Semua Bab กลรักกับดักเสน่หา: Bab 1 - Bab 10

มีคำกล่าวที่เปรียบเสมือนกฎเหล็กในหมู่เพื่อนสนิทว่า ‘อย่าได้เผลอใจไปรักพี่ชายของเพื่อนสนิทเป็นอันขาด’ และซ่งจื่อหานก็รู้ซึ้งถึงคำเตือนนั้นยิ่งกว่าใคร เพราะฉู่เฮ่าชวน ชายหนุ่มผู้หล่อเหลาบาดใจจนน่าให้อภัยในทุกความผิด แสนเย่อหยิ่งราวกับเจ้าชายที่ไม่เคยต้องก้มหัวให้ใคร และยังเป็นพี่ชายของฉู่ลี่เหยียนเพื่อนรักเพียงคนเดียวของเธอ คือผู้ชายคนเดียวที่เธอหมายปองมาตลอดหลายปี และเป็นคนเดียวที่เธอเชื่อว่าไม่มีวันได้ครอบครอง... หรืออย่างน้อยเธอก็เคยหลอกตัวเองให้คิดเช่นนั้นมาโดยตลอดทว่า ‘ค่ำคืนนั้น’ เมื่อหลายปีก่อน...ค่ำคืนแห่งความลับที่ทั้งหอมหวานและขมขื่น ค่ำคืนที่ทั้งเธอและเขาต่างให้สัตย์ปฏิญาณว่าจะเก็บงำไว้ในส่วนลึกสุดของหัวใจ ยังคงตามหลอกหลอนราวกับเงาที่ไม่เคยจางหาย และยิ่งแจ่มชัดขึ้นเมื่อการแต่งงานของเพื่อนสนิทกลายเป็นตัวเร่งปฏิกิริยา ทำให้เธอต้องโคจรกลับมาใกล้ชิดกับเขาอีกครั้งในสถานะที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง ความทรงจำต้องห้ามที่เคยถูกผนึกไว้ในกล่องเหล็กแห่งกาลเวลาเริ่มปริร้าว และความรู้สึกที่เคยพยายามฝังกลบก็ดูเหมือนจะคุโชนขึ้นมาอีกครั้งอย่างลึกล้ำเกินห้ามใจในสายตาของเธอ ฉู่เฮ่าชวนคือชายในฝันที่สม

ซ่งจื่อหานทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่มก่อนจะคว้ามือถือคู่ใจขึ้นมาด้วยความรวดเร็วปานสายฟ้าแลบ นิ้วเรียวจิ้มเปิดแอปพลิเคชันโซเชียลมีเดียยอดฮิต เตรียมพร้อมสำหรับภารกิจประจำวัน...ส่องความเคลื่อนไหวของ ‘ฉู่เฮ่าชวน’ นั่นเอง!เธอพิมพ์ชื่อ ‘เฮ่าชวน’ ลงในช่องค้นหาด้วยหัวใจที่เต้นระรัวราวกับอยู่ในคอนเสิร์ตร็อก แต่แล้ว...หัวใจเจ้ากรรมก็พลันกระตุกวูบแทบหยุดเต้น! เมื่อรูปโปรไฟล์ที่ไม่คุ้นตา...ไม่คุ้นอย่างแรง!...ปรากฏขึ้นบนหน้าจอแทนที่จะเป็นใบหน้าหล่อเหลาบาดใจของเขา หรือว่า...หรือว่าพี่เฮ่าชวนจะลบเธอออกจากเพื่อนแล้ว? บล็อกเลยเหรอ? หรือเขาเปลี่ยนไปใช้ชื่อปลอมเพื่อหลบหนีการตามติดชีวิตของเธอ?! ไม่นะ! โลกจะแตกไม่ได้นะ!หญิงสาวพยายามกลืนน้ำลายที่เหนียวหนืดลงคออย่างยากลำบาก เหงื่อเม็ดเล็ก ๆ ผุดซึมที่ไรผม หัวใจเต้นรัวเร็วราวกับกลองศึกสงครามโลกครั้งสุดท้ายขณะปลายนิ้วสั่นเทากดรีเฟรชหน้าจอซ้ำแล้วซ้ำเล่าราวกับคนเสียสติ“โอ๊ย ให้ตายสิ!” เธอเผลอครางออกมาอย่างหัวเสียปนโล่งอก เมื่อตระหนักว่าตัวเอง...ยัยซ่งจื่อหานคนนี้นี่แหละ...ดันพิมพ์นามสกุลผิดไปเอง! ยัยบื้อเอ๊ย! ตื่นเต้นจนตาลายไปหมดแล้ว! รีบกดลบแล้วแก้ให้ถูกต้องอย่างลน

“ก็รีบกดยกเลิกไลก์เร็ว ๆ เข้าสิยะ!” ฉู่ลี่เหยียนบอกพลางส่ายหน้าอย่างระอาใจกับความซุ่มซ่ามของเพื่อนรัก “แล้วก็รีบไปกดไลก์โพสต์อื่นของพี่เขาแทน เผื่อว่าพี่เฮ่าชวนเขาจะได้รับการแจ้งเตือน เขาก็จะได้เห็นว่าเธอไปกดไลก์ที่อื่น ไม่ได้ตั้งใจจะส่องยัยนั่น!”“โอ๊ยยยย พี่เฮ่าชวนต้องรู้แน่ ๆ เลยว่าฉันกำลังแอบส่องเขาอยู่! ฉันนี่มันน่าสมเพชตัวเองจริง ๆ เลย ให้ตายเถอะ!” ซ่งจื่อหานถอนหายใจอย่างท้อแท้สุดขีด รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นตัวตลกที่สุดในสามโลก“จื่อหาน ไม่เป็นไรหรอกน่า อย่าคิดมากไปเลย” ฉู่ลี่เหยียนกระโดดลงจากเตียง เดินมาตบไหล่เพื่อนเบาๆ อย่างให้กำลังใจ “ฉันว่าพี่เฮ่าชวนเขาไม่มานั่งคิดเล็กคิดน้อยเรื่องแบบนี้หรอกน่า เชื่อฉันสิ”“เธอคิดอย่างนั้นจริง ๆ เหรอ” ซ่งจื่อหานถามอย่างไม่ค่อยแน่ใจนัก แต่ก็แอบมีความหวังเล็ก ๆ ผุดขึ้นในใจ“ฉันรู้แน่ ๆ ต่างหากล่ะยะ! ผู้ชายอกสามศอกเขาไม่มานั่งวิเคราะห์เจาะลึกเรื่องการกดไลก์การคอมเมนต์เหมือนพวกเราผู้หญิงตาดำๆ หรอกน่า ฉันว่าพี่เฮ่าชวนเขาอาจจะไม่ทันได้สังเกตด้วยซ้ำไปว่าเธอไปเผลอกดไลก์อะไรของใครเข้าน่ะ” ฉู่ลี่เหยียนส่งยิ้มให้กำลังใจเพื่อนอย่างเต็มที่“อืม...ก็อาจจะจร

เธอปาโทรศัพท์มือถือลงบนเตียงอย่างหัวเสีย ก่อนจะกระโดดลงจากเตียงอย่างรวดเร็ว รู้สึกกระสับกระส่ายจนอยู่ไม่สุขเขาหมายความว่ายังไงกันแน่ ที่ว่าลืมไปแล้วน่ะ! เขายังโกรธเธอเรื่องนั้นอยู่รึเปล่า หรือว่าเขาพยายามจะบอกเป็นนัย ๆ ว่าเขาตัดใจจากเธอไปแล้วจริง ๆ และพยายามจะบอกให้เธอรู้ว่าเธอไม่มีความหวังอะไรกับเขาอีกต่อไปแล้วอย่างนั้นเหรอเธอครางออกมาอย่างหงุดหงิดขณะเดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงไปยังห้องครัว และก็ได้ยินเสียงฉู่ลี่เหยียนกับกู้หยุนเฟิงกำลังกระซิบกระซาบและทำอะไรต่อมิอะไรกุ๊กกิ๊กกันอยู่ในห้องนั่งเล่น อารมณ์หึงหวงและน้อยใจมันพุ่งปรี๊ดขึ้นมาทันที“ไปหาห้องส่วนตัวทำอะไรกันไปเลยไป!” เธอตะโกนเสียงดังเข้าไปในห้องนั่งเล่นอย่างฉุนเฉียว รู้สึกหงุดหงิดและโมโหคนทั้งสองคนนั้นขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ“จื่อหาน?” เสียงฉู่ลี่เหยียนฟังดูประหลาดใจอย่างเห็นได้ชัด หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงเพื่อนรักลุกจากโซฟาแล้วรีบเดินเข้ามาในครัวอย่างรวดเร็ว “เป็นอะไรไปรึเปล่าจ๊ะเพื่อนรัก”“ฉันไม่เป็นไรสักหน่อย แค่กำลังสงสัยอยู่น่ะสิว่าทำไมพวกเธอถึงได้คิดว่าการมานั่งพลอดรักกันในห้องนั่งเล่นส่วนกลางของพวกเรามันเป็นเรื่องที่โอเคนักหร

“ถูกเผงเลย แล้วพวกเราก็เพิ่งจะอายุยี่สิบสองกันเองนะ ยังไม่แก่เลยสักนิด” ซ่งจื่อหานวางขนมปังปิ้งร้อน ๆ ลงบนจานสวย พร้อมกับชีสหอมกรุ่นน่ากิน “ฉันจะเอาอาหารไปวางรอที่ห้องนั่งเล่นนะ แล้วเธอก็เอาไวน์กับแก้วตามมาก็แล้วกัน”“ได้เลย!” ฉู่ลี่เหยียนพยักหน้ารับคำอย่างกระตือรือร้นแล้วรีบเดินตามเพื่อนรักเข้าไปในห้องนั่งเล่นทันที แต่แล้วก็ต้องยอมรับว่าตัวเองรู้สึกแย่ขึ้นมาจับใจ เมื่อเหลือบไปเห็นเทียนหอมกลิ่นกุหลาบอ่อน ๆ ที่กำลังจุดส่องสว่างอยู่บนโต๊ะกาแฟ พร้อมกับผ้าห่มขนสัตว์เทียมสีครีมอ่อนผืนโปรดของฉู่ลี่เหยียนที่วางพาดอยู่บนโซฟาอย่างตั้งใจ นอกจากนี้ก็ยังมีดอกกุหลาบสีแดงสดดอกเดียววางประดับอยู่บนโต๊ะข้าง ๆ เทียนหอมเล่มนั้นด้วย“โอ๊ยตายแล้ว! แย่จังเลยลี่เหยียน!” ซ่งจื่อหานหันมามองเพื่อนรักด้วยสีหน้าขอโทษขอโพยอย่างสุดซึ้ง “ฉัน...ฉันทำลายค่ำคืนสุดแสนจะโรแมนติกของพวกเธอจนพังพินาศหมดเลยใช่ไหมเนี่ย”“ไม่เป็นไรเลยสักนิดน่า อย่าคิดมากไปเลย” ฉู่ลี่เหยียนส่งยิ้มบาง ๆ ให้เพื่อนรักอย่างจริงใจ“เขา...เขาให้ดอกกุหลาบสีแดงกับเธอด้วยอย่างนั้นเหรอ” หัวใจของจื่อหานพลันปวดแปลบขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ “น่ารักจังเลยนะ”“