Share

95 ปลอบ

Author: sammi'P
last update Last Updated: 2025-08-07 15:50:54

บ้านต้นไม้ยามพลบค่ำมีเพียงแสงโพล้เพล้ของดวงอาทิตย์กำลังลาลับขอบฟ้าสาดลงมาให้เห็นเพียงรำไร ไฟทางเดินยังไม่เปิดให้แสง แต่กรณ์ก็อาศัยความเคยชินเดินมาจนถึงอาณาเขตบ้านต้นไม้จนได้

บรรยากาศรอบข้างเงียบเหงาสุดบรรยาย ร่างสูงโปร่งเหลียวมองหานางแบบสาวไปทั่ว ไม่เว้นแม้แต่เทอเรซกว้างที่ราเชลชอบมายืนมองหลังคาบ้านสวน

สักพักประตูบ้านก็เปิดออกพร้อมกับราเชลในชุดคลุมอาบน้ำสีขาว ผมยาวสลวยเป็นลอนเปียกปอนเพราะสระผมมาหมาดๆ ใบหน้าซีดเซียวไร้เครื่องสำอางแต่งแต้มมีเพียงริ้วรอยแดงเหมือนผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก เมื่อเห็นชายหนุ่มก็เอ่ยทัก

“เป็นห่วงฉันรึไง ยังไม่ตายหรอก”

เสียงที่คุ้นเคยตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เรียกรอยยิ้มของกรณ์ให้หันกลับมามองต้นเสียง ราเชลยิ้มน้อยๆ ให้คนตรงหน้าทั้งที่ยังยืนอยู่ในท่าเดิม

“ก็... อืม... คุณเป็นยังไงบ้าง ผมว่าวันนี้คุณพักผ่อนเถอะ ทานอะไรรึยังถ้ายังผมจะสั่งมาให้ แล้วพรุ่งนี้คุณจะเข้ากรุงเทพกี่โมง ผมจะไปส่ง”

กรณ์เดินเข้ามายืนตรงข้าม ราเชลหลบสายตาห่วงใยที่มองมาก่อนตอบ

“ฉันจะไปวันนี้เลย”

“เฮ้ย! เร็วไปไหมคุณ นี่ก็ค่ำแล้วนะ” ชายหนุ่มก้มดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือ
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter

Latest chapter

  • กระซิบรักฝากหัวใจที่ปลายฟ้า   98 ไม่มีสิทธิ์

    กว่าจะเคลียร์เรื่องราวทุกอย่างกับพ่อของราเชลโดยนัดเจรจากันที่ลอนดอนลงตัวโดยที่ราเชลไม่รู้ เขาต้องเสียไปหลายอย่าง ทั้งหุ้นโรงแรมในลอนดอนและบ้านสีขาวหลังนั้นที่ทีแรกเขาคิดจะรีโนเวทเป็นโรงแรมในเครือสิทธรา แต่ที่นั่นมีความทรงจำเลวร้ายที่เขาอยากลืม... “ขอบใจนะมิน พี่ฝากโครงการนั้นให้เราสานต่อกับพ่อราเชลเลยก็แล้วกัน ไม่มีแต่ มินทำได้อยู่แล้วนึกว่าช่วยพี่” ชานนท์ยิ้มพึงใจก่อนวางหู สิมิลันยอมช่วยรับภาระบ้านสีขาวหลังนั้นไปแทนโดยที่เขาไม่ต้องเห็นมันให้รกตาอีก ชายหนุ่มเหลือบมองนาฬิกาข้อมือก่อนจะบอกคนขับ “เร็วหน่อยครับ ผมมีธุระต่อ” ไม่เพียงแต่ตกลงกับพ่อราเชล เขายังเข้ารับการบำบัดฟื้นฟูความทรงจำจากเพื่อนที่เป็นจิตแพทย์กว่าสิบชั่วโมงภายในเวลาหนึ่งอาทิตย์ แล้วเขาก็ได้รู้ทุกอย่างเมื่อความทรงจำฟื้นคืนกลับมา ทุกอย่างเป็นอุบัติเหตุ ไม่มีใครตั้งใจให้เกิดแม้แต่แม่บุญธรรมของเขา ถ้าหากเขาจะเจรจา... หวังว่าหล่อนคงยอม...เมื่อรถแท็กซี่จอดหน้าเรือนไม้บ้านสวน ชานนท์ก็วิ่งวุ่นตามหาเอรินไปทั่ว ในที่สุดเขาก็พบหญิงสาวเดินลงมาจากทางเดินบนเนินเขาทางไปบ้านต้น

