LOGINพระเอกเป็นทหารเขียว(กองทัพบก)นางเอกเป็นทหารชุดดำ(ทหารพราน) ทั้งคู่รู้จักกันแต่ไม่ได้สนิท มีเหตุให้ทุั้งคู่ต้องมาแต่งงานกัน ซึ่งต่างฝ่ายต่างไม่ได้รักกันแต่ต้องแต่งตามขนบธรรมเนียมเพราะได้ทำผิดต่อกัน แรก ๆ ไม่หวาน ไม่รัก อึดอัด แต่พอเริ่มจะรู้สึกดี ดันมีมือที่สามมาในคราบแฟนเก่า หลังจากนั้นก็เกิดเรื่องขึ้นมากมายทำให้มีอุปสรรคต่าง ๆ เข้ามา ต่างคนต่างแยกย้ายกันไปเหลือเพียงความรักที่เจ็บปวด
View Moreบทที่ 9 โดนผลัก05:00 น.เสียงนกหวีดดังขึ้น ปลุกทุกคนที่นอนให้ตื่นขึ้นทันที พร้อมกันรีบพับห่ม แต่ก็ได้แต่ทำอะไรไม่ถูก เพราะตอนแรกเหมือนจะสะลึมสะลือ พอตาแจ้งก็ต้องหยุดชะงักเพราะนี่ไม่ใช่ค่ายของตัวเอง“ ทหารทุกนายตื่นได้แล้ว อีกยี่สิบนาทีจะต้องมารวมกันที่เดิมแล้วนะ ตอนนี้ให้เวลาเก็บของ สัมภาระทุกอย่าง แล้วล้างหน้าล้างตา เตรียมตัวมาวางแผนช่วยคนกันต่อ ” เสียงโทรโข่งก็ดังขึ้นพวกเราก็รีบจัดแจงของต่างๆ ผ้ายางที่กั้นกำแพงก็เก็บเข้ากระเป๋าหมด จัดเก็บของจนครบ ไม่ลืมที่จะสวมเสื้อแขนยาวสีดำที่มีชื่อและตราของค่าย จัดแต่งใส่ไว้ในกางเกงให้ครบ และพากันไปเข้าห้องน้ำ ผู้หญิงจะเข้านานกว่าผู้ชาย มันโชคดีที่ไม่ต้องเก็บอะไรเยอะด้วยระหว่างรอเข้าห้องน้ำต่อจากพี่ๆ ในค่ายที่เข้ากันเกือบทุกคนแล้ว สักพักมีพวกผู้ชายจากค่ายทหารพรานมาเข้าห้องน้ำด้วย“ ใครเข้าต่อเหรอ ”“ ฉันเอง ” ฉันพูดขึ้น“ ให้เราก่อนได้ไหม พอดีเราปวดท้องหนักมาก ”“ เอ่อ… ” ด้วยความใจอ่อนก็ให้ผู้ชายคนนั่นเข้าก่อน หลังจากฟ้าออกมา เหลือแค่ฉันที่ยังไม่ได้เข้าห้องน้ำในตอนนี้“ อ้าว ทำไมมุกไม่เข้าไปอะ ” พี่หวานถามขึ้น“ เอ่อ …คนเมื่อกี้เขาบอกปวดหนัก
บทที่ 8 สมองขาวโพลน!“ มุก! ” กำลังลุกขึ้นจะเอากล่องข้าวไปทิ้งเพราะกินหมดแล้ว จู่ๆ ก็มีเสียงดังขึ้น อดไม่ได้ที่จะหันไปมอง“ อ้าว พี่ธีร์ พี่มาด้วยเหรอ? ” ฉันถามด้วยความแปลกใจ จำได้ว่าพี่ชายของยัยธารใสประจำการอยู่ภาคใต้ตอนบน“ พี่มาประชุมแถวนี้หนึ่งอาทิตย์ได้แล้ว และวันนี้พี่เจอไอ้ฉัตรเลยตามมันมากะจะมาช่วยชาวบ้านนะ แต่คงต้องกลับแล้วเพราะทางค่ายหารือกันว่าจะช่วยต่อพรุ่งนี้ ว่าแต่มุกสังกัดแถวนี้เหรอ? ”“ ไม่ค่ะ อยู่อีกตำบล ”“ อีกตำบลเหรอ ไม่มีค่ายทหารหนิ ”“ มีนะ ค่ายXX ”“ อ้าว มุกไม่ใช่เป็นทหารเขียวเหรอ? ” พี่ธีร์พูดแล้วใช้สายตามองจากหัวจรดเท้า“ มุกเป็นทหารชุดดำค่ะพี่ ” ฉันพูดแล้วส่งยิ้มไปให้พี่เขา“ อ้าว เหรอ555+ ตอนแรกพี่สังเกตแค่ที่เสื้ออะ ก็คิดว่าเราเป็น ทหารเขียว ” สิ้นเสียงพี่เขา ฉันหุบยิ้มทันที รีบเอามือปิด แต่ก็ไม่ทันแล้วแหละ“ แหะๆ เสื้อพี่ฉัตรให้ยืมมาใส่ค่ะ ”“ อ๋อ…เออใช่ ยัยธารใสเคยบอกว่าเราทั้งสองคนหมั้นกันแล้วนิ พี่นี่ขี้ลืมจริงๆ 555+ ”“ อืม ” พยักหน้าหงึกๆ“ งั้นพี่ไปก่อนนะ พอดีต้องขออาศัยรถคนอื่นกลับออกไปจากตรงนี้นะ ”“ ค่ะ สวัสดีค่ะพี่ แล้วเจอกันใหม่นะ ”“ ครับ โชคดี
บทที่ 7 เทคแคร์ / หรือแอบมีอะไรกันหลังจากเข้าห้องน้ำไปปลดทุกข์ ไม่ได้อาบน้ำอะไรหรอก แค่ล้างหน้าก็ยังไม่ได้ล้างเพราะโดนเรียกรวมพลซะก่อนทุกค่าย ทุกคนมายืมรวมกัน แต่จะเข้าแถวค่ายใครค่ายมัน แล้วมันยังจะบังเอิญอีก ค่ายทหารพรานหญิงXXยืนใกล้ค่ายทหารบกYYซึ่งมันคือค่ายพี่ฉัตร อีกข้างก็เป็นทหารพรานชายค่ายBB เรียกว่าชายล้อมก็ยังได้ เพราะมีแค่ค่ายฉันเป็นผู้หญิงเพียงค่ายเดียวในตอนนี้“ มากันครบแล้วใช่ไหม! ” เสียงดังผ่านโทรโข่ง“ ครบค่ะ/ครับ ” ทุกคนต่างตะโกนออกมาเสียงเดียวกัน“ จัดแถว ซ้ายหัน ขวาหัน ตามระเบียบพัก เอาละ วันนี้ก็รู้กันอยู่ว่ามาช่วยผู้ประสบภัยน้ำท่วม ผมเห็นว่าทุกคนทำเต็มที่แล้ว แต่ดูท้องฟ้ามันครึ้มๆแล้วอีกแล้วตอนนี้น่าจะช่วยได้ไม่หมด แถมเข้าไปข้างในซอย น้ำก็เชียวมาก ก็เลยอยากให้ทหารทุกนายพักที่นี่ก่อน พรุ่งนี้จะได้ลุยต่อ ให้ทหารพรานหญิงค่ายXXพักบนบ้านสูงหลังนั้นนะ ส่วนทหารบก ทหารเรือ ทหารพรานผู้ชาย ก็ไปหาที่กันเอาเองนะ ”“ รับทราบ! ” ทุกคนตะโกนพร้อมกัน“ จัดแถว เลิกแถว! ”พรึ่บ! ทุกคนยกมือขึ้นมาทำความเคารพ แล้วแยกแถว แต่จะไปทีละแถวตามระเบียบของทหาร“ รับไว้ ” มันเป็นจังหวะที่พี่ฉัตร
บทที่ 6 จะ...จับจูบค่ายพวกเราได้ข้าวกันครบก็พากันไปหาที่เงียบๆ กิน นั่นก็คือบ้านของชาวบ้านที่ยกสูง น้ำท่วมไม่ถึงและบ้านหลังนั้นก็ยังก่อสร้างไม่เสร็จ มีแค่มุงหลังคา ฝากั้นบ้านยังไม่มี เหมือนจะทำแค่ห้องเดียว ทำด้วยไม้ทั้งหลัง พวกเราพากันเดินขึ้นบันไดไปและนั่งกินกันคนละมุม“ ใครไม่อิ่มกินได้เลยนะ” ฉันหยิบกล่องข้าวมาหนึ่งกับแกงถุงมาหนึ่งและน้ำหนึ่งขวด ที่เหลือวางไว้ตรงกลางแล้วพาตัวเองมานั่งห้อยขาอีกฟากหนึ่ง หูก็ได้ยินพี่ๆ ต่างพากันถามเพื่อนอีกสามคนว่าฉันกับคนแจกข้าวเป็นอะไรกัน พวกนั้นก็บอกไปตามตรงว่าเป็นคู่หมั้น เป็นแฟน เป็นคนรัก ทำนองนี้ฉันนั่งกินอย่างชิวๆ ตาก็มองลงไปด้านล่างที่มีน้ำท่วมขังอยู่ ถึงรสชาติจะไม่ค่อยได้เรื่อง แต่มันก็ประทังความหิวได้ เลยคิดไปว่ามันอร่อยนั้นแหละ“เอ่อ…” จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงทุกคนดังพร้อมกันแบบตะกุกตะกัก แต่ก็ไม่ได้สนใจคิดว่าน่าจะเป็นผู้หมวดที่เดินขึ้นมาพรึ่บ….รองเท้าคู่หนึ่งปรากฏใกล้ที่ฉันนั่ง มันทำให้ฉันต้องแหงนหน้าขึ้นไปมองเจ้าของ“พี่ฉัตร!” สิ้นเสียงฉัน พี่เขานั่งลง แต่ใครจะนั่งด้วยล่ะ ฉันขยับห่างจะลุกขึ้นแต่โดนล็อกด้วยมือหนาพี่เขาเอาแขนมาพาดที่ไหล่เหม





