บทที่ 1 อย่าได้ทำตามคำแนะนำตัวเองเป็นอันขาด 4

“ก็รีบกดยกเลิกไลก์เร็ว ๆ เข้าสิยะ!” ฉู่ลี่เหยียนบอกพลางส่ายหน้าอย่างระอาใจกับความซุ่มซ่ามของเพื่อนรัก “แล้วก็รีบไปกดไลก์โพสต์อื่นของพี่เขาแทน เผื่อว่าพี่เฮ่าชวนเขาจะได้รับการแจ้งเตือน เขาก็จะได้เห็นว่าเธอไปกดไลก์ที่อื่น ไม่ได้ตั้งใจจะส่องยัยนั่น!”

“โอ๊ยยยย พี่เฮ่าชวนต้องรู้แน่ ๆ เลยว่าฉันกำลังแอบส่องเขาอยู่! ฉันนี่มันน่าสมเพชตัวเองจริง ๆ เลย ให้ตายเถอะ!” ซ่งจื่อหานถอนหายใจอย่างท้อแท้สุดขีด รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นตัวตลกที่สุดในสามโลก

“จื่อหาน ไม่เป็นไรหรอกน่า อย่าคิดมากไปเลย” ฉู่ลี่เหยียนกระโดดลงจากเตียง เดินมาตบไหล่เพื่อนเบาๆ อย่างให้กำลังใจ “ฉันว่าพี่เฮ่าชวนเขาไม่มานั่งคิดเล็กคิดน้อยเรื่องแบบนี้หรอกน่า เชื่อฉันสิ”

“เธอคิดอย่างนั้นจริง ๆ เหรอ” ซ่งจื่อหานถามอย่างไม่ค่อยแน่ใจนัก แต่ก็แอบมีความหวังเล็ก ๆ ผุดขึ้นในใจ

“ฉันรู้แน่ ๆ ต่างหากล่ะยะ! ผู้ชายอกสามศอกเขาไม่มานั่งวิเคราะห์เจาะลึกเรื่องการกดไลก์การคอมเมนต์เหมือนพวกเราผู้หญิงตาดำๆ หรอกน่า ฉันว่าพี่เฮ่าชวนเขาอาจจะไม่ทันได้สังเกตด้วยซ้ำไปว่าเธอไปเผลอกดไลก์อะไรของใครเข้าน่ะ” ฉู่ลี่เหยียนส่งยิ้มให้กำลังใจเพื่อนอย่างเต็มที่

“อืม...ก็อาจจะจริงของเธอนะ” ซ่งจื่อหานพยักหน้าอย่างลังเล หัวใจยังคงเต้นระรัวด้วยความกลัวและความประหม่าอยู่ไม่หาย ฉู่ลี่เหยียนพูดจาฉะฉานเหมือนเป็นกูรูผู้รอบรู้ไปเสียทุกอย่าง และตอนนี้เพื่อนซี้ของเธอก็คงจะคิดว่าตัวเองกลายเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านความสัมพันธ์และความรักไปแล้วอย่างแน่นอน นับตั้งแต่เริ่มคบหาดูใจกับคุณกู้หยุนเฟิงสุดหล่อคนนั้น แต่ซ่งจื่อหานรู้ดีอยู่แก่ใจว่า เพื่อนรักของเธอไม่ได้รู้อะไรลึกซึ้งมากมายขนาดนั้นหรอกน่า!

ฉู่ลี่เหยียนเพิ่งจะเริ่มคบกับกู้หยุนเฟิงอย่างจริงจังได้ไม่นาน และที่ผ่านมาตั้งหลายปี ธอนี่แหละที่เป็นคนคอยให้คำปรึกษาแนะนำเรื่องการออกเดต การวางตัว และกลเม็ดเด็ดพรายต่าง ๆ นานาในการมัดใจชายให้กับเพื่อนรักมาโดยตลอด จนกระทั่งเพื่อนเริ่มคบกับเขาอย่างเป็นทางการนั่นแหละ สรุปก็คือ...ฉู่ลี่เหยียนกำลังให้คำแนะนำแบบเดียวกับที่เธอเคยให้เพื่อนไม่มีผิดเพี้ยน! และเอาเข้าจริง ๆ แล้ว เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองพล่ามอะไรออกไปบ้างตอนที่ให้คำแนะนำเหล่านั้น!

