะไม่ใช่เรื่องที่ท่านทำลับ ๆ หรอกนะครับ" ยิ่งคิดก็ยิ่งกังวลไปไกล

"เราก็ไม่แน่ใจ...แต่ถ้าอะไรจะเกิด เราก็พร้อมที่จะยอมรับ" แม้จะแอบหวั่นกับสิ่งที่ริฎวานพูดออกมา ทว่าก็ยังไม่อาจตัดสินได้ บิดาที่ยังไม่บอกกล่าวเล่าความ จะคิดตามอำเภอใจนั่นยิ่งทำให้กังวล ขุ่นหมองในใจไปเสียเปล่า ๆ

"ท่านแน่ใจหรือครับ นั่นเชคฮอานัสนะ ไม่ใช่ท่านแม่ของท่านที่จะใจดี...ลงโทษแต่ละทีหนักหนาแค่ไหนท่านย่อมรู้ดี" หากเป็นเช่นดั่งที่ในความคิดของริฎวาน บทลงโทษที่โหดร้าย เขาไม่อาจจะคิดเลยว่าผู้เป็นนายจะเจ็บปวดแค่ไหน จากที่เคยเห็นมาหากผู้ใดทำผิดร้ายแรง เชคฮอานัสจะมีบทลงโทษที่ทรมาน นั่นคือการเฆี่ยนด้วยแส้จนกว่าจะสลบ

"ท่านพ่อคงไม่ฆ่าเราหรอกมั้ง" พูดขึ้นอย่างปลอบใจตัวเอง ทั้งที่ก็นึกหวั่นอยู่ในอกไม่ต่างกัน

"แต่ก็อาจเกือบตาย ไม่ก็สาหัสนะครับ...กระผมกังวลใจ" ริฎวานแสดงอาการห่วงผู้เป็นนายอย่างเห็นได้ชัด แม้จะถูกปัดวาจาว่าไม่เป็นไร ยังไงเขาก็ร่วมหัวจมท้ายกับเพื่อนคนนี้ จะไม่ให้ห่วงได้อย่างไร

"ช่างเถอะเราจัดการได้...ริฎวาน"

"ครับ"

"ส่งข้อมูลการทุจริตของพ่อฮาดี้ให้ผู้พันอาห์เหม็ดอย่างลับ ๆ อย่าให้รู้เด็ดขาดว่าใครเป็นคนส่ง"

"ครับ...กระผมจะรีบดำเนินการให้ แล้วท่านจะเข้าพบท่านเชคฮเมื่อไหร่?"

"พรุ่งนี้เช้า"

"กระผมจะให้คนเตรียมรถครับ"

"อืม"

เสร็จสิ้นการเจรจา ความหนาวเย็นท่ามกลางทะเลทรายที่กระทบผิวกาย แทบไม่สะทกสะท้านภายใจกายเท่าความใคร่รู้ที่บิดาเรียกหา กลัดกลุ้มเกรงว่าเรื่องราวที่ตนก่อจะถึงหูผู้เป็นบิดา แน่แท้ว่ามารดาก็ย่อมรู้ตาม หากเป็นเช่นนั้นท่านคงจะเสียน้ำตา ที่มีลูกต่ำช้าเช่นนี้...