บทที่ 4

บทที่ 4

“ยังไงก็อย่าพาน้องกลับดึกนะครับ”

“ขอบคุณครับคุณอา ผมจะรีบพาขิมกลับมาไม่เกินสามทุ่มครับ” ธาวินรับปากหนักแน่น

“งั้นขิมไปก่อนนะคะพ่อ”

ภัคธีมาพูดกับบิดา ก่อนจะเดินตามธาวินไปขึ้นรถที่จอดอยู่หน้าบ้าน

“ไปไหนกันน่ะคะ” มธุรสที่เพิ่งเดินออกมาจากครัวเอ่ยถามพี่เขยเมื่อเห็นหลังหลานสาวไวๆ

“เข้าเมืองกัน”

“จะดีหรือคะพี่ยุทธ คุณวินกำลังจะ...”

“เอาน่าน้องรส พี่ว่าให้ขิมรู้จากปากคุณวินน่าจะดีที่สุด” อยุทธเอ่ยปลอบให้มธุรสคลายความกังวล และได้แต่หวังว่าธาวินจะรักษาความเป็นสุภาพบุรุษ อีกทั้งยังเชื่อใจลูกสาวว่ารักนวลสงวนตัวมากพอที่จะไม่ปล่อยตัวปล่อยใจไปกับอารมณ์ชั่ววูบของตัวเอง เพราะที่ผ่านมาภัคธีมาก็ดำรงความเป็นกุลสตรีที่รักและหยิ่งในศักดิ์ศรีลูกผู้หญิงมาตลอด

ธาวินพาภัคธีมามายังร้านอาหารแห่งหนึ่ง เขานั่งฟังภัคธีมาเล่าเรื่องราวต่างๆ ในระหว่างออดิชันจนกระทั่งผ่านเข้ารอบสุดท้ายของการแข่งขันร้องเพลงรายการใหญ่ระดับประเทศ รอยยิ้มของภัคธีมาเต็มไปด้วยความสดใสและมีเสียงหัวเราะเบาๆ ดังแทรกเป็นระยะ เมื่อเล่าถึงวีรกรรมของตัวเองตอนอยู่ต่อหน้ากรรมการ

“เล่ามาเยอะแล้วแต่ยังไม่จบนะคะ ขิมว่าขิมเก็บไว้เล่าให้พี่วินฟังวันหลังบ้างดีกว่า ขิมกลัวพี่วินจะเบื่อขิมซะก่อน”

“พี่ไม่มีวันเบื่อขิมหรอก”

“ลองเบื่อดูสิ ขิมงอนจริงๆ ด้วย”

“ไม่เบื่อครับ พี่พูดจริงๆ” ธาวินคลี่ยิ้มให้กับแฟนสาว สายตาเขาที่มองเธอยังคงเต็มไปด้วยความอ่อนโยน แต่คล้ายกับจะเศร้าอยู่นิดๆ ซึ่งภัคธีมาเข้าใจว่าที่เป็นเช่นนั้นคงเพราะเขารู้สึกผิดที่ไม่ได้ไปหาเธอที่กรุงเทพฯ และไม่ได้โทร.หาในช่วงหลังๆ เห็นแบบนี้ภัคธีมาจึงต่อว่าไม่ลง และรู้สึกว่าธาวินคงทำงานหนักมากจริงๆ เธอสังเกตว่าใบหน้าหล่อเหลาที่เคยสะอาดสะอ้านบัดนี้เหมือนจะตอบลงไปกว่าครั้งสุดท้ายที่เจอกัน

“แล้วพี่วินล่ะคะเป็นยังไงบ้าง งานยุ่งมากเลยเหรอคะ ขิมว่าพี่วินผอมไปนะ”  

“เหรอ...พี่ก็ไม่ค่อยได้ชั่งน้ำหนักเท่าไหร่”

“คงจะหักโหมงานสินะคะ เหนื่อยมากไหมคะ” เสียงหวานเอ่ยอย่างเห็นใจ พร้อมกับคลี่ยิ้มกว้างอย่างให้กำลังใจ

“ก็นิดหน่อยครับ แล้วนี่ขิมอิ่มหรือยัง”

“อิ่มแล้วค่ะ พี่วินจะกลับเลยเหรอคะ” 

“เปล่าหรอก...พี่อยากพาขิมไปฟังเพลงก่อน พอย่อยแล้วค่อยกลับบ้านกันกันนะ”

“ได้สิคะ ว่าแต่พี่วินจะพาไปที่ไหน”

“ร้านใกล้ๆ แถวนี้แหละ เพิ่งเปิดใหม่เมื่อเดือนที่แล้วนี่เอง”

“รู้ดีแบบนี้...” ดวงตาคู่สวยหรี่ลงอย่างจับพิรุธ “แสดงว่าตอนขิมอยู่กรุงเทพฯ พี่วินต้องแอบมาเที่ยวบ่อยๆ ใช่ไหมคะ”

“เปล่าครับ ร้านนั้นน่ะ เป็นร้านเพื่อนของพี่กริช”

ชื่อนั้นทำให้รอยยิ้มที่เกลื่อนอยู่ทั่วใบหน้าหวานหายวับไปทันที แต่ก็เพียงแวบเดียวเธอก็บอกตัวเองให้ยิ้มใหม่ อย่าให้ชื่อของคนคนเดียวมาทำลายบรรยากาศอันแสนโรแมนติกระหว่างเธอกับธาวินเลย

จากนั้นรถของธาวินก็แล่นไปจอดที่หน้าผับหรูแห่งหนึ่ง ภายในตกแต่งด้วยไฟวอร์มไลต์สีส้มสลัวๆ ให้บรรยากาศแสนอบอุ่น มีดนตรีคลอเคล้าแผ่วเบา ความหรูหราบ่งบอกว่าผับแห่งนี้มีไว้สำหรับคนมีฐานะ เพราะค่าเครื่องดื่มและอาหารจากรายการที่ภัคธีมาเห็นเป็นสิ่งยืนยันได้อย่างดี แต่กระนั้นแขกในร้านก็ค่อนข้างเยอะเพราะเป็นคืนวันอาทิตย์ ธาวินหันไปสั่งเครื่องดื่ม ครู่หนึ่งจึงชวนภัคธีมาออกไปเต้นรำซึ่งภัคธีมาก็ไม่ได้ปฏิเสธ

วงแขนแกร่งกระชับรอบเอวบางเข้าไปแนบชิดในขณะพาเธอขยับไปตามจังหวะเพลง โดยไม่รู้ว่าขณะนั้นสายตาคู่หนึ่งกำลังหรี่มองทั้งคู่อย่างไม่คลาดสายตา

“ไม่ได้เต้นรำกับพี่วินนานเลยนะคะ น่าจะสามปีแล้วตั้งแต่พี่วินไปเรียนต่อ” เสียงหวานเอ่ยขึ้นพลางเงยหน้าจ้องมองใบหน้าหล่อคมของธาวิน เค้าหน้านี้คล้ายกันกับเค้าหน้าของพี่ชาย เรียกได้ว่าบ้านนี้น่าตาดีทั้งบ้านก็ไม่ผิดนัก จะต่างกันก็แค่ธาวินหล่อแบบโอปป้าเกาหลี ขณะที่ใครอีกคนหล่อเข้มๆ และชอบทำหน้าดุใส่ใครต่อใคร จนทำให้ความหล่อในตัวเขาลดน้อยลงไปมากตามความคิดของภัคธีมา

“ใช่นานเลยละ ตั้งแต่พี่ไปเรียนต่อแถมตอนนี้ขิมก็ไปเรียนอีก”

“พี่วินรออีกนิดนะคะ ขอให้ขิมทำตามความฝันและเรียนให้จบก่อน หลังจากนั้นขิมจะย้ายกลับมาอยู่ที่เชียงใหม่แบบถาวร มาอยู่กับพี่วินที่นี่ตลอดไป เหมือนที่เราเคยสัญญากันไว้ไงคะ”

ภัคธีมาเอ่ยอย่างอ้อนๆ แล้วซบหน้าลงบนแผ่นอกกว้างเบาๆ แต่นั่นมีผลทำให้ธาวินรัดกระชับวงแขนของตัวเองเข้ามากขึ้น ราวกับกลัวว่าเธอจะหนีจากเขาไปเสียอย่างนั้น ทำให้หญิงสาวรู้สึกแปลกใจในปฏิกิริยาของแฟนหนุ่มจึงเงยหน้าขึ้นมอง

“เป็นอะไรไปคะพี่วิน”

“หืม...อะไรครับ” ธาวินพยายามควบคุมเสียงให้เป็นปกติ ตามองริมฝีปากอิ่มซึ่งตอนนี้เผยอขึ้นน้อยๆ นั้นอย่างหักห้ามใจมากที่สุด

“ก็กอดขิมซะแน่นเชียว”

“คิดถึงไงครับ อยากให้ขิมรู้ว่าพี่คิดถึง”

วงแขนของเขาไม่ได้คลายลงเลย ยังคงโอบกระชับแน่นเหมือนเดิม แน่นเสียจนภัคธีมารู้สึกว่าตัวเองอึดอัด แต่ก็พยายามรักษาสีหน้าให้ยิ้มแย้มเอาไว้เพราะไม่อยากให้คนรักคิดมาก

“รับทราบแล้วค่ะ ขิมเองก็คิดถึงพี่วินเหมือนกัน แต่ว่าตอนนี้เราไปพักก่อนไหมคะ แล้วค่อยมาเต้นรำกันต่อ”

“โอเคครับ ตามใจขิม”

ธาวินค่อยๆ คลายวงแขนออก แล้วพาหญิงสาวกลับไปโต๊ะ แต่เมื่อไปถึงเท้าสองคู่ก็ต้องชะงักเมื่อพบว่าใครคนหนึ่งนั่งรออยู่ที่โต๊ะ