  • กระซิบรักฝากหัวใจที่ปลายฟ้า   97 ไม่ใช่ดอกไม้ริมทาง

    “เดี๋ยว! ผมไม่เข้าใจ” กรณ์ยื้อไว้ เมื่อหล่อนจะลุกหนี “ได้แล้วทิ้งงั้นเหรอ ผมไม่ใช่ดอกไม้ริมทางของคุณนะ” “คำนั้นน่าจะหมายถึงฉันมากกว่า” ราเชลหันกลับมายิ้มบาง เป็นรอยยิ้มที่ฝืดจนคนมองยังรู้สึก “ครั้งเดียวก็เกินพอแล้ว ฉันไม่อยากไร้ค่าไปมากกว่านี้” “คุณไม่ไร้ค่า คุณเป็นเมียผมแล้วอย่าพูดแบบนี้ผมไม่ชอบ” “ฉันไม่ได้เป็นเมียนาย และไม่เคยอยากให้นายมาชอบ” ราเชลตอบแล้วก็ถึงกับนิ่วหน้ารู้สึกเจ็บหัวไหล่ เพราะกรณ์เม้มริมฝีปากกลั้นก้อนจุกในลำคอ และลืมตัวบีบหัวไหล่นวลเนียนแน่น“เรามาเริ่มต้นกันใหม่นะราเชล เราสองคนมาคบกันจริงๆ เถอะ”หญิงสาวถึงกับตะลึงพูดไม่ออก ไม่เคยมีครั้งไหนที่รู้สึกพ่ายแพ้ต่ออะไรบางอย่างได้ขนาดนี้ หล่อนกำลังพ่ายแพ้เสียงอ่อนโยนห่วงใยที่ไม่เคยได้รับจากใครแม้แต่ชานนท์ ผู้ชายที่หล่อนรักที่สุด แต่... หล่อนไม่อยากแพ้“ไม่ต้องพูดมาก นายก็รู้เด็กนอกอย่างฉันจะอะไรกับใครก็ไม่เห็นจะต้องเรียกร้องให้ใครต้องมารับผิดชอบชีวิต ฉันไม่ใช่เอรินนะ" “ผมก็ไม่ได้คิดว่าคุณเป็นตัวแทนเอริน เข้าใจรึเปล่าราเชล คุณเชื่อใจผมนะ” “อย่ามาหลอกให้ดีใจเลย ไม่มีใครรักผู้หญิงที่ยอมนอนด้วยเพียงเพราะอารมณ์ชั

