15. ได้สหายดี มีชัยไปกว่าครึ่ง (3)

“ข้าทำเรื่องดีเจ้าค่ะ เอ่อ…ข้าจะเปิดร้านสุราหวานเจ้าค่ะ” มือขาวยกขึ้นมาป้องปาก กระซิบกระซาบเสียงเบา มิให้ผู้อื่นได้ยิน

“เช่นนั้นหรือ เอาไว้ข้าจะส่งไปให้ที่เรือนเจ้า”

“ประเดี๋ยวเจ้าค่ะ ข้าขอไปเลือกเองได้หรือไม่ นะ นะ ข้าจะได้เลือกเอาแค่ที่จำเป็นอย่างไรเจ้าคะ” เพราะเคยชินกับการอยู่ใกล้ชิดกับบิดาและพี่ชาย หลี่น่าจึงเผลอเกาะแขนแกร่งเสียแน่น ทั้งยังส่งสายตาออดอ้อน จนคนมองเสียอาการ

“อะแฮ่ม! เช่นนั้นก็กลับเรือน ฮุ่ยหวง…” เพียงแค่สายตาที่ส่งมา ก็ทำให้รองแม่ทัพเข้าใจอย่างถ่องแท้ จึงได้แยกตัวออกไปอีกทาง

หวังหย่งพาหลี่น่าและเอินเอินมาที่เรือนของตน ก่อนจะพาไปเลือกไหสุราและจอกสุราตามที่หญิงสาวต้องการ ยังดีที่วันนี้ท่านย่าของเขาไม่อยู่เรือน หากไม่แล้ว คงต้องเอ่ยอธิบายเสียยาวเหยียดเป็นแน่

“เจ้าเลือกเอา อยากได้อันใดก็บอกบ่าวไพร่” หวังหย่งให้บ่าวไพร่เปิดหีบไม้ที่ใช้เก็บจอกสุรา ให้หญิงสาวดู

“นี่…เหมือนของใหม่เลยนะเจ้าคะ” ทั้งลวดลายและรูปลักษณ์ของจอกสุรา ไม่แตกหักหรือมีรอยร้าวสักนิด

“เอาไปเถิด เรือนข้ามีมาก มิได้ใช้งาน จนต้องนำมาเก็บที่ห้องเก็บของนี่อย่างไรเล่า”

“อ่า~ มิใช่ว่าพึ่งให้คนไปซื้อมาใหม่ เพื่อเอาใจข้าหรอกนะเจ้าคะ”

ตุบ! จอกเหล้าในมือของชายหนุ่มหล่นลงกับพื้น ยังดีที่พื้นของห้องเก็บของมีฟางปูเอาไว้ จอกสุราจึงไม่แตก

“อะฮึ่ม! เหตุใดข้าต้องทำเช่นนั้นด้วย ตกลงเจ้าจะเอาหรือไม่”

“ฮ่าๆ ใจเย็นก่อนเจ้าค่ะ ข้ากำลังจะเลือกแล้ว” หลี่น่าหัวเราะร่า ก่อนจะกวักมือเรียกเอินเอินมาเลือกจอกสุราที่ต้องการ

จอกสุราที่นางเลือกจะเน้นให้เป็นจอกสุราสีขาวเป็นหลัก เพราะหากนำสาโทมาผสมกับน้ำผลไม้แล้ว จะได้สีตามน้ำผลไม้นั้นๆ หากใช้จอกสุราสีขาวจะช่วยให้เห็นสีสันของสุราหวานได้ชัดเจนยิ่งขึ้น

ส่วนไหสุรา เรือนแม่ทัพใหญ่ก็มีให้นางเลือกเช่นกัน แม้เจ้าตัวจะบอกว่าเป็นไหสุราเก่า ทว่าดูจากสภาพแล้ว จะว่าพึ่งซื้อมาก็ไม่ผิดอันใด

เป็นสหายที่ดีเสียจริง มาช่วยยามที่ลำบากทุกครั้งเลย

“เท่านี้ก็พอแล้วเจ้าค่ะ”

“คุณหนูควรพอตั้งนานแล้วเจ้าค่ะ เราไม่ได้นำเกวียนมาด้วยนะเจ้าคะ” เอินเอินบ่นอุบผู้เป็นนาย นางห้ามตั้งหลายครา แต่คุณหนูกลับเอ่ยว่ายังไม่พอ ยังต้องใช้อีกมาก

“แหะๆ แม่ทัพจ้าว นี่เงินค่าของเหล่านี้เจ้าค่ะ” สิ่งของมากมาย ทั้งยังคุณภาพดี จะไม่ให้เงินสักตำลึง คงจะน่าเกลียดเกินไป

“มิต้อง ข้าบอกแล้วว่าจะให้เปล่า แต่เจ้าจะขนกลับเรือนอย่างไร”

“เอ่อ ข้าอาจจะต้องกลับเรือนก่อน แล้วให้พี่เหิงมาช่วยขนเจ้าคะ” หลี่น่ายิ้มแห้ง นางเลือกจนไม่คิดถึงยามที่ต้องนำกลับเรือน

“เช่นนั้นให้ข้าไปส่งเจ้าที่เรือนดีหรือไม่” น้ำเสียงยังคงนิ่งเรียบเช่นเคย ทว่าสายตาที่ชายหนุ่มส่งมา ราวกับต้องการบอกนางว่า…ตอบตกลงเสีย