บทที่ 1 อย่าได้ทำตามคำแนะนำตัวเองเป็นอันขาด 3

“เรื่อง...เรื่องงานน่ะ! ใช่! เรื่องงาน! เธอ...เธอมีอะไรหรือเปล่าลี่เหยียน” ซ่งจื่อหานโกหกหน้าตาย พยายามทำหน้าให้ตายที่สุด พลางหลบสายตาครุ่นคิดจับผิดของเพื่อนราวกับตัวเองเป็นอาชญากรข้ามชาติ

“เธอต้องหาข้อมูลอะไรเรื่องงานด่วนจี๋ปานนี้เลยเหรอ” ฉู่ลี่เหยียนถามกลับ น้ำเสียงเคลือบแคลงสงสัยเจ็ดแปดระดับ จนซ่งจื่อหานอยากจะมุดหัวลงไปในหมอนแล้วไม่โผล่ขึ้นมาอีกเลย

ก็ไม่แปลกที่เพื่อนจะสงสัย ในเมื่อเธอเป็นแค่ผู้ช่วยแผนกประสานงานทั่วไปในบริษัทอสังหาริมทรัพย์เล็ก ๆ งานที่ออฟฟิศก็มีแค่ชงกาแฟให้เจ้านายกับรับโทรศัพท์ลูกค้า นับประสาอะไรกับการต้องเอากลับมาทำต่อที่บ้านอย่างเอาเป็นเอาตายขนาดนี้!

“นี่เธอเป็นตำรวจสอบสวนกลางรึไง! ซักฉันอยู่ได้!” ซ่งจื่อหานตวาดกลับไปอย่างหงุดหงิดที่ถูกซักไซ้ไล่เลียงไม่หยุดเหมือนตัวเองเป็นผู้ต้องหาคดีฆ่าคนตาย เหงื่อเริ่มซึมที่ฝ่ามือ

“โอเค้ โอเค แม่นักสืบคนเก่ง” ฉู่ลี่เหยียนหัวเราะออกมาเบา ๆ อย่างเอ็นดู ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องคุยอย่างรู้จังหวะ “แล้ว...พี่เฮ่าชวนสุดที่รักของเธอเป็นไงบ้างช่วงนี้ล่ะจ๊ะ” ฉู่ลี่เหยียนยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วหันมามองเพื่อนด้วยแววตารู้ทัน “ฉันไม่ได้โง่นะจื่อหาน ฉันเห็นหมดนั่นแหละว่าเธอกำลังแอบส่องความเคลื่อนไหวของพี่ชายฉันอยู่ เธอไม่เคยต้อง ‘หาข้อมูลเรื่องงาน’ ด้วยสีหน้าจริงจังปานจะขาดใจแบบนี้มาก่อน อย่างน้อยก็ไม่เคยบอกฉันสักครั้ง!”

“ก็...ก็งานฉันมันง่ายนี่นา ใคร ๆ ก็ทำได้!” ซ่งจื่อหานหัวเราะแห้ง ๆ กลบเกลื่อน ก่อนจะตัดสินใจยื่นมือถือให้เพื่อนดูในที่สุด ไหน ๆ ก็โดนจับได้แล้วนี่นา! “ว่าแต่...เธอรู้จักผู้หญิงที่ชื่อเจิ้งลี่ซาคนนี้บ้างไหมอ่ะ”

“ใครนะ? เจิ้งอะไรนะ?” ฉู่ลี่เหยียนถามด้วยน้ำเสียงงุนงงอย่างแท้จริงราวกับไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อนในชีวิต

“เจิ้งลี่ซาไง สงสัยจะไม่รู้จักจริง ๆ แฮะ” ซ่งจื่อหานถอนหายใจอย่างผิดหวังปนโล่งอกเล็ก ๆ “แล้ว...แล้วเธอรู้ไหมว่าพี่เฮ่าชวนเขากำลังคบหาดูใจกับใครอยู่รึเปล่าตอนนี้”

“เท่าที่เขาบอกฉันล่าสุดก็ยังไม่มีนะ” ฉู่ลี่เหยียนขมวดคิ้วมุ่นอย่างใช้ความคิด “ทำไมเหรอ หรือว่าพี่เฮ่าชวนเขาเพิ่งอัปเดตสเตตัสว่า ‘in a relationship’ กับใครแล้วอย่างนั้นเหรอ”

“ก็ไม่เชิงหรอก” จื่อหานส่ายหน้าอย่างอ่อนอกอ่อนใจ “แต่ยัยหน้าพลาสติก...เอ๊ย! ยัยคุณเจิ้งลี่ซาคนเนี้ย! ดันมาคอมเมนต์หวานเยิ้มหยดย้อยบนหน้าฟีดของพี่เฮ่าชวนน่ะสิ!”

“อะไรนะ! หน้าพลาสติกเลยเหรอ! ขอดูหน้าหน่อยซิ!” ฉู่ลี่เหยียนตาโตเป็นประกายด้วยความอยากรู้อยากเห็น รีบก้มลงมองหน้าจอโทรศัพท์ทันทีเพื่อพิจารณาใบหน้าของผู้หญิงที่เพื่อนกำลังกล่าวหาอย่างละเอียด “แล้วเธอรู้ได้ยังไงยะว่าเขาไปทำศัลยกรรมมาน่ะ หรือว่าเธอมีตาทิพย์!”

“เอ่อ...” ซ่งจื่อหานเสียงอ่อยลงทันที รู้สึกผิดขึ้นมาตะหงิด ๆ ที่เผลอไปเรียกคู่แข่งและศัตรูในจินตนาการของตัวเองด้วยคำพูดร้ายกาจแบบนั้น “ฉัน...ฉันก็ไม่รู้หรอกว่าเขาไปทำศัลยกรรมมาจริง ๆ รึเปล่า อะ...ยอมรับก็ได้ว่าหล่อนก็สวย...สวยมากด้วย! หน้าตาดีซะจนหมั่นไส้! ว่าแต่เธอช่วยตามเรื่องให้ทันหน่อยสิลี่เหยียน! ฉันกำลังซีเรียสนะ!”

ลี่เหยียนเงยหน้ามองเพื่อนอย่างงุนงงหนักกว่าเดิม “เดี๋ยว ๆ ๆ นะ ฉันตามไม่ทันแล้วจ้ะแม่คุณ สรุปว่าพี่ชายสุดหล่อของฉันเขากำลังเดตอยู่กับยัย...เอ่อ...คุณคนนี้อยู่จริง ๆ หรือว่ามันยังไงกันแน่ยะ!”

“โอ๊ยยยย ลี่เหยียน!” ซ่งจื่อหานครางออกมาอย่างอ่อนใจระคนหงุดหงิด “ฉันกำลังส่อง! ส่องโปรไฟล์พี่เฮ่าชวนอยู่! แล้วก็บังเอิญ! บังเอิญไปเห็นผู้หญิงที่ชื่อเจิ้งลี่ซาคนนี้มาคอมเมนต์ใต้รูปเขาว่า ‘แทบจะรอเจอเขาสุดสัปดาห์นี้ไม่ไหวแล้วค่ะ’ แล้วฉันก็เลยเรียกหล่อนว่ายัยหน้าพลาสติกเพราะว่าฉันอิจฉา! อิจฉาตาร้อน! เพราะฉันต่างหากที่อยากจะเจอเขาสุดสัปดาห์นี้ ไม่ใช่ยัยนั่น!” เธอร่ายยาวอธิบายเสียงอ่อน พลางถอนหายใจออกมาอีกครั้งอย่างเหนื่อยหน่าย “แล้วถ้าเธอไม่มัวแต่ฝันกลางวันถึงคุณกู้หยุนเฟิงสุดที่รักของเธออยู่ เธอก็คงจะเข้าใจที่ฉันพูดไปตั้งนานแล้ว!”

“อ๋อ ๆ ๆ เข้าใจแล้วจ้า เข้าใจแล้ว!” ฉู่ลี่เหยียนหัวเราะคิกคักออกมาในที่สุดอย่างนึกสนุก “สรุปก็คือ เธออิจฉาตาร้อนผู้หญิงคนนี้ เพราะหล่อนเป็นนังแมวขโมย...เป็นมารหัวใจ...ที่บังอาจมาตามตอแยผู้ชายในฝันของเธอสินะ!”

“ฉันว่าฉันชอบคำนิยามของฉันเมื่อกี้นี้มากกว่านะ” ซ่งจื่อหานหัวเราะตามเพื่อนอย่างอดไม่ได้ “คำนิยามของเธอเมื่อกี้นี้มันทำให้ฉันดูเหมือนนางร้ายโรคจิตในละครน้ำเน่าไม่มีผิด ฉันเรียกหล่อนว่านังแพศยาเพราะหล่อนมาตามตื๊อผู้ชายของฉันไม่ได้หรอกนะ...เพราะพี่เฮ่าชวนเขายังไม่ได้เป็นผู้ชายของฉันอย่างเป็นทางการสักหน่อย!”

“จื่อหาน เธอนี่มันกำลังทำให้ฉันสับสนงงงวยไปหมดแล้วนะเนี่ย!”

“เธอนั่นแหละที่ทำให้ฉันสับสนยิ่งกว่า! ตกลงว่าเธอรู้จักผู้หญิงคนนี้หรือไม่รู้จักกันแน่ยะ!”

“สาบานได้เลยเพื่อนรัก ฉันไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อนในชีวิตจริง ๆ ให้ดิ้นตายอยู่ตรงนี้เลย!” ฉู่ลี่เหยียนบอกอย่างหนักแน่นพร้อมยกมือขึ้นทำท่าสาบาน ก่อนจะส่งโทรศัพท์มือถือคืนให้เพื่อน “แล้วจะให้ฉันโทรไปถามพี่เฮ่าชวนให้เอาไหมล่ะ เผื่อเรื่องมันจะกระจ่างขึ้น”

“ไม่ต้อง!” ซ่งจื่อหานรีบร้องห้ามเสียงหลงอีกครั้ง รู้สึกหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ ก่อนจะลดเสียงลงแล้วพูดอย่างลังเล “เอ่อ...ไม่รู้สิ เธอว่ามันจะดูโจ่งแจ้งไปไหม ถ้าจู่ ๆ เธอโทรไปถามพี่เขาเรื่องนี้” เธอถามเพื่อนขณะก้มลงมองโปรไฟล์ของเฮ่าชวนในมือถือตัวเองอีกครั้ง และแล้ว...ความหายนะระลอกสองก็บังเกิด! หัวใจพลันหล่นวูบลงไปอยู่ที่ตาตุ่มเมื่อปลายนิ้วเจ้ากรรมดันเผลอไปกดไลก์คอมเมนต์ของยัยเจิ้งลี่ซาบนโพสต์ของเขาเข้าอย่างจัง! “ซวยแล้วไงล่ะ!” เธอครางออกมาเสียงดังอย่างตกใจสุดขีด “ฉันเพิ่งจะกดไลก์โพสต์ของยัยนั่นไปเมื่อกี้นี้เอง ทำไงดีล่ะทีนี้!”