  • กระซิบรักฝากหัวใจที่ปลายฟ้า   96 บรรยากาศพาไป

    ราเชลเลิกคิ้วสูง มองคนถามด้วยสายตาแปลกๆ กรณ์เหลียวมองยิ้มมุมปากก่อนพูดต่อ“ไม่ใช่อะไร เป็นห่วง มีห้องนอนสองห้อง คุณไปพักที่นั่นก่อน ผมจะได้อยู่เป็นเพื่อนไม่ต้องตีรถกลับประจวบคืนนี้ โอเคไหม” “ไม่เอาหรอก เกิดใครเข้าใจผิดจะว่ายังไง” “ไม่ต้องกลัวหรอกน่า คุณอายุมากกว่าผมตั้งเยอะ เป็นพี่สาวผมได้ ใครจะกล้าคิดอะไร เอาตามนี้เถอะ ผมขี้เกียจเทียวไปเทียวมาคอนโดกับโรงแรมเพื่อไปรับคุณอีก พักที่คอนโดผมเถอะคืนเดียวเอง โอเค๊” “ก็ได้”“บทจะตกลงก็ง่ายงี้เลย” เขาถามสีหน้าประหลาดใจ“ก็ใช่นะสิ สองหัวดีกว่าหัวเดียว ฉันยิ่งกลัวๆ อยู่ไม่รู้พรุ่งนี้จะเจออะไรบ้าง”“ไม่น่าเชื่อ คุณก็อ่อนแอเป็นเหมือนกัน” “ฉันไม่ใช่วันเดอร์วูแมนนะ” เพราะความเหงาว้าเหว่ที่จู่โจมหัวใจในยามนี้ ทำให้ราเชลเผลอจ้องเด็กหนุ่มคนข้างๆ ที่กำลังบาดเจ็บจากความรักเช่นเดียวกันกับหล่อน บางทีการมีใครสักคนที่พอจะเป็นที่พึ่งคอยอยู่เป็นเพื่อนปรับทุกข์ คงเป็นความรู้สึกที่ไม่เลวทีเดียว... ท้องฟ้ายามค่ำไม่มีแสงดาวระยิบระยับเหมือนเคย มีเพียงแสงฟ้าแลบคำรามเป็นระยะ ราวกับกำลังจะเกิดพายุใหญ่ ราเชลยืนพิงราวเหล็กระเบียงคอนโดมิเนียมชั้นเกือบบนสุดปล

  • กระซิบรักฝากหัวใจที่ปลายฟ้า   95 ปลอบ

    บ้านต้นไม้ยามพลบค่ำมีเพียงแสงโพล้เพล้ของดวงอาทิตย์กำลังลาลับขอบฟ้าสาดลงมาให้เห็นเพียงรำไร ไฟทางเดินยังไม่เปิดให้แสง แต่กรณ์ก็อาศัยความเคยชินเดินมาจนถึงอาณาเขตบ้านต้นไม้จนได้ บรรยากาศรอบข้างเงียบเหงาสุดบรรยาย ร่างสูงโปร่งเหลียวมองหานางแบบสาวไปทั่ว ไม่เว้นแม้แต่เทอเรซกว้างที่ราเชลชอบมายืนมองหลังคาบ้านสวนสักพักประตูบ้านก็เปิดออกพร้อมกับราเชลในชุดคลุมอาบน้ำสีขาว ผมยาวสลวยเป็นลอนเปียกปอนเพราะสระผมมาหมาดๆ ใบหน้าซีดเซียวไร้เครื่องสำอางแต่งแต้มมีเพียงริ้วรอยแดงเหมือนผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก เมื่อเห็นชายหนุ่มก็เอ่ยทัก “เป็นห่วงฉันรึไง ยังไม่ตายหรอก” เสียงที่คุ้นเคยตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เรียกรอยยิ้มของกรณ์ให้หันกลับมามองต้นเสียง ราเชลยิ้มน้อยๆ ให้คนตรงหน้าทั้งที่ยังยืนอยู่ในท่าเดิม “ก็... อืม... คุณเป็นยังไงบ้าง ผมว่าวันนี้คุณพักผ่อนเถอะ ทานอะไรรึยังถ้ายังผมจะสั่งมาให้ แล้วพรุ่งนี้คุณจะเข้ากรุงเทพกี่โมง ผมจะไปส่ง” กรณ์เดินเข้ามายืนตรงข้าม ราเชลหลบสายตาห่วงใยที่มองมาก่อนตอบ “ฉันจะไปวันนี้เลย”“เฮ้ย! เร็วไปไหมคุณ นี่ก็ค่ำแล้วนะ” ชายหนุ่มก้มดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือ

  • กระซิบรักฝากหัวใจที่ปลายฟ้า   94 แก้แค้น

    “เอรินตัวเล็กนิดเดียว แกติดเด็กคนนั้นมากเพราะเขาเป็นเด็กผู้ชายคนเดียวในละแวกบ้าน ตอนนั้นกรณ์ยังไม่ย้ายมาอยู่ข้างบ้าน น้าไม่เห็นว่าแกออกไปตอนไหนมารู้อีกทีก็โดนรถของเด็กคนนั้นชนจนต้องเข้ารักษาในโรงพยาบาล แกบาดเจ็บหลายแห่งเลือดตกภายใน เกือบไม่รอด โดยเฉพาะหัวใจบอบช้ำมากจนต้องผ่าตัด เรามีเงินรักษาไม่พอ ช่วงนั้นพ่อเอรินวิ่งเต้นหาเงินมารักษาแกจนวุ่นไปหมด แต่คนบ้านนั้นกลับนิ่งดูดาย”“แล้วพ่อแม่เด็กคนนั้นล่ะครับ”“ตายวันเดียวกันค่ะ” อติมาเล่าสีหน้าหดหู่ “อุบัติเหตุรถตกเหวระเบิดไฟคลอกทั้งผัวทั้งเมีย แถมลูกชายที่ขับตามกันไปก็รถคว่ำไหม้เป็นตอตะโก ว่ากันว่าเด็กคงตกเหวไปด้วย”ชานนท์มือไม้เย็น คุ้นเหตุการณ์นั้นเหมือนความทรงจำที่ขาดหายถูกเติมจนเต็ม... เขาคือเด็กชายคนนั้น!เป็นเขาเองที่ขับรถชนเอริน... ทำไมถึงจำไม่ได้!ชานนท์กุมขมับ หัวหมุนติ้วอย่างไม่เคยเป็น รู้แต่ว่าเขาต้องรักษาตัวอยู่นานมาก หลังจากอุบัติเหตุคราวนั้นทำให้ความทรงจำแรกเริ่มขาดหายไป มีเพียงแม่บุญธรรมที่ยืนมือเข้าช่วยเหลือและรับอุปการะ จนหายดีพ่อของสิมิลันก็ส่งเขาไปอยู่เกาหลีกับแม่บุญธรรมและสุดท้ายได้มาร่ำเรียนจนจบปริญญาที่อังกฤษ เขาไม่เ

  • กระซิบรักฝากหัวใจที่ปลายฟ้า   93 ความหลังของเอริน

    ราเชลหมุนตัวกลับไปทางบ้านต้นไม้ ทั้งที่พยุงตัวแทบไม่ไหว กรณ์จะเข้าไปช่วยประคอง แต่เสียงโทรศัพท์มือถือนางแบบสาวดังขัดจังหวะ จนชายหนุ่มถึงกับชะงักไม่ถึงตัวหล่อน “สวัสดีค่ะ” ราเชลเสียงสั่นรับสายอย่างขอไปที แต่เสียงจากปลายสายก็ทำให้หญิงสาวตาโตรีบปาดน้ำตา “คะ? คุณป้าหรือคะ มีอะไรรึเปล่าคะ ได้ค่ะ พรุ่งนี้เจอกัน หนูจะกลับกรุงเทพวันนี้พอดีค่ะ สวัสดีค่ะ” หลังจากวางสาย หล่อนก็หันมายิ้มหยันก่อนจะเอ่ยคำพูดเป็นต่อจนชานนท์ถึงกับตะลึง “คุณแม่คุณกลับมาแล้ว ท่านเรียกหาเราพร้อมกัน พรุ่งนี้คุณต้องกลับกรุงเทพกับฉัน”“เป็นไปได้ไง แม่ไม่เห็นบอกว่าจะกลับมา” ชานนท์ทวนคำ“ฉันก็บอกแทนอยู่นี่ไง คุณว่าไหม อเล็กซ์ เรื่องระหว่างพวกเราเห็นทีคงไม่จบง่ายๆ ซะแล้ว” หล่อนยิ้มเยาะแล้วก้าวเข้าหาชานนท์ มือเรียวจับคางสากของชายหนุ่มแล้วยิ้มสมใจก่อนจะหันหลังเดินออกไปชานนท์เดินไปเดินมาในห้องพักข้างกันกับห้องของเอริน ตอนนี้เขาทั้งคิดหนัก และนึกระแวงคำพูดของราเชลถึงเรื่องที่แม่ของเขาสั่งฝากความผ่านมาทางสายโทรศัพท์ ไม่สบายใจ!เป็นความรู้สึกที่อธิบายได้ในตอนนี้ และเขาไม่อยาก

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status