**********

เคยไหม? ที่ทำอะไรลงไปทั้งที่รู้ว่าไม่ควรทำ? รู้ทั้งรู้ว่ามันคือการเดินเข้าสู่หายนะด้วยตัวเอง แต่สมองส่วนที่ควบคุมความยับยั้งชั่งใจมันดันหยุดทำงานไปเสียดื้อ ๆ

อย่างเช่นการส่งข้อความหาผู้ชายกลางดึก...ดึกสงัด...ตอนห้าทุ่มเป๊ะ! ทั้งที่รู้ตัวดีว่าไม่ควรอย่างยิ่งที่จะส่งข้อความหาเขาเลย และที่สำคัญคือ...ทำไปตอนที่สติสัมปชัญญะยังครบถ้วนทุกประการ ไม่ได้มีฤทธิ์แอลกอฮอล์มาช่วยให้โทษตัวเองน้อยลงแม้แต่น้อย! การส่งข้อความหรือโทรศัพท์หาใครตอนเมายังพอจะอ้างว่า ‘ขาดสติ’ ได้บ้าง แต่การส่งข้อความตอนมีสติครบถ้วนบริบูรณ์...มันเป็นเรื่องของคนโง่...คนโง่เง่าเต่าตุ่น...อย่างซ่งจื่อหานคนนี้นี่แหละ!

ซ่งจื่อหานรู้ดีเท่าที่มนุษย์คนหนึ่งจะรู้ได้ว่าไม่ควรส่งข้อความหาฉู่เฮ่าชวน รู้ว่าควรรอให้เขาเป็นฝ่ายติดต่อมาก่อน นั่นคือสิ่งที่กฎเหล็กสิบแปดข้อของการเดตบอกไว้ใช่ไหม? ถ้าผู้ชายสนใจ เขาจะตามจีบคุณเอง! เธอท่องจำประโยคนี้ขึ้นใจยิ่งกว่าสูตรคูณแม่สองเสียอีก แต่! แต่เธอกำลังจะบ้าตายด้วยความกังวลว่าเขาจะคิดว่าเธอมีใจให้ฉู่เฮ่าหราน น้องชายตัวแสบของเขาน่ะสิ! ก็เขาดันมาเห็นตอนที่เธอ...เอ่อ...ถูกฉู่เฮ่าหรานจูบนี่นา! หรือพูดให้ถูกก็คือ เขาจับได้ว่าฉู่เฮ่าหรานเป็นฝ่ายขโมยจูบเธอต่างหาก! แต่ไม่ว่ายังไง ตั้งแต่คืนเกิดเหตุนั้น ฉู่เฮ่าชวนก็ทำเหมือนเธอเป็นตัวประหลาดล้ำค่าที่ควรเก็บไว้ในพิพิธภัณฑ์ หรือไม่ก็เป็นอากาศธาตุที่มองไม่เห็นไปเลย! และเธอก็ไม่ได้ชอบฉู่เฮ่าหรานเลยสักนิดเดียว! ไม่ได้ชอบแม้แต่ปลายเล็บขบ! ซึ่งเขาควรจะรู้สิ! แต่ก็นั่นแหละนะ...ผู้ชาย! พวกเขาอาจจะแปลกประหลาด งี่เง่า น่ารำคาญ และหยิ่งผยองจนอยากจะหยิกให้เนื้อเขียว! และนั่นก็คือเหตุผล...เหตุผลเดียวเท่านั้นจริง ๆ นะ!...ที่เธอตัดสินใจกดส่งข้อความหาฉู่เฮ่าชวนทางวีแชทตอนห้าทุ่มเป๊ะ!

ซ่งจื่อหาน: สวัสดีค่ะพี่เฮ่าชวน นี่ฉันเอง จื่อหาน (อิอิ ก็แหงล่ะสิยะ! ก็มันส่งจากหน้าวีแชทของฉันเองนี่นา จะเป็นใครไปได้อีก!) แค่อยากจะมาทักทายเฉย ๆ ค่ะ ไม่ได้มีอะไรจริง ๆ นะ!

ซ่งจื่อหานกดปุ่ม ‘ส่ง’ ข้อความนั้นออกไปด้วยนิ้วที่สั่นเทาเล็กน้อยราวกับเจ้าเข้า แล้วทิ้งตัวลงนอนแผ่หลาบนหมอนอย่างแรง! ศีรษะกระแทกหมอนดังปุ้ก! พลางคร่ำครวญโอดโอยอยู่ในใจเป็นภาษาที่มนุษย์ต่างดาวก็อาจจะฟังไม่รู้เรื่อง

ทำไม! ทำไมฉันถึงต้องทำเรื่องน่าอายขายขี้หน้าแบบนี้ด้วยนะ! โอ๊ย...อยากจะบ้าตาย! เขาต้องคิดว่าฉันเป็นยัยโรคจิตแน่ ๆ เลย!

ทันใดนั้น! เสียงแจ้งเตือนสั้น ๆ ติ๊ง! ก็ดังขึ้นจากโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ข้างหมอน ซ่งจื่อหานดีดตัวลุกขึ้นนั่งพรวดพราดราวกับติดสปริง! คว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเช็กดูทันทีด้วยหัวใจที่เต้นระรัวยิ่งกว่ากลองในขบวนพาเหรดโอลิมปิก!