กลยุทธ์ลับเปลี่ยนคุณหนูตกอับเป็นเศรษฐีนี のすべてのチャプター: チャプター 1 - チャプター 10

“นั่นใครน่ะ” แผ่นหลังของสตรีร่างอวบอ้วน สวมชุดยาวเฟื้อย เป็นสิ่งเดียวที่ลีน่าเห็นอยู่ตอนนี้ ทั่วบริเวณที่เธอมองไป มีเพียงหมอกสีขาวปกคลุมจนหนาตา“ฉันถามว่าเธอเป็นใคร”“ฮึก! ฮื้อ ฝากด้วยนะเจ้าคะ ฝากท่านพ่อ ท่านแม่ พี่ชาย และเอินเอินของข้าด้วย” ใบหน้าน่ารักหันกลับมามองลีน่าทั้งน้ำตา“ฝากอะไรกัน พ่อแม่ใครพ่อแม่มันสิ แล้วนั่นเธอจะไปไหน เดี๋ยวสิ เดี๋ยวๆ” ไม่ทันที่ลีน่าจะวิ่งเข้าถึงตัว หญิงสาวก็จางหายไปกับหมอกขาว และสติของลีน่าก็เลือนหายไปด้วยเช่นกันฮึก! อึก! อึก! อักตากลมลืมขึ้น สติเริ่มฟื้นคืนมาอีกครา แต่สิ่งที่ลีน่ารับรู้ คืออาการของคนที่ขาดอากาศหายใจ แรงดึงรัดที่ลำคอ ทำให้เธอไม่สามารถสูดหายใจเข้าไปได้“ชะ ช่วย อึก!”ร่างอวบอ้วนค้างเติ่งอยู่กับผ้าขาวที่ถูกผูกเป็นบ่วง ปลายเท้าห้อยอยู่เหนือพื้น ข้างกันนั้นมีเก้าอี้ไม้ล้มอยู่ลีน่าไม่รู้เลยว่า เธอตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ได้อย่างไร รู้เพียงว่าตอนนี้จะต้องหาทางรอดให้ได้เสียก่อน มือทั้งสองถูกยกขึ้นมาจับบ่วงผ้าเอาไว้ ใช้แรงที่มีดึงตัวขึ้น แต่ด้วยแรงที่เหลืออยู่น้อยนิด จึงไม่สามารถดึงตนเองขึ้นได้นานนักเฮือก! ฮ้า~ กระนั้นลีน่าก็ยังสูดหายใจเข้าม

“เจ้ลี ผมเอาขวดไปทิ้งก่อนนะ” ไอ้โจพนักงานในร้านตะโกนบอก พร้อมกับยกถุงขยะเดินออกไปทางหลังร้าน“ฉันชื่อลีน่าจ้า ลี-น่า เรียกซะเป็นป้าแถวบ้านเลยนะ” ลีน่าตะโกนด่าไปโดยมิได้คิดอะไร มือทั้งสองก็วุ่นวายอยู่กับการช่วยพนักงานในร้านเก็บกวาด ด้วยตำแหน่งของเธอ จะไม่ทำก็ไม่มีใครว่า แต่เธอก็อยากช่วย เพราะยังไม่อยากกลับคอนโด“เอ้า! อีกถุงก็ไม่เอาไป ไอ้โจนะไอ้โจ” แม้จะบ่น แต่เธอก็เลือกจะหยิบถุงไปทิ้งเอง เมื่อเดินออกไปตรงที่ทิ้งขยะ ก็พบว่าไอ้โจกำลังถูกกลุ่มวัยรุ่นสี่ห้าคน รุมทำร้ายอยู่“พวกมึงทำอะไร คิดจะหมาหมู่หรอวะ” กับพวกถ่อย ไม่จำเป็นต้องพูดดีด้วย“อีแก่ มึงไม่เกี่ยว อย่าหาเรื่องใส่ตัว” ลีน่าถึงกับหน้ามืดครึ้ม“อีแก่งั้นหรอ กูพึ่งจะสามสิบโว้ย!!!”ตอนนั้นเธอจำได้เพียงว่า ตัวเองเข้าไปถีบไอ้คนปากหมานั่น จากนั้นเหตุการณ์ก็ชุลมุน มีพนักงานที่ร้านออกมาช่วยพวกเธอ ตัวเธอเองก็ต่อยตีกับพวกวัยรุ่นไปหลายหมัดแต่แล้ว…ปัง!!!เสียงปืนดังลั่น พร้อมกับอาการเจ็บจี๊ดที่กลางอก หลังจากนั้นเมื่อเธอได้สติขึ้นมา ก็พบหญิงสาวร่างอวบ แล้วก็โผล่มาที่นี่นี่หมายความว่า…“ฉันโดยยิงตาย แล้วมาติดอยู่ในร่างนี้หรอ บ้าปะ! ใครมันเล่

เมื่อเห็นว่าสกุลเหอที่เคยรุ่งเรือง ไม่สามารถฟื้นคืนกลับมาได้ สกุลเถียนที่เคยไปมาหาสู่กัน ก็เริ่มตีตัวออกหาก กระนั้นท่านพ่อท่านแม่ก็มิได้ถือสา จนได้ข่าวว่า เถียนอี้ที่เป็นคู่หมั้นของเหอหลี่น่า แต่งคุณหนูสกุลจางเข้ามาแทนที่ คุณหนูเหอหลี่น่าที่รักใคร่เถียนอี้หมดใจ ถึงกับเป็นลมล้มพับไป นางถึงขั้นไปร้องห่มร้องไห้หน้าประตูเรือนสกุลเถียน จนถูกบ่าวไพร่สาดน้ำไล่ ทั้งด่าทอว่าอัปลักษณ์ มีฐานะเยี่ยงยาจก นับจากวันนั้นนางก็เก็บตัวเงียบอยู่ในเรือนครอบครัวสกุลเหอทั้งทุกข์ใจและเจ็บใจ ยามมั่งมี พวกเขาก็ช่วยเหลือสกุลเถียนเรื่องเงินทองอยู่เสมอ เพราะเห็นว่าอย่างไรก็จะได้เกี่ยวดองกัน มิคิดว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นหลี่น่าได้ยินเรื่องราวทั้งหมดก็เข้าใจทันที ว่าชายที่ชื่อเถียนอี้ มิได้รักใครคุณหนูเหอหลี่น่าเลยแม้แต่น้อย คงหวังเพียงอำนาจเงินของสกุลเหอเท่านั้น ทั้งพ่อค้าที่คดโกงสกุลเหอ ยังเป็นคนที่เสนาบดีเถียนแนะนำมา ไม่แน่ว่าพวกมันอาจจะวางแผนทั้งหมดไว้แล้ว“จากนั้นเรื่องก็เป็นอย่างที่เจ้ารู้” ซูเจินโอบกอดบุตรสาวอย่างแนบแน่น นางรู้ดีว่าบุตรสาวปักใจรักใต้เท้าเถียนมาก ถึงขั้นคิดจะปลิดชีวิตของตนเอง“หลี่เอ๋อร์

“คะ คุณหนูเหอๆ ขะ ข้าหยิบเงินผิด ยังเหลือส่วนนี้อีก” ยังไม่ทันที่เอินเอินจะเอ่ยค้าน ยายเฒ่าร้านปักผ้าก็รีบคว้าเงินมาให้หลี่น่าอีกแปดร้อยอีแปะ รวมแล้วหลี่น่าได้เงินมาถึงหนึ่งตำลึงเงินเลยทีเดียว“อ๋อ ท่านยายหยิบเงินผิดนี่เอง ข้าก็คิดอยู่ว่าเหตุใดจึงได้น้อยนัก”“ข้าผิดเองๆ เอาเป็นว่าข้าฝากอาภรณ์ผืนนี้ ไปให้มารดาของท่านปักด้วย ขอเป็นลวดลายนกกระเรียนนะ” ยายเฒ่าสวีรีบยื่นผ้าให้คุณหนูเหอทันที อาภรณ์เนื้อดี ทั้งมีลายปักที่ประณีตเช่นนี้ ขายได้เกือบห้าตำลึงเงิน จ่ายค่าปักไปเพียงตำลึงเดียว ถือว่าคุ้มค่าไม่น้อย“ได้เจ้าค่ะ เช่นนั้นข้าขอตัวลา” ว่าแล้วสองนายบ่าวก็เดินออกจากร้านทันที หลี่น่าที่ได้เงินมาเพิ่มจากเดิมถึงแปดร้อยอีแปะก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่“เหตุใดคุณหนูจึงพูดโป้ปดเล่าเจ้าคะ”“หากมิเอ่ยเช่นนั้น จะได้เงินมากถึงเพียงนี้หรือ ยายเฒ่าสวีนั่นต้องการกดราคาเรา งานปักท่านแม่งดงามถึงเพียงนั้น ยังกล้าจ่ายเพียงสองร้อยอีแปะ นางต้องเจอคนเช่นข้านี่แหละ”“ฮูหยินก็รับรู้เรื่องนี้เช่นกันเจ้าค่ะ แต่ยามนั้นมิมีร้านใดจ้างงานเลย จึงต้องรับเงินเพียงสองร้อยอีแปะอยู่เช่นนี้” เอินเอินเล่าเรื่องเก่าให้คุณหนูของนางฟังด้

ความรู้สึกแรกที่หลี่น่าสัมผัสได้ เมื่อจิบสุราจอกนี้เข้าไป คือความรู้สึกเด็ดที่ปลายลิ้น และได้กลิ่นแอลกอฮอล์ตีขึ้นจมูกอย่างแรง รับรู้ได้ทันทีว่าสุราไหนี้ มีฤทธิ์แรงไม่น้อย“มีเพียงรสเฝื่อนติดคอ มิมีรสชาติอื่นผสมอยู่เลยสักนิด” หากให้นางเลือก คงมิคิดจะดื่มสุราร้านนี้อีก นางคิดว่าสตรีส่วนมากก็คงไม่ชื่นชอบรสชาติเช่นนี้“สุราก็ต้องมีรสขมและเฝื่อน จะให้มีรสชาติใดอีก” หลี่น่าหันกลับไปมองแม่ทัพจ้าวที่ดื่มสุราลงไปอึกใหญ่ ด้วยสีหน้าเรียบเฉย อย่างกับดื่มน้ำเปล่าลงไป“ข้าเคยดื่มสุราที่มีรสชาตินุ่ม ละมุนลิ้นมากกว่านี้เจ้าค่ะ บางทีก็ไม่มีรสขมเลยด้วยซ้ำ”“ข้ามิเคยรู้มาก่อนว่ามีสุราเช่นนั้นอยู่ด้วย ไม่ว่าแคว้นใด สุราก็มีรสชาตินี้มิใช่หรือขอรับ” รองแม่ทัพหยวนเอ่ยถามด้วยความใคร่รู้ เขาออกศึกสงครามมามาก ดื่มสุรามาก็หลายแห่ง แต่ไม่ว่าที่ใด สุราก็มีรสชาติเช่นนี้“มีหลายรสชาติเจ้าค่ะ ว่าแต่พวกท่านเหตุใดจึงชอบดื่มสุราเจ้าคะ”“ผ่อนคลายกระมัง แก้เครียด สนทนากิจธุระก็ง่าย” หลี่น่าพยักหน้าให้กับคำตอบของแม่ทัพใหญ่ เหตุผลที่คนยุคนี้ดื่มสุรา ค่อนข้างจะคล้ายคลึงกับสังคมในชีวิตก่อนของนาง“เช่นนั้นแม่ทัพจ้าวชอบดื่มสุร