16. กลัว (1)

“ท่านพ่อ ท่านแม่ พี่เหิง ข้ากลับมาแล้วเจ้าค่ะ” หลี่น่ายื่นหน้าออกมาจากหน้าต่างของรถม้าคันหรู ทั้งยังโบกไม้โบกมือให้ครอบครัว ที่กำลังกวาดลานหน้าเรือนอยู่

เกวียนขนของและรถม้าคันหรู เคลื่อนเข้ามาจอดในลานกว้างหน้าเรือนสกุลเหอ เข่อซิงเองก็นึกแปลกใจที่บุตรสาวนั่งรถม้าเข้ามา ทว่ายังไม่ทันได้เอ่ยปากถาม เจ้าของรถม้าก็ปรากฏกายขึ้น

“มะ แม่ทัพใหญ่! บุตรสาวข้าไปสร้างเรื่องเดือดร้อนหรือ”

“ท่านแม่ทัพโปรดอภัยด้วยเจ้าค่ะ” สองสามีภรรยาต่างก้มคำนับต่อแม่ทัพใหญ่ของแคว้นอย่างหวาดกลัว หลี่น่าได้แต่ยืนงงกับท่าทางของบิดาและมารดา

นางมิได้ทำสิ่งใดผิดเสียหน่อย

“ท่านพ่อท่านแม่ ข้ามิได้สร้างเรื่องนะเจ้าคะ”

“เจ้าเงียบเสีย ท่านแม่ทัพโปรดเห็นใจนางเถิดขอรับ น้องสาวข้าผู้นี้ผ่านเหตุการณ์เลวร้ายมามาก รอดตายมาได้ก็จดจำสิ่งใดมิได้ แม้แต่นามของตน ไหนจะพูดจากพิลึกพิลั่นนี่อีก เห็นแก่ว่านางวิปลาสเถิดขอรับ”

“โอ้ยยยย พี่เหิงคิดว่าข้าบ้าหรือ แม่ทัพจ้าว! ท่านพูดสิ่งใดบ้างเถิด”

“ท่านเหอ ฮูหยิน คุณชาย ข้าเพียงนำไหและจอกสุราที่คุณหนูเหอต้องการมาให้เท่านั้น” เสียงนิ่งทรงพลัง ทำให้คนสกุลเหอทั้งสาม หยุดโวยวายลงได้ แต่มิวายหันมาหาหลี่น่าดั่งต้องการคำอธิบาย

“คือข้าบังเอิญพบแม่ทัพจ้าวที่ตลาด เขาเอ่ยว่าที่เรือนมีไหสุราและจอกสุราที่ไม่ได้ใช้จำนวนมาก ท่านแม่ทัพจึงให้เราเปล่าๆ เจ้าค่ะ”

“เรื่องเป็นเช่นนี้เองหรือ แหะๆ ถ้าอย่างนั้นต้องขอบใจท่านแม่ทัพมาก เชิญท่านนั่งพักทางนี้ก่อนเถิด ประเดี๋ยวข้าและบุตรชายจะรีบขนของลง”

“ท่านเหออย่าได้ลำบาก เรื่องนี้ให้บ่าวไพร่จัดการ…พวกเจ้าขนของลงให้เรียบร้อย”

“ขอรับท่านแม่ทัพ” เมื่อได้รับคำสั่ง บ่าวไพร่เรือนแม่ทัพก็เร่งมือขนของต่างๆ ลงจากเกวียน

“เชิญท่านแม่ทัพทางนี้เถิดขอรับ หลี่เอ๋อร์ไปเอาสุราหวานมาให้แม่ทัพจ้าวลองชิม” หญิงสาวพยักหน้าตอบรับ ก่อนจะไปนำสุราหวานที่นางทำไว้มาให้ท่านแม่ทัพได้ลอง

ไม่นาน หลี่น่าและเอินเอินก็กลับมาพร้อมกับสุราหวานและกับแกล้มสองสามอย่าง

“ท่านแม่ทัพลองชิมดูเถิด รสดียิ่งนัก” เหอเข่อซิงรินสุราหวานให้หวังหย่งหนึ่งจอก มือหนาก็ยกขึ้นมาดมเล็กน้อย ก่อนจะดื่มลงไป

“อืม ข้ามิเคยดื่มสุราที่มีรสเช่นนี้มาก่อน”

“เป็นอย่างไรเจ้าคะ…” ใบหน้าคาดหวังของอีกฝ่าย ทำให้หวังหย่งที่มิคิดจะพูดสิ่งใดต่อ ต้องเอ่ยขยายความให้ยาวขึ้น

“รสดียิ่ง มิขม แต่สุราก็มีฤทธิ์แรงใช้ได้”

“ข้าเลือกที่มีฤทธิ์แรงมาให้พวกท่านลองดื่ม หากว่าขายให้กับสตรี ข้าจะนำสุราหวานที่มีฤทธิ์ไม่แรงมากมาให้พวกนางได้ชิม” หลี่น่าเอ่ยอธิบายก่อนจะรินสุราให้บิดา พี่ชาย และท่านแม่ทัพมิขาด

ครอบครัวสกุลเหอพูดคุยอย่างสนุกสนานกับหวังหย่ง ทั้งสนทนาเรื่องบ้านเมือง เรื่องความเป็นอยู่ หรือแม้แต่เรื่องตลกขบขันภายในเรือน ต่างถูกถ่ายทอดออกมาจากปากของนายท่านเหอและบุตรชาย คงเพราะมิได้สังสรรค์กับบุรุษด้วยกันมานาน จึงได้สนุกสนานเช่นนี้

“เอ่อ ข้าขอใช้ห้องสุขาได้หรือไม่” หวังหย่งเอ่ยขึ้นกลางวง ดูเหมือนว่าบุรุษสกุลเหอจะมึนเมา จนมิอาจครองสติไว้ได้ เหิงเยว่ถึงขั้นนอนฟุบลงไปกับโต๊ะเสียแล้ว

“หลี่เอ๋อร์ เจ้านำทางท่านแม่ทัพทีเถิด แม่กับเอินเอินจะช่วยกันพาบิดาและพี่ชายของเจ้าเข้าไปนอน”

“เจ้าค่ะท่านแม่ เชิญท่านทางนี้” หวังหย่งเดินตามหลี่น่าเข้าไปในตัวเรือน ดวงตาดุจพยัคฆ์กวาดมอง เรือนหลังใหญ่ที่โล่งโจ้ง ไม่มีแม้แต่ข้าวของเครื่องใช้ ที่สมควรถูกประดับไว้ในเรือน

ที่เขาว่าสกุลเหอล่มจมจนมิเหลือซาก มิเกินจริงแม้แต่น